een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
04-12-2020
04 december Sinterpost
De brievenbus aan de kerk in Lichtaart was me al een hele tijd aan het uitdagen, niet alleen om er eens een foto van te maken maar ook om zelf eens een brief te sturen naar Sinterklaas, Spanjestraat 1, 0612 Hemel. De foto heb ik vandaag dan toch maar gemaakt, net op tijd, en de brief heb ik ook gepost. De foto toon ik bij deze, de precieze inhoud van de brief is privé natuurlijk, het ging onder andere over lockdown, corona, sluitingen, horeca en dergelijke. Als je me binnenkort in een of andere kroeg ziet zitten aan de toog achter een Duvelke, dan wil dat zeggen dat ik toch in de mirakuleuze krachten van de goedheilige man moet gaan geloven.
De op één na oudste van de kleindochters mocht vandaag achttien kaarsjes uitblazen. Corona zorgde er helaas voor dat wij daar niet bij mochten zijn. Ik werd er wel door geïnspireerd om op deze alweer trieste, grijze dag een beeld uit een pre-corona fotoshoot in de studio van onze fotoclub op te diepen en er mee aan de slag te gaan. Ik heb er wat mee gespeeld in Photoshop en uiteindelijk heb ik er een vrij eenvoudige grafische bewerking op los gelaten.
Zo leer je nog eens iets. Voor de tweede keer in een week ben ik naar het vennengebied ten noorden van Turnhout getrokken. Vorige zaterdag was ik er al eens met de fiets om achter een rondje geocachen aan te gaan en omdat ik de afstand eigenlijk behoorlijk onderschat had moest ik na twee vondsten al denken aan terug naar huis keren, ook al omdat ik toen nog andere fotografieplannen had. Vandaag ben ik er met de wagen terug naartoe gereden om samen met Phaido het restant van de tocht al wandelend af te leggen. Ik leerde uit de cachebeschrijvingen dat men in de 17de eeuw had ondervonden dat het water van de vennen er erg zuiver, kleurloos en helder was, het bevatte nauwelijks organische stoffen en het linnen dat er in gebleekt werd kreeg een perfect witte, glanzende kleur. Turnhout werd zo het centrum van een bloeiende blekerij-industrie. Het gerestaureerde huisje met spiegeling op deze foto, onderdeel van een kavel die naar verluidt Boones Blijk heet en wat ooit een garenblekerij was, fotografeerde ik vorige zaterdag ook al eens. Toen was ik er toch niet helemaal tevreden mee door de harde schaduwen op de muren. Vandaag koos ik een ander standpunt en van de zon, hard licht en schaduwen had ik deze keer geen last.
Het vrouwke is al enkele dagen druk bezig met de make over van ons huis. Kerstmis komt er aan en de kerstversiering moet en zal in huize Pol en Josee overvloedig aanwezig zijn. Ik had de dringende vraag meegekregen enkele dagen niet te gaan fietsen of geocachen en mij beschikbaar te houden om een handje toe te steken. Erg vond ik het niet, want het weer was sowieso al niet van dien aard om me er toe aan te zetten er op uit te trekken. Als het technisch wordt of als er meer fysieke kracht nodig is dan zij aankan mag ik invallen, daar komt het op neer. De leiding van de werkzaamheden laat ik aan haar over, ik laat me graag verassen door de creatieve ideeën waarmee ze dit jaar weer uit de hoek komt. Ik zal alles wel fotograferen als onze kerst-cocoon-bubbel-voor-twee helemaal klaar is. Deze hoek van de woonruimte, de zitkuil, is alvast pico bello versierd en de credits gaan voor de volle 100% naar mijn schatje. De groothoeklens 16-35 kwam hier zeker goed van pas.
Toen onze kinderen nog klein waren - 40, 45 jaar geleden - gingen we er vaak naartoe om ze te laten ravotten. Toen onze kinderen zelf kinderen hadden gingen we er ook regelmatig naartoe als ze op bezoek waren en nu komen we er nog wel eens, niet om te ravotten maar om te wandelen. De ingredienten die de kabouterberg zo aantrekkelijk maken zijn nog steeds dezelfde: zand, duinen, bomen met luchtwortels, trappen, steile klimmetjes, speeltoestellen, zitbanken en picknick gelegenheid, paden en paadjes in een prachtig stukje natuur... en vooral gezonde buitenlucht. Ook op een grijze dag als vandaag nodigden de paddenstoelen en de kabouterfiguurtjes bij één van de toegangen me uit om wat kleur in mijn fotografie te brengen en te delen in deze blog.
Dan ga je al sedert jaar en dag regelmatig wandelen en fietsen en dan word je in deze corona-tijden toch nog verrast door het enorm gestegen aantal wandelaars dat je tijdens je tochten tegenkomt. Het was al een item op de journaals van de nationale zenders maar als je het niet zelf hebt gezien zou je het misschien niet geloven. In de bossen, op de kleine landweggetjes, op de iets grotere fietswegen... overal liepen ze in hele hordes. Principieel kan ik daar niks op tegen hebben, ik wandel ook graag. Tja, wat kan een mens anders doen als alle andere ontspanningsmogelijkheden dicht, verboden of afgelast zijn? Toch stelde ik me soms vragen vandaag, zoals, wanneer er een 50-tal wandelaars staan aan te schuiven voor een inderhaast opgezette koffieverkooptent, dicht op elkaar gepakt, waarom zijn dan de horeca-zaken, die hun best doen om de regels te respecteren, gesloten?
Ik heb ook foto's gemaakt van de drukte, maar recente privacy-regels zetten me er toe aan voorzichtig te zijn met het plaatsen er van. Bij deze opname heb ik alleszins de beide persomen die herkenbaar in beeld zijn de toelating gevraagd om te fotograferen en dus wil ik dit als beeld hierbij plaatsen. Waar je normaal gezien auto's ziet voor een gesloten overweg zijn het nu wandelaars en fietsen ( de onze )...
Ik heb het beeld omgezet in zwart wit en omdat ik mezelf er nog een beetje mee geamuseerd heb vond ik het fijn een veel gebuikte fotobewerking er op toe te passen, nl. één kleur mag in volle sterkte overeind blijven... zoals meestal het geval is, koos ik ook voor rood.
Nationale weerman Frank had deze middag gezegd dat er veel fijn stof in de lucht is en ik verstond daardoor dat we wel eens een mooie rode zonsondergang zouden kunnen meemaken. Ik had mijn fietstocht naar Turnhout vandaag dan ook zo gepland dat ik tijdens de terugrit doorheen de Rielen daar volop zou kunnen van genieten. En of mijn inschatting klopte!!! Ik ben regelmatig gestopt om een en ander te scoren. Dit is mijn keuze uit de oogst.
Wat was me dit een trieste grijze dag vandaag. Toch ben ik even gaan fietsen, ik moest er eens uit. Het is geen grote lange tocht geworden, ik vond het al snel onaangenaam kil. Veel verder dan Kasterlee ben ik niet geraakt en daar maakte ik van op een van de bruggen over de Nete deze foto. Naar mijn smaak zaten er nog te veel herfstkleuren in om helemaal in overeenstemming te zijn met de sfeer die ik met deze dag associeer. Ik heb de kleurverzadiging dan ook een flink stuk verminderd en dit is het resultaat.
Zolang het weer het toelaat blijf ik fietsen en ook vandaag heb ik de nodige kilometers afgemalen. In Vosselaar was een en ander te ontdekken en dat is toch wel een flinke rit. Toen ik terug huiswaarts reed werd het al laat en de mogelijkheid om mooie foto's te schieten werd steeds maar beter dan wat ik al op mijn kaartje had staan. Bijna thuis, ergens tussen Tielen en Lichtaart, kreeg ik de maan weer in de gaten en op een geschikte plaats kon ik die mee in beeld nemen. De hoofdreden waarom ik voor deze opname kies vandaag is dat ik de pasteltinten zo mooi vind.
Alweer een heerlijke fiets- en wandeldag... Ik ben weer eens op pad gegaan met mijn geocachemaatje Jackie. Deze wandeling deed ik enkele dagen geleden ook al eens maar toen was ik waarschijnlijk te druk bezig met de loslopende konikpaarden om dit wrak te zien dat nauwelijks 10 m van het wandelpad lag. Fotomogelijkheden !!! De eerste om het wrak te inspecteren was mijn wandelgezel... Jackie was, en is eigenlijk nog steeds, een top technieker en tijdens en na zijn korte analyse dat dit waarschijnlijk niet meer te repareren viel ben ik blijven fotograferen. Het is alweer jammer dat ik mezelf de beperking heb opgelegd om maar één foto per dag op deze site te plaatsen want ik heb nog enkele mooie beelden o.a. details van het mooie avondlicht dat op de braamstruik binnen in de stuurcabine valt. Dat is iets voor Facebook morgen...
Het zijn bizarre tijden. Om het om zich heen slaande negativisme tegen te gaan zie je overal lichtjes verschijnen en nog vóór Sinterklaas zie je op veel plaatsen al de kerstverlichting als teken van hoop. Zo zag ik vandaag een kerstboom waar ik gewoonweg niet voorbij kon. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat het mijn geocachemaatje Jackie was die mij er op attendeerde toen we er in Westerlo langs fietsten. Als notoire Duveldrinker heb ik mijn fototoestel boven gehaald, een foto geschoten, het voornemen gemaakt zodra de lockdown van de horeca voorbij is hier eens binnen te lopen... en thuis ook een vergelijkbaar licht-in-de-duisternis-kerstboom te plaatsen. Ik zal maar eens beginnen met het leegmaken van die fleskes, voor een mooie kerstboom moet 'n mens wat over hebben he.
Het begint waarschijnlijk op te vallen dat ik een nachtmens ben... Deze avond was het windstil en met spiegelingen in mijn achterhoofd was de roep om er op uit te trekken weer te sterk. Ik ben enkele keren op gekende plekjes langs het Kempisch kanaal gaan kijken of er niks te scoren was en bij de kleine jachthaven in Herentals zag ik mijn kans schoon. Er was eigenlijk te weinig licht om aanvaardbare instellingen te gebruiken, daarom heb ik de wagen, met de lichten aan, maar neergezet voor de ramp waar ze de boten in het water laten, geef toe een weinig gebruikte lichtbron in de fotografie. De Sofia, links in beeld, wilde maar niet stil liggen, of dat kwam doordat er volk -man, vrouw, man en vrouw? - aan boord was of door een of andere geheimzinnige kracht laat ik in het midden. Ik heb ze maar niet gestoord.
Ik zou nog een tiental andere foto's kunnen tonen die ik vandaag meebracht, maar hier wil ik het even over hebben.
Fotografie is meer dan op het knopje drukken, daar zijn we het allemaal over eens neem ik aan. De fotograaf ziet composities, beheerst technieken, maakt gebruik van de mogelijkheden die het licht biedt en weet op het goede moment af te drukken als er zich een fotomogelijkheid aandient. En dan is er nog iets. In deze 21ste eeuw wordt fotobewerking en de mogelijkheden die daardoor ontstaan steeds belangrijker in de fotografie. Ikzelf ben een fervente adept alleszins.
Als ik thuiskom van de dagelijkse wandelingen of fietstochten heb ik altijd wel de nodige opnames op mijn geheugenkaartje staan, zo ook vandaag. Thuis maak ik dan een selectie en ga ik aan de slag om van mijn oogst het beste te maken. Meestal is dat gewoon optimaliseren qua belichting, kleurtemperatuur en scherpte, maar soms is het ook leuk om creatief aan de slag te gaan met een beeld. In dit geval: de compositie van een foto maak je bij het afdrukken natuurlijk... twee bomen uit de hoeken in perspectief omdat ik schuin naar boven fotografeerde. Ik had eigenlijk het plan er een zwart-wit foto van te maken met fel contrast, maar dat bleek toch een beetje minnetjes. Dan ben ik er mee aan het spelen gegaan in Photoshop en via een vrij eenvoudige bewerking kwam ik tot dit grafische resultaat.
Dit is de spoorwegbrug bij de Lu-fabriek in Herentals. Ik heb er in dit geval voor gekozen de sluitertijd op 10 seconden te zetten, de ISO waarde op 800 - geen probleem voor de Mk IV - en de rest automatisch te laten gebeuren. Zo was ik zeker dat ik de ganse trein van rechts naar links in beeld had. In dit beeld heb ik, in tegenstelling tot wat ik gisteren besliste, de maan wél vervangen door een stukje uit een tweede opname met een andere instelling, van op dezelfde plaats op statief natuurlijk, hier vond ik het mooier. Terloops wil ik ook graag een sneer uitdelen naar de romantische fotografen die een grooooote maan plakken in een mooi landschap en die willen laten geloven dat het een originele onbewerkte foto is. Dit is hoe groot de maan is bij 22 mm met een groothoeklens op je toestel. ( Zoek een beetje rechts en boven het midden van het beeld indien je de maan niet zou vinden.... )
Ik heb me nog eens aan nachtfotografie gewaagd, of beter gezegd avondfotografie. Het moet ongeveer half zeven zijn geweest toen ik van Herentals naar huis reed en langs de Lichtaartse weg kom je dan voorbij de kapel van OLV van 't Zand. Het is vroeg donker deze tijd van het jaar en ik kon nog net genieten van de laatste kleuren van het blauwe uurtje. Ik heb zonder aarzelen de wagen langs de kant gezet want de fotokriebels borrelden op. Ze hebben daar recent wat bomen gekapt en veel onderhout weg gehaald zodat de kapel ook vanaf de weg weer goed zichtbaar is. Ik ben toch maar een flink stuk de heuvel opgelopen en heb het fototoestel op statief gezet. Een pittige zaklamp heb ik ook altijd op zak en dat volstond om de kapel te beschijnen en met een belichtingstijd van 30 sec. dit beeld te schieten. Omdat de maan erg overstraald is heb ik ook nog een aparte foto gemaakt met andere instellingen met de bedoeling die thuis te vervangen maar achteraf vond ik de stergedaante van de maan toch niet verkeerd en ik heb dat maar zo gelaten.
Voor de geïnteresseerden: Canon 5D Mk IV met 16-35 bij 21 mm. ISO 500 - f 11 - 30 sec.
Er kwamen vandaag weinig bruikbare beelden voorbij en dan ben ik blij dat ik kan teruggrijpen naar de giga oogst van gisteren. Ik ben toen uiteraard niet alleen maar rond en in de abdij gaan fotograferen, integendeel. Het grootste deel van de dag heb ik genoten van een heerlijke wandeling in het decor van de prachtige natuur rond Averbode.
Bij het achteraf bekijken de opnames was de vliegtuigstreep - contrail of condensstreep - het detail dat me er toe overhaalde voor dit beeld te kiezen. In deze tijden wil je wel eens wegdromen en fantaseren dat je alle covid miserie kunt ontvluchten door naar een exotische bestemming te vluchten. Flight 123XYZ destination Jaccamacca... De realist in mij countert dat idee dan meteen... Stel dat het virus me ooit te pakken krijgt, dan lig ik liever hier in een ziekenhuis dan in Jaccamacca-City... En geef toe, er zijn hier ook nog veel onontdekte plekjes te vinden als je er toch eens op uit wil trekken.
Hoeft het nog gezegd, met zulk mooi weer hou je deze jongen niet binnen. Ik had een wandeling gepland in de natuurgebieden rond Averbode en toen ik voldaan terug bij de wagen kwam op de parking wilde ik toch ook nog even naar de abdij want daar lagen enkele labcachen op me te wachten. Dat werd een nieuwe wandeling want de te bezoeken punten lagen alle buiten de abdij, sommige meerdere honderden meters. Zo kwam ik onder andere bij de kroningskapel. Als je uit de poort van de abdij komt en je loopt rechtdoor 400 m de wandelweg in, dus niet lichtjes links naar de lekdreef kom je op een plek die bij de doorsneebezoeker nauwelijks bekend is en waar ik zelf ook nooit eerder was. Zo blijkt onze geocache-hobby nog maar eens er voor te zorgen dat onontdekte parels onder de aandacht worden gebracht en dat is een van de hoofdredenen waarom ik dit zo leuk vind. Voor alle duidelijkheid: de kapel is achter mij, dit is de trap er naar toe, verderop de wandelweg rechttoe richting abdij. In het gouden avondlicht komt de herfst pas echt goed tot zijn recht. Ik denk trouwens dat de bouwers visionair waren want zij hebben al met de corona maatregels rekening gehouden. Eenrichtingsverkeer is al ingebouwd in het ontwerp van de trappen.
Doen we het of doen we het niet? Als het weer twijfelachtig is en ge blijft thuis terwijl het achteraf gezien toch best aangenaam was buiten is dat doodjammer. Omgekeerd kan het natuurlijk ook gebeuren dat ge een flinke drache nationale over je heen krijgt als ge toch beslist om er op uit te trekken. Vandaag was het een beetje van dit, een beetje van dat... we hebben enkele druppeltjes gevoeld maar daar gaat een mens niet van dood. Wechelderzande was het doel van onze fietstocht en toen we in de buurt van de Visbeekvallei kwamen hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om onze geplande tocht een beetje uit te breiden met het zoeken naar de vijf labcachen die er op de hobbyist lagen te wachten. Met dunne bandjes over de zandwegen viel niet altijd mee maar ook dat hebben we overleefd. Ik heb mijn collectie typisch Kempische landschappen weer flink kunnen aanvullen en uit de oogst wil ook vandaag weer één beeld delen.
Het vrouwke had mij er op geattendeerd dat de postbus aan de kerk versierd was met een Sinterklaas en de boodschap dat de kinderen hier hun wensbrieven konden posten. Ik ben er deze middag op af getrokken met de dagelijkse blogfoto in gedachten. Helaas, de Sint was al ten prooi gevallen van vandalen en de kindvriendelijke boodschap was vernield... Zo kwam het dat ik deze avond nog eens naar het dorp moest want ik wilde toch minimaal één foto scoren vandaag. Ik had al eerder gezien dat ze er erg vroeg bij zijn met de eindejaarslampjes dit jaar. Om de Corona-ellende te counteren zie je nog voor Sinterklaas al op veel plaatsen de kerstverlichting en dat leek me ook wel een bruikbaar alternatief. Om niet in herhaling te vallen met een foto die ik vorig jaar plaatste ben ik vandaag aan de andere kant van het dorp gaan kijken. Als je van Herentals komt en net voor je via de rotonde Lichtaart binnen rijdt is dit wat je ziet.
De wandelingen worden steeds korter. We worden oud. Mijn beste vriend wordt oud. Voorlopig kwispelt ie nog elke keer enthousiast met zijn staart als het tijd is om er op uit te trekken en dat is nog altijd enkele keren per dag, maar als we dan weer bijna terug thuis zijn merken we dat ie het moeilijk krijgt. We hopen dat we nog lang samen kunnen zijn maar tezelfdertijd realiseren we ons dat ouder worden bij golden retrievers nog veel sneller gaat dan bij mensen... 13 jaar is ouder dan 75...
kom je op een plek die bij de doorsneebezoeker nauwelijks bekend is en waar ik zelf ook nooit eerder was. Zo blijkt onze geocache-hobby nog maar eens er voor te zorgen dat onontdekte parels onder de aandacht worden gebracht en dat is een van de hoofdredenen waarom ik dit zo leuk vind. Voor alle duidelijkheid: de kapel is achter mij, dit is de trap er naar toe, verderop de wandelweg rechttoe richting abdij. In het gouden avondlicht komt de herfst pas echt goed tot zijn recht. Ik denk trouwens dat de bouwers visionair waren want zij hebben al met de corona maatregels rekening gehouden. Eenrichtingsverkeer is al ingebouwd in het ontwerp van de trappen.
