een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
02-07-2021
02 juli Tentoonstelling
Een tijd geleden fotografeerden we, op vraag van de gemeente, met onze fotoclub samen met de club van Tielen alle kapellen en kapellekes van Groot Kasterlee. Voor de tentoonstelling aan de ramen van de Lichtaartse bib werd er voor geopteerd om alleen de foto's te tonen waarop ook de vrijwilligers die de kapellen onderhouden wilden figureren. Vandaag was de officiële opening met een kleine receptie voor de deelnemende fotografen. Beetje wereldvreemd dacht ik in eerste instantie want om negen uur vanavond wordt er een voetbalmatchke gespeeld in München. Uiteindelijk werd er in laatste instantie beslist om het maar te laten doorgaan om 19 uur en achteraf gezien heb ik niet eens zoveel gemist van de match Spanje Zwitserland die om 18 uur begon. Tijdens de openings-toespraak heb ik naar goede gewoonte even mijn fototoestel uit de tas gehaald.
Het is volbracht. De rechter helft van het gedeelte van onze tuin dat we wilden fatsoeneren is klaar. Deze morgen om 10 uur kwam een transportfirma een palet met graszoden brengen en we zijn meteen begonnen met uitrollen, plaatsen, goed aanpassen, aan walsen, sproeien en om zes uur vanavond zag het er zo uit.
We moeten nog een tijdje voorzichtig zijn met het betreden, regelmatig blijven sproeien en dan hopen we dat het gras gaat groeien. Dat dit impliceert dat ik dan ook weer iets vaker dan vroeger het gras zal moeten maaien om een verzorgd gazon te houden realiseer ik me maar al te goed, maar dat zijn zorgen voor later.
Het weer toonde zich niet langs zijn meest vriendelijke kant vandaag, en het was zeker niet uitnodigend genoeg om er op uit te trekken. Ook het verder aanleggen en fatsoeneren van enkele onderdelen in wat ooit onze verzorgde speel-, geniet-, feest- en siertuin moet worden hebben we maar voor ons uit geschoven. Naast enkele korte, natte wandelingetjes met Phaido heb ik het grootste deel van de dag voor beeldschermen vertoefd, in de loop van de namiddag om te zien of Van Aert de concurrentie zou verpletteren - niet dus -, dan wat verder werken aan de muziek voor mijn AV-reeks op de oude Atari en tenslotte een beetje spelen in Photoshop met recente foto's waarbij ik nog niet aan bewerken was toegekomen.
Dit is de brug over het Kempisch Kanaal tussen Retie en Geel in de buurt van Sas 7. Ik heb iets met bruggen dat is al langer geweten en in dit geval heb ik geprobeerd er een soort grafisch kunstwerk van te maken. In wezen is dit niet eens zo'n ingewikkelde bewerking. Maar als je het resultaat vergelijkt met de oorspronkelijke foto is het wel erg ingrijpend. Ik zal het origineel morgen even op Facebook zetten.
Een plek in ons eigen dorp die ik nog niet eerder kende... ik dacht dat ik ondertussen alles al wel gefotografeerd had, maar op een gewone bewolkte weekdag kom je toch, tussen de buien door en omarmd door de natuur, dit tafereel tegen. Fototoestel uit de tas natuurlijk.
De geplande fiets- en wandel-verbinding tussen Tielen en Lichtaart is bijna klaar. Ook het nieuwe brugje over de Kaliebeek, dat aansluit op de Harredonken, ligt al op zijn plaats. En dan lees je op de locale pagina's van de social media dat er problemen zouden zijn voor rolstoelen en bakfietsen en of het gemeentebestuur daar iets aan zou kunnen doen...
Tijdens mijn bijna dagelijkse fietsomzwervingen ben ik er zelf eens gaan kijken met fotoplannen in mijn achterhoofd. Toen ik er aankwam werd het plots helemaal interessant want op hetzelfde moment stopte er een wagen en wie stapt daar uit? ... onze burgemeester wilde zich met eigen ogen vergewissen van de toestand en van de mogelijkheden om aanpassingen te doen. Hij vond het helemaal niet erg om in het decor plaats te nemen voor een foto.
Wij hebben dus wel degelijk een burgervader die zich de verzuchtingen van de bevolking ter harte neemt.
Samen met mijn geocache maatje Jackie en zijn vrouwke Annemarie ben ik vandaag in de buurt van As een mooi rondje gaan fietsen. Prachtige natuur, verzorgde geocachen, mooie route, meer moet dat niet zijn. Gelukkig waren we bijtijds aan onze tocht begonnen want toen we aan de laatste loodjes bezig waren begon het in de verte al flink te rommelen. We dachten dat we na afloop nog voldoende tijd hadden om rustig iets te gaan drinken in het tot horeca-gelegenheid omgetoverd oude station en dat leek ook te lukken, al snel bleek evenwel dat het bij die eerste consumptie zou blijven want de hemelsluizen gingen open, vergezeld van een klank en lichtspel. Dit is zeker een locatie waar nog veel leuke beelden te plukken zijn en daar ga ik binnenkort zeker nog eens naar toe. Voorlopig is dit alvast een proevertje.
De belangrijkste bestaansreden van deze blog waarin ik elke dag één foto plaats sedert 2005 is dat ik er op het einde van ieder jaar telkens weer een album van maak. Nu Phaido als hartpatiëntje misschien niet meer erg lang bij ons zal zijn mag het geen verwondering baren dat ik hem in de 2021 versie iets vaker wil zien. Hij vind de dagelijkse wandelingen nog steeds leuk, alleen worden die steeds korter. Dat wil niet zeggen dat we iedere dag telkens weer hetzelfde rondje lopen. Om hem in de auto te krijgen hebben we een loopplank gekocht en we rijden wel eens naar een andere locatie om enkele honderden meters te stappen, eventueel wat te rusten en dan weer terug naar de wagen te slenteren. Dat het baasje dan ook wat andere onderwerpen en achtergronden heeft om te fotograferen is lekker meegenomen.
De verbouwing van het OC in ons dorp is een farce aan het worden. Ik zou er de meest sarcastische of cynische tekst over willen schrijven maar eigenlijk vind ik het te triest. In eerste instantie werd ons als fotoclub beloofd dat we de hele tijd ons lokaal, in de kelder van het OC, zouden kunnen blijven gebruiken. Aanvankelijk was dat ook zo, maar exact één jaar geleden moesten we er toch uit. We konden gelukkig tijdelijk gebruik maken van een door de Corona-crisis ongebruikte lokaal van het Rode Kruis in Kasterlee. De datum dat het volledig gerenoveerde OC zou opgeleverd worden door de aannemer is ondertussen al ?-tig keer uitgesteld en hoewel het er op lijkt dat er nu eindelijk schot komt in de zaak hebben we toch nog enkele, ondertussen terechte, twijfels. Van buiten ziet het er alvast bijna helemaal okee uit, of dat vanbinnen ook zo is lijkt nog niet zo zeker want nu is de officiële opening weer verschoven naar ergens in augustus hoorden we. Stiekem hopen we dat ons fotosalon eind oktober, begin november toch zal kunnen doorgaan... maar je weet maar nooit. This is Kafka...
Voor mensen die ons mooie Lichtaart willen bezoeken is er een nieuwe overnachtingsmogelijkheid: de Glamping. Op het domein Ark van Noe is er nu ook een luxe camping naast de al bestaande accomodaties. Luxueus ingerichte grote lodge tenten wachten er op vakantiegangers die eens iets anders willen proberen. Ik had er al diverse keren van gehoord maar was er nog niet, tot vandaag. Tijdens mijn fietstochtje ben ik er eindelijk eens binnen gereden om dat allemaal eens goed te bekijken en enkele foto's te maken. Ik vraag me wel af hoe dat zit met de muggen...???
Op 11 juni hoopte ik op deze pagina dat het terras waar ik aan begonnen was binnen één week wel klaar zou zijn. Het heeft toch iets langer geduurd. Er kwamen andere verplichtingen tussen, het weer was niet altijd van dien aard om zwoegend in de tuin aan de slag te gaan en - ik geef het toe - de leeftijd begint toch enige grip te krijgen op mijn fysieke prestaties. Na de eerste tegels kreeg ik meteen het gevoel dat dit de iets te zware, iets te ambitieuze, iets er-over klus was en had ik al snel spijt dat ik er aan begonnen was. Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek. Vandaag heb ik dan eindelijk de laatste boordstenen gelegd, beton er rond gegoten en nu rest er alleen nog het herstellen van het tuinpad, het bedekken met aarde van de betonverstevigingen en het zaaien van gras links en rechts. Ik weet ook wel dat iemand met een metsersoog of een tegellegger-stielman hier bedenkingen bij zal hebben, maar ik kan leven met dit resultaat, meer nog, ik ben er fier op.
Op het strookje tussen het tuinpad en de tegels komen bloembakken om te beletten dat van daar uit een overstap wordt gemaakt. Dat lijk me niet echt meer onoverkomelijk, niet meer vergelijkbaar met de berg waar ik tegenaan keek na de start.
Ik zie me al zitten op mijn eigen terras op één van de tuinmeubeltjes onder een gigantische parasol met Duvel opschrift, genietend van enkele heerlijk gebarbeque-de lamskoteletjes en een fikse Duvel voor mijn neus.
Ik ben helemaal terug in de pré-historie beland, ergens tussen midden tachtiger jaren en 2009, toen we besloten de muzikale deur achter ons dicht te trekken.
Als achtergrond bij de audio-visuele reeks over Lichtaart, waar ik mee bezig ben voor het komende fotosalon van onze club, wil ik zelf een muziekje in elkaar knutselen. Ik heb een ganse carrière lang niks anders gedaan, dat is een fluitje van een cent denk je dan. Mis poes !!! De werkwijze van de hedendaagse computer-muziekmakers is me totaal onbekend en de erbij horende programma's ook. Het leek mij beter terug te vallen op de kennis van vroeger. Die was niet meer zo helder aanwezig helaas. Ook de hardware moest worden gereanimeerd. In het begin van de 21ste eeuw, toen iedereen al lang met PC en windows of Mac werkte - ik ook trouwens - bleef ik toch consequent mijn muziek programmeren met mijn oude Atari computer, het ding was toen al totaal gedateerd. Ik heb 'm van onder het stof gehaald in mijn nog steeds in dezelfde wanorde verkerende ex-werkkot en hij deed het nog warempel. Een al even antieke sound-module ( Yamaha-MU80 ) er aan gekoppeld moet de instrumenten gaan genereren en op een terug gevonden 3.5 inch diskette vond ik nog het programma Notator van C-Lab dat ik vroeger tot in de kleinste details kende. Het duurde even voor ik de basis functies weer onder de knie had maar ondertussen ben ik toch aardig op weg om weer wat zinnige dingen te programmeren.
Als foto is dit geen hoogdraver, dat weet ik wel, maar dit hoort zeker thuis in mijn jaaralbum 2021.
Het was weer eens een foto-luwe dag vandaag en dan val ik graag terug op een beeld van enkele dagen geleden. Tijdens de stadswandeling in Geel met de fotoclub vorige zaterdag kwamen we ook voorbij de groentemarkt. In het kader van de wandeling was dit misschien niet het meest voor de hand liggend onderwerp maar ik richt de camera op alles wat ik interessant vind en in dit geval zegt het beeld misschien even veel over mezelf dan over wat er op staat. Deze mensen staan tussen zig-zag opgestelde nadarhekken aan te schuiven om groenten te gaan kopen op de zaterdagmorgen-groentemarkt in Geel. Ik durf er niet aan te denken dat ik het ooit vrijwillig zou doen maar ik ben er zeker van dat als ik ooit in zulke file zou terecht komen, ik na maximaal 30 seconden zou beslissen dan maar een weekend zonder groenten door het leven te gaan of ergens anders mijn inkopen zou gaan doen. Op zaterdag namiddag zijn er nog andere mogelijkheden toch? Aanschuiven is één... onnodig aanschuiven is iets waar ik een hekel aan heb.
Tien uur vanmorgen, ik was al een kwartiertje uit bed. Terwijl ik langzaam zat wakker te worden op het terras en nog vóór ik aan het ontbijt was begonnen kwam het vrouwke me al een bordje voorschotelen met een kiwi. Hij was al doormidden gesneden. Het mesje lag er nog langs maar eigenlijk was dat al overbodig dus... We moeten meer fruit eten, ik weet het wel, en groenten... gezond!!! Nadat ik de eerste helft had leeg gelepeld bedacht ik dat het misschien niet verkeerd zou zijn dit te zien als een simpel stilleven en er een foto van te maken.
Even naar binnen om de Canon te nemen, het bordje wat schikken... en achteraf gezien bleek dat rode mesje dan toch nog functioneel in de compositie.
We waren maar met z'n vieren om de maandelijkse fotoclub-wandeling te doen. Da's jammer want Jan gidste ons door het centrum van Geel langs kleine, minder gekende steegjes, paadjes en weggetjes en het werd een onverwacht mooie tocht met een rijke foto-oogst. De keuze van de dagelijkse blog-foto was erg moeilijk en ik heb dan ook maar het wijze oordeel van het vrouwke gevraagd. Dit is 'm geworden.
Naar het schijnt hebben we vannacht een flink onweer over ons heen gekregen, daar heb ik alleszins helemaal doorheen geslapen. Voor vandaag was er weer van hetzelfde voorspeld, maar de ganse dag bleef het heet, zwoel en... droog. Toen ik vanavond na een korte wandeling met Phaido terug thuis kwam meende ik in de verte, boven de scheidings-beukenhaag te zien dat we ons ook mochten opmaken voor een portie nattigheid. Ik vond de lucht in het westen alleszins interessant genoeg om even mijn fototoestel boven te halen. We hadden onze regelmatige sproeibezigheden alvast uitgesteld maar jammer genoeg is er ondertussen, zo'n vier uur later, nog altijd geen druppel gevallen hier in Lichtaart. Het graszaad dat we kwistig gestrooid hebben alom snakt naar water...
Je ziet alom foto's van klaprozen dezer dagen, ze bloeien massaal en elke zichzelf respecterende hobby- of natuurfotograaf heeft er ondertussen al enkele op de social media gepost. Ik kon dus niet achterblijven. Vorig weekend, tijdens het fotograferen van de 24 uur van Lichtaart had ik gemerkt dat langs de Molenstraat, op de verhoogde berm tussen de parkeerplaats en de speelterreinen van de jeugdverenigingen er een weelde van rode bloemen was. Toen was ik er om de activiteiten van KSA, vriendengoepjes, skateparkbezoekers enzomeer te fotograferen maar vandaag ben ik nog eens naar toe gefietst om mijn aandacht en de camera op de klaprozen te richten. Het is ook niet eens zo ver van huis trouwens. Eerlijk gezegd was het niet meer zo prachtig als enkele dagen geleden, maar ik heb toch nog enkele leuke beelden kunnen scoren.
Binnen de amateurfotografie-wereld hebben we het vaak over compositie en techniek, maar zeker even belangrijk is het om onderweg altijd je ogen open te houden en te zien wat er interessant of leuk zou kunnen zijn. Ik vond het bvb. bijzonder sympathiek te constateren dat er in Kasterlee een vastgoedmaatschappij is die nu ook net iets minder luxueuze stulpjes aanbiedt voor de minder kapitaalkrachtige medemens.
Het is eigenlijk jammer dat geurfotografie nog niet bestaat, althans niet bij mijn weten.
Ik heb na het labeur in de tuin toch ook even van het mooie weer geprofiteerd om een kort rondje te fietsen. In de buurt van de N19g in Kasterlee kwam ik langs een pas gemaaid hooiveld en er zijn weinig geuren die zo herkenbaar en zo genietbaar zijn vind ik. Ik heb de fiets even langs de kant gezet, ben even rond het veld gelopen, heb enkele foto's geschoten maar het knopje met "registreer geur" zit helaas nog niet op hedendaagse fototoestellen... werk aan de winkel voor de Canon's, Nikon's, Sony's en aanverwanten van deze wereld.
Toen onze kinderen klein waren was waterskiën een van de dingen waar ons ganse gezinnetje gedurende de zomer en tijdens de vakanties in Italië samen kon van genieten. Na ons eerste bootje met 35 pk, wat net voldoende was om één niet al te zware skiër op twee ski's uit het water te trekken, kwam een 70 pk, dan een 115 en tenslotte werden we de fiere skifanaten met een Bekro-magnum voorzien van een 260 pk binnenboord motor, drie monoskiërs tegelijk trekken was daarmee geen probleem.
Nadat we zelf het waterskiën hadden opgegeven bleef het bij zoonlief Mike toch voldoende kriebelen om ook met zijn gezin de hobby verder te zetten. Hij is ondertussen ook aan zijn derde, steeds performanter wordende boot toe en als hij dan bij zulk mooi weer belt of we geen zin hebben om even naar de waterski-club te komen in Grobbendonk zeg ik niet neen. Ik heb tenslotte ook nog altijd mijn vaarbewijs en ik vind het fijn om aan het stuur plaats te nemen om hem voort te trekken.
Bij de foto: na de vaart gaat de boot weer de aanhangwagen op. In Grobbendonk hebben ze een hijstoestel dat de boten met draagriemen uit het water tilt in tegenstelling tot vele andere clubs waar je met de aanhangwagen via een ramp tot een stuk in het water moet rijden om de boot dan er op te varen.
Ik wist wel dat de laatste rit van de Baloise Belgium Tour van Turnhout naar Beringen ging maar ik had er geen idee van dat ze langs onze voordeur zouden komen. Vroeger noemden we dit trouwens gewoon de ronde van België, maar de sponsoring eist zijn rechten op... Toen ik iets voor half twaalf het gekende Ro-da-ni-a hoorde voorbij komen langsheen de Kasterleesteenweg heb ik meteen mijn fototoestel gegrepen en ben ik naar de overkant van de straat gelopen om te zien of er niks te scoren was qua interessante beelden. De vijf vroege vluchters ( alliteratie !!! ) had ik al op mijn geheugenkaartje zitten en toen het achtervolgende peloton aangestormd kwam zag ik zowaar onze nationale wielerhoop Remco beschermd door 2 ploegmaats als zevende voorbij flitsen.
Als ik heel eerlijk ben moet ik bekennen dat ik het als wieler-leek live helemaal niet gezien had, ik nam gewoon de eersten in de groep in beeld, het gaat allemaal zo snel he... Maar thuis op de PC herkende ik hem in zijn blauwe leiderstrui, dus niet in de merk-eigen ook blauwe Quickstep kleuren.
