een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
04-04-2020
04 april Hof ter Heidedreef
We zouden nu eigenlijk helemaal moeten ondergedompeld zijn in het wielervoorjaar en heroïsche beelden te zien krijgen van renners die over geaccidenteerde kasseistroken dokkeren. Helaas heeft het virus daar een dikke stok voor gestoken. Kasseistroken... dan ga ik hier in de wijde omgeving denken aan een stuk Ten Aard richting Dessel of de Poesdijk in St. Jozef Olen en in Viersel ken ik ook nog wel een stuk weg dat ik niet meteen als mijn favoriete fietshabitat zou bestempelen... maar... In ons eigen Lichtaart is er ook een misschien minder gekend Parijs-Roubaix waardig stukske weg dat in deze opsomming zou passen. Dit is een foto van de Hof ter Heidedreef.
Dat ik een nachtmens ben is ondertussen wel geweten denk ik. Als het donker wordt schiet mijn activiteit-level de hoogte in. Vanavond ben ik nog eens aan de slag gegaan met de maan en mijn fototoestel. Ik heb de maan al vaker gefotografeerd maar eerste kwartier, zoals hier, of laatste kwartier vind ik zelf eigenlijk het meest lonend omdat je dan door het strijklicht net iets meer details kunt zien.
Je kunt het fotograferen van de maan qua instellingen op meerdere manieren aanpakken. Ik heb de EF 70-300 op mijn toestel gezet met de 1,4x extender zodat ik een zoombereik van 420 mm had. Verder heb ik gekozen voor een zo laag mogelijke ISO waarde ( 100 ), een niet al te lange sluitertijd (1/30 ) en een gemiddeld diafragma ( 8 ). Iets onderbelicht dus en het blauw dat ik in andere opnames met andere instellingen nog net kon te pakken krijgen ( zie de foto op mijn facebookpagina ) is hier helemaal weg, maar dat vind ik niet erg. Ik heb de opname een klein beetje bij gesneden om de maan uit het centrum te halen, dat vond ik als compositie net iets sterker.
Om half twaalf deze avond ( voor sommigen nacht ) realiseerde ik me dat ik vandaag nog helemaal geen foto had gemaakt. Tja wat doe je allemaal in deze corona-tijden. Paniek wil ik het niet noemen want uiteraard gun ik mezelf de mogelijkheid om terug te vallen op iets van gisteren of eerder deze week qua dagelijkse foto... maar toch... Ik ben dan maar snel naar buiten gelopen en met de camera op statief heb ik een nachtfoto gemaakt van "ons kot", huize Pol en Josee.
Fietsen, gelukkig mag het nog wél, en afstand houden is voor mij ook al geen probleem want ik fiets het liefst alleen. Dat komt omdat ik een tussenstop inlas elke keer als ik ergens iets meen te zien dat fotomogelijkheden biedt. Medefietsende huisgenoten of vrienden vinden dat vaak minder leuk. Zo kwam ik vandaag langs de vogelkijkhut bij de Snepkensvijver en natuurlijk wilde ik daar even gaan kijken. Ik ging meteen aan de slag met de lichtinval en terwijl ik een compositie stond te bedenken om die smalle streep licht zo optimaal mogelijk te gebruiken kwam er nog een andere bezoeker de hut binnen en zonder iets te zeggen liep hij mij voorbij en ging pal voor me staan. Ik dacht nog "wat een l*l" maar ik drukte toch maar af. Achteraf gezien vind ik dat eigenlijk de leukste opname uit de reeks die ik op die locatie maakte. Zo zie je maar...
Halle heeft zijn Hallerbos maar daar kunnen we in deze Coronatijden even niet naar toe om er te gaan genieten van de boshyacinten. We hadden hier in Lichtaart ook zo'n bos met een prachtig bloementatijt, maar dan in't wit: klaverzuring. Ik ben er vandaag nog eens gaan kijken in de hoop weer enkele mooie foto's mee te brengen maar oh ontgoocheling... er is maar een kleine fractie meer van de pracht waar je enkele jaren geleden in ondergedompeld werd. Ik ben even in mijn archieven gedoken en heb een foto van de vroegere witte bloemenzee op mijn facebookpagina gezet en ik heb ook terug gevonden dat ik in april 2016 in deze blog er een opname van gepost heb ( dat was wel de voorganger van Polsfotoblog, nl. Polsfotodagboek ). Maar helaas, vandaag kon ik maar enkele dappere overlevende bloemekes te pakken krijgen.
Om de kinderen op z'n tijd van de beeldschermen, tablets en phones weg te halen en toch even aan de wandel te krijgen in deze corona-tijden zijn er allerhande initiatieven. Een van de algemeen gekende ondertussen is de berenjacht. Mensen zetten beertjes voor de ramen en de kids vinden het leuk ze te gaan zoeken en tellen. Wij willen niet achterblijven en hoewel wij een eindje van de straat af wonen heeft het vrouwke er ook een mooi plaatje van gemaakt. Ik heb het alvast gefotografeerd.
Genieten van de buitenlucht, gelukkig kan het nog. Niet alleen wandelaars en fietsers maar ook ruiters komen in onze Lichtaartse bossen even verpozen voor ze weer hun kot in duiken. Deze paard-man combinatie komen we regelmatig tegen tijdens onze tochten door de Smallebroeken en toen we vandaag van de wandeling terugkwamen en de Dressenstraat inkeken zagen we dat ie net uit een paadje gekomen was en richting Kasterlee trok. Ik kon 'm met het volle zoombereik ( 200 mm ) van mijn dagdagelijkse Sonytje nog net te pakken krijgen.
Als je in onze buurt een vogeltelling zou organiseren dat zit de kauw zeker in de top vijf. We hebben thuis enkele vaste, herkenbare bezoekers uit de soort, o.a. een éénpotige dappere die we telkenjare weer mogen zien. Ik heb het eens opgezocht en die vogels worden makkelijk 25 jaar oud. Ook als we aan de wandel gaan zien we regelmatig koppeltjes, ze schijnen namelijk een levenslange echtelijke trouw in acht te nemen. Vandaag kon ik ook zo'n stel te pakken krijgen. Ze zijn redelijk astrant namelijk ( voor de Nederlandse vrienden, "astrant" is een Vlaams woord en het betekent zoiets als vrijpostig, maar de gevoelswaarde is toch net iets anders ) en ik vermoed dat ze me ondertussen wel kennen en weten dat indien ik de camera op ze richt, ze niet meteen moeten opvliegen omdat ik niet met echte kogels schiet.
EF 70-300 bij 300 mm op Canon 5D Mk IV. F8 - 1/160 - ISO 200 uit de losse hand.
Ik heb vandaag een beeld in de aanbieding van Ossengoor, de weg tussen Kasterlee en de Oostingang van de Hoge Rielen. Mijn fotovrienden en mede-fotoclubleden weten wel dat symmetrie een van mijn vele stokpaardjes is op fotogebied en deze foto is hier dan ook helemaal op zijn plaats. Maar niet alleen daarom plaatst ik 'm. Er hoort een leuke anekdote bij ( of minder leuk, hangt er van af hoe je het bekijkt )...
Toen de directie van het jeugdcentrum vorige zomer de weg doorheen het centrum wilde renoveren had een overijverige Nederlandse ondernemer, zonder te dubbelchecken over welke weg het precies ging dit stuk verbindingsweg al over 600 m. met de beukmachine tot gruizel herleid voor ze er achter kwamen dat ze op de verkeerde plek bezig waren. Uiteraard heeft die firma de schade moeten herstellen en zo komt het dat we hier nu een betonbaan hebben met een donkere oude strook en een lichte nieuwe.
Ik heb de macro lens nog eens op mijn toestel gezet tijdens de dagelijkse wandeling. Voor mooie bloemekes of interessante insecten was het waarschijnlijk nog te vroeg ofwel had ik gewoon pech met het zien of vinden van mogelijke onderwerpen... tot ik enkele prille pas geboren blaadjes zag, in tegenlicht, die een bereidwillig onderwerp bleken te zijn. Het hoeven niet altijd grootse landschappen, gebouwen of portretten te zijn, soms schuilt schoonheid in een klein detail.
Ik ben deze namiddag nog maar eens een rondje gaan fietsen. Zolang het mag zal ik het wel blijven doen. Ik fiets alleen, hou afstand van collega-fietsers en wandelaars, raak niks of niemand aan en ik meen dat ik zo voldoende veiligheidsmaatregelen in acht houd voor mezelf en voor anderen. Uiteraard is elke wandeling of fietstocht ook een fototocht en vandaag was het al raak bij de eerste stop. De Molen in het Veld heb ik al vaak gefotografeerd maar vandaag zat het licht zo mooi dat ik me weer heb laten verleiden.
Ik geef graag toe dat ik ook een beetje gehamsterd heb om deze quarantaine door te komen. Enkele levensnoodzakelijke levensmiddelen heb ik in iets grotere hoeveelheid ingekocht ingeval er ooit schaarste zou komen in drankland. Ik ben nu begonnen me door de voorraad heen te werken want gisteren bleek er nog altijd voldoende stock in de supermarkt. Er zijn trouwens minder prettige bezigheden om doorheen deze bizarre tijden te geraken. Met dank aan het vrouwke om even op de knop te drukken en ik wil ook graag toegeven dat ik het idee kreeg door het bekijken van de blog van een collega...
Met dit prachtige weer hebben we ook vandaag weer een uitgebreide wandeling gemaakt, langs de Dressenstraat en Ossengoor tot bij de afgesloten Oost ingang van de Hoge Rielen en dan weer langs de Rulloop en de Smallebroeken terug naar huis, goed voor alweer meer dan 10.000 stappen op de teller. Dit is misschien niet de technisch beste foto die ik meebracht uit de tocht maar iets viel mij op tijdens het traject langs de Rul... het lijkt erop dat ook de natuur hier zegt: "Blijf in uw kot !!!" want twee bomen hebben samen een vet kruis over de wandelweg gemaakt.
Dat Kasterlee een gemeente is die op toeristisch gebied veel te bieden heeft is al lang geweten. Het natuurgebied De Hoge Mouw is één van de vele highlights en hoewel dat al redelijk gekend was zijn er nieuwe initiatieven om dat nog eens extra te stimuleren. De samenwerking tussen de gemeente, de provincie en natuurpunt resulteerde in het project "Slapende Reus". Dat werd pas echt voor iedereen duidelijk toen er ook een kunstwerk kwam in het gebied dat die uitdrukking voor iedereen perfect symboliseerde. In de herfst van 2018 werd, op het hoogste punt van het gebied, het hoofd van een zogezegd door het zand van de paraboolduin "De Hoge Mouw" bedolven, slapende reus voor de bezoekers neergezet. Het is, telkens als wij in dat gedeelte van onze mooie regio aan de wandel gaan, een vast tussenpunt in ons traject. Vandaag was dat niet anders en deze keer heb ik er enkele keren mijn fototoestel op gericht. Ik heb Phaido er naast laten poseren om een referentiepunt mee te geven qua afmeting.
We zijn allemaal een beetje minder mobiel dezer dagen. Verre verplaatsingen zijn uit den boze als ze niet levensnoodzakelijk zijn en dat beperkt de fotomogelijkheden voor iemand als ik, die graag uitzwermt en overal wel eens wat plaatjes wil gaan schieten. Gelukkig zijn er vlak bij de deur ook altijd wel wat shots te versieren. Deze avond ben ik met camera en statief nog eens tot op het kerkplein gewandeld en heb ik enkele lange sluitertijd opnames gemaakt. Veel gevaar voor besmetting met het virus liep ik niet want zowel tijdens de heen- en terugwandeling als tijdens een kwartiertje fotograferen op de locatie was ik moederziel alleen.
Ze kunnen van Mevr. De Block zeggen wat ze willen, dikke troela, lompe koe, vet varken... ( een beetje respect en beschaving is vaak ver weg op de sociale media ) maar zelfs de grootste hater zal moeten toegeven dat er zelden of nooit een politicus of politica is geweest die zulke verstaanbare, efficiente en terechte kreet heeft gelanceerd. "Blijf in Uw kot!!!" Vanmiddag was er een actie om vanuit ons kot, door een wit laken buiten te hangen en te applaudisseren, onze dank te tonen jegens alle werkers die in deze omstandigheden op post blijven, of het nu dokters, verplegers, facteurs, vuilnisophalers of wat dan ook zijn. Het vrouwke had nog snel hartjes gesneden uit een oud laken en die voor het raam geplakt. Met de camera op statief kon ik zelf ook mee op de geplande foto van onze solidariteit. In dit beeld zijn we weliswaar niet letterlijk in ons kot gebleven maar we wonen ver genoeg van de straat om het figuurlijk toch waar te maken.
Wij zijn van plan deze quasi-quarantaine moeiteloos te overleven. Het dagelijks leven gaat zijn gangetje, we fotograferen wat, macro en bloemekes waren populair vandaag, we kijken net iets vaker naar TV, alle corona programma's hebben we gezien, de voorraad sudokus is ook nog ruimschoots voldoende om enkele weken zoet te zijn, Photoshop is nog steeds een bezigheidstherapie en...de wandelingen met Phaido mogen nog altijd en zelfs als dat door een eventuele totale lockdown ook zou verboden worden kunnen we nog altijd 50 keer rond onze hof lopen. Vandaag kon ik mijne vriend nog eens in beeld nemen doorheen het lentegroen dat nu toch steeds meer nadrukkelijk te voorschijn komt in de Smallebroeken.
Toen ik thuiskwam van een avondwandeling door de Smallebroeken met Phaido was het avondrood richting kerk en dorp langs de Kasterleesteenweg echt wel erg mooi. Ik ben dan ook snel naar binnen gegaan om de Canon op statief te zetten en weer naar buiten te lopen. In deze corona-virus tijden was het net iets makkelijker om de kerk eens los van bomen, verkeersborden en andere sta-in-de-weg dingen in beeld te nemen. Ik kon gewoon op de rijbaan gaan staan met mijn statief. Tegemoetkomend verkeer: nul en hoewel er langs achter een wagen in beeld kwam gereden vond ik dat eerlijk gezegd eerder lekker meegenomen.
Tot mijn scha en schande heb ik moeten ondervinden dat ik niet echt een geschikte pianoverhuizer ben. Ik vermoed dat ik vorige week bij het versjouwen en heffen van de piano die nu in onze woonkamer staat net iets te onvriendelijk geweest ben voor mijn rug. Het zeurde al enkele dagen en deze morgen was het erg genoeg om de geplande geocache-tocht met de vrienden af te zeggen. Dubbel jammer, want het werd een prachtige lentedag en... misschien kunnen we dit soort activiteiten de komende weken sowieso wel vergeten door de coronamaatregelen... De oorzaak van het lichamelijk ongemak staat ondertussen werkloos op zijn plaats want hij moet eerst gestemd worden na het transport. Phaido laat het alleszins niet aan zijn hart komen want die slaapt rustig verder op zijn matraske terwijl ik het tafereel vastleg van op het terras. In de hoop dat de rugschade zowel in omvang als in tijd beperkt blijft zullen wij de komende quasi-lockdown maar in onze luie zetel doorbrengen.
Al fietsend kwamen wij voorbij een tuin - misschien moet ik het park noemen - waar we, doorheen de struiken en de afsluiting, een redelijk uit de kluiten gewassen kunstwerk meenden te zien. Bij een gat in de begroeing zijn we gestopt om het tafereel wat beter te bekijken: een uit de grond oprijzende giga kippenpoot met daarbij twee reuzeneieren. We hebben ons lang afgevraagd wat dit dan wel mocht voorstellen en toen we er niet uitkwamen heb ik dan maar mijn fototoetel boven de omheining gestoken om er een opname van te maken. Misschien heeft iemand wel een suggestie.
