een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
03-09-2018
03 september Herentals Kermis
We moesten even naar Herentals deze namiddag. Bleek dat het kermis was in de stad. Daar hebben we geen probleem mee, we vinden altijd wel een andere parkeerplaats en een eindje lopen is helemaal niet zo erg. Integendeel, misschien zouden er zich wel fotomogelijkheden aanbieden op de foor. Na gedane zaken zijn we er dus eens uitgebreid gaan kijken. Hoewel... er was bitter weinig te zien, wel voldoende kramen en attracties maar het voornaamste ontbrak: publiek, mensen, bezoekers... Overal hoorde je wel de kakafonie van door elkaar heen jengelende kermismuziek maar alle kramen, molens, tenten en andere toestellen en speelcasino's stonden er behoorlijk werkloos bij. Uiteraard heb ik links en rechts een en ander gefotografeerd. De hond van de uitbaatster van deze schietkraam bijvoorbeeld trok meteen mijn aandacht en toen ik teken deed dat ik hem wilde fotograferen ging mevrouw er parmantig langs poseren terwijl ze tezelfdertijd toch de twee jongedames in de gaten hield die misschien wel enkele schoten wilden komen afvuren...
Vandaag heb ik wat lopen experimenteren met de 85 mm 1.2 lens. Daar moet je behoorlijk nauwkeurig mee scherpstellen om de foto's te maken die je voor ogen hebt. Niet makkelijk dus. Toen ik in de loop van de vooravond nog een beetje van het zonneke aan het genieten was samen met mijn beste vriend nam het vrouwke mijn fototoestel ter hand met de instellingen die er toevallig in zaten en zij maakte warempel de beste foto van de dag. Ere wie ere toekomt.
Derk en Annie zijn vandaag 25 jaar getrouwd. Wij waren uitgenodigd op het zilveren bruiloftsfeest en daarom zijn we dus vanavond naar Tilburg gereden. Derk was jarenlang de geluidsman van ons bandje en we konden erg goed met elkaar opschieten. We zijn altijd goede vrienden gebleven. Er waren nog behoorlijk wat ex-muzikanten uit de toenmalige muziek-scene aanwezig en we konden weer behoorlijk bijpraten en oude herinneringen ophalen.
Derk is erg ziek en hij weet dat hij niet meer zal genezen, alle aanwezigen wisten dat ook natuurlijk en dat maakte het toch wel een iets ander feest. Ik heb een foto gemaakt van de bruidstaart. Daarop is een kopie van de officiële trouwfoto in de topping ingewerkt en een nog oergezonde Derk staat er op samen met zijn stralende Annie. Vijfentwintig jaar later zien we er allemaal net iets anders uit, Derk net iets meer, maar dat is een detail.
Het is de traditionele kom-weer-bij-je-positieven-dag geworden na de vakantie. Na mijn krantje - de voorbije twee weken moet ik nog inhalen, maar dat is voor later - ben ik achter de computer gedoken om mijn foto-oogst een beetje te bekijken, te selecteren en te fatsoeneren. Nieuw werk was er niet bij vandaag, maar ik val graag terug op een beeld uit de voorbije veertiendaagse.
Ik zag namelijk toevallig in het Nieuwsblad, in een artikel gewijd aan interessante observaties van vogel- en andere fladdersoorten, een foto van een kolibrievlinder, redelijk zeldzaam blijkbaar. Ik vond het niet eens zo'n denderende foto, ik heb 'm enkele dagen geleden toevallig ook te pakken gekregen - in Lazise weliswaar - maar de vleugeltekening is identiek. Hij vliegt zonder op de bloem te landen terwijl hij met zijn lange tong/slurf of wat dan ook de nectar uit de bloemen zuigt. Die tong/slurf of wat dan ook het ik wel gezien, maar fotograferen kon ik 'm niet... dat beest bleef maar andere posities innemen. Maar zelfs zonder tong/slurf of wat dan ook beschouw ik dit als een waardevolle trofee: mijn eigen kolibrievlinder. Dit is het beste beeld uit een burst van een tiental opnames met 1/4000 ste sec.
Voor we de terugrit naar huis aanvatten, wilden we nog de wekelijkse donderdagmarkt meepikken in Schlanders. Dat is in niks te vergelijken met de drukke giga markten in de bekende toeristenoorden maar het is er gezellig en we lopen er wel eens bekenden tegen het lijf. Na zoveel jaren Schlanders kennen we ondertussen wel wat dorpelingen en andere regelmatige bezoekers. We vinden er ook altijd wel iets en hoewel winkelen, shoppen en rondslenteren op markten niet echt mijn favoriete bezigheden zijn loop ik in Schlanders iedere keer weer mee met het vrouwke als ze op speurtocht gaat. Als ik haar dan zelfvoldaan met haar oogst terug naar het hotel zie stappen kan ik het niet laten een laatste vakantiefoto te maken.
Het paste weer allemaal mooi samen vandaag. Wandelen, natuur, bergen, geocachen, fotograferen... als je daar allemaal van kunt genieten op hetzelfde moment dan mag je niet klagen.
Voor de tocht die we voor vandaag gevonden hadden op geocaching dot com moesten we eerst met de wagen naar Zwitserland, dat is gelukkig vlakbij. Het gehuchtje Valchava is amper een kleine 40 km. verwijderd van Schlanders. De beschrijving en de commentaren van het geocacherondje Senda Trafögl dat we daar gespot hadden waren dermate lovend dat we er graag onze een na laatste vakantiedag aan wilden spenderen. We hebben het ons niet beklaagd. Een pittige wandeling, met mooie vergezichten en listig verborgen cachen hield ons meer dan 4 uren bezig. Ook Phaido had het weer helemaal naar de zin. Er waren onderweg gelukkig plekken zat waar hij aan verfrissing toekwam. Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook water gedronken heb... en het smaakte zelfs best goed...
Het was weer een meer dan gevulde dag. In de voormiddag liepen we mee met de gids bij de kunst-historische Führung door Schlanders en in de loop van de namiddag hielden we het bij een jaarlijks verplicht nummer, met de wagen het Martell Dal in tot einde weg en dan een klim naar de Zufallhütte op 2264 m. Ik zou een maand lang leuke foto's kunnen plaatsen met de oogst van deze dag maar uiteraard beperk ik me tot één enkel exemplaar. Dit is een opname van één van de vele beekjes die we tijdens de klim en de afdaling links een rechts zagen. Een iets langere sluitertijd, geen statief maar camera tegen de bodem van de brug geklemd dan maar om hem min of meer onbeweeglijk te houden en het resultaat mag best gezien worden wat mij betreft.
Zoals we al eerder vertelden is Schlanders een klein beetje onze tweede thuis geworden. Er zijn weinig plekjes of wandelingen waar we nog niet zijn geweest. Ook vandaag begaven we ons op zeer bekend terrein. Langs de berg naar Vezzan, daar iets nuttigen en dan door de appelboomgaarden terug naar het hotel, dat was de planning. Fotomogelijkheden zat tijdens de tocht. Baasje loopt voorop, draait zich regelmatig om en als de gelegenheid zich voordoet legt hij een mooi moment vast. Phaido volgt plichtsbewust en het vrouwke is daar vlak achteraan. Daarna komen Monique en Swa, maar om het in wielertaal te zeggen, die staan niet op de foto.
We hebben vandaag de trein genomen van Schlanders naar Laas, handig als je in het hotel een kaart krijgt die je alle openbaar vervoer gratis laat gebruiken ( Phaido moest wel 3 betalen ). Het plan was om naast de Etsch ( Adige voor de Italianofielen ) de terugtocht naar Schlanders te wandelen via wandelweg 18. Al bij het begin van de wandeling vonden we dat er toch wel erg veel fietsers en mountainbikers op dezelfde route waren en wij hebben er dan maar voor geopteerd de 18A te volgen enkele etages hoger, langs de berg. Dat hebben we geweten, best pittig. We kregen in ruil voor onze inspanningen, vooral in het tweede deel van onze tocht, wel de nodige indrukwekkende vergezichten voorgeschoteld, heerlijk voer voor de schietgrage hobby-fotograaf.
We zijn aan het tweede blok van onze vakantie begonnen. Na een week Gardameer, met als enige minpunt dat het eigenlijk te warm was voor een modale lage-lander, zijn we vandaag naar Schlanders gereden, onze tweede thuis. Langs minder bereden kleinere wegen hebben we rustig die 200 km afgehaspeld en toen we rond half drie bij de Goldene Rose aankwamen hebben we meteen een wandelingetje gedaan, kwestie van Phaido even zijn ding te laten doen. Dat was trouwens een gouden idee, want eenmaal terug in het hotel begon het te regenen en dat doet het nu, na het avondeten en de obligate grote Forsten, nog steeds. Thomas, de kastelein wilde graag even op het knopje van mijn toestel drukken voor we tussen de lakens kropen.
Gardameer, Lazise. L'histoire se répète... de geschiedenis herhaalt zich. Op dezelfde vakantiestek waar wij vroeger met onze kinderen gingen varen en waterskiën gaat zoonlief Michael al sedert enkele jaren met zijn gezinnetje dezelfde dingen doen. Wij passen onze vakanties ook telkenjare aan en voor wij naar ons geliefde Zuid Tirol trekken gaan wij ook eerst weer enkele dagen van het Gardameer proeven. Dat komt goed uit want ik heb nog steeds een vaarbewijs en kan dus Michael trekken als die zelf achter de boot wil. De champ van het pak is evenwel kleinzoon Jefke. Als die zijn kunstjes verkoopt op de monoski maak ik honderden foto's en dan is het moeilijk kiezen. Deze spreekt voor zich.
Waarom de Italianen deze stad Mantova noemen en wij niet gewoon ook Mantova maar Mantua weet ik niet. Het is alleszins een mooie bestemming als je eens de iets ruimere omgeving van het Gardameer wilt verkennen. Nauwelijks 40 km van onze vakantiestek zaten we in een totaal andere wereld. Hoewel... het was er even warm, en ook hier waren de restanten van lang vervlogen tijden alom aanwezig. De omgeving was wel minder bergachtig en veel groener, resultaat van efficiente bevloeing met een ingenieus kanalensysteem. Ik vond het alleszins een aanrader.
In de slotgracht van een van de vele pallazo's waren er enkele onzichtbare danseressen hun kunstjes aan het vertonen. De jurken konden we wél nog zien en de spiegelingen ervan ook. Iedereen die mijn fotografische interesses kent begrijpt natuurlijk dat ik dit absoluut wilde fotograferen.
Dat ze in Italie erg hondvriendelijk zijn wisten we al langer, dat ze beweren het beste ijs van het universum te verkopen ook, en misschien is dat wel waar... maar dit hadden we nog nooit eerder gezien: een ijszaak speciaal voor honden.
Ik kan het niet genoeg vertellen. Het Gardameer is leuk. Het wordt nog veel en veel leuker als je ook het achterland gaat exploreren. Vandaag wilden we nog eens naar de Monte Baldo, bekend terrein. Onderweg kwamen we weer langs enkele plekken die al langer op mijn to-do lijst ( bucket list ) stonden en die hebben we ook weer kunnen afvinken. Het Santuario Madonna della Corona wilde ik al heel lang eens bezoeken, niet dat ik uit godsvruchtige redenen daar wat gunsten wilde gaan afsmeken maar uit interesse voor de onwaarschijnlijk gemotiveerde noeste arbeid van de middeleeuwers die dit huzarenwerk hebben voor elkaar gekregen. Tegen, en zelfs in een loodrechte rotswand, honderden meters boven de Brenner autoweg heeft men ooit dit wereldwonder gebouwd. Respect is het minste wat je hier voor kunt opbrengen. We hebben de wandeling er naar toe en terug helemaal afgelegd, zonder gebruik te maken van het pendelbusje en daar zijn we dan weer fier op.
Na de lange autorit van gisteren hebben we er vandaag een luie relax-vakantiedag van gemaakt... hoewel... met 16000 stappen op de teller kan je toch niet spreken van lui eigenlijk he? Maar goed, een beetje slenteren door Lazise, langs het meer, met Phaido op zoek naar kaka-locaties... het tikt aan op de stappenteller.
Tijdens de ochtendwandeling langs het meer zagen wij deze vogel die aandachtig de beweging in het water in de gaten aan het houden was. Op het eerste zicht dacht ik: een reiger, maar hij was toch veel kleiner. Dan ga je gissen... ibis??? mwah neen... en dan is er internet en blijkt het een kleine zilverreiger te zijn.
Ik heb 'm eerst van op afstand gefotografeerd en telkens weer een stapje dichterbij en weer klik, klik. Ik was al tot op zo'n 3 meter genaderd toen hij vond dat dit zijn privacy-grens was en hij weg huppelde naar een andere steen langs de oever. Op dat moment kon ik nog eens afdrukken.
Weissweiler, half zes in de ochtend. Op dit schandelijk vroege uur zitten wij in de wagen richting Gardameer, het vrouwke aan het stuur, ik er langs met slaapdronken ogen die toch nog net genoeg info doorspelen naar mijn fotogoesting om me uit mijn sluimertoestand te halen. De stoom die uit de koeltorens van de grote bruinkoolcentrale ziet er in de verte uit als een paddenstoelwolk van een nucleaire test en tegen de glorende ochtendlucht vond ik dat wel een mooi beeld.
Opm. 1. Wat is die tegenwoordig verplichte tussen-N ( in paddenstoel bvb. ) toch een onding.
Opm. 2. Bij het begin van onze vakantie had ik vandaag nog enige internet en laptop problemen, vandaar deze late en totaal onbewerkte dagelijkse update.
Ik kreeg een behoorlijk psychedelisch tafereel te zien door de voorruit van onze wagen. Gelukkig was dit niet in een gewone verkeerssituatie maar in de carwash, ik vrees dat de ruitenwissers het anders niet aan gekund hadden.
Ik ben niet meteen een grote fan van het wassen van auto's en als het echt nodig is rijd ik er liever mee doorheen een volautomatische carwash. Dat gaf mij vandaag de gelegenheid nog eens mijn camera aan het werk te zetten met een extreem hoge ISO-waarde. Of het een interessante of wereldschokkende foto is laat ik in het midden maar de prestaties van de EOS-5D Mk IV blijven me aangenaam verrassen.
Wat vroeger het gemeentelijk huisvuil stortterrein van Mol was werd in 1985 bedekt met enkele dikke zand- en kleilagen. Ondertussen heeft de natuur hier weer zijn gang kunnen gaan en is dit langzamerhand opnieuw een mooi stukje Kempense hei geworden. Ik was hier een tijd geleden al eens om een geocache te zoeken en ik herinnerde mij dit prachtige glooiende plekje als een voor-herhaling-vatbare wandelbestemming. Dit is, tussen haakjes gezegd, een van de leuke kanten van mijn geocache hobby: je profiteert van de terreinkennis van plaatselijke collega-hobbyisten die je naar onvermoed mooie locaties brengen.
Vrijdag is voor ons vrijwilligers-wandeldag met de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel in Lommel en vandaag waren we een halfuur vroeger vertrokken omdat ik de stand van zaken in dat heidegebied eens wilde gaan bekijken. Misschien liepen er weer heideschapen te grazen en wie weet stond de heide al wel in bloei. Schapen hebben we niet gezien maar ik heb wel enkele prachtige foto's kunnen maken van een redelijk onbekend prachtig stukje Kempen.
Dit is een foto die in varianten ieder jaar weer terug komt, alleen is ie dit jaar drie weken te vroeg. Het hete weer van de voorbije weken heeft er voor gezorgd dat onze druivelaars nog meer hun best gedaan hebben dan anders. Niet alleen hangen er weer vele trossen heerlijke druifjes te wachten op snoepgrage monden maar waar we normaliter tijdens de tweede week van september rijpe druiven plukken zijn ze nu al rijp, hoog tijd om te oogsten dus. We kunnen ze niet allemaal zelf opeten en de voorraad Boerenjongens op rum en cognac die we vorig jaar hebben aangelegd is ook bijlange nog niet op. We hebben al enkele kennissen blij gemaakt, vandaag heb ik er weer een heel vergiet vol mee naar de fotoclub genomen maar het ziet er naar uit dat we meer hulp gaan nodig hebben om ze een zinvolle bestemming te geven.
Ik heb de ganse dag rondgelopen op de terreinen van FC De Kempen om te fotograferen bij het jaarlijkse toernooi voor jeugdploegen - De Kempencup - dat op traditiegetrouw op 15 augustus betwist wordt. Dat het toernooi hoog aangeschreven staat bewijst de lijst van ploegen die er voor ingeschreven hadden. Twintig ronkende namen stonden er op het wedstrijdschema en niet van de minste. Wat dacht je van PSV Eindhoven, Standard Luik, Antwerp, Beerschot, Lokeren, KV Mechelen en nog veel meer sportief geweld. Het was mijn taak om van al deze teams een ploegfoto te maken en verder het gebeuren de ganse dag lang te volgen en te documenteren met mijn foto's. Uiteraard heb ik na afloop ook de winnaars in beeld genomen. Dit zijn de vierende jonge aankomende vedetten van Standard de Liege.
). Het plan was om naast de Etsch ( Adige voor de Italianofielen ) de terugtocht naar Schlanders te wandelen via wandelweg 18. Al bij het begin van de wandeling vonden we dat er toch wel erg veel fietsers en mountainbikers op dezelfde route waren en wij hebben er dan maar voor geopteerd de 18A te volgen enkele etages hoger, langs de berg. Dat hebben we geweten, best pittig. We kregen in ruil voor onze inspanningen, vooral in het tweede deel van onze tocht, wel de nodige indrukwekkende vergezichten voorgeschoteld, heerlijk voer voor de schietgrage hobby-fotograaf.
