een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
22-09-2021
22 september Sluizencomplex Olen
Ik ben deze namiddag een klein rondje gaan fietsen na een halve dag achter ( vóór eigenlijk ) de PC. Toen ik over het sluizencomplex bij Olen reed zag ik in de verte een duwvaartconvooi aanstalten maken om de grootste sluis binnen te varen, twee gigantische zijdelings verankerde bakken met een duwboot er achter. Ik had er geen goed oog in en meende dat dit niet ging lukken. Ik ben dan ook gefascineerd blijven kijken ( en fotograferen ).
Wat opzoekwerk leerde me dat er twee sluizen zijn van 136mx16m en de duwvaartsluis meet 200mx24m.
Man, man, man, wat was me dit een precisiewerk... ik denk dat er langs de beide zijkanten minder dan een halve meter ruimte over bleef maar zowel het binnenvaren, het versassen ( 10 m verval ) als het buitenvaren verliepen vlekkeloos. Vakwerk!!!
21 september Een kunstwerk, het vrouwke en tegenlicht.
Ik ben deze namiddag samen met het vrouwke naar het Prinsenpark ge-electro-fietst om er de tentoonstelling van herfstfoto's van onze fotoclub te gaan bekijken. Uiteraard had ik die allemaal al eerder gezien, maar ik vond het niet meer dan gepast de tentoonstelling dan ook te bezoeken. Klasse, al zeg ik het zelf...
Tijdens de rit naar het Prinsenpark had ik ter hoogte van de Kabouterberg al iets gezien waarbij ik me voorgenomen had dat tijdens de terugrit wat beter te gaan bekijken. Zo gedacht, zo gedaan.
Vlak bij de plaats waar tijdens de drukke bezoek-periode steevast één of twee ijsverkopers staan zag ik nu een kunstwerk. Het lijkt wel een op z'n kant liggende grote ijshoorn. Natuurlijk zag ik meteen wat fotomogelijkheden en ik kon het vrouwke overtuigen er even in te poseren. In dit geval vond ik de details niet zozeer belangrijk, integendeel, ik zocht eerder het silhouet. Dat ik dit van een pittige zwart-wit omzetting zou voorzien wist ik al voor ik de foto's maakte...
Er zijn dit jaar ontzettend veel vlinders. Het kwam al enkele keren ter sprake binnen onze kennissenkring... daar zijn uiteraard een aantal fotografen bij en die zijn daar extra gevoelig voor.
Toen ik vandaag ergens in Vorselaar op een rustig veldweggetje aan het fietsen was langs de Aa werd het me nog eens extra duidelijk gemaakt. Ik moest zowaar soms tussen de fladderaars door slalommen. De admiraalsvlinder, waarschijnlijk wel beter gekend onder de naam atalanta is een van de meest voorkomende vlindersoorten en het is dus zeker niet uitzonderlijk dat je er eentje voor de lens krijgt. Twee stuks samen op een struik is ook heel gewoon maar toch vond ik dit een beeld dat het bewaren waard was, kwestie van een beetje variatie in mijn keuzes te houden.
Alle bruggen over het Albert kanaal worden vervangen of verhoogd. De doorvaarthoogte moet omhoog want de iets oudere bruggen zijn niet berekend op het moderne containervervoer. De meeste nieuwe bruggen lijken alle van het zelfde atelier, studieburo, architect of eenheidsworstfabriek te komen - en natuurlijk is daar niks mis mee - maar als er dan eens een exemplaar tussen zit dat afwijkt van de andere vind ik het de uitdaging waard om te proberen er een leuke opname van te maken. Tussen Herenthals en Herenthout vond ik dit kunststuk. Ik heb er even aan gedacht deze opname weer eens in zwart wit om te zetten maar uiteindelijk vind ik de kleurversie toch net iets leuker.
We waren met onze fotoclub Visueel present op de verenigingen foor bij gelegenheid van Lichtaart kermis. De bedoeling was onze club eens extra in de schijnwerpers te zetten en dat is zeker gelukt. Ik ben gedurende de dag ook enkele keren rond gewandeld om wat leuke beelden te scoren en voor deze foto moest ik niet eens zo ver weg van ons standje. Dancing in the streets, twee dansliefhebbers die hun ding kunnen doen op een plek waar gewoonlijk auto's, fietsers, en speedpedelecs voorbij komen... leuk toch?
Ik ben vandaag met de fiets naar Lommel gereden om als vrijwilliger met de bewoners van Hoevezavel te gaan wandelen. Omdat Phaido de lengte van de wandelingen niet meer aankan gingen het vrouwke en ikzelf al een tijdje om beurten mee aan de wandel en de andere bleef dan ter plaatse wat rondhangen met onze woef. Uiteindelijk vonden we dat redelijk zinloos en het vrouwke en Phaido zijn dan ook gewoon thuis gebleven. Ondanks de afstand vond ik de e-bike toch een goed alternatief om de wagen dan maar te laten staan. Uiteraard heb ik onderweg diverse fotostops ingelast en de oogst was weer groot. Uit het aanbod heb ik het vrouwke laten kiezen. Haar commentaar bij deze ruiter die de gekende blauw-witte brug aan de Blauwe Kei oversteekt was: "Dat zie je niet alle dagen..."
De Smallebroeken, bijna altijd het decor van onze dagelijkse wandelingen... Wij kunnen ons niet genoeg realiseren hoe gelukkig wij zijn om in zulke mooie streek te mogen wonen. Ik heb dan ook hele mappen vol met foto's in mijn PC en externe harde schijven met de naam of de tag Smallebroeken. Vandaag kon ik een foto scoren die het groene karakter niet beter kon illustreren. De natuur zelf heeft er voor gezorgd.
Ergens midden in de maand september vind ik ieder jaar weer dat ik de stand van zaken qua druivenrijkdom eens moet fotograferen. Ze zijn weer overdadig aanwezig aan de ranken die onze gevels sieren. We kunnen weer lekkere druifkes snoepen, sap persen, boerenjongens in rum maken en de buren en kennissen verblijden met voluptueuze rijpe trossen. Merk trouwens terloops ook op dat de afrikaantjes in de bloembakken het ook weer goed doen, zoals ieder jaar. Voeg daar bij de weelde van onze wilde-bloemenweide, dan weet je dat huize Pol en Josee ook dit jaar weer een 4-sterren restaurant is voor de vlinders, de bijtjes en allerhande andere zoemende beestjes.
Ik was weer eens bij mijn zus in Langdorp-Aarschot. Er staan enkele interessante, mooie beelden op het terras en voor we iets over twaalf daar een hapje gingen eten werd mijn interesse toch getriggerd. Ik ben er sowieso niet meteen voor gewonnen kunst te fotograferen, meestal is dat pluimen van iemand anders op je eigen hoed steken vind ik. Maar als je een origineel standpunt kunt vinden of iets toevoegen lijkt het me wel eens het proberen waard.
Na lang dit beeld van twee dansers langs alle kanten bekeken te hebben vond ik een standpunt waar ik mee kon leven. Ik wilde een tegenlicht opname, de zon zo goed mogelijk achter een van de dansers dus. Een laag standpunt was daarom nodig. In werkelijkheid, als je het driedimensionaal bekijkt reikt het rechterbeen van de dame over het linkerbeen van de heer. Alleen van uit deze positie kon ik enige orde scheppen in het lijnenspel van de ledematen. De licht gesluierde lucht zorgde er gelukkig voor dat de zon niet al te zeer voor overbelichting zorgde. Er bleef zelfs een klein beetje kleur over.
Indien ik nog een uur gewacht zou hebben kon ik de dansers misschien helemaal vrijstaand fotograferen omdat de zon opschuift he . Maar primo, daar had ik geen tijd voor en secundo, het weer leek snel te verslechteren...
Ik zal de titel maar meteen tegenspreken... iedereen in Lommel noemt dit het Weteringhuis, en die tegendraadse eerste "e" wordt zelfs uitgesproken met een licht "i"-accent.
Ik had vandaag een rondje geocachen rond de Wetering gepland en Lucien, neef van het vrouwke, wilde graag met me mee wandelen. Al pratend en keuvelend leek de tocht korter dan ik dacht. Gedeelde vreugde is dubbele vreugde is de helft van een gekend spreekwoord. Op een gegeven moment moest Lucien zelfs toegeven - als geboren en getogen Lommelaar - dat hij hier nog nooit geweest was... Da's nu eenmaal mijn sterkste argument om te gaan geocachen... Je profiteert van de terreinkennis van locals die allemaal wel ergens een bijzonder plekje kennen.
Op het einde van de wandeling kwamen we weer aan het Weteringhuis en ik kon het niet laten nog maar eens een foto te maken die ik al meerdere keren gemaakt heb, misschien van uit een iets andere hoek weliswaar. Om de locatie alle eer aan te doen heb ik er voor gekozen er een oud uitziende foto van te maken.
Samen met het vrouwke ben ik naar Kasterlee gefietst. Open monumentendag was de ideale gelegenheid om de gerestaureerde Keeses Molen open te stellen voor het grote publiek. Ook het er naast liggende Heemerf kon je bezoeken, we hadden dus meerdere redenen om daar eens uitgebreid te gaan rondkijken.
Toeval of niet, Jef, de nieuwe officiële dorpsmolenaar, is een oude bekende. We gingen vroeger vaak samen skiën met de brandweer. We kregen dan ook een bijna persoonlijke rondleiding toen we na wat aanschuiven de molen ook eens van binnen mochten zien. De eerste vermelding van de molen stamt uit 1443 vernamen we, hij stond toen wel in Antwerpen. Ik was behoorlijk onder de indruk van het vernuft waarmee men in de 15de eeuw al zulke toch wel ingewikkelde techniek bedacht en ook nog in elkaar geknutseld kreeg. Binnenin heb ik wat detail opnames gemaakt en omdat de ruimte niet erg groot is, was het erg handig dat mijn Sony cameraatje een kantelbaar scherm heeft, zo kon ik door het toestel laag bij de grond te houden toch het grote centrale kamrad helemaal in beeld krijgen. In zwart wit omgezet vond ik het plaatje nog net iets pittiger.
Open deur dagen vandaag en morgen bij Renault. Group Pashuysen had bij gelegenheid van de lancering van de nieuwe Renault Arkana weer mijn zus de opdracht gegeven een passend event te organiseren... en het was best een giga gebeuren. Er was zelfs een heuse kermis op het terrein met diverse attracties. De Kerstman had in Rovaniemi ook een uitnodiging gekregen - Group Pashuysen is een van de grootste sponsors van het huis van de Kerstman in Aarschot - en natuurlijk moest de Kerstman daar op ingaan. Als alter-ego van de Kerstman ben ik zelf ook een Renault rijder trouwens, een reden te meer om acte de présence te plegen. Tegen sluitingstijd kreeg ik de ingeving om de familie Pashuysen te vragen op de paardenmolen plaats te nemen voor een foto. In eerste instantie waren ze niet meteen enthousiast maar toen ik stelde dat de paardenmolen best stil mocht blijven staan voor de foto wilden ze alsnog. Met een beetje overredingskracht heb ik Jacqueline, Louis en zoon Davy op de foto gekregen.
Na de regen deze namiddag kreeg ik een telefoontje, ik moest dringend even naar Tielen. Als je electrisch fietst dan laat je de auto als eens wat makkelijker staan. Het was zo gepiept in Tielen en dan komt weer die goesting om zo maar wat verder te fietsen, ik zegde het gisteren al, helemaal zonder plan of doel.
Als je dan onderweg ergens een heel grote madam ziet staan met twee al even zeer uit de kluiten gewassen honden dan stop je even om een foto te maken toch? Ik heb haar gevraagd of het mocht, dat hoort zo bij straatfotografie, maar ze was weinig van zeggen. Zwijgen is toestemmen zegt de volkswijsheid, dus heb ik maar afgedrukt.
Ik vermoed dat ik alle interessante toeristische highlights en mooie plekjes in de buurt al wel eens gefotografeerd heb. Dat belet me niet om soms een klein ommetje in te lassen om mijn fototoestel nog eens aan het werk te zetten als ik weer eens in de buurt kom van zo'n interessante locatie.
Zo fietste ik vandaag zonder echt een route gepland te hebben tussen Tielen en Gierle, voorbij den IJsboer sloeg ik zo maar, intuïtief linksaf en toen realiseerde ik me ineens... he, de volgende rechts en dan kom ik aan de watermolen... Het leverde me weer enkele mooie plaatjes op.
Het zal de volgende dagen en weken nog wel vaker gebeuren dat ik naar Aarschot ga. Nu het er op lijkt dat de kerstman met zijn gevolg dit jaar toch weer op bezoek komt in de stad moet er nog veel overleg volgen. Dat gebeurt logischerwijze bij mijn zus in Langdorp. Zij is tenslotte de drijvende kracht achter de hele organisatie, maar uiteraard heeft de rest van de familie ook wel zijn zeg. Ook vandaag kon je me in Langdorp vinden.
Voor schoonbroer Dreeke ( mijn fotomentor trouwens ) is het woord stilzitten niet uitgevonden. Vóór we naar een restaurant vertrokken om ook de inwendige mens wat te gunnen wilde hij per sé toch eerst even nog de strijd aangaan met de buxusmotten die enkele struiken ( het zijn ondertussen al kleine boompjes ) aan het teisteren waren. Hij heeft daartoe de zware wapens ingezet: de heggeschaar met verlengstuk om dode takken weg te halen, de hogedrukspuit om alle ongedierte weg te blazen en uiteindelijk een soort bazooka spuitmachine die buxusmot-verdelgingsnevel over de mogelijke hardnekkige overlevers spuit.
Het dient vermeld dat Dreeke geen enkele keer van zijn ladderke gevallen is... en uiteraard plaats ik morgen ook enkele foto's van de andere wapens op mijn Facebook-pagina.
Ik ben vandaag weer eens gaan wandelen in de Koekenstad. Antwerpen heeft niet voor niets die bijnaam trouwens. In het begin van de 20ste eeuw bevonden zich binnen wat nu de grote ring is meer dan 20 koeken en zoetigheden gerelateerde fabrieken, we noemen maar De Beukelaer, Parein, Martougin en Meurisse...
De trein ( 7,2 voor een senioren retourtje ) is de makkelijkste manier om binnen de kortste keren in het centrum van de stad te staan. De wandelroute verliep via een tussenstop bij Grobet ( om een defecte lens ter reparatie binnen te brengen ), bij café Den Engel ( om een Duvelke te kopen ), de kaaien en het Mas ( om wat te fotograferen ) en de Parkbrug bij de Hogeschool ( om nog wat meer te fotograferen ) en zo via de Italielei terug naar het centrum. 18000 Stappen en een gevuld geheugenkaartje verder stond ik weer in het Centraal station ( sorry... De Middenstatie ) en vanavond was er weer "l'embarras du choix" om een foto te kiezen voor deze blog. Brabo en de prachtige gevels aan de noordkant van de Grote Markt kwamen als winnaars uit de bus.
Op deze foto lijkt het nog niet meteen optimaal, het is ook nog naakt, niet hersteld op de nodige plekken en onversierd, maar dit ziet er alvast zeer beloftevol uit. Nu we weer een echt event mogen organiseren hebben we een zeer geschikt pand gevonden. Als kerstman heb ik er geen zin in weer 5000 kinderen op mijn schoot te krijgen in deze toch nog altijd niet helemaal veilige coronatijden. Maar we hebben een alternatief bedacht. Het wordt een musical, meer kan ik er voorlopig niet over vertellen, en in dit pand zal het allemaal gebeuren.
Vandaag hebben we ter plaatse al eens goed de situatie ingeschat. Mijn zus die eigenlijk de motor achter het hele gebeuren is zit allerhande notities te maken terwijl ondergetekende, kerstman tijdens de maand december, nu even incognito kan rondlopen met de camera.
Voor paardenrennen hoef je niet naar de Wellingtonbaan in Oostende of Waregem Koerse. Ook in onze Kempen, in Geel Ten Aard ligt er een ovaal waar wel eens op gekoerst wordt. Een aantal jaren geleden kwamen we ooit toevallig langs de Langerietdijk gefietst en waren we totaal verrast door de drukte en het spektakel. Toen ik vandaag langs het Kempisch Kanaal van Sas 7 naar Ten Aard reed was de verrassing niet meer zo groot, maar het evenement was voor de amateurfotograaf wel zeer welkom. Ik ontdekte een paadje door de struiken waardoor ik aan de overzijde van de plek waar ik vorige keer stond te fotograferen zowat boven de baan ongehinderd de dravende combinaties in beeld kon nemen.
Nonke Lowie vierde zijn 90ste verjaardag vandaag en wij mochten er bij zijn. We begonnen met bubbels, via veel en lekkere hapjes en meer bubbels ging het naar een heerlijk ouderwets feestmaal ( met dank aan de onvolprezen kookkunst van Stephan ) en tussendoor kwamen ook nog enkele vergeten volksspelen voorbij. Onze kranige feesteling liet zich alleszins gelden als zeer competitief zowel bij het vogelpikken als bij het sjoelbakken. Ondergetekende had het alleszins moeilijk om vergelijkbare resultaten neer te zetten. Bij het nuttigen van de vele feestdrankjes was ik 'm dan weer wel de baas.
Vrijdag, wandeldag met de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel. Omdat Phaido langere wandelingen niet meer aan kan, gaan we nu om beurten mee met de groep. Vandaag was het de beurt aan het vrouwke. Ik bleef met Phaido wat rondhangen in de buurt en ik heb regelmatig een en ander gefotografeerd.
Wat ooit het oude Hoevezavel was heeft ondertussen een grondige facelift gekregen en er is nu de Lommelse kunstacademie in gehuisvest. Boven de ingang contrasteren de kleurige Lommelse vlaggen mooi in de zomers blauwe lucht en dat een vleugel van het nieuwe er naast opgetrokken Hoevezavel links achteraan ook in beeld komt maakt er voor mij een plaatje met een verhaal van.
. Maar primo, daar had ik geen tijd voor en secundo, het weer leek snel te verslechteren...
