een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
22-05-2021
22 mei Pelt
Wat een rotweer kregen we vandaag. Fotograferen was er niet bij. Ik val dus noodgedwongen terug op iets van gisteren. Uit de reeks van het windmolenpark toonde ik al een beeld. Maar we waren ook voor een andere reden in Pelt. We kwamen namelijk afscheid nemen van een kennis in het uitvaartcentrum Severens. In de straat er pal tegenover zagen we dat er een verbinding was via een soort loopbrug tussen het rustoord ( eigenlijk hoor je tegenwoordig zorgtehuis te zeggen ) aan de ene kant van de straat en aan de andere kant ik vermoed een aantal service-flats. Doordat de zon fel in de gekleurde glazen zijwanden scheen in tegenlicht trok dat wel erg dwingend mijn aandacht en ik kon het niet laten snel mijn Sonytje boven te halen.
Ik ben in de loop van de avond samen met schoonbroer Swa eens van Lommel Barrier langs de noordkant van het Kempisch Kanaal richting Pelt gewandeld om daar een kijkje te gaan nemen naar de stand van zaken bij de opbouw van het windmolenpark. De derde mastodont gaat binnenkort verrijzen en alle ingrediënten liggen er al klaar om gemonteerd te worden. We vonden een niet helemaal hermetisch afgesloten hek rond de werf en omdat we nergens een bordje met verboden toegang gezien hadden voelden we ons vrij om de locatie te betreden. Een van de eerste foto's die ik scoorde was dit beeld van de drie wieken die binnenkort er voor zullen zorgen dat de er aan gekoppelde turbine 4mW zal produceren ( ik heb de site van de firma STORM bezocht ). Het worden naar ik las de hoogste windmolens in België. De tiphoogte is 170 m. Elk van deze wieken is meer dan 70 m lang. Als referentie wil ik even meegeven dat het atomium 102 m hoog is en de OLV-toren in Antwerpen 123 m.
Na een tijdje rondhangen op de werf en ettelijke foto's kwam er toch plots een alarmsignaal uit de luidsprekers. Tja dan neem je toch maar het zekere voor het onzekere en zorg je er voor dat je zo snel mogelijk weer buiten het hek op het fietspad langs het kanaal staat.
De dreigende lucht die links in beeld al te zien is heeft ons uiteindelijk toch nog een beetje karma bezorgd...
Ik ben deze namiddag enkele kapellekes opnieuw gaan fotograferen. Ik meende verstaan te hebben dat bij iedere kapel één foto zou gekozen worden en dat foto's met vrijwilligers erbij de voorkeur kregen. Foto's zonder vrijwilliger die ik ook wel had gemaakt had ik al in de prullenbak gekieperd en die had ik ook al leeg gemaakt. Toen bleek dat alle kapellen ook zonder vrijwilligers welkom waren voor het archief. Eigenlijk vond ik het niet eens erg, zo had ik een goede reden om weer eens te gaan fietsen en dat had ik erg nodig.
Gelukkig heb ik tijdens mijn tocht ook andere onderwerpen in beeld kunnen nemen. Waar de Goorse weg over de tunnel van de N19g loopt ben ik even de trap opgelopen om eens links en recht te speuren naar mogelijk interessante beelden. Deze keer had ik geluk. Een paard en span combinatie dwarste net de door de werken ontboste strook. Met de telelens lijkt het allemaal compact, samengedrukt en vlakbij, maar in werkelijkheid zijn de afstanden toch wel behoorlijk groter. Ik vind het wel een mooi beeld.
Een iets minder leuk verhaal vandaag. Toen ik tijdens de avondwandeling met Phaido voorbij de terreinen van LRV de Kempenridders kwam gewandeld merkte ik dat er enige commotie was. Een paardje - een grote pony eigenlijk - liep vrolijk zonder ruiter rond op het afgesloten terrein met de springbalken. Had het zich losgerukt, was het ergens van geschrokken? Wie zal het zeggen. Het genoot alleszins flink galopperend van de tijdelijke vrijheid. De zichtbaar over zijn toeren zijnde eigenaar probeerde vruchteloos het dier te pakken te krijgen. Na een tijdje kreeg hij hulp van enkele andere clubleden maar ook met z'n drieën maakten ze eigenlijk geen kans. Ik had ondertussen de kleine Sony boven gehaald en maakte de ene foto na de andere. Uiteindelijk kon een jongeman die naast het terrein stond samen met zijn vriendin heel rustig het paardje benaderen en tot bedaren brengen. Eind goed al goed denk je dan. Maar toen kwam de ondertussen ziedende eigenaar het arme dier overnemen en meteen kreeg het al enkele flinke porren en werd het brutaal weg geleid van het terrein richting paardentruck. Een dame - waarschijnlijk echtgenote van de man- en een kind - waarschijnlijk de jonge ruiter van het paardje - liepen er langs en probeerden de man tot rede te brengen maar daar was geen lievemoederen aan besteed. Het arme dier werd met geweld de loopplank op gestampt en het pijnlijk gehinnik was tot ver in de omtrek te horen.
Daar sta je dan en dan dacht je dat met een dier omgaan gebaseerd is op het creëren van vertrouwen en vriendschap, op wederzijds respect en begrip. Dit dier is volgens mij voor altijd zijn vertrouwen in het "baasje" kwijt.
Enkele minuten later toen ik met medefotoclublid Ludo stond te praten kwam de gele vrachtwagen met groene paardenlaadbak tegen hoge snelheid over het kruispunt geraasd, zonder stoppen. Baasje was nog altijd niet bedaard blijkbaar. Verdient ook de nodige stompen vind ik.
Er staat niemand herkenbaar op deze foto dus ik mag aannemen dat ik die zonder privacyregels te overtreden ook mag plaatsen.
Op een kort fietstochtje na en een nog kortere avondwandeling na ben ik nauwelijks de deur uit geweest. Druk bezig met van alles en nog wat. Maar ook thuis, door het raam bijvoorbeeld, kan je regelmatig interessante onderwerpen zien die een foto waard zijn. Ik ga er van uit dat mijn vogelkennis net groot genoeg is om met enige zekerheid te mogen stellen dat dit een vrouwtjesmerel is, een merelin dus. De ingezaaide bloemenweide ligt nog altijd even braak als eergisteren, wat logisch is natuurlijk maar toch kijk ik meerdere keren per dag om te zien of er al leuke dingen naar boven komen. Het enige wat ik te zien krijg zijn vogels die blijkbaar een luilekkerland ontdekt hebben: roodborstjes, mussen... veeeeel mussen, kauwen, enkele vinken en twee merelkoppels die blijkbaar nog een nest aan het bouwen zijn want die verzamelen strootjes, grasjes en andere sprieten met hele bekkenvol. Mevrouw merel wilde graag even poseren.
De ondertussen bijna traditionele jaarlijkse foto van het vrouwke en Phaido tussen de brembossen op het braakliggende stuk grond schuin tegenover ons huis zal dit jaar helaas niet voorbij komen. Het perceel is opgedeeld in vier kavels en daar zullen binnenkort waarschijnlijk weer nieuwe buren bijkomen. De brem is ondertussen grotendeels verwijderd en de weinige struiken die er nog staan vormen niet meer die weelderige achtergrond die ik altijd al zo leuk vond. Dan ga je voor een andere benadering natuurlijk. Ik kon één enkel brembloemeke te pakken krijgen net op het moment dat de zon er toch op zat. Klik. Voor een foto van het vrouwke en Phaido tussen de brem moet ik een andere locatie zoeken... maar die zijn er nog wel in de regio. Wordt misschien vervolgd.
We zijn druk doende de groenpartijen rond ons huis een grote opknapbeurt te bezorgen. Na het verdwijnen van de berk langs de straatkant viel het nog meer op dat het gras daar al lang geen gazon meer was maar eerder een verzameling mos en onkruid. We hebben dat laten omfrezen en nu we het met veel moeite min of meer geëgaliseerd hebben willen we er een bloemenweide van maken. Het inzaaien en het aanwalsen maakten dat gedeelte van ons project helemaal af vandaag. Na gedane arbeid vonden alle vogels uit de wijde omgeving dat ze ons een bezoek moesten brengen. Of ze daar waren om de zaden op te pikken dan wel insecten, die op het nu echt helemaal onbedekte perceel een gemakkelijke prooi zijn, weet ik niet. Ik kon door het raam enkele mooie vogels te pakken krijgen, de tele had ik er nog opzitten van gisteren. Dit is misschien niet de beste foto uit de reeks, maar ik vind 'm wel de leukste. Meneer en mevrouw kauw wandelen samen doorheen de regenbui. De associatie met een nummer van Johny Ray was snel gemaakt. Ik ben nu eenmaal al iets ouder en mijn muzikale herinnering gaat iets verder terug: Just walking in the rain.
Tussen al de buien door waren er vandaag gelukkig toch ook enkele iets langere droge periodes. De dagelijkse wandelingetjes met Phaido konden zonder regenscherm en een enkele keer zagen we zelfs de zon. Ik wilde 's kijken of er geen vogels te fotograferen waren en ik had de 70-300 op mijn Canon gezet. Dan valt je oog plots hier op... Ik weet niet of dit echt zo zeldzaam is als ik het in eerste instantie inschatte, ik ben geen plantkundige namelijk. Enkele foto's maken vond ik wel nodig. Misschien was de macrolens beter geschikt geweest maar ook met de tele kun je de kleine dingen goed in beeld nemen zij het van op een iets grotere afstand.
Enig opzoekwerk leerde me dat dit een bekermos is, er zijn nogal wat ondersoorten en als ik de voorbeeldfoto's bekijk op het net zou dit frietzak-bekermos kunnen zijn ( ik verzin het niet )... Hoe dan ook, de telelens zorgt ook wel voor een relatief kleine scherptediepte en ik vind dit eigenlijk best een leuk miniatuurlandschapje.
De dagelijkse wandelingen met onze senior-woef worden steeds korter. Hij geniet er nog wel van, getuige daarvan het kwispelstaarten als hij ziet dat we zijn lus van de kapstok halen en hij vertrekt dan ook altijd kwiek en huppelend. Maar als hartpatiëntje wordt hij ook steeds sneller moe en dat merken we. Als we in de Dressenstraat in de buurt van de terreinen van de Kempenridders zijn, minder dan één km van huis, geeft ie tegenwoordig al aan dat het welletjes is en tijdens de terugweg tjokt ie dan achter ons aan tegen een tempo dat menige slak of schildpad ook wel zouden kunnen volgen. Geen probleem... wij passen ons wel aan. Als we uit het bos komen in de Reffenakkers wachten we hem op en vaak heb ik mijn fototoestel in aanslag... Nog 100 meter vriend !!!
Dat je in een tuincentrum ook aquariumvissen kunt kopen zal voor sommigen wel volkomen normaal klinken. Ik vond het een beetje raar maar wel een fotowaardige kans toen ik met het vrouwke rondliep bij Oh'Green in Olen om wat zaden, planten, potgrond en andere dingen te kopen die we nodig achtten om verder te gaan met de grote make-over van onze groenpartijen.
Een aquarium fotograferen bleek niet eens zo eenvoudig. Ik kwam als fotograaf steeds ook zelf in beeld waar ik me ook positioneerde, tot ik het toestel gewoon tegen het glas plaatste en ik enkele snelle shots kon scoren. De kleine Sony, die ik altijd in mijn rechter jaszak mee draag bleek weer eens zeer volwassen prestaties aan te kunnen en met de stand op automatisch en een door het toestelletje zelf gekozen ISO-waarde van 1250 kwam er toch een meer dan aanvaardbaar beeld op mijn geheugenkaartje.
We proberen ieder jaar wel een keer met de fotoclub een uitstap te organiseren om aan avond- en nachtfotografie te doen. Nu de coronaregels weer een beetje versoepeld zijn konden we het er op wagen om naar Lier te sporen vandaag. De laatste trein terug naar huis was om 11h22, het nacht gedeelte zou dus wel redelijk kort zijn maar we konden het blauwe uurtje mooi meepikken en ook tijdens het laatste prachtige avondlicht was er wel een en ander te oogsten.
Iets voor elf waren we terug op de grote markt en tot groot jolijt van de van spiegelingen houdende hobbyfotografen hadden ze de fonteinen uitgezet. Dat gaf mij de gelegenheid het stadhuis eens anders te fotograferen. De grote fontein lag niet perfect in het midden voor de ingang dus de symmetrie waar ik ook steeds op jaag kon ik wel vergeten maar gelukkig was er nog de spiegel van die andere kleinere fontein om toch wat evenwicht in de foto te brengen.
Met het vellen van de mooie berk voor ons huis was de eerste stap gezet in de make-over van wat wij, met een eufemisme, grasveld noemen. Via via hadden we het telefoonnummer doorgekregen van Roger, die ons graag wilde komen helpen om alles om te frezen. Dat was vrij vlot gebeurd en nu willen we ook snel aan de voorkant een bloemenweide inzaaien en achter een plaats tegelen voor een terras en al de rest van mooi gazon voorzien. Ik kon het vrouwke en Roger in één beeld te pakken krijgen elk bezig met zijn/haar eigen ding.
Het is een meer-jaren-project geworden maar de nieuwe kantine van onze locale ruitervereniging LRV De Kempenridders is bijna afgewerkt. Eigenlijk is het meer dan een kantine..., clublokaal of accomodaties zouden we beter zeggen. Het is alleszins een bouwsel dat wel wat mogelijkheden biedt voor de regelmatig voorbij wandelende amateurfotograaf. Nu het vers ingezaaide gras langs de Dressenstraat voor het eerst gemaaid is ziet het er van deze kant bekeken al pico bello uit. Ook de stekken die binnen een tijdje een haag zullen worden lijken de lente te voelen en zijn in gang geschoten, zij het voorlopig nog heel voorzichtig. En de andere kant is al even beloftevol maar daar is nog enig werk te verrichten voor er ook beelden kunnen worden geschoten zonder storende details.
En jawel, deze foto is wel degelijk vandaag gemaakt. Het is toch geweten dat ik niet vies ben van een potje Photoshop? Ik heb er een andere lucht in gezet, die had ik nog ergens ongebruikt in een map zitten van vorige vrijdag.
Tijdens onze fietstocht vandaag in de regio Merksplas, Hoogstraten, Rijkevorsel kreeg ik op een bepaald moment zicht op de imposante kerk van Hoogstraten. Onwillekeurig moest ik terug denken aan de laatste keer dat ik muziek speelde voor een publiek. Het was namelijk in die kerk dat ik dochterlief begeleidde toen die gevraagd was om enkele liedjes te zingen tijdens een begrafenis, en haar vaste begeleider was ziek. Dan twijfel je niet natuurlijk en hoewel ik toen al enkele jaren op pensioen was en nadien nauwelijks nog een gitaar had aangeraakt, met als gevolg dat er ook geen eelt meer op mijn vingertoppen zat, heb ik het toch gedaan. Als ik er aan terugdenk voel ik de pijn weer, gitaristen weten waar ik over praat. Die kerk wilde ik natuurlijk ook wel fotograferen en met de 200 mm die mijn Sonytje me biedt kon ik 'm zelfs behoorlijk dichtbij halen.
O ja, terloops wil ik ook nog vermelden dat het rondje Bolkse Hamer verreweg het leukste was dat ik als geocacher de laatste tijd mee maakte. Vette aanbeveling !!!
Het duurde lang voor het voorspelde goede weer ook onze regio bereikte. Het geplande fiets-rondje geocachen in Merksplas werd dan ook steeds maar verschoven en uiteindelijk besloten we om toch maar die enkele exemplaren die volgens de beschrijving in een verboden-te-fietsen natuurgebied lagen al wandelend te gaan zoeken. Daar waren we vrij snel doorheen en dan sta je terug thuis terwijl het weer steeds maar beter wordt. Toch maar de fiets uit de stal en dan was het even profiteren van de rust alom nu iedereen blijkbaar op een terrasje zat.
Ver weg ben ik niet geweest, gewoon wat rond fietsen was voldoende om de zinnen wat te verzetten. Dit is een scene die ik al zo vaak wilde fotograferen maar waar ik steeds weer niet aan toe kwam omdat ik al voldoende keuzemogelijkheden op mijn geheugenkaartje had... nu ook eigenlijk maar deze keer ben ik toch gestopt. Mijn geloof in de mensheid krijgt soms een extra duwtje. Hartverwarmend vind ik het dat er nog mensen zijn die geloven in de eerlijkheid van de medemens. Je neemt een potje honing uit het kastje, stopt 6 in het kistje en klaar.
Ik heb voor de aardigheid hier weer eens een zwart-wit omzetting op los gelaten en die vind ik net iets pittiger dan de kleurenversie van de foto.
Meer dan aanvaardbaar fietsweer vandaag en dan laat deze jongen zich niet pramen. Zoals zo vaak ben weer eens richting Kempisch Kanaal gereden. In de buurt van St Jozef-Olen, op grondgebied Geel eigenlijk, kwam ik langs een straatje waar een hele verzameling beelden staat, zowel in de achtertuin van een huis als aan de overkant van de straat. Toen ik stopte om alles wat beter te bekijken kwam er een man aangefietst die vroeg wat ik er van vond... dat bleek de kunstenaar zelf te zijn. Dat kon niet anders dan een leuke babbel worden. Hij praatte ronduit over hoe hij als gepensioneerde zijn tijd vulde met zijn creatieve hobby, het werd zelfs even licht filosofisch, wat is kunst en wat is het nut er van... Hij gaf ook uitleg over een aantal werken. Misschien had ik de bijgevoegde foto uit een andere hoek moeten nemen, dan zou je zien dat de beelden langs achter open zijn en hol, leeg. Dat symboliseert volgens hem hoe inhoudloos mensen kunnen zijn als ze niet samenwerken en de hand is dan ook de uiting van die samenwerking. Bij dit beeld had hij trouwens ook nog een anekdote: Op een dag kreeg hij namelijk een brief van mensen die hun baby op een dekentje in die hand waren komen leggen voor de foto op het geboortekaartje...
Ik had stiekem gehoopt dat de mooie hoge tweestammige berk voor ons huis er nog lang zou staan. Hij stond scheef, dat was al langer zo, maar de laatste tijd had ik de indruk dat ie steeds schever stond en ik meende ook te zien dat de grond aan de zuidwest kant - waar de meeste hevige winden vandaan komen - een beetje omhoog kwam. Ik wilde het lang van me afschuiven door mezelf aan te praten dat ik paranoia werd maar toen ik uiteindelijk tijdens een behoorlijke stormwind langs de boom ging staan voelde ik letterlijk dat er iets bewoog onder mijn voeten. Dan contacteer je een boomverzorger om een deskundig oordeel te horen. Via een kennis kwam ik terecht bij Bert van Treebird ( de naam vond ik meteen al sympathiek ) uit de Rielen en die bevestigde mijn vermoeden... die kunnen we veiligheidshalve maar beter vellen. Een doodvonnis voor die mooie, eigenlijk nog gezonde knaap...
Vandaag was het dan zo ver. Met het geschikte materiaal was het zo gepiept. Met de hoogtewerker gingen eerst de zijtakken eraf, dan werden de stammen van boven af in mootjes gezaagd, het loof en het klein grut werd gehakseld en tenslotte werd ook de wortel er nog uit gefreesd.
Tijdens het wegfrezen van de wortels bleek dat langs de windvangkant er inderdaad nog nauwelijks intacte wortels waren en dat de boom waarschijnlijk niet lang meer overeind zou gestaan hebben. Dat maakte dat ik me toch meteen iets minder slecht voelde omtrent de beslissing om er maar komaf mee te maken.
Uiteraard heb ik het hele proces gefotografeerd, de mooie luchten die er in de voormiddag nog waren krijg je er gratis bij.
Ik had de macrolens nog eens op mijn toestel gezet om aan de wandel te gaan in de vooravond. In de bossen langs ons vaste wandelrondje Smallebroeken zijn er een aantal plekken waar ieder jaar een weelde aan meiklokjes te vinden is en daar wilde ik achteraan gaan. We zijn tenslotte al de 5de mei niet? Maar de meiklokjes zijn laat dit jaar, het is redelijk koud geweest en hoewel er links en rechts wel wat knopjes zijn die zouden willen is er van echte bloei nog geen sprake. Ik heb mijn aandacht dan maar verlegd naar de boshyacinten die ik weet bloeien op een braakliggend stuk grond langs de Hoogstraat. Op de Canon heb ik helaas geen kantelbaar scherm en dus is hier weer sprake van een vuile-voorkant-foto. Ik ben met veel moeite weer eens op de grond gaan liggen voor mijn onderwerp en achteraf gezien heb ik daar geen spijt van.
Het was hoog tijd om onze lentesoep-versie-2021 te gaan oogsten. Rijkelijk laat zijn we vandaag onze eerste brandnetels van het jaar gaan plukken. Het vrouwke maakt daar in het voorjaar heerlijke soep van en naar het schijnt is dat nog erg gezond ook, bloedzuiverend en rijk aan mineralen. Een fanatieke gezondheidsfreak zal ik wel nooit worden maar het kan nooit kwaad te geloven in de heilzame werking van brandnetelsoep en dat het lekker is maakt dat nog eens extra gemakkelijk.
Ik ben vandaag weer enkele kapellekes gaan fotograferen voor het project van de gemeente Kasterlee waar we met onze fotoclub aan meewerken. Extra leuk wordt het als we een vrijwilliger mee in beeld kunnen nemen die het onderhoud en de versiering verzorgt. Bij dit kapelletje in Groot Rees had ik een afspraak met Bernarda. Dat bleek een kranige tachtiger te zijn die niet lang geleden de 65ste huwelijksverjaardag gevierd had met haar 90-jarige echtgenoot. Meneer wilde niet mee op de foto want het kapelleke was haar verantwoordelijkheid en alle eer was voor haar. Na deze foto heb ik ze toch ook nog samen gefotografeerd voor hun huis en ik heb ze een afdruk beloofd.
