een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
20-07-2018
20 juli Regen
Dit is niet meteen een foto waar ik binnenkort mee ga uitpakken op het komende salon van onze fotoclub, maar dat hoeft ook niet. Soms plaats ik op deze pagina ook wel eens beelden van frappante of opvallende, belangrijke dingen die er gebeurd zijn in de loop van de dag, een soort doorlopende kroniek.
Het heeft geregend namelijk !!! Zeer spaarzaam weliswaar maar het heeft echt enkele druppels geregend. Met de beelden die de buienradar ons had voorgeschoteld hadden we de kussens weggehaald van de ligstoelen die in de tuin op het gras staan... nu ja, gras... wat er van overschiet. En zo kon ik een opname maken van de hoeveelheid water die zo rond een uur of acht even over onze regio is neergekomen. Toekomstige generaties zullen het weten: op 20 juli 2018 heeft het nog eens geregend. ( allee, een klein beetje toch. )
We hebben gezweet vandaag. Samen met cachemaatje Jackie en Annemarie, zijn vrouwke, hebben we vandaag de Draadezel Treel gefietst en helemaal tot een goed einde gebracht. Even een korte toelichting toch... een draadezel schijnt daar in de buurt de benaming te zijn voor een oude fiets en een treel is de schriftelijke Brabantse interpretatie van het Engelse trail. Dat we over geocachen praten moge duidelijk zijn. Het situeert zich allemaal in de Peel, een prachtig natuurgebied in het Nederlandse Noord Brabant, ergens in de buurt van Bakel, Milheeze en De Mortel. Dat we van het fietsen genoten hebben mag gezegd worden en dat we dorst geleden hebben ook. Het meegebrachte water was veel te snel op en cafés of andere horecazaken zijn daar erg dun gezaaid en als je er dan eindelijk eens een ontwaardt is die gesloten gdvd. Tussendoor vond Jackie toch nog de tijd om even de aap uit te hangen toen hij boven aan een, van een soort trappen voorziene, hoge paal een oude emmer zag hangen. What the fuck is me da.... meer was er niet nodig. Klik, klik, klik...
Het vrouwke ging deze namiddag shoppen met haar vriendin Els. Toen ze me rond vijf uur een berichtje stuurde dat ze uitgeshopt waren en zin hadden om nog even te stoppen bij de Korte Hei en of ik misschien ook iets wilde komen meedrinken moest ik niet lang aarzelen. Waar kun je beter zitten dan op een terras langs het water te midden van mensen in vakantiesfeer? We hebben er met z'n drieën van genoten en uiteraard wil ik zo'n moment vereeuwigen.
Normaliter zou je verwachten dat dit een foto is die vraagt om kleuren maar zoals mijn kennissen weten durf ik wel eens tegendraads zijn en in dit geval is daar zelfs een praktische reden voor. Omdat ik de dames in tegenlicht moest fotograferen moest ik een beetje overbelichten om de gezichten toch met voldoende detail in beeld te krijgen. Het logische gevolg daarvan is dan dat de lucht uitgebeten wit wordt en dat is in zwart wit veel minder storend dan in kleur. Zwart Wit is trouwens sowieso mijn ding en geeft ook altijd net een tikkeltje meer dramatiek vind ik.
De voorbije twee dagen ben ik niet meteen de meest actieve buitengebeuren-jongen geweest. Ik zal het maar toegeven, ik had ook last van de warmte zoals veel medemensen vermoed ik en ik had weer een behoorlijke achterstand in te halen qua fotobewerking door de vele projecten, beloftes en verplichtingen die ik me op de hals haal. Natuurlijk was het in dit geval best aangenaam om binnen in de koelte achter de PC te kruipen met iets fris te drinken maar van fotograferen in de natuur komt dan niks terecht he. Dan roept die andere verplichting tegen dat het avond wordt. Gisteren moest ik ook al in laatste instantie toch maar iets fotograferen en om vandaag toch een foto van de dag te hebben heb ik me op het vrouwke gestort. Die was aan het kokkerellen. Frikadellen met krieken had ze op het menu gezet. Ik maakte bij mezelf nog de bedenking dat zo'n typisch streekgerecht toch wel erg regio gebonden is. Nauwelijks 30 km hiervandaan - het vrouwke komt uit Lommel, ikzelf uit Peer - worden frikadellen meestal met tomatensaus gegeten, hier, in de Antwerpse Kempen is dat met krieken.
Om de ganse scene van zo dichtbij helemaal in beeld te krijgen moest ik de groothoek er weer op zetten en dan moet je de perspectiefvervorming en de uitgerekte zijkanten er bijnemen. Het vrouwke heeft dus niet echt zo'n uitgerokken hoofd en zo'n dikke linker schouder en arm he manneuuuh...
Het leek er even op dat de grote droogte zou gebroken worden door een stevige bui. Toen ik vanavond zo rond half negen even naar buiten liep zag ik warempel een dreigende lucht en de voortekenen van een fikse drache nationale, misschien zelfs vergezeld door een klank- en lichtspel, zetten mij er toe aan in de veranda plaats te nemen om er onder het genot van een Duvelke te wachten op het begin van de festiviteiten. Fotokes ondertussen. Het was er best aangenaam zitten trouwens, niet meer zo drukkend. Een hele tijd zat ik daar, nog een Duvelke dan maar... van tijd tot tijd even de smartphone ter hand nemend om de buienradar te checken... hoopvol, jawel, de wolkenformaties zouden nu ongeveer boven ons hoofd moeten zitten... niks, noppes, nada evenwel. Het werd donker, ik was ondertussen weer naar binnen geslopen en toen ik nog eens ging checken of er van enige nattigheid sprake was heb ik met veel moeite vijfenveertig of zesenveertig druppelkes kunnen tellen... niet eens voldoende om het gras, of wat er van overschiet, nat te maken. Naar het schijnt gaat het morgen weer regenen, een beetje harder mag ik hopen.
Ik was vandaag in Lommel om Common Strangers te fotograferen, het bandje van neefje Nick. We hadden al vooraf enkele mogelijke locaties en poses besproken, maar met dit harde licht waren het niet meteen de meest gunstige omstandigheden om buitenopnames te maken. Daarom hebben we ons ding maar voornamelijk gedaan in de kelder van een van de vrienden. Daar staat een pool-biljart ( en een bar, het weze toegegeven ). Dat vonden wij een leuk attribuut. Uit de 175 foto's die ik maakte koos ik voor deze blog lukraak een opname uit de kelder. Ik heb 'm voor de aardigheid in zwart-wit, in kleur en met een geringe kleurverzadiging bewerkt en die laatste koos ik om te tonen vandaag, ook al omdat dat aansluit bij de vorige reeks die ik maakte van de jongens. Qua inhoud vonden we dat je in de foto moest kunnen zien wie de drummer is, wie de gitarist, wie de keyboard man en wie de zanger, die laatste speelt overigens ook bas maar dat zie je dan weer niet op de foto. Benieuwd of ik van niet Common Strangers kenners de goede interpretatie te lezen krijg.
Telefoontje deze morgen... of we zin hadden tegen de middag even naar het kanaal te komen want voor de wedstrijd van de Duivels wilde zoonlief toch nog even het water op en zowel hijzelf als kleinzoon Jef zagen het wel zitten enkele verfrissende rondjes waterski te doen. Ik heb ook nog altijd een vaarbewijs en dat is lekker meegenomen want dan kan ik hem trekken. Als Jef te water gaat speel ik liever de rol van fotograaf en ik heb dan ook weer enkele mooie shots gescoord voor het familiealbum 2018.
Na het wandelen met de bewoners van Hoevezavel op vrijdag gaan we sowieso bijna altijd wel iets eten of drinken in de Brugwachter en vandaag hadden we een extra reden om dat wat meer uitgebreid te doen. Monique, schoonzus van het vrouwke was jarig en dat moest uiteraard gevierd worden. Terwijl de grote mensen zich met serieuze dingen bezig hielden zoals aperitieven en de wereldproblemen evalueren gingen de kleinkinderen zich amuseren in de speeltuigen naast het buitenterras. Op gevaar af de oplossing voor de Brexit of de financiering van de Nato te missen heb ik het gesprek toch enkele keren verlaten om te fotograferen wat die twee rakkers aan het doen waren.
Het moet 1960 of '61 geweest zijn. In dancing Esmeralda in Peer, mijn geboortedorp, trad Anneke Grönloh op samen met The Jumping Jewels. Ik mocht er bij zijn als prille tiener en ik werd kompleet uit mijn sokken geblazen, ik was smoorverliefd op Anneke en ik was overdonderd door The Jumping Jewels. Ik wist vanaf die dag dat dit het was wat ik de rest van mijn leven zou doen. Ik zou beroepsmuzikant worden. Dat ik al twee dagen in de week naar de muziekschool van juffrouw Lenders ging was lekker meegenomen. Nauwelijks één jaar later stond ik met mijn eerste eigen bandje, voor mijn allereerste optreden ooit op datzelfde podium. We hadden ons The Jewels genoemd, zonder Jumping. Maurice, Miel, Evarist en ikzelf, één versterker, één luidspreker, een drumstel, wat gitaren, één microfoon en vier enthousiaste jonge gasten.
Toen ik vandaag de parking opreed die op de geocaching dot com site werd aangegeven voor het rondje Peerse mysteries kwam een nooit eerder meegemaakt nostalgisch gevoel naar boven. De Esmeralda ziet er nog precies hetzelfde uit als toen, alleen is het nu geen dancing meer maar een kringloopwinkel en waar vroeger zo ongeveer alles er omheen parking was zijn er op sommige plekken groenpercelen gekomen. Na enkel momenten van mijmeren en slikken heb ik het fototoestel uit de tas gehaald.
Het was niet meteen de meest ideale omgeving om te gaan fietsen maar wij deden het toch tegen beter weten in. Cachemaatje Jackie had in de buurt van Luycksgestel enkele nieuwe doelwitten gespot op de geocaching dot com kaart en we hadden vooraf nog de bedenking gemaakt dat met de langdurige droogte het mulle zand wel eens zwaar zou kunnen zijn als we de geplande ronde met de fiets wilden afhaspelen. Toch maar dus... en dat hebben we geweten. We hebben alles tot een goed einde gebracht en we waren bekaf na afloop. Gelukkig vonden we enige lafenis in de kantine van de camping aldaar en er was ook nog een lieve dame die even op het knopje van mijn fototoestel wilde drukken.
Wat een verschil met de voorbije dagen en weken... Het was of we van de tropen in de poolstreken waren beland. Toch heeft dat ons niet tegengehouden om voor de wedstrijd van de rode duivels nog een frisse neus te halen samen met Phaido. De Kievitsheide en de zuidoever van het kanaal Dessel Schoten in St Jozef Rijkevorsel waren het decor van onze wandeling en ondanks een lichte motregen hebben we er weer van genoten. Toen de gerenoveerde gebouwen van een van de oude steenbakkerijen aan de overkant van de zwaaikom ons maar bleven uitdagen heb ik uiteindelijk de camera toch maar uit de tas gehaald en enkele opnames gemaakt.
We hadden er een best wel geschikte dag uit gekozen om Spring De Zomer In te bezoeken, het grote springkastelen evenement op de terreinen naast het Wolfcafé in Langdorp. Na twee weken loodzware hitte was het vandaag alvast een beetje dragelijker. Wij hebben de sfeer uitgebreid geproefd en ik ben weer thuisgekomen met eenmand vol foto's. Je vindt er niet alleen een 20-tal springkastelen, 3 waterkastelen, een gevarieerd drank aanbod, foodtruck, een schaduwrijke lounge, een zandbak met 40 ton zand maar er is ook animatie voorzien voor klein en minder klein. En daar waren wij dan weer bijzonder in geïnteresseerd want kleindochter Julie brengt er samen met haar vriendinnetje Rani de dansvaardigheden uit de kunstacademie over op de would-be toekomstige danseresjes en dansers. Van op de plek waar ik stond had ik bijna constant haar zij- of achterkant in beeld omdat ze steeds maar instructies gaf en oplette hoe haar pupillen het deden. Dat vond ik niet eens zo erg, foto's van Julie heb ik zat, het waren meer de prestaties van de kinderen die ik wilde vatten en daar zie je hier een voorbeeld van.
Zoals iedere zondag waren we ook vanavond met de maten iets gaan consumeren in een plaatselijke horecazaak, vandaag was dat bij Toke in De Korte Hei. Toen we rond 11 uur naar huis reden kreeg ik plots blauwe-uurtje-ideeën. Ik had gehoord dat de E34 bij Turnhout zou worden afgesloten en al het verkeer tussen Eindhoven en Antwerpen langs de nieuwe N19g van Turnhout via Kasterlee en Geel naar de E 313 zou worden omgeleid en omgekeerd ook natuurlijk. Ik ging er van uit dat daar nog behoorlijk wat verkeer zou zijn. Ik heb me dus op het bij fotografen ondertussen wel gekende plaatsje boven de ingang van de Hoge Mouw tunnel geïnstalleerd, de camera op statief gezet en dat ding anderhalve minuut laten openstaan met een erg klein diafragma... en dit is het resultaat. N19g kwart over elf 's nachts.
Het blijven wonderbare doelwitten voor schietgrage fotografen. Klaprozen vind ik thuishoren bij de fragielste, breekbaarste, subtielste, mooiste bloemen die je langs onze wegen en in onze velden kunt vinden. Ook vandaag was er weer een stelletje dat mijn aandacht trok, niet in de minste plaats omdat ze in tegenlicht stonden mooi te wezen. Ik heb er voor een keertje eens een vierkante uitsnijding van gemaakt en ik kon het niet laten er toch ook nog enkele filters overheen te gooien in Photoshop.
Om het hoofd enigszins vrij te houden moest ik vandaag de deur uit in de aanloop naar de wedstrijd van de rode duivels vanavond. Een dagje fietsen, de natuur in, geocachen, fotograferen is goed om de zenuwen onder controle te houden. Samen met mijn maatje Jackie hadden we in het Nederlandse Oosterhout een rondje uitgekozen, Jackie moest daar sowieso even naar toe en dan paar je het aangename aan het nuttige. Het werd geen onverdeeld succes. We vonden weliswaar enkele leuke cachen maar even zovele, zoniet nog meer minderwaardig opvulsel... het kan niet altijd prijs zijn. Gelukkig heb ik onderweg wel weer enkele leuke foto's kunnen maken.
Ergens langs een grote doorgaande weg stond dit kunstwerk, een gestileerde roestende olifant. De slurf kon op en neer bewegen en dat had de kunstenaar voor elkaar gekregen door binnen in de romp een soort weegschaalmechanisme in te bouwen met achteraan twee tegengewichten. Die zie je ook duidelijk in dit plaatje. Tja... waarschijnlijk zien de meesten, net als ik er nog iets anders in. Ik kan me trouwens niet van de indruk ontdoen dat de kunstenaar het bewust gedaan heeft.
In Italie had ik al ooit een hele reeks kunnen schieten van een koningspage, bij ons erg zeldzaam, en een koninginnenpage stond ook op mijn verlanglijstje. Die is weliswaar iets minder zeldzaam maar ik had er tot vandaag nog geen goede opname van. En dan wordt het je plots in de schoot geworpen.
Ik was met het vrouwke en Phaido samen met Swa en Monique naar Van Craenenbroek in Budel gereden. Het vrouwke vond dat ik dringend wat werk-, ravot- en/of vrijetijdsbroeken en t-shirts nodig had en zelf had ze ook wel een en ander gezien in de folders. Mijn aversie voor shoppen is wel gekend en ook het vrouwke weet dat ze me nauwelijks ooit een pashokske in krijgt. Ze kent mijn maten en wat keuze van outfit betreft is alles wat ze voor me kiest best goed wat mij betreft. Ik ben echt geen moeilijke jongen op dat gebied. Terwijl zij dus naar binnen was ben ik met Phaido in de omgeving gaan wandelen. Hij had al enkele keren aangegeven dat hij het niet leuk vond met deze temperaturen door in de schaduw van elke zeldzame boom waar we voorbij kwamen te treuzelen en uiteindelijk ging hij ook liggen met als duidelijke boodschap: tot hier en niet verder. Oke, dan gaan we maar terug naar de wagen en zoeken we daar wat schaduw op. En daar zag ik plotsklaps rechts van ons deze prachtige koninginnenpage fladderen nauwelijks een meter of 2 verwijderd. Ik kon er rustig op af stappen en omdat de tussenstops die hij maakte bij elk boemeke nogal talrijk waren en hij ook telkens redelijk lang bleef zitten kon ik 'm vrij goed te pakken krijgen. De 24-105 allround-lens die ik er op had zitten is misschien niet de eerste keuze voor dit soort fotografie maar ik ben toch niet ontevreden met het resultaat.
We hebben het traject van onze dagelijkse wandeling vandaag een flink stuk langer gemaakt. Het was deze voormiddag duidelijk minder warm dan de voorbije dagen en daar hebben we van geprofiteerd. Een stuk langs de Rulloop, de Hoge Rielen, Ossengoor... zo kom je weer eens op plekken waar we vroeger wel vaker kwamen en zo merk je dat ook daar nog steeds vanalles te zien en te beleven is. De wei aan Ossengoor waar we vroeger ook al allerhande beesten mochten begroeten was nu de woonplaats van een aantal minipaardjes. Da's blijkbaar een populaire diersoort tegenwoordig realiseer ik me plots, in de Smallebroeken loopt er ook al een hele bende. Phaido vond het in het begin maar niks, die op paarden lijkende vierpoters die niet veel groter dan hemzelf waren, maar geleidelijk aan wende hij aan het gezelschap en werd hij zelfs een beetje nieuwsgierig. Hij wilde zelfs graag poseren met de kudde. De paardjes blijken duidelijk nog nieuwsgieriger dan Phaido.
Met dit weer en de heersende temperaturen hebben ook de vogeltjes het niet gemakkelijk. Alle plassen zijn ondertussen opgedroogd en drinken vinden lijkt me niet vanzelfsprekend. We hebben dan ook op diverse plaatsen in de tuin, langs het huis en achter in het bos schalen met water gezet. Niet toevallig zijn er ook enkele zo gepositioneerd dat ik er een prima zicht op heb als ik 's ochtends onder de pergola achter het huis mijn krantje zit te lezen met de camera binnen handbereik.
We denken natuurlijk aan alle kleine zangvogeltjes als we water voor ze klaarzetten maar als er, zoals deze morgen, zich een tortel komt laven is dat even goed van harte gegund.
De hele dag stond in het teken van de wedstrijd die de Rode Duivels vanavond speelden tegen Japan. Het werd een thriller en aan de goede afloop heb ik eerlijk gezegd even getwijfeld. Ik had in de loop van de dag al een aantal foto's gemaakt die zouden kunnen geschikt zijn om een voor de hand liggende overwinning te vieren maar uiteindelijk heb ik na de wedstrijd toch nog een item toegevoegd in een snel geïmproviseerde lay-out. Uit respect voor de tegenstrever heb ik er een LP-hoes bijgelegd. ( Ik vond niet zo snel een ander object ) Mijn vrienden en volgers zullen me zonder twijfel kunnen vertellen van welke groep dit monument is....
Ideaal weer om tot 's avonds laat buiten te zitten en bij voorkeur doen wij dat op een terrasje aan een of ander gezellig café. In de loop van de middag hadden we ons al zitten ergeren tijdens de oersaaie wedstrijd Spanje - Rusland en we waren niet van plan dit soort verveling nog eens mee te maken vanavond. Op zondagavond gaan we trouwens altijd ergens iets consumeren met ons vriendenclubje. Deze keer hadden we café De Perenboom uitgekozen. Het is niet zo dat ik tijdens dit soort gezellige avonden constant met de camera loop te zwaaien maar als er zich een mooi beeld aanbiedt en ik heb mijn toestel toevallig vast dan zal ik ook niet aarzelen om af te drukken natuurlijk.
Toen de zon onder de parasols door pal in de gezichten van de vrienden aan de overkant van de tafel begon te schijnen en die allemaal een zonnebril hadden opgezet kon ik er een viertal te pakken krijgen net op het moment dat ze ongeveer in dezelfde richting leken te kijken.
Ik moet er ook nog even bij vertellen dat ik het achteraf bekeken niet erg vond dat ik Kroatie - Denemarken aan mij heb laten voorbij gaan. Morgen daarentegen...
