een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
16-10-2021
16 oktober Repetitie.
Vorige week hadden we al eens een eerste samenkomst georganiseerd met iedereen - maar toch vooral alle elfjes - die in onze komende kerstmusical gaat meespelen. Vandaag was er dan de eerste repetitie. Nu ja repetitie kun je het nog niet echt noemen... het was eerder een doorloop van het ganse stuk, kennismaking met de muziekjes en enkele testen om te zien hoe we de aandacht van het jonge volkje konden aanscherpen. Voorlopig lijkt alles binnen de verwachtingen te verlopen, de scaletta kinderen zijn tenslotte geen beginners meer he. De haka kon alvast op algemeen enthousiasme rekenen. Morgen gaan we al wat dieper grasduinen in de teksten en melodietjes.
We zijn al half oktober en nog altijd wordt er op vrijdag gewandeld met de bewoners van Hoevezavel. Laten we hopen dat er nog enkele mooie vrijdagen voorbij komen binnenkort maar de winterstop loert om de hoek. Ook nog altijd gaan we na het wandelen iets consumeren in de Brugwachter. Vandaag leek het dat de parasolplantage ons het afscheid van de zomer aankondigde. Alle parasols hadden hun fiere bovenkant ingeklapt en ze leken klaar voor de winterslaap. Nadat ze een heel seizoen hun best gedaan hebben vond ik dat ze, ook in deze toestand, nog een laatste foto verdienden.
Het vrouwke was jarig vandaag. In de vooravond hebben we tussen alle drukke bezigheden die we als gepensioneerden hebben toch even de tijd gevonden om knus met z'n tweeën iets te gaan eten bij Toke in de Korte Hei. Uiteraard hoort daar een foto bij. Terwijl we zaten te wachten op het lekkers dat op ons bord zou komen heb ik even de kleine Sony uit mijn zak gehaald en klik gedaan. Ik geef het toe, thuis heb ik mijn grote vriend Photoshop even ter hulp geroepen om enkele rimpels weg te werken of te verzachten. Niet dat die rimpels mij storen maar als grote wereldsterren dat mogen vind ik dat ik dat bij mijn eigen superster dat ook mag doen. Met of zonder rimpels... I love you schatje.
Neen, dit is geen kasseistrook uit Parijs Roubaix, dit is gewoon de Poesdijk. Ik weet niet of ik een zekere graad van masochisme in me heb, maar soms bekruipt me de goesting om via deze kasseiweg richting Kempens kanaal te gaan in plaats van gewoon de Roerdompstraat te volgen. Fietsvriendelijk kun je het niet noemen, ik vermoed dat het eerder te maken heeft met de zin om een leuke foto te scoren...
We zijn beetje bij beetje Phaido's as aan het uitstrooien op alle plekjes waar hij graag wandelde met ons. Toen het weer in de loop van de vooravond tot iets vriendelijker werd zijn we weer even op pad geweest. Uiteraard wil ik dit ritueel ook fotograferen. Uit de foto-oogst koos ik vandaag voor dit beeld. Ik weet niet of het toeval is maar toen het vrouwke weer een greep as strooide bij de over het pad liggende boomstronk waar Phaido meestal een snoepje kreeg omdat ie er nog zo flink over heen kon stappen, kwam een zonnestraal precies op het goede moment om dit op te lichten.
Er zijn nog veel plekjes waar we een beetje Phaido willen achter laten en natuurlijk zullen we ook iets over houden in de urne die we een mooi plekje gaan geven in de woonkamer.
Rond 4 uur vanmiddag was de concentratie helemaal weg, kortsluiting in mijn hoofd, nog 50 te gaan van de 210 bij het bewerken van de seniorenfoto's die ik maakte in de Lommelse rusthuizen. Dan is er niks beter dan een rondje fietsen om het hoofd leeg te maken en wat nieuwe goesting te tanken. Ik heb weer eens om de twee kilometer een stop ingelast om op de plek waar je dan toevallig bent een foto te maken. Als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik me wel eens 100 of 150 m "vergist" heb, zo ook bij deze opname. Komende van Turnhout richting Kasterlee gaat het fietspad via een tunnel onder de N19g door. Ik was er eigenlijk al voorbij toen ik me realiseerde dat ik net een leuk beeld gemist had. Even terugdraaien en dat beeld dan maar op het geheugenkaartje zetten! Thuisgekomen vond ik dat dit best tot zijn recht kwam in zwart wit.
Mijn zus is een poezen-mama, een kattenliefhebster... Haar bedrijf, Flash Communications, is trouwens genoemd naar een van de vorige huispoezen en tegenwoordig lopen er ook twee miauwende viervoeters rond, een kater en een kattinnetje, Mon en Lisa, als je Leonardo da Vinci in gedachten haalt is de link duidelijk.
De laatste tijd krijgen ze vaak bezoek van een opdringerige buurtkater die blijkbaar ontdekt heeft dat daar lekkere hapjes te versieren zijn en dat het er goed toeven is. De naam van de bezoeker kennen ze niet en dus hebben ze hem maar de witte genoemd. Mon, als man of da house, kon niet laten gebeuren dat er aan zijn territorium geknaagd werd en gisteren is de conflictsituatie geëscaleerd en uitgedraaid op een gevecht in regel. De witte heeft het onderspit moeten delven en om mogelijke revanche gevechten te voorkomen proberen ze hem nu buiten te houden. Hij gaat dan maar voor de vliegengaas-deur van het terras zitten en blijft geduldig wachten tot hij een kans krijgt om weer naar binnen te glippen, naar die heerlijke eetbakjes.
De wilde bloemenweide voor ons huis raakt stilaan uitgebloeid. Maar dat wil niet zeggen dat alle schoonheid nu helemaal weg is, integendeel. Er zijn enkele bloemen, of zijn het planten, die hun best doen om zich in herfsttinten te tooien en als het warme avondlicht er zo mooi opvalt als vandaag zie je een kleurenpracht waarbij iedere amateurfotograaf meteen naar zijn toestel grijpt. De naam van deze schoonheid is me helaas onbekend, maar ik kan er zeker van genieten.
De vrijdagse wandelingen met de bewoners van Hoevezavel zijn vaste prik in ons weekprogramma. Ook vandaag was het weer ons gunstig gezind en konden we met een hele meute weer op tocht, 36 rolstoelen telden we! Op onze vaste stopplaats ( als we die kant uitgaan ) komt Heidi van de animatieploeg dan steevast voorbij met een zwart muizeke. Ik heb van uit de achtergrond ( een bank iets verderop ) gewacht tot het vrouwke, Monique en Josette hun snoepje aan het wegwerken waren en toen riep ik hen. Toen ze keken heb dit plaatje geschoten. De dames staan er niet meteen op hun allervoordeligst op maar ik vond het wel een leuk beeld en na enige discussie moest het vrouwke me gelijk geven. Volgende week hoor ik de reactie van Monique en Josette wel...
Ik had een mail gekregen dat ik mijn herstelde 24-105 lens kon gaan ophalen bij Grobet. Het is een veelgehoorde uitspraak: "sedert ik met pensioen ben heb ik tijd te kort". Tussen alle andere drukke bezigheden door ben ik vandaag naar Antwerpen gespoord, het vrouwke ging mee trouwens, toch nog een min of meer positief aspect aan het verlies van Phaido...
Als het vrouwke erbij is lopen we wel eens binnen op plekken waar ik, als ik alleen op pad ben, gewoon voorbij zou gaan. Niet dat de stadsfeestzaal niet interessant zou zijn, maar daar heb ik al enkele keren gefotografeerd en er zijn nog zo veel andere leuke onderwerpen in de koekenstad. Het vrouwke ging naar binnen en ik ben gevolgd.
Tussendoor enige duiding. De stadsfeestzaal dateert van 1908 ( of 1906, de bronnen spreken elkaar tegen ), het is een prachtig neoklassiek gebouw en het diende als decor voor tentoonstellingen, beurzen, feesten - bal van de burgemeester -, en zelfs ooit een autosalon. Ik heb er ook zelf op het podium gestaan begin zeventiger jaren. In het jaar 2000 werd het bijna volledig vernield door een brand en na een grondige restauratie werd het in 2007 heropend als shopping-centrum.
Ik heb er vandaag nog maar eens mijn hang naar symmetrie op los gelaten.
Ik heb weer de ganse dag voor de PC gezeten - seniorenfoto's bewerken - en in de loop van de vooravond vond ik dat ik het toch niet voor de tweede dag op rij mocht laten gebeuren dat ik minder dan 1000 stappen op de stappenteller zou hebben. Het gemis van Phaido laat zich voelen... Ik ben dan maar eens samen met het vrouwke rond de blok gewandeld. De buienradar vertelde: "geen neerslag verwacht"... wat dacht je? Behoorlijk nat toen we terug thuis kwamen en alweer nul foto's gemaakt. Ik heb me dan maar gericht op de kook-activiteiten van het vrouwke. Het moet gezegd dat zij best wel een pico bello keukenprinces is, dat kun je ook wel zien aan mijn weelderige vormen, dat komt heus niet alleen maar door de Duvel. Op z'n tijd wil ze ook wel eens ouderwets koken. Er zijn zoveel heerlijke oude vlaamse gerechten die misschien wel door de hedendaagse gezondheidsfreaks verketterd worden maar die ik wel weet te appreciëren. Vandaag had ze witte en zwarte pensen op het menu staan. Met zwart brood, appelmoes en een Duvelke kan ik daar wel van genieten. Ik heb de gang van zaken tijdens de bereiding gedocumenteerd en uiteindelijk vond ik dat ik dit ook maar als oude foto moest tonen.
Ik heb het even vreselijk druk. Nu alle senioren in de Lommelse zorgtehuizen gefotografeerd zijn moeten de beelden geselecteerd en bewerkt worden. Het salon van onze fotoclub komt er aan en daar kruipt ook wel enige voorbereiding in en dan is er de Kerst-musical die we met het creatieve deel van de familie aan het brouwen zijn als alternatief voor het wegens corona nog altijd niet veilig geachte Huis van de Kerstman ( ik heb geen zin om in deze omstandigheden 5000 kinderen op mijn schoot te krijgen... ). Ik ben dus vandaag het huis niet uit geweest... letterlijk! Geen foto's geschoten ook, dan maar terugvallen op iets van gisteren. Tijdens het wachten voor we de opgebaarde Phaido nog een laatste keer konden zien in het dierencrematorium Kuaga vond ik het uitzicht uit het raam erg rustgevend en eigenlijk best bij het moment passen. Deze keer had ik niet alleen de kleine Sony bij maar ook het zwaardere Canon geschut.
Door het raam heb ik een mooi stukje Maatheide gefotografeerd richting Lommelse Sahara.
Vandaag is Phaido gecremeerd. Eerst hebben we nog een afscheidsmoment ingelast. Hij lag mooi opgebaard in de bezoekruimte van het dieren-crematorium Kuaga in Lommel en zowel het vrouwke als ikzelf hebben weer tranen gelaten, ik schaam me niet om het toe te geven.
Het is maar een dier hoor je dan... maar ik heb zelden zo'n liefde, trouw, aanhankelijkheid, wijsheid, empathie mogen ervaren als bij Phaido, veel meer als bij menige mens alleszins.
Uiteraard heb ik nog enkele foto's gemaakt. De crematie zelf zou ongeveer twee uur duren en daarna mochten we de urne met asse gaan ophalen. We gaan hem morgen uitstrooien op de paadjes in de tuin en op de route die we zo vaak met hem hebben gewandeld.
Het weer was niet van dien aard om me er toe over te halen langdurig buiten de voordeur te gaan. Het feit dat Phaido er niet meer is om me enkele keren per dag er op te attenderen dat het tijd is om aan de wandel te gaan was ook al geen trigger meer en het resultaat is dat ik ook vandaag weer de ganse dag voor de computer heb doorgebracht. Nieuwe opnames: nihil... maar ik ben wel de hele tijd bezig geweest met het selecteren en bewerken van de meer dan 1000 foto's die ik vorige week uit de shoots met de bewoners van Hoevezavel en Kapittelhof, de Lommelse zorgtehuizen, meegebracht heb. Ik vermoed dat ik daar nog wel een week mee bezig zal zijn.
Ik gaf het al eerder aan, als er bezoekers komen wordt het veel gemakkelijker om waardige foto's te schieten van de bewoners. De glimlach en de ontspannen houding kan je nadien makkelijk meenemen in de opname. Ook vandaag toon ik geen beeld dat in de tentoonstelling zal terecht komen, maar deze opa en kleinzoon foto is een perfect voorbeeld van hoe de tentoonstelling er zal uitzien: vette kleurverzadiging, pittig vignet en een gekend Nik-kader er omheen.
Alles in en om het huis wat ons aan Phaido herinnert hebben we enkele dagen onaangeroerd gelaten. Riem en lus, de diverse plaatsen in huis waar we matjes voor hem hadden gelegd, zijn eetbakje en drinkplaats, de loopplank die hij nodig had om in de wagen te stappen op het laatst... zoveel herinneringen. Vandaag heb ik wat met mijn fototoestel rondgelopen om een en ander vast te leggen. Ik heb er een ( zeer onvolledige ) collage van gemaakt, op die manier kan ik meerdere beelden tonen en toch binnen de mezelf opgelegde regel van één foto per dag blijven.
Het wordt nu tijd om alles op te ruimen. Het verwerkingsproces komt traag op gang.
We hadden er al twee keer 90 gefotografeerd de vorige dagen en de laatste 30 senioren van de Lommelse zorgtehuizen passeerden vandaag de revue om de verzameling beelden compleet te maken. Bij het begin van de seniorenweek ergens in november gaan we ze ook dit jaar allemaal aan de muur hangen en het wordt zonder twijfel weer een prachtige tentoonstelling. Rond de middag waren we er klaar mee.
Vrijdag, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel. Als je dan toch in Lommel bent kun je evengoed mee gaan wandelen. In de Lommelse wijk Hezerbergen zijn er best wel leuke wandelmogelijkheden met de rolstoelen en één van de vaste rustpunten is de parking achter de kerk. Daar was het redelijk winderig vandaag en we zijn dan ook wat meters verderop in de luwte aan de voorkant van de kerk wat gaan verpozen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om de kleine Sony nog eens uit mijn zak te halen en de wandelgroep en de kerk samen in beeld te nemen.
Het leven gaat verder. Ook na het afscheid van Phaido stond er weer een hele dag senioren-fotograferen op het programma vandaag. Het komt goed uit dat ik het zo druk heb dezer dagen, bezigheidstherapie noemen we dat. Zo zit ik tenminste niet de ganse dag te treuren en te kniezen.
De meeste bewoners van de zorgtehuizen laten zich best vlot fotograferen, werken mee en tonen hun mooiste glimlach als je het hen vraagt. Maar het gaat wel eens net iets moeilijker. En heel soms komt dan plots hulp uit onverwachte hoek. Een lieve mevrouw reageerde helemaal niet op onze pogingen om haar aandacht te verkrijgen, ze zat daar maar doezelig en suffig voor zich uit te staren, zich helemaal niet bewust zijnde van de fotoshoot of wat dan ook. Familiebezoek bleek de sleutel tot succes. Haar dochters wilden graag mee op de foto en voor ons eigenlijke echte onderwerp bleek dat het kantelpunt want daarna kon ik ook van haar een mooi plaatje schieten. Dat gaat in de komende tentoonstelling maar de familiefoto wil ik nu al tonen.
Phaido is vandaag naar de hondenhemel vertrokken, die heeft ie zeker verdiend. Hij heeft ons zijn onvoorwaardelijke trouw, vriendschap en liefde gegeven en ik kan me geen enkele negatieve herinnering voor de geest halen.
De agressieve kanker die hij kreeg bovenop zijn hartprobleem was er teveel aan. We hebben onze beste vriend moeten laten inslapen. Hij heeft zonder twijfel een goed leven gehad, daar troosten we ons mee, maar het afscheid valt zwaar.
Phaido, de beste hond die ooit leefde, we missen hem nu al, en dat gevoel zal niet snel slijten.
Ik ben deze week weer druk bezig met het fotograferen van alle bewoners van de Lommelse Zorgtehuizen Hoevezavel en Kapittelhof. Dat is ondertussen al meerdere jaren vaste prik in deze periode van het jaar. Fotovriend Alex is daarbij trouwens ook deze keer weer een gewaardeerde hulp. Vandaag passeerden al zo'n 90 bewoners de revue, meer dan 400 opnames heb ik meegebracht en bij elke reeks van iedere bewoner moet ik nu de beste selecteren en dat is nog maar het begin van de bewerkings-workflow. Nog dik 120 te gaan en dan gaan we aan het echte werk beginnen. Hopelijk wordt het ook dit jaar weer een prachtige tentoonstelling en hopelijk zal die dit jaar weer voor iedereen toegankelijk zijn in tegenstelling tot vorig jaar.
Tussen het afwerken van de bewonerslijsten door gebeuren er ook wel eens ontspannende, niet voorziene shots. Toen Tom, hoofd van het animatieteam, even met Mia ging knuffelen had ik de camera gelukkig schietensklaar.
Verre buurman Rob ( helemaal aan de overkant als je rond de blok wandelt ) is erg geïnteresseerd in oude tractoren. Als we vertrekken voor de dagelijkse wandelingen en we passeren langs het braakliggend stuk land lans het doorsteek-paadje net voor de Hoogstraat zien we steevast enkele leuke exemplaren en ook de nodige accessoires. Sedert enkele dagen staat er ook een eerbiedwaardige oldtimer aan de overkant van de straat, voor zijn huis. Toen ik 'm vroeg waarom die daar stond was het simpele antwoord: " Hij is daar stil gevallen en ik krijg 'm voorlopig niet meer aan de praat... ". Ik vond deze beauty alleszins een foto waard, kwestie van weer eens een ander onderwerp aan te snijden.
