een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
09-05-2020
09 mei Dikke neuzen foto
Portretfotografie, da's een vak apart. Je moet nooit van te dichtbij fotograferen want dan worden de delen die het dichtst bij de camera zijn buiten proportie vergroot. Als je met een groothoek van dichtbij iemand probeert te portretteren dan krijg je wat we al lachend wel eens een dikke neuzen foto willen noemen. Je gebruikt beter een lens waarmee je wat afstand kunt nemen bvb een 85 mm om alles mooi in verhouding te krijgen. Om te illustreren wat er gebeurt als je het toch met een groothoek doet heb ik dit paard gevraagd om voor me te poseren en ik ben er voor-onder gekropen om met een 24 mm van op een halve meter afstand deze opname te maken.
De fietsende fotograaf of de fotograferende fietser wil graag zijn voertuig even aan de kant zetten als er interessante dingen voorbij komen onderweg. Wat deze jongen betreft kan dat eender wat zijn, een min of meer verwilderde vlakte met diverse soorten bloemen bijvoorbeeld, klaprozen, madeliefjes, boterbloemen, paardenbloemen, margrieten... Ik kruip daar dan graag tussendoor om wat details en macro-dingen te scoren. Als je dan het geluk hebt dat een van de onderwerpen, in casu een prachtige margriet, ook nog bezoek krijgt als je wilt gaan afdrukken wordt de foto nog net iets interessanter.
Eigenlijk was ik bezig om me mooi midden onder de brug te positioneren om alweer te proberen een perfecte symmetrie-foto te maken. Dat leek ook aardig te lukken. Ik had enkele shots op mijn geheugenkaartje en toen ik terug thuis kwam en ik alles eens groot ging bekijken op de computer viel het me pas op hoe druk het was aan de overkant. Hoewel ze erg klein in beeld zijn vond ik die fietsers nu ineens het onderwerp van de foto en had ik ook een geschikte titel voor dit beeld.
Een dag na haar operatie werd het vrouwke vanmorgen om 8 uur verwacht in de oogartsenpraktijk in Herselt voor een controle. Door de coronatoestanden mocht ik niet mee naar binnen en ik ben dan nog maar eens een tijdje gaan wandelen bij Kasteel Ter Borgt een eindje verderop richting Westmeerbeek. Ik heb deze keer het kasteel, dat nog altijd gerestaureerd wordt trouwens, niet als onderwerp gekozen maar tijdens de wandeling in het park er achter kon ik ook de nodige leuke beelden schieten.
Het was me het dagje wel. Het vrouwke naar Antwerpen gebracht voor een oogoperatie in het UZ. De rest van de dag een beetje door het huis geijsbeerd, en dan in de loop van de vooravond het vrouwke weer opgehaald ( morgen op controle om te zien of alles goed is ). Uiteindelijk nog een avondwandeling gedaan met Phaido. Ik liet me toch weer verleiden om een foto te maken in het bos omdat ik het licht zo mooi vond. Het is eigenlijk een pretentieloos plaatje maar qua sfeer spreekt het me wel aan. Het hoeft niet altijd zo spectaculair te zijn nietwaar?
Regels zijn er om te breken natuurlijk. Zo wordt er bvb. aangeraden te kiezen voor één duidelijk onderwerp bij het fotograferen... Tja, daar ga ik dan vandaag gigantisch de fout in met deze opname, daar is namelijk nogal wat op te zien. Kanaal, boot, mooie bomen, fietspad, de ring van Herentals, vrachtwagen... er zijn een aantal mogelijke onderwerpen die staan te roepen ikke, ikke, ikke... maar stel dat ik tijdens mijn dagelijkse fietstocht dacht: "Hier zal ik eens een foto maken met als thema mobiliteit..."
Zelfs in deze coronatijden is het op zondag nog net iets drukker in het bos dan op andere dagen. Er zijn gewoontes die er blijkbaar ingeslepen zijn, de mountainbikers komen op zondagmorgen uit hun kot. Nu moet je het begrip morgen wat mij betreft niet al te letterlijk nemen natuurlijk... alles voor één uur of zo noem ik morgen. Later op de dag werd het trouwens steeds meer bewolkt en dan had ik het spel van licht en schaduw niet meer zo mooi kunnen vatten.
De Sint Hubertushoeve ( vroeger de St. Rochushoeve ) ligt niet meteen langs de gekende fietsknooppunten-routes en je moet al een local zijn om er naar toe te rijden zonder de weg te vragen. Maar zoals ik al eerder aangaf: mijn fiets brengt me gewoon op automatische piloot naar alle mogelijke horeca zaken in de wijde omgeving en vandaag koos hij de Sint Hubertushoeve. Helaas was die zoals alle andere mogelijke pittstops ook nog altijd gesloten. Dat belette me niet om even af te stappen, wat rond te wandelen ( niet alleen het interieur is de moeite waard ) en wat te fotograferen.
Ik weet het wel, eigenlijk hadden hier meiklokjes moeten staan op deze dag, maar die zijn eergisteren al voorbij gekomen. Vandaag heb ik me dan maar op de madeliefjes gestort en daar hoefde ik niet eens zo ver de deur voor uit te gaan. Ze stonden hun best te doen om mij de coronamiserie even te laten vergeten in het voorbij gaan en ik heb ze alle 55 met veel plezier een plaatsje gegund in deze foto.
Eigenlijk viel het weer nog best mee vandaag. Deze morgen was het nat en deze avond heb ik samen met Phaido ook enkele regendruppels gevoeld maar in de loop van de namiddag ben ik zelfs een rondje gaan fietsen. Ik heb er van genoten, ben helemaal droog gebleven en vooral... wat waren er prachtige luchten! Langs het kanaal tussen St Jozef Olen en Sas 7 kom je langs deze passage en omdat er weer een beetje symmetrie te plukken was kon ik het ook nu niet laten even te stoppen en een foto te maken.
Dit is zo ongeveer het toppunt van wat ik ooit zal kunnen bereiken qua groene vingers. Het vrouwke houdt van de geur van meiklokjes/lelietjes van dalen/muguetjes ( ik ook trouwens ) en ik weet in de Smallebroeken enkele plaatsen waar er duizenden te pluk staan, helemaal gratis.
Mijn groene activiteit beperkte zich vandaag tot het ( niet eens zo milieuvriendelijk ? ) plukken van een boeketje voor mijn schatje. Ik wilde het wel eerst nog fotograferen voor zij er over kon beschikken.
Ik heb dan wel het treintje van de space X Starlink satelieten van Elon Musk gemist eerder deze week... dit treintje kon ik wel te pakken krijgen. Moeder grijze gans heeft haar kroost op sleeptouw genomen om een verkennend tochtje te maken op het Kempisch Kanaal. Vader gans was er ook bij maar die peddelde een eindje achterop en indien ik die ook in beeld had gewild moest ik te ver uitzoomen en zou de hele ganzenfamilie sowieso te klein in beeld komen. Dan maar zonder papa.
Of kajakken met z'n tweeën ( of alleen ) al toegelaten is in deze tijden met coronabeperkingen weet ik niet. De social distance van anderhalve meter respecteren ze volgens mij wel. Dat kan ik niet zeggen van de vele would-be wielerkampioenen die ik vandaag weer tegenkwam op vaak niet erg brede fietspaden en die onverzettelijk naast elkaar blijven rijden en je zo een strookje van zeg maar vijftig centimeter gunnen om ze te kruisen. Dan vind ik eerlijk gezegd de Nete meer geschikt om een sportieve uitstap te doen met je vriend/kennis/partner of collega.
Zolang het weer zo fietsvriendelijk is profiteer ik er van om mijn noodzakelijke dagelijkse beweging op twee wielen te nemen. En ik ga consequent afwisselend naar de vier windstreken, vandaag was het in het zuidwesten dat je me kon zien voorbij flitsen. Hoewel... dat flitsen is alweer enkele jaren geleden, ik doe het tegenwoordig rustig aan, en ik stop regelmatig om wat foto's te schieten.
Een zeer interessant onderwerp was de nieuwe fietsbrug over het Kempisch kanaal in de buurt van de jachthaven in Herentals. Die zal ooit een belangrijk onderdeel van de geplande fietsostrade worden. De brug is er al, een fietspad of de aansluiting ervan is er nog niet... Maar niet getreurd, ik ben er al eens opgeklommen om al wat avant-premiere foto's te maken maar ook van beneden uit heb ik de constructie enkele keren in beeld genomen. Op deze opname zie je vooraan de nieuwe brug, daarachter de spoorwegbrug en dan de brug van de weg die Herentals met St Jozef Olen verbindt. Het wordt druk daar qua bruggen.
Dat er ook nog een leuke spiegeling in beeld komt vind ik lekker meegenomen.
Het moet wel de meest bizarre verjaardag zijn die ik ooit beleefd heb. Een verrassende digitale videosamenkomst met de ganse familie deze morgen, dan de enigszins aangepaste versie van paaseikes rapen voor jarigen die van Duvel houden, een heerlijk verjaardagsetentje met z'n tweeën, een solofietstocht en tussendoor ook nog wat wandelplezier met Phaido... een mens moet wat in deze tijden. Aan de Grote Kaliebeek heb ik de fiets even opzij gezet om wat beelden op mijn geheugenkaartje te zetten. Bij deze opname vind ik het helemaal niet erg dat mijn schaduw ook in beeld komt, integendeel. Ik heb er bewust voor gekozen om te tonen hoe ik de camera boven mijn hoofd houd om zodoende de hoek te creëren om zoveel mogelijk van de weerspiegelingen op de foto te krijgen.
Het is niet makkelijk in deze tijden alle dagen te blijven fotograferen. Even in de wagen springen, de trein of de bus nemen om naar Antwerpen, Lier, Leuven of Bommerskonten te gaan en daar wat leuks voor de lens te halen is verboden, wegens geen essentiële verplaatsing en de leuke onderwerpen in de buurt zijn allemaal al wel eens voorbij gekomen. Stoppen om je toestel ergens op statief te zetten blijkt ook al strafbaar. Het is dus zaak om tijdens de wandelingen en de fietstochten de ogen en oren goed open te houden en altijd klaar te zijn voor iets onverwachts. In de vooravond toen we terug kwamen van een rondje Smallebroeken hoorde ik achter me gallopperdegalopperdegalop... Ik heb de kleine Sony zo goed als altijd in aanslag met de keuzeknop op de groene stand, dat wil zeggen automatisch, en meestal kiest dat ding wel vanzelf de goede instellingen, zo ook deze keer. De amazone die voorbij kwam staat er keurig op en haar vurige ros ook.
Symmetry, daar wil ik het even over hebben, nog een van mijn dada's. Misschien is het een indicatie over hoe mijn brein in elkaar zit, maar ik heb er mijn twijfels over want ik vind mezelf een vrij uitgesproken chaoot - en ik sta niet alleen met die mening - terwijl symmetry toch duidt op structuur en binnen de lijntjes kleuren. Ik weet wel zeker dat ik met alle symmetry-foto's die ik al ooit gemaakt heb best een mooi, dik album zou kunnen vullen. En de beelden blijven zich maar aandienen en ik sla geen uitdaging af als ik weer een mogelijkheid zie.
Toen ik vandaag in Kasterlee in de Zaardenstraat richting Hukkelbergen fietste was de uitdaging weer onweerstaanbaar toen ik onder de N19g gereden kwam. De symmetry is hier niet helemaal perfect want de N19g kruist de Zaardenstraat niet in een 90° hoek maar ik vond dat deze opname toch ook in dat album mag.
Al enkele dagen was code rood ingesteld voor de natuurgebieden in de regio. Extreme droogte gecombineerd met een harde oostenwind zorgden voor een groot brandgevaar. Toen ik in de loop van de namiddag vertrok voor een fietstochtje was er geen vuiltje aan de lucht. Onderweg, bijna in Poederlee, zag ik schuin achter mij, in de verte een rookpluim... brand. Ik heb meteen rechtsomkeer gemaakt en ben op goed geluk richting rook gereden, maar hoewel ik ingeschat had dat het niet zo ver weg kon zijn leek ik toch niet veel dichterbij te komen. In Tielen moest ik kiezen, ofwel fiets ik nog verder richting Turnhout ofwel draai ik richting Hoge Rielen en verder naar huis. Het was al laat, daarom heb ik maar voor de laatste optie gekozen, maar ik heb toch eerst nog de rook gefotografeerd. Toen ik thuiskwam was ik net op tijd om op TV te zien dat er een grote brand was in natuurgebied De Liereman, nog een flink eind voorbij Turnhout dus...
Maar goed dat ik uiteindelijk niet besloten heb te proberen tot aan die brand te rijden. Want na even kijken op de kaart bleek ik daar in Tielen in vogelvlucht toch nog 12 km van De Liereman verwijderd te zijn, met de fiets is dat, al snel 15 km... en het vrouwke zat al te wachten met het avondeten!
Mijn twee favoriete modellen, het vrouwke en Phaido, zitten voor een achtergrond die ik elk jaar weer even mooi vind. Schuin tegenover onze voordeur zijn enkele bouwplaatsen te koop en zolang ze niet verkocht en bebouwd worden groeit en bloeit daar ieder jaar een steeds groter wordende bremvegetatie. Toen we vandaag van de namiddagwandeling terugkwamen vond ik de tijd rijp om even de straat over te steken en er enkele foto's te schieten.
Tijdens de dagelijkse wandeling komen we regelmatig langs plekjes waar veel kleine licht-paars-roze bloemetjes mooi staan te wezen en ik liep al een tijdje rond met het idee daar eens een fotosessie mee te doen. Toen ik vandaag eens een ander parcours aflegde met Phaido kwam ik op een locatie waar een hele weide bezaaid leek met de kleurige schoonheden. Ondanks het feit dat ik met die kleine Sony beschik over een kantelbaar scherm ben ik toch maar op de grond gaan liggen om diepte en onscherpte voorin en achteraan te creëren in het tapijt. Het duurde even voor ik de goede compositie gevonden had maar na enkele malen draaien en een andere richting kiezen kwam plots een zeer eigenzinnige pluizenbol solliciteren om ook in beeld te mogen. Daar heb ik dan maar op scherp gesteld.
