een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
02-10-2021
02 oktober Herinneringen.
Alles in en om het huis wat ons aan Phaido herinnert hebben we enkele dagen onaangeroerd gelaten. Riem en lus, de diverse plaatsen in huis waar we matjes voor hem hadden gelegd, zijn eetbakje en drinkplaats, de loopplank die hij nodig had om in de wagen te stappen op het laatst... zoveel herinneringen. Vandaag heb ik wat met mijn fototoestel rondgelopen om een en ander vast te leggen. Ik heb er een ( zeer onvolledige ) collage van gemaakt, op die manier kan ik meerdere beelden tonen en toch binnen de mezelf opgelegde regel van één foto per dag blijven.
Het wordt nu tijd om alles op te ruimen. Het verwerkingsproces komt traag op gang.
We hadden er al twee keer 90 gefotografeerd de vorige dagen en de laatste 30 senioren van de Lommelse zorgtehuizen passeerden vandaag de revue om de verzameling beelden compleet te maken. Bij het begin van de seniorenweek ergens in november gaan we ze ook dit jaar allemaal aan de muur hangen en het wordt zonder twijfel weer een prachtige tentoonstelling. Rond de middag waren we er klaar mee.
Vrijdag, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel. Als je dan toch in Lommel bent kun je evengoed mee gaan wandelen. In de Lommelse wijk Hezerbergen zijn er best wel leuke wandelmogelijkheden met de rolstoelen en één van de vaste rustpunten is de parking achter de kerk. Daar was het redelijk winderig vandaag en we zijn dan ook wat meters verderop in de luwte aan de voorkant van de kerk wat gaan verpozen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om de kleine Sony nog eens uit mijn zak te halen en de wandelgroep en de kerk samen in beeld te nemen.
Het leven gaat verder. Ook na het afscheid van Phaido stond er weer een hele dag senioren-fotograferen op het programma vandaag. Het komt goed uit dat ik het zo druk heb dezer dagen, bezigheidstherapie noemen we dat. Zo zit ik tenminste niet de ganse dag te treuren en te kniezen.
De meeste bewoners van de zorgtehuizen laten zich best vlot fotograferen, werken mee en tonen hun mooiste glimlach als je het hen vraagt. Maar het gaat wel eens net iets moeilijker. En heel soms komt dan plots hulp uit onverwachte hoek. Een lieve mevrouw reageerde helemaal niet op onze pogingen om haar aandacht te verkrijgen, ze zat daar maar doezelig en suffig voor zich uit te staren, zich helemaal niet bewust zijnde van de fotoshoot of wat dan ook. Familiebezoek bleek de sleutel tot succes. Haar dochters wilden graag mee op de foto en voor ons eigenlijke echte onderwerp bleek dat het kantelpunt want daarna kon ik ook van haar een mooi plaatje schieten. Dat gaat in de komende tentoonstelling maar de familiefoto wil ik nu al tonen.
Phaido is vandaag naar de hondenhemel vertrokken, die heeft ie zeker verdiend. Hij heeft ons zijn onvoorwaardelijke trouw, vriendschap en liefde gegeven en ik kan me geen enkele negatieve herinnering voor de geest halen.
De agressieve kanker die hij kreeg bovenop zijn hartprobleem was er teveel aan. We hebben onze beste vriend moeten laten inslapen. Hij heeft zonder twijfel een goed leven gehad, daar troosten we ons mee, maar het afscheid valt zwaar.
Phaido, de beste hond die ooit leefde, we missen hem nu al, en dat gevoel zal niet snel slijten.
Ik ben deze week weer druk bezig met het fotograferen van alle bewoners van de Lommelse Zorgtehuizen Hoevezavel en Kapittelhof. Dat is ondertussen al meerdere jaren vaste prik in deze periode van het jaar. Fotovriend Alex is daarbij trouwens ook deze keer weer een gewaardeerde hulp. Vandaag passeerden al zo'n 90 bewoners de revue, meer dan 400 opnames heb ik meegebracht en bij elke reeks van iedere bewoner moet ik nu de beste selecteren en dat is nog maar het begin van de bewerkings-workflow. Nog dik 120 te gaan en dan gaan we aan het echte werk beginnen. Hopelijk wordt het ook dit jaar weer een prachtige tentoonstelling en hopelijk zal die dit jaar weer voor iedereen toegankelijk zijn in tegenstelling tot vorig jaar.
Tussen het afwerken van de bewonerslijsten door gebeuren er ook wel eens ontspannende, niet voorziene shots. Toen Tom, hoofd van het animatieteam, even met Mia ging knuffelen had ik de camera gelukkig schietensklaar.
Verre buurman Rob ( helemaal aan de overkant als je rond de blok wandelt ) is erg geïnteresseerd in oude tractoren. Als we vertrekken voor de dagelijkse wandelingen en we passeren langs het braakliggend stuk land lans het doorsteek-paadje net voor de Hoogstraat zien we steevast enkele leuke exemplaren en ook de nodige accessoires. Sedert enkele dagen staat er ook een eerbiedwaardige oldtimer aan de overkant van de straat, voor zijn huis. Toen ik 'm vroeg waarom die daar stond was het simpele antwoord: " Hij is daar stil gevallen en ik krijg 'm voorlopig niet meer aan de praat... ". Ik vond deze beauty alleszins een foto waard, kwestie van weer eens een ander onderwerp aan te snijden.
Gisteren stond ie maar heel klein op de foto. Vandaag heb ik 'm nog eens van uit een laag standpunt en van iets dichterbij in beeld genomen. Ik weet niet of het therapeutisch werkt maar nu we binnenkort afscheid zullen moeten nemen van Phaido wil ik 'm zo vaak mogelijk fotograferen, kwestie van nog enkele pagina's aan hem te kunnen wijden in het jaarboek 2021 dat ook weer van deze blog zal gemaakt worden... Vroeger wipte hij over deze gevallen boomstam die dwars over het wandelpad ligt, nu stap ie er voorzichtig, pootje na pootje, over.
Vanavond zijn we nog een wandeling gaan maken met Phaido, hij komt daar trouwens al kwispelstaartend op z'n tijd ( nog steeds zo'n drie keer per dag ) zelf om vragen. Toen ik in de Dressenstraat aan het vrouwke vroeg om even te wachten omdat ik wel eens wilde proberen een silhouet-tegenlichtfoto te maken draaide hij zich meteen naar haar met de onuitgesproken vraag "wat is er aan de hand, waarom stop je". Hij blijft dapper zijn rol spelen.
De wandelingen worden steeds korter, we wisten al langer dat onze beste vriend niet erg veel tijd meer over heeft. Zijn hart-probleem zorgt er voor dat hij steeds sneller aangeeft dat de "goesting" op is en dan draaien we weer terug richting thuis. Gisteren vernamen we bij de dierenarts dat dit niet eens zijn enige of zijn grootste probleem is... We dachten dat hij een abces had in zijn wang, maar dat blijkt een agressief, kwaadaardig, snel groeiend kankergezwel te zijn... behandelen onmogelijk, eerder een kwestie van dagen of hooguit enkele weken dan van maanden... Zijn medicatie is ondertussen aangevuld met krachtige pijnstillers en we gaan hem de komende dagen extra verwennen. Ik vrees dat we binnenkort toch een pijnlijke beslissing zullen moeten nemen.
Om de wereld van de kleine dingen te fotograferen heb je niet altijd een macrolens nodig. Soms is een fikse tele ook wel handig, zeker omdat je daarmee wat meer afstand kunt nemen en je onderwerp dan niet meteen wegvliegt als je een foto wilt maken. Bijkomend voordeel is dat je met de tele ook best een kleine scherptediepte krijgt.
Vanavond had ik de 70-300 op mijn toestel staan toen ik wat aan het zoeken was naar interessante beelden. Op en rond de afrikaantjes in de bloembakken voor ons huis zoemden nogal wat beestjes. Ik was bijzonder geïnteresseerd in een grote dikke hommel en toen ze na een aantal mislukte scherpstel-pogingen even wat langer bleef stilzitten kon ik 'm te pakken krijgen.
Toen de zon vanavond toch nog even acte de présence gaf zag ik hoe het tegenlicht mooi in de siergrassen zat in de bloemenweide voor ons huis. Ik heb de macrolens op mijn toestel gezet en ik heb een poging gedaan om het beeld dat ik voor ogen had ook daadwerkelijk te pakken te krijgen. Er is maar weinig echt scherp in deze foto en dat was ook de bedoeling, met de macrolens krijg je sowieso een kleine scherptediepte. Een pittige zwart-wit omzetting leek me ook gepast.
Ik ben deze namiddag een klein rondje gaan fietsen na een halve dag achter ( vóór eigenlijk ) de PC. Toen ik over het sluizencomplex bij Olen reed zag ik in de verte een duwvaartconvooi aanstalten maken om de grootste sluis binnen te varen, twee gigantische zijdelings verankerde bakken met een duwboot er achter. Ik had er geen goed oog in en meende dat dit niet ging lukken. Ik ben dan ook gefascineerd blijven kijken ( en fotograferen ).
Wat opzoekwerk leerde me dat er twee sluizen zijn van 136mx16m en de duwvaartsluis meet 200mx24m.
Man, man, man, wat was me dit een precisiewerk... ik denk dat er langs de beide zijkanten minder dan een halve meter ruimte over bleef maar zowel het binnenvaren, het versassen ( 10 m verval ) als het buitenvaren verliepen vlekkeloos. Vakwerk!!!
21 september Een kunstwerk, het vrouwke en tegenlicht.
Ik ben deze namiddag samen met het vrouwke naar het Prinsenpark ge-electro-fietst om er de tentoonstelling van herfstfoto's van onze fotoclub te gaan bekijken. Uiteraard had ik die allemaal al eerder gezien, maar ik vond het niet meer dan gepast de tentoonstelling dan ook te bezoeken. Klasse, al zeg ik het zelf...
Tijdens de rit naar het Prinsenpark had ik ter hoogte van de Kabouterberg al iets gezien waarbij ik me voorgenomen had dat tijdens de terugrit wat beter te gaan bekijken. Zo gedacht, zo gedaan.
Vlak bij de plaats waar tijdens de drukke bezoek-periode steevast één of twee ijsverkopers staan zag ik nu een kunstwerk. Het lijkt wel een op z'n kant liggende grote ijshoorn. Natuurlijk zag ik meteen wat fotomogelijkheden en ik kon het vrouwke overtuigen er even in te poseren. In dit geval vond ik de details niet zozeer belangrijk, integendeel, ik zocht eerder het silhouet. Dat ik dit van een pittige zwart-wit omzetting zou voorzien wist ik al voor ik de foto's maakte...
Er zijn dit jaar ontzettend veel vlinders. Het kwam al enkele keren ter sprake binnen onze kennissenkring... daar zijn uiteraard een aantal fotografen bij en die zijn daar extra gevoelig voor.
Toen ik vandaag ergens in Vorselaar op een rustig veldweggetje aan het fietsen was langs de Aa werd het me nog eens extra duidelijk gemaakt. Ik moest zowaar soms tussen de fladderaars door slalommen. De admiraalsvlinder, waarschijnlijk wel beter gekend onder de naam atalanta is een van de meest voorkomende vlindersoorten en het is dus zeker niet uitzonderlijk dat je er eentje voor de lens krijgt. Twee stuks samen op een struik is ook heel gewoon maar toch vond ik dit een beeld dat het bewaren waard was, kwestie van een beetje variatie in mijn keuzes te houden.
Alle bruggen over het Albert kanaal worden vervangen of verhoogd. De doorvaarthoogte moet omhoog want de iets oudere bruggen zijn niet berekend op het moderne containervervoer. De meeste nieuwe bruggen lijken alle van het zelfde atelier, studieburo, architect of eenheidsworstfabriek te komen - en natuurlijk is daar niks mis mee - maar als er dan eens een exemplaar tussen zit dat afwijkt van de andere vind ik het de uitdaging waard om te proberen er een leuke opname van te maken. Tussen Herenthals en Herenthout vond ik dit kunststuk. Ik heb er even aan gedacht deze opname weer eens in zwart wit om te zetten maar uiteindelijk vind ik de kleurversie toch net iets leuker.
We waren met onze fotoclub Visueel present op de verenigingen foor bij gelegenheid van Lichtaart kermis. De bedoeling was onze club eens extra in de schijnwerpers te zetten en dat is zeker gelukt. Ik ben gedurende de dag ook enkele keren rond gewandeld om wat leuke beelden te scoren en voor deze foto moest ik niet eens zo ver weg van ons standje. Dancing in the streets, twee dansliefhebbers die hun ding kunnen doen op een plek waar gewoonlijk auto's, fietsers, en speedpedelecs voorbij komen... leuk toch?
Ik ben vandaag met de fiets naar Lommel gereden om als vrijwilliger met de bewoners van Hoevezavel te gaan wandelen. Omdat Phaido de lengte van de wandelingen niet meer aankan gingen het vrouwke en ikzelf al een tijdje om beurten mee aan de wandel en de andere bleef dan ter plaatse wat rondhangen met onze woef. Uiteindelijk vonden we dat redelijk zinloos en het vrouwke en Phaido zijn dan ook gewoon thuis gebleven. Ondanks de afstand vond ik de e-bike toch een goed alternatief om de wagen dan maar te laten staan. Uiteraard heb ik onderweg diverse fotostops ingelast en de oogst was weer groot. Uit het aanbod heb ik het vrouwke laten kiezen. Haar commentaar bij deze ruiter die de gekende blauw-witte brug aan de Blauwe Kei oversteekt was: "Dat zie je niet alle dagen..."
De Smallebroeken, bijna altijd het decor van onze dagelijkse wandelingen... Wij kunnen ons niet genoeg realiseren hoe gelukkig wij zijn om in zulke mooie streek te mogen wonen. Ik heb dan ook hele mappen vol met foto's in mijn PC en externe harde schijven met de naam of de tag Smallebroeken. Vandaag kon ik een foto scoren die het groene karakter niet beter kon illustreren. De natuur zelf heeft er voor gezorgd.
Ergens midden in de maand september vind ik ieder jaar weer dat ik de stand van zaken qua druivenrijkdom eens moet fotograferen. Ze zijn weer overdadig aanwezig aan de ranken die onze gevels sieren. We kunnen weer lekkere druifkes snoepen, sap persen, boerenjongens in rum maken en de buren en kennissen verblijden met voluptueuze rijpe trossen. Merk trouwens terloops ook op dat de afrikaantjes in de bloembakken het ook weer goed doen, zoals ieder jaar. Voeg daar bij de weelde van onze wilde-bloemenweide, dan weet je dat huize Pol en Josee ook dit jaar weer een 4-sterren restaurant is voor de vlinders, de bijtjes en allerhande andere zoemende beestjes.
Ik was weer eens bij mijn zus in Langdorp-Aarschot. Er staan enkele interessante, mooie beelden op het terras en voor we iets over twaalf daar een hapje gingen eten werd mijn interesse toch getriggerd. Ik ben er sowieso niet meteen voor gewonnen kunst te fotograferen, meestal is dat pluimen van iemand anders op je eigen hoed steken vind ik. Maar als je een origineel standpunt kunt vinden of iets toevoegen lijkt het me wel eens het proberen waard.
Na lang dit beeld van twee dansers langs alle kanten bekeken te hebben vond ik een standpunt waar ik mee kon leven. Ik wilde een tegenlicht opname, de zon zo goed mogelijk achter een van de dansers dus. Een laag standpunt was daarom nodig. In werkelijkheid, als je het driedimensionaal bekijkt reikt het rechterbeen van de dame over het linkerbeen van de heer. Alleen van uit deze positie kon ik enige orde scheppen in het lijnenspel van de ledematen. De licht gesluierde lucht zorgde er gelukkig voor dat de zon niet al te zeer voor overbelichting zorgde. Er bleef zelfs een klein beetje kleur over.
Indien ik nog een uur gewacht zou hebben kon ik de dansers misschien helemaal vrijstaand fotograferen omdat de zon opschuift he . Maar primo, daar had ik geen tijd voor en secundo, het weer leek snel te verslechteren...
Ik zal de titel maar meteen tegenspreken... iedereen in Lommel noemt dit het Weteringhuis, en die tegendraadse eerste "e" wordt zelfs uitgesproken met een licht "i"-accent.
Ik had vandaag een rondje geocachen rond de Wetering gepland en Lucien, neef van het vrouwke, wilde graag met me mee wandelen. Al pratend en keuvelend leek de tocht korter dan ik dacht. Gedeelde vreugde is dubbele vreugde is de helft van een gekend spreekwoord. Op een gegeven moment moest Lucien zelfs toegeven - als geboren en getogen Lommelaar - dat hij hier nog nooit geweest was... Da's nu eenmaal mijn sterkste argument om te gaan geocachen... Je profiteert van de terreinkennis van locals die allemaal wel ergens een bijzonder plekje kennen.
Op het einde van de wandeling kwamen we weer aan het Weteringhuis en ik kon het niet laten nog maar eens een foto te maken die ik al meerdere keren gemaakt heb, misschien van uit een iets andere hoek weliswaar. Om de locatie alle eer aan te doen heb ik er voor gekozen er een oud uitziende foto van te maken.
. Maar primo, daar had ik geen tijd voor en secundo, het weer leek snel te verslechteren...
