een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
16-07-2022
16 juli Zomerbar
Ze rijzen als paddenstoelen uit de grond, ze zijn er weer, alom zie je zomerbars. Ik ben er niet meteen een grote fan of een voorstander van. Ik vind immers dat de horeca het in deze tijden sowieso al lastig genoeg heeft. Als het dan zomer wordt en je met een goed gevuld terras de jaarbalans wat zou kunnen opsmukken wordt langs alle kanten het gras voor je voet weggemaaid en worden mogelijke klanten weg geplukt.
Vandaag pleit ik evenwel ook schuldig. Ik wilde met het vrouwke in de loop van de avond nog een kort fietstochtje ondernemen. In het kasteel van Tielen wordt op het binnenplein ook zo'n tijdelijke pop-up uitgebaat en daar wilde ik altijd al wel eens binnen glippen om eventueel enkele leuke foto's te scoren. De buitenkant had ik al zo vaak in beeld genomen. Het vrouwke vond het niet erg om als voorgrond te fungeren, ze genoot trouwens duidelijk evenveel van het avondzonnetje als van het drankje.
Kleine, eenvoudige dingen zijn het vaak ook waard om gefotografeerd te worden toch? Zo spotte ik deze avond dit verkleurde blaadje op de stengel van een bloem die duidelijk last had van de hitte. De liefde spat er zo van af.
Een fotomodel, je vind er een in je kennissenkring als je een idee hebt voor een fotoshoot, of je huurt er een in via een modellenbureau, je kan ook nog deelnemen aan een georganiseerde commerciële shoot en dan sta je daar met een dozijn fotografen die allemaal dezelfde foto maken... Maar je kan ook een geocacherondje gaan fietsen in en rond Winkelomhei en plotsklaps zie je dan een boomnimf die op je neerkijkt en er om vraagt om gefotografeerd te worden.
We waren vanavond naar het fietscafé Knooppunt 30 gewandeld en daar kregen we een telefoontje van zoon Michael met de vraag of we zin hadden of we zin hadden om naar het Kempisch kanaal te komen want daar waren ze aan het skiën. Meestal doen ze dat op het Albertkanaal maar tussen de yachthaven van Ten Aard en sas 9 mag je ook snelheid maken en skiën. Dat wilden ze vandaag dan ook wel eens uitproberen.
Zoiets laat ik me meestal niet twee keer vragen. Terug naar huis gewandeld ( in overdrive ), fototoestel meegegraaid en snel naar Ten Aard. We hebben nog even meegevaren en ik heb weer enkele leuke beelden gescoord ondanks het feit dat het al redelijk laat was en het licht al niet meer zo optimaal. Makkelijk scherpstellen is het nooit in de boot die op de golfjes ketst maar gelukkig is de 5D Mk IV voorzien van een superieur snelle en accurate autofocus.
Een bezoek aan de tandarts is niet meteen een van onze favoriete bezigheden maar soms moet het... voor de zesmaandelijkse controle bvb. In dit geval is daar iets leuks bij te vertellen. We zijn namelijk zowat 50 jaar bij dezelfde tandarts geweest in Pelt en het is pas toen die man er mee ophield, door corona, dat we een alternatief moesten zoeken. Dat werd ons trouwens op een presenteerblaadje aangereikt. De dochter van de oude tandarts had voor hetzelfde beroep gekozen en werd onze nieuwe tandarts. We zijn weer vertrokken voor 50 jaar mag ik hopen.
Uiteraard voeg ik hierbij een foto van ons bezoek vandaag. Het vrouwke is eerst aan de beurt en ik heb heel braaf gevraagd of ik een foto mocht maken.
Vóór de collegae van de fotoclub met scherp gaan schieten nog dit. Ik had alleen maar mijn kleine Sony toestelletje bij en op de stand automatisch heeft ie verdomme op de verkeerde plaats scherp gesteld ( vooraan links )... Ik zag het pas toen ik de foto opende op de Mac. Echt erg vind ik het niet, het gaat me hier immers meer om het documentaire dan om het technische aspect.
Bij gelegenheid van de Vlaamse feestdag was er op het Bobbejaan Schoepen Plein een dorpsfeest georganiseerd. Er was live muziek, animatie voor de kinderen, voldoende eten en drinken beschikbaar en om elf uur zou er vuurwerk knallen.
Het zou maar enkele minuten duren en niet erg hoog gaan was me verteld, dus ik had me redelijk dichtbij en goed op tijd klaargezet, de 24-105 op mijn toestel, camera op statief, instellingen dubbel gecontroleerd... Maar toen het uiteindelijk begon bleek ik toch veel te dichtbij te staan. Ik had de 16-35 ook in mijn tas, maar daar had ik geen tijd voor. Snel enkele tientallen meters achteruit dan maar om voldoende hoek te krijgen en uiteindelijk kreeg ik toch enkele aanvaardbare opnames op mijn geheugenkaartje.
Het was een luie dag vandaag. Na de drukte van gisteren was het uithijgen geblazen. In de (late) voormiddag heb ik me met een dag vertraging doorheen de dikke weekendkrant geworsteld, inclusief sudoku's, kruiswoorden, tectonic, fillipines en alle andere puzzels. Dan was er de Tour de France van uit de luie zetel en daarna hebben we om het geweten een beetje te sussen toch nog een korte wandeling gemaakt, goed 3 km langs het kanaal van de brug tussen Retie en Poppel tot de fiets- en voetgangersbrug een eindje verder op en dan weer terug.
Onderweg had ik de beweging in het water opgemerkt nog voor ik de bijhorende oudere meneer zag langs de waterkant. Zijn woef had gekozen voor een partijtje zwemmen en uit die blik recht in de camera kon ik niet afleiden of die dat fijn vond of net niet. Ik heb er alleszins een leuke foto aan overgehouden.
Naast de parking bij de brug was er gelukkig ook nog een terras waar ze allerhande lekkers serveerden...
De Kerstelfen en hun juf Juls - onze kleindochter Julie - was een van de acts die geprogrammeerd waren op zaterdagnamiddag tijdens de Fundays in Aarschot. Juls zou samen met collega danseres Emma op het grote podium de elfen stap voor stap wat zumba-dansjes aanleren en het was de bedoeling dat het publiek dan ook zou meedoen en dat er eventueel zelfs een record-deelname zou van komen. Er waren nog enkele andere acts en ik moest het programma aan elkaar praten.
Het record was net iets te hoog gegrepen gezien de net iets te magere belangstelling, maar de funfactor was huizenhoog en dat was minstens even belangrijk. Ik stond de hele tijd aan de zijkant en ik kon van uit die bevoorrechte positie zoveel foto's maken als ik maar wilde.
En zeg nu zelf, wie heeft op de leeftijd van die elfjes al ooit op een echt festivalpodium gestaan?
Als het weer er zich toe leent gaan we nog elke vrijdag als vrijwilliger aan de wandel met de bewoners van Hoevezavel. Vandaag trokken we naar Lommel Centrum waar we op de binnenplaats van het Kapittelhof konden genieten van een verfrissing. Ik mocht naast deze kranige negentig plusser plaatsnemen en ik heb er van geprofiteerd om wat foto's van mijn gezelschapsdame te maken. Omdat ik sowieso alle bewoners ieder jaar fotografeer voor de tentoonstelling tijdens de week van de senioren had niemand daar bezwaar tegen. Ik kon moeilijk een ander standpunt kiezen en mijn model verplaatsen was ook niet meteen een optie dus heb ik die boom die in de onscherpte uit haar hoofd lijkt te komen er maar bij genomen. Het ging mij tenslotte om haar prachtige, wijze, doorleefde, lieve gezicht.
Neen, de titel is geen vergissing. Ik moest even naar Geel en dit beeld scoorde ik wel degelijk binnen de ring. Fietsknooppunten leiden je meestal weg van de verkeersdrukte maar daardoor brengen ze je niet altijd via de kortste weg naar een bestemming. Dat is ook niet de bedoeling, ze voeren je een enkele keer wel naar onverwachte landschappen op plaatsen waar je het niet zou verwachten. In de buurt van knooppunt 79 reed ik plots in een decor dat ik eigenlijk eerder in een afgelegen natuurgebied zou situeren. Toch zijn we hier op minder dan 1 km van het station... Verrassing, verassing !!!
Ik ben vandaag nog eens met mijn fotomaatje Alex en onze dames naar Aarschot geweest. Eerst zijn we gaan kijken hoe het gaat met voortgang van de pré-opening van De Pieter in Langdorp en daarna hadden we gereserveerd om iets te gaan eten bij Bonaar, een restaurant aan de Bonewijk. Toen we de wagen daar geparkeerd hadden was ik meteen gecharmeerd door de per drie opgehangen bloemenversieringen boven de straten. Ik wil geen namen noemen, maar ik ken plaatsen waar het minder smaakvol is...
Er was een duif die zo vriendelijk was te willen poseren boven een van de kransen en zulke fotomogelijkheid laat ik niet liggen natuurlijk.
Als je via het fietsknooppuntennetwerk een tochtje hebt gepland kom je soms op onverwachte plaatsen. Die fietsroutes zijn niet noodzakelijk de kortste verbindingen tussen twee punten en het gebeurt dan ook wel eens dat je denkt: "Hee, zijn we nu hier?"
Tussen Geel en Retie kwamen we voorbij deze tank. Ik was hier lang geleden al ooit met mijn geocachevrienden maar deze keer was het totaal onverwacht. Ik zag meteen beelden uit Oekraïne in mijn fantasie en het vrouwke wilde graag poseren. Ik vrees alleen maar dat de Russen hier niet echt bang voor gaan zijn. Ze is te lief.... ( en de tank is te oud ).
Met de fiets naar dochterlief in Loenhout is, heen en weer, zo'n 65 km. Dat is met de e-bikes voor ons, senioren, nog makkelijk haalbaar. Vandaag hebben we de tocht nog eens ondernomen, met dit aangename fietsweer konden we sowieso niet blijven thuiszitten...
We zijn al zo vaak voorbij deze plek gereden. Als je langs de rechterkant van de weg kijkt net voor je met de wagen in Oostmalle bent zie je een interessant kasteel. Er is helaas geen mogelijkheid om daar de wagen aan de kant te zetten om eens wat beter te gaan kijken maar met de fiets is dat wel even anders. Wat foto's, wat opzoekwerk bij meneer Google en ik had ook de titel voor deze foto. Dit is Kasteel Heihuyzen, tijdens evenementen, tuindagen e.d. zelfs te bezoeken... een idee voor later misschien. Voorlopig is mijn nieuwsgierigheid even gestild.
Ik heb ondertussen bij het beter bekijken van het beeld op de computer wel al gezien dat ik toch een klein stapje naar rechts had moeten doen om de symmetrie helemaal juist te hebben maar dat is ook een extra reden om hier nog eens terug te komen...
Ik zag vandaag een Pilatus landen in Hulshout. Het vliegtuig heeft een enorme reputatie als duivel-doet-al en ik associeer het altijd met quasi onmogelijke opdrachten in de bergen in Zwitserland. Als je beter kijkt naar de foto zie je natuurlijk dat het plaatje een ander verhaal vertelt. De verhoudingen kloppen niet, de mais in de achtergrond is buiten proportie, de grote bougie ( ontstekingskaars voor de Nederlandse vrienden ) vooraan en de eigenaardig vooraan gemonteerde uitlaat zijn ook al opvallende onderdelen die vertellen dat dit geen volwassen, levensechte Pilatus is. Dit is namelijk een modelvliegtuig en ik ben best tevreden dat ik 'm er aanvaardbaar scherp op kreeg terwijl ik meetrok met de camera.
We waren aan het geocache-fietsen en toevallig kwamen we voorbij een club waar net vandaag een grote internationale modelvliegtuig-meeting werd georganiseerd. Ik heb er een tijdje rond gehangen en gefotografeerd. Uit de reeks meetrek-foto's vind ik dit de meest geslaagde.
De molen van 't veld heb ik al meermaals gefotografeerd en hij is hier ook al voorbij gekomen. Toen we er vandaag alweer voorbij fietsten wilde ik er nog eens enkele shots aan wagen maar ik wilde zeker niet in herhaling vallen. Ik heb dus deze keer voor een iets andere benadering gekozen.
Na Vive le vélo bekroop me de goesting om weer eens wat van het blauwe uurtje te gaan genieten samen met mijn fototoestel. Ver hoefde ik daarvoor niet te gaan. Bij de rotonde aan de ( al gesloten ) Kiekenclub kreeg ik een aantal ingrediënten bij elkaar die samen een genietbaar beeld vormden: de inkijk richting Poederleese steenweg tussen taverne 't Ligt Daar en de Spar, de voor- en de achterlichten van passerende auto's en de sporen daarvan in de opname met een lange sluitertijd en natuurlijk het blauw van het befaamde uurtje gecombineerd met het nodige groen. Meer moet dat niet zijn.
Voor wie er aan moest twijfelen, dit is wel degelijk een foto. Ik heb er natuurlijk even mee gespeeld in photoshop, niet eens zo lang eigenlijk. Enkele clicks en wat schuifjes verzetten en dit is het resultaat.
Je raadt het al, ik had vandaag een maagdelijk geheugenkaartje toen ik terugkwam van een korte wandeling en met dit weer ben ik nadien de deur niet meer uit geweest om te fotograferen. Om toch iets wat ik vandaag gemaakt heb te plaatsen val ik daarom graag terug op een bewerking van een opname van gisteren. Toen moest ik met pijn in het hart enkele mooie foto's verweesd in mijn fotomappen achter laten omdat ik nu eenmaal maar één upload per dag plaats hier.
Het kasteel van Vorselaar, ook wel het kasteel De Borrekens genoemd, naar de adelijke familie die er resideerde, vind ik eigenlijk nog imposanter dan dat van Horst waar ik enkele weken geleden een foto van toonde. Het dateert al van rond 1270 en het is gelegen in een prachtige omgeving met een majestueuze lindenlaan die je van het centrum van Vorselaar recht naar het kasteel leidt. Deze geromantiseerde bewerking doet de locatie alle eer aan vind ik en je waant je meteen helemaal in een sprookje.
Als je de ogen maar goed open houdt en bewust kijkt kom je op onverwachte plekken leuke fotomogelijkheden tegen. Ik was weer samen met het vrouwke gaan fietsen. Ergens tussen Gierle en de snelweg zag ik dit kleurrijk tafereel. Een creatieve boer had naast zijn groeiend maisveld gezorgd voor wat bloemenpracht. Deze oplettende fietsende amateurfotograaf greep meteen de gelegenheid aan om er mee aan de slag te gaan. Een laag standpunt, bloemenkleurtjes en de mooie luchten waar we al een hele dag van mochten genieten, en dat was al ingekaderd met een mooie centrale cirkel... wat wil je nog meer om af te drukken?
Deze voormiddag had ik een afspraak met de mensen van Bizzbike om mijn elektrische tweewieler een onderhoudsbeurt te komen geven en toen dat gebeurd was wilde ik ook meteen gaan testen of alles weer optimaal functioneerde. Het was trouwens veel te fijn fietsweer om thuis te blijven. Op de terugweg naar huis heb ik alweer een stukje van de nog steeds niet helemaal voltooide fiets-o-strade Herentals - Balen verkend. Het traject tussen het station van Herentals en de Poederleesteenweg is ook af ondertussen en nu rest nog de verbinding naar Koulaak. Verkeerstechnisch vraag ik me wel af hoe ze dat voor mekaar gaan krijgen. Deze sectie kan alvast op mijn volledige goedkeuring rekenen.
Een keurig gemillimetreerd gazon voor ons huis, da's niks voor mij. Dat heeft uiteraard te maken met mijn aangeboren afkeer om achter grasmaaiers te lopen maar ook, en meer nog omdat ik vind dat je de natuur zijn gang moet laten gaan en soms een beetje helpen. Dus zorgen we al enkele jaren voor een wilde bloemenweide langs de Kasterleesteenweg. Dit jaar wil het helaas niet zo uitbundig lukken als andere jaren. Is het de droogte na het zaaien of zijn het de vele vogels die ik de hele tijd vruchtloos probeerde weg te jagen? Feit is dat we, precies zoals de vorige keer, voor bijna 100€ bloemenzaad hebben gestrooid op zeg maar 150 vierkante meter. Het resultaat is voorlopig eerder teleurstellend. Links en rechts komt er wel eens iets te voorschijn dat de vlinders en de bijtjes zou kunnen lokken maar we zijn er niet onverdeeld blij mee.
Als er dan toch eens wat moois bloeit ben ik er als de kippen bij om er mijn fototoestel op te richten. Volgens dokter Google is dit Rudbeckia Hirta ofte Ruige zonnehoed, en als extra weetje las ik dat dit de officiele bloem is van Maryland.
