een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
06-05-2022
06 mei 10.000
Het gaat me niet om de cijfertjes vertel ik altijd als ik het over mijn geocache-hobby heb. Het interesseert me nauwelijks of ik bvb. na een dag zoeken naar een moeilijke multicache hem wel of niet vind, er zijn zoveel andere facetten rond het spel. Wandelen, fietsen, fotograferen, op onverwacht mooie plekken komen, dat oude lijf in beweging houden, uit de luie zetel blijven... en toch... Voor één keer wil ik het wél over de cijfertjes hebben. Ik heb vandaag voor de 10.000ste keer een "found it" mogen loggen en dat vind ik toch wel een gebeurtenis die in mijn jaaralbum 2022 mag vermeld worden. Dat ik bij deze gelegenheid een keer zelf op de foto wilde vond ik vanzelfsprekend en dat het vrouwke dan maar de foto maakte ook. Vanaf morgen ga ik weer op stap zonder aan 20.000 of eender welk ander getal te denken...
Ik probeer constant afwisseling te brengen in de dingen die ik fotografeer, me in een hokje laten duwen is iets wat mij niet zal overkomen. De weide, richting Smallebroeken, waar niet zo lang geleden duizenden paardenbloemen bloeiden is ondertussen veranderd in een weide waar evenveel pluizenbollen te bewonderen zijn. In een niet zo ver verleden zou ik dit een vuile voorkant foto genoemd hebben maar met een kantelbaar scherm aan je toestel hoef je niet meer op de grond te gaan liggen om van uit een extreem laag standpunt te fotograferen. Ik heb de voorste bol als scherpstelpunt genomen en de diagonaal naar de tweede en de steeds minder scherp wordende bollen in de achtergrond zorgen wat mij betreft voor een verdedigbare compositie in alweer een eenvoudig beeld.
Aan de wandel in de Dressenstraat. Voorjaar, en er staat dus echt wel een en ander in de bloei. De bloemen aan deze struiken konden vanzelfsprekend op mijn fotoaandacht rekenen. Ik heb enkele prachtexemplaren mooi te pakken gekregen maar uitgerekend op deze al min of meer uitgeleefde cluster kwam die dikke hommel dan neergestreken. Dan druk je zo snel mogelijk af natuurlijk. Ook voor dit soort fotografie is de kleine Sony best geschikt blijkbaar...
We zijn vandaag weer gaan fietsen met ons geocache-groepke. Vorig weekend hadden we tijdens het grote event in Herentals al een en ander op ons palmares geschreven maar toen vonden we het eigenlijk te druk. Vandaag hebben we dus een iets grotere tocht op het programma gezet. We kwamen o.a. langs de ruine van de voormalige priorij OLV. ten Troon tussen Herentals en Grobbendonk en hoewel daar geen nieuwe cachen te vinden waren heb ik mijn maatjes daar toch naar toe geloosd om de site even te bezoeken. Uiteraard heb ik zelf ook enkele keren het kleine Sony toestelletje uit mijn zak gehaald om de dagelijkse nood aan verse foto's te lenigen.
Dit is ook een ieder jaar terug komend beeld. Als het voorjaar zo ver gevorderd is dat het brandnetel-leger de bermen verovert trekken wij er op uit om van de invasie te profiteren. Brandnetelsoep is niet alleen lekker, het is ook gezond en wij zweren er al jaaaaaren bij. In het voorjaar gaan wij enkele keren op jacht om soep te plukken. Tijdens de plukwerkzaamheden haal ik telkenjare ook weer even de camera boven om het vrouwke te fotograferen.
We hebben het week-end van onze fotoclub in de champagnestreek afgesloten met een bezoek aan de hoofdstad van de regio: Reims. Uiteraard zijn daar honderden, zoniet duizenden fotomogelijkheden en we hebben allemaal volle geheugenkaartjes mee gebracht denk ik.
Uit mijn eigen oogst koos ik vandaag voor een beeld waarvoor ik meerdere keren heb moeten schieten voor ik 'm goed had. Deze bijzondere fontein, de fontaine de solidarité, hadden we tijdens onze wandeling naar de kathedraal al eerder gespot maar bij de eerste fotopogingen zat het licht echt niet goed en de delete-functie werd meerdere keren gebruikt. Enkele uren later kon ik alsnog dit beeld scoren met vol tegenlicht en dat vond ik dan weer wél leuk. Meer typische Reims beelden zal ik in de loop van de volgende dagen wel op mijn Facebook pagina plaatsen.
Champagne is een naam die bij de meesten een feestgevoel, een chique gevoel, een duur gevoel, kortom een top-of-the-bill gevoel oproept. Ik geef toe dat ik het ook wel een godendrank vind maar eerlijk gezegd vind ik het prijskaartje meestal van dien aard om toch maar voor andere bubbels te kiezen, om de cava's, de prosecco's, de schuimwijnen en de sekten van deze wereld niet te noemen.
Los daarvan hebben we vandaag enorm genoten van een rondrit doorheen de champagnestreek. De Route Touristique du Champagne kan ik aan iedereen aanbevelen en een bezoek aan een champagneboer - met degustatie - hoort daar ook bij natuurlijk. Uit het foto-aanbod koos ik voor een beeld van de ranken en een in beeld sluipende plaatselijke windmolen in de buurt van Verzenay.
Meer moet dat niet zijn om een leuk beeld te vangen. Je rijdt met de wagen doorheen een mooie streek in de buurt van Reims. Je was al de hele tijd onder de indruk van de kleurencombinatie van het geel van de koolzaadvelden, het frisse groen van de andere gewassen en het lichtblauw van de lucht en dan zie je plots die ene boom die de compositie compleet maakt. Wagen aan de kant, klik, en verder rijden. Eenvoud kan soms oh zo mooi zijn.
Het was alweer een heerlijk lenteweertje vandaag, fijn om er nog eens op uit te trekken en een rondje Smallebroeken te wandelen. De verkoudheid is weliswaar nog niet helemaal overwonnen maar we voelen ons toch al veel beter en wat stappen op de teller zetten is nooit verkeerd.
De gemeente - of is het de provincie - heeft in de Dressenstraat op een aantal plaatsen bordjes geplaatst om enkele fietsroutes aan te duiden merkten we. Da's wel handig om niet te verdwalen maar of dit mulle zand voor de modale recreant een zeer fietsbare ondergrond is durven we toch te betwijfelen...
Oorspronkelijk was het alleen maar de bedoeling om met de wagen naar de carwash te gaan maar als je dan toch vlak bij het Shopping Certer bent in Olen wil het vrouwke ook wel eens binnen lopen in enkele winkels... Ik maak daar dan weer gebruik van om wat rond te lopen achter mijn fototoestel. Onvermijdelijk lokt dan weer die interessante zeildoek constructie op de centrale rotonde en hoewel ik hier al meerdere keren de lens op gericht heb kon ik ook nu weer niet weerstaan... iets met symmetrie en zo...
Om niet in herhaling te vallen heb ik er deze keer een bewerking op los gelaten. Dit is dus wel degelijk een foto, geen schilderij of een tekening.
Onze geocache avonturen brachten ons vandaag weer naar Aarschot. Het Meethovens bos is een plek waar we al ooit eerder aan de wandel waren en de positieve herinneringen werden vandaag nog eens extra bewaarheid toen we er een leuk rondje geocachen op ons palmares konden schrijven. Het weer, de natuur, het gezelschap, de zoekopdrachten... alles samengeteld beleefden we alweer een topnamiddag. Uit de foto-oogst koos ik voor dit kersverse beeld gemaakt door een ons onbekende artiest die uit de restanten van een onlangs gesneuvelde boom dit mooie beeld kapte, zaagde, beitelde, kerfde... euhhh... creëerde!!!
De sloop van het huis aan de overkant komt in een stroomversnelling. Vandaag moest het dak er aan geloven en de hele achterbouw is ook al afgevoerd in afvalcontainers. Ik vrees dat morgen het slotoffensief wordt ingezet.
In de loop van de dag kon ik de werkzaamheden goed volgen van uit mijn luie zetel en voor het geval dat het een beetje interessant zou worden had ik de telelens op mijn toestel gezet en die heb ik toch enkele keren gebruikt.
We zijn deze avond naar de laatste voorstelling van UNTOLD gaan kijken. Ik had al eerder de vele dansgroepen gefotografeerd voor het programmablaadje, voor de dansers en voor hun families die alle beelden kunnen downloaden, maar de show zelf zien kon ik echt niet overslaan.
Het programmaboekje bleek een krantje te zijn, de UNTOLD Gazet en het werd zowaar aan de bezoekers overhandigd door heuse krantenjongens. Het hele concept van de voorstelling was dus duidelijk tot in de details uitgekiend. Tijdens de voorstelling heb ik nauwelijks gefotografeerd, ik heb deze keer met gewone toeschouwers-ogen mogen kijken. Tijdens de fotoshoots had ik immers al beelden geschoten die ik van uit het publiek zonder flitsen echt niet kon verbeteren. Wél heb ik een leuk beeld van die krantenjongens die ons hun product in de handen kwamen stoppen.
Tijdens onze fiets-geocachetocht bij gelegenheid van een event in Herentals hadden we een tussenstop ingelast bij de jachthaven aan het Kempisch Kanaal. Niet zo ver van ons verwijderd had ik dit prinsje gespot ( ik meen dat het een telg is van de dynastie Chihuahua ) samen met zijn twee dienaressen. Toen we doorgingen vroeg ik of ik een foto mocht maken... geen probleem. Het duurde een tijdje voor ik even de aandacht van zijne hoogheid kreeg en ik kon net op dat goede moment afdrukken. Dat een stukje van het hoofd van één van de dienaressen net buiten de rand van de foto gevallen is neem ik er graag bij... het ging mij tenslotte om dat hondje... excuseer... om monseigneur Chihuahua.
Het huis aan de overkant van de Kasterleesteenweg, schuin tegenover ons, is rijp voor de sloop. De sloopvergunning is al een tijdje geafficheerd en vandaag zijn ze begonnen met het strippen. De ramen en deuren zijn inmiddels verdwenen en van enige inboedel is geen spoor meer te bekennen. Zo'n leeg pand leek me een interessant onderwerp en ik had eigenlijk het plan opgevat om een foto samen te stellen met van binnen uit verlichte ramen en deuropeningen zo dat het er nogal spookachtig zou uitzien, maar enkele keren over en weer spurten over de Kasterleesteenweg na op het knopje gedrukt te hebben leek me net iets te risicovol en het vrouwke inschakelen om een half uurtje in de kou te komen staan om zeven of acht keer een helpende vinger toe te steken vond ik ook net iets van het goede te veel. Ik heb dan maar een opname gemaakt door na het doven van de straatlampen om 11 uur het huis met een zaklamp 30 seconden te belichten en het resultaat met Photoshop en Nik Silver Efex om te vormen naar een ouderwetse foto.
Eigenlijk ben ik een deadline werker. Ik stel dingen vaak tot het laatste moment uit en ik weet uit ervaring dat ik dan op m'n best functioneer. Bij de AV-reeks waar ik mee bezig ben voor het komende fotosalon ( in november!!!) heb ik voor een andere aanpak gekozen. Ik ben er goed bijtijds mee begonnen, langzaam groeit het en ik merk dat er iedere dag weer nieuwe ideeën bijkomen. Het fotograferen van mijn hoofdpersonages doe ik trouwens in mijn eigen fotostudio. De geïmproviseerde set-up thuis op een tafel onder de veranda kun je niet echt een studio noemen maar de opzet is hetzelfde natuurlijk, alleen zijn de nodige middelen kleiner en veel minder duur. Ik heb eerst een tijdje met het greenscreen-idee geëxperimenteerd. Allerhande tutorials vertellen je dat een groene achtergrond ideaal is om dingen vrij te maken, te selecteren en dan in Photoshop aan een andere opname toe te voegen... in dit geval werkte dat helaas niet. Jeanne, een van de hoofdrolspelers heeft witte benen en dat groen straalde daar steeds op af. Zwart was de oplossing. Enkele potten met parafine, die we op warme zomeravonden gebruiken om de muggen te verjagen, om de boel op zijn plaats te houden had ik ook nog nodig en nu kan ik naar hartelust fotograferen in de best mogelijke mini-studio omstandigheden. Jef is aan de beurt en ondertussen liggen Jeanne en de hond Blackie helemaal links in beeld wat te rusten. Excuses voor de nogal onzedige pose van Jeanne die zo maar een ruime inkijk onder haar rok toont.
Deze foto, "the-making-of" is trouwens bedoeld om de manier van werken te tonen. Bij de echte opname van dit beeld heb ik flink ingezoomd.
Als je altijd al geloofde dat wij leven op en aan de Kempense Heuvelrug dan willen we dat misverstand snel uit de weg ruimen. Wij wonen in een dal !!!
Langs de N123 die dwars door Lichtaart loopt zie je tegenover café De Heide ( bij Marie ) deze wegwijzers als bewijs. Naar het westen moet je steil bergop om in Herentals en verder naar Antwerpen te geraken. Naar het oosten is de helling ook al niet van de poes als je naar Kasterlee, Turnhout of Eindhoven wil...
Zonder gekheid: dat ligt daar zo al weken, is er ergens een bevoegde instantie die op de hoogte is en die van plan is dat liefst nog deze eeuw te herstellen?
Ik ben snipverkouden. Het vrouwke loopt er al een week mee en het kon niet anders dan dat ik ook zou gaan snotteren... en of ik snotter en slappekes ben!!!
Vanavond zou ik blauwe uurtje- en nachtfotografie gaan doen met Alex op de foor in Herentals... heb ik afgezegd. Morgen zou ik met enkele collega's van de fotoclub naar Hoei gaan om de Waalse Pijl te fotograferen... afgezegd. Ik had in de loop van de dag helemaal geen puf om wat dan ook te doen en ik heb zo maar wat zitten suffen in de zetel en achter de PC.
Ik moet dan ook noodgedwongen terugvallen op een foto van gisteren. Gelukkig was de oogst toen groot en gevarieerd. Langs een wandelpad tussen Eben Emael en Kanne schoot ik dit beeld. Meer moet dat niet zijn om een lentegevoel te schetsen... Nu eerst die verkoudheid wegwerken om daar ten volle van te genieten...
En zo gebeurt het dat je door je geocachehobby alweer eens terecht komt op een giga interessante plaats. De toren van Eben Ezer is in vogelvlucht 71 km van onze voordeur verwijderd. Eerlijk gezegd, ik had er nog nooit van gehoord.
De steenkapper Robert Gascet bouwde hem eigenhandig tussen 1951 en 1965. De autodidact Gascet ontpopte zich als een talentvol kunstenaar, schrijver, architect en filosoof. Na de simpele opdrachten om de virtual cache te loggen hebben we uitgebreid de tijd genomen om de toren en de omgeving te bezoeken. Ik was er echt van onder de indruk, de zes Euro inkom als senior was het zeker waard.
We hadden een logé vandaag. Zoon Mike en kleinzoon Jef waren op voetbal-uitstap in Duitsland, schoondochter Sofie en kleindochter Julie zaten tot over de oren in het werk met de voorbereidingen van de dansvoorstelling... dan mag Jul, de woef, een tijdje bij ons komen. Met zulk mooi weer hoort daar een pittige wandeling bij. De heidestroken in het domein de Hoge Rielen zijn één van onze favoriete locale wandeldoelen en Jul was het met onze keuze helemaal eens. Ik heb 'm onderweg diverse keren te pakken gekregen met de kleine Sony.
