Jürgen is een knappe jonge veertiger, lid van onze loopclub en allicht de meest begeerde vrijgezel van de club. Hydraulieker van beroep en “thuis” in de meeste wetenschappen, ook in de medische. En als er al eens een woord zijn pad kruist – in dit geval het woord “panacee” – waarmee hij niet bekend is, dan steekt hij zijn licht op bij diegene van wie hij denkt dat ie met de term vertrouwd is. In dit geval: mezelf…

Het woord stamt uit de medische wereld en zestig jaar geleden kende ik het al. De meesten van mijn trouwe lezers zullen zich herinneren dat ik toen reeds student in de medicijnen was en woorden die reeds zó lang in ’t geheugen zitten vergeet men niet gauw. Op mijn leeftijd iemand nog iets te kunnen bijleren geeft een goed gevoel. En er is méér. Het woord heeft zijn oorsprong in de Griekse mythologie en zodoende krijgt Jürgen er meteen de etymologische verklaring van het woord bij. Met die Griekse goden ben ik immers vertrouwd en ik laat geen gelegenheid voorbijgaan om die kennis te etaleren. IJdelheid, weet je wel. En dat is nu ook de reden waarom ik u, lieve lezer, wil laten meegenieten van mijn deskundige uitleg omtrent “panacee”.

Het betekent: medicijn dat werkt tegen alle ziekten. Het moge duidelijk wezen dat zoiets niet echt bestaat en dat we onze definitie een beetje dienen aan te passen in de zin van: waarvan men hoopt, veronderstelt, wil laten voorkomen dat… En het wordt ook in figuurlijke zin gebruikt, zoals in, bijvoorbeeld: “sporten is een panacee tegen alle ziekten” of “een huisdier is een panacee tegen alle vormen van depressie”. Het woord is afgeleid van Panakeia, de godin van de medicijnen, die een dochter was van Asklepios(*), de god van de geneeskunde, en Epione, die beschouwd wordt als de godin van de pijnstilling. (*Over Asklepios en in ’t bijzonder het wonderlijk verhaal van zijn geboorte kunt u lezen in mijn boek “Uit het schuim van de zee”, hoofdstuk 47). Andere kinderen van Asklepios en Epione waren de artsen Machaon en Podaleirios, beroemd vanwege hun optreden tijdens de oorlog van Troje. En dan waren er nog twee dochters: Hygieia (van wie het woord “hygiëne is afgeleid), die de godin was van de gezondheid, en Iaso die de godin was van de genezing. De namen van Panakeia en Hygieia komen voor in de aanhef van de oorspronkelijke eed van Hippocrates (**): “Ik zweer bij Apollo de genezer, bij Asklepios, Hygieia en Panakeia, en neem alle goden en godinnen tot getuige, om naar mijn beste oordeel en vermogen de volgende eed te houden:…” (** Hippocrates: de vader van de geneeskunde, leefde van 460 tot 370 v.C., zou een verre afstammeling zijn van de god Asklepios).

Maar ter zake. Een panacee is wel degelijk een echt medicijn, maar dan één waaraan veel meer eigenschappen toegedacht worden dan het eigenlijk verdient. Een voorbeeld is aspirine. Of beter gezegd: dat was het in het begin van de vorige eeuw. Het werd op de markt gebracht in 1899 als een zeer effectief middel tegen pijn en koorts, maar algauw werd het door onze overgrootouders, al of niet op voorschrift van de huisarts,  aangewend bij haast alle denkbare lichamelijke kwalen. Panacee! Rond het midden van de eeuw werd het gebruik van aspirine rationeler en beperkt tot de aandoeningen waarvoor het oorspronkelijk bedoeld was: pijn (o.a. tandpijn, hoofdpijn, gewrichtspijn) al of niet gepaard met koorts. Aspirine was niet langer een panacee… Maar wat bleek algauw? Dat aspirine een uitstekend medicijn is in de preventie van verstopping van de bloedvaten in het hart en de hersenen, zeg maar in het voorkomen van hartinfarct en beroerte, zijnde twee van de voornaamste doodsoorzaken. Naast kanker… En, jawel hoor! De laatste jaren werd wetenschappelijk aangetoond dat aspirine een belangrijke rol speelt bij de preventie en de genezing van kanker, en alleszins darmkanker. Weer panacee dus?

Jürgen vraagt of “panacee” iets te maken heeft met het beter bekende “placebo”. Laten we dat even onder de loep nemen. Om te beginnen is “placebo” niet afgeleid van één of andere godheid. Het is Latijn, afkomstig van “placere”, wat “behagen” betekent, of “bevallen”. Letterlijk dus: “ik zal behagen”. In tegenstelling tot de panacee bevat het placebo geen werkzame bestanddelen. De verhoopte werking ervan berust louter en alleen op een verwacht psychisch effect. Het resultaat hangt dus af van het vertrouwen dat de patiënt stelt in het “middel”. Dat vertrouwen hangt af van verscheidene factoren: 1° de autoriteit van de voorschrijvende arts, 2° de goedgelovigheid van de patiënt, 3° de kostprijs (hoe duurder het product hoe groter de verwachting), 4° de grootte en de vorm van het placebo. Wat dit laatste punt betreft, een anekdote uit de huisartsenpraktijk van een collega zaliger uit de Westhoek… Een bejaarde dame kon al dagen de slaap niet vatten, allerlei slaappillen ten spijt. Ten einde raad nam de huisarts zijn toevlucht tot het ultiem middel: een placebo in de vorm van een inspuiting met een fysiologische vloeistof doch zonder werkzaam bestanddeel. De injectienaald was nauwelijks teruggetrokken of de vrouw viel als een blok in slaap…

27-11-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Ik heb dus de daad bij het woord gevoegd. Het Laatste Nieuws, de krant waarvan ik zeventig jaar lang trouwe lezer geweest ben, heb ik opgezegd. Mijn nieuwe krant heet N(met in kleine lettertjes: Het Nieuwsblad). Zopas mijn tweede exemplaar ontvangen via B-post en op de voorpagina  vind ik reeds een fout die mij uitermate irriteert – en dan nog in vetjes: “Vorig jaar lieten 1.240 mensen zich ontdopen. Alle cijfers over  zij  die wel nog geloven, vind je op pagina 2-3”. Na een voorzetsel volgt een accusatief, net zoals een lijdend voorwerp in de accusatief staat. Het moet dus zijn: over mij, over u/jou, over hem/haar, over ons, over hen. En niet: over ik, over gij/jij, over hij/zij, over wij, over zij.  N zou eens een degelijke grammaticus moeten aanwerven, als eindredacteur of assistent eindredacteur. Akkoord, velen zullen er geen aanstoot aan nemen. Doe het dan niet voor zij, maar doe het alstublieft voor ik. Maar vooraleer mij verder te vermeien in de krant van heden, wil ik het nog even hebben over dat allereerste exemplaar van gisteren…

Op pagina 10 staat een artikel van fem (sic!), waarvan ik alleen de titels gelezen heb. Het gaat over Kris Peeters. “Gedaan met de nationale politiek”, “Leve Europa” en “Peeters wordt Europese kopman van de CDampersantV”. Als ik hierover even mijn gedacht mag zeggen: wees gerust omtrent de toekomst van die arme Kris, hij vindt zeker al heel gauw weer een nieuwe job en het komt heus wel goed met hem. Yves Leterme en Bert Anciaux hebben toch ook steeds een nieuwe job gevonden als ze die nodig hadden…

Op pagina 13 bloklettert Kim Clemens: “De plastron, das voorbij” en er staat een foto van drie tenoren van de Gentse politiek (Mathias Declercq, Filip Watteeuw en Sven Taeldeman) die in de rij staan om onze koning Filip en Frankrijks president Macron te begroeten. Alle drie zónder das! Het doet mij denken aan mijn studententijd, zestig jaar geleden (!). Al mijn medestudenten droegen toen een das, behalve ikzelf en Claudine, onze enige por. Het probleem was: ik kon geen das knopen en ik had –op 17-jarige leeftijd – nog geen lief die het voor mij kon doen. In die tijd bestonden er dassen-met-een-elastiek die geen knoop behoefden. Die heb ik een tijdje gedragen tot mijn leuke vriendjes er achter gekomen waren. Bij wijze van begroeting trokken ze aan mijn das en lieten die dan terugschieten tot tegen mijn kinnebak. Moet het verbazing wekken dat ik sympathie voel voor die drie Gentse plastronlozen?

Er staan ook nog twee pagina’s vol met overlijdensberichten. Tien zijn er in totaal. Gemiddelde leeftijd: zesentachtig jaar en vier maand. Behoorlijk. En… joepie, ik heb nog acht jaar voor de boeg!

Het artikel van Anton Goegebeur, op de pagina’s 16 en 17 draagt dermate mijn goedkeuring weg dat ik stante pede bereid ben de spons te vegen over de fout op de voorpagina – op voorwaarde dat die fout zich niet al te vaak meer herhaalt. De titel luidt: “Overdosis leugens en bedrog – Steenrijke familie vervolgd omdat ze Amerika verslaafd maakte aan pijnstillers”. Sta mij toe enkele zinnen te citeren:

“Terwijl duizenden Amerikanen in groezelige appartementjes en achterafstraatjes ten onder gingen aan hun ‘wondermedicijn’, profileerden de Sacklers zich als de grootste weldoeners. De miljardairsfamilie vergaarde haar fortuin met de verkoop van pijnstillers op basis van opiaten, een stof die lijkt op morfine en heroïne en dus enorm verslavend is. De pillen zouden de oorzaak zijn van de verwoestende opiatencrisis die de VS al decennia in haar greep houdt”.

Wereldwijd zijn honderdduizenden, zoniet miljoenen, ten onder gegaan aan drugsverslaving als gevolg van het gebruik van pijnstillers uit de opium-familie. Goegebeur vermeldt één slachtoffer: de zanger Prince. Zelf heb ik genoeg ervaring met opiaten: het gevaar ervan kan moeilijk overschat worden. Hoed u voor: morfine (MS direct, Oramorf, MS Contin), oxycodon (Oxycontin, Oxynorm), tramadol (Contramal, Dolzam, Tradonal, Tramium). En er zijn er nog andere…

Uit de rubriek “ingezonden brieven” onthou ik vooral de reactie van een aantal lezers die bezwaar hebben tegen de aanvaarding door Jo Vandeursen van een schamele eenmalige uittredingsvergoeding van 136.000 euro. Wat is nu 136.000 euro in vergelijking met de 350.000 euro die Kevin De Bruyne wekelijks (!) opstrijkt met voetballen? Ik durf wedden dat al die brieven komen van jaloersaards die zelf geen uitzicht hebben op een uittredingsvergoeding. Mochten zij zelf zo’n uittredingsvergoeding krijgen: zouden zij die weigeren? Ik alvast niet, ik zou het gretig aannemen en des te gretiger naarmate het bedrag groter is. Dat betekent niet dat ik niet rondkom met mijn inkomen. Het is groot genoeg om er goed en gezond van te leven. U mag, beste lezer, gerust weten hoe groot dat inkomen is: 882,66 euro bruto in de maand, d.i. de helft van 1765,32 euro, zijnde het gezinspensioen waar wij, mijn echtgenote en ik, met ons beiden van leven, goed en gezond, zoals ik reeds zei. Aan een uittredingsvergoeding heb ik geen behoefte, net zo min als Jo Vandeursen, want zijn pensioen zal allicht groter zijn dan het mijne. Maar die brave Jo de steen werpen omdat hij geld weigert dat hem wordt aangeboden? Hij kán dat niet en níemand kan dat… of er moet iets mis zijn in zijn bovenkamer. En als iemand graten vindt in “het systeem”, moet hij zijn pijlen anders richten en alvast niet naar die arme Jo.

Aan ’t eind van dit betoog vraagt u zich nu wellicht af hoe het gesteld is met de verhouding voetbal/andere sporten in de Nieuwe krant. En daar was het toch allemaal om begonnen, nietwaar? Ziehier: 70% voetbal, 30% voor alle andere sporten samen. Nog steeds een wanverhouding, maar toch reeds een verbetering als we de vergelijking maken met de telling die ik heb uitgevoerd bij HLN (81%-19%). We zijn dus op de goede weg. Rome en Napels zijn ook niet op één dag gebouwd. Als u en ik nu eens dat voetbalspel de rug zouden toekeren zou dat reeds een eerste stap zijn in de goede richting en ook naar de gemoedsrust toe van diegenen die zich ergeren aan de exorbitante weddes van Kevin De Bruyne en compagnie.  

21-11-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Iemand ergert zich – telefonisch –  aan een passage uit mijn verhaal van 12 oktober laatstleden. Dit is de passage:

…de fraude die er op ’t ogenblik aan de hand is in de voetbalwereld. En waarrond draait die fraude? Géld natuurlijk: witwassen van zwart geld en omkoperij, zegge wedstrijdvervalsing. Negen personen blijken aangehouden te zijn in deze zaak. Allen worden beschuldigd van witwassen. Ach, ’t is maar hoe men het bekijkt. “Witwassen” klinkt al niet erg crimineel en de zogenaamde criminelen zelf gebruiken een andere term: optimaliseren(!), hetgeen nóg positiever en alleszins véél wetenschappelijker klinkt dan witwassen...

De geërgerde – die ik voortaan “G” zal noemen – leidt uit deze passage af dat ik de term “optimaliseren” in de pen neem, zonder de betekenis ervan te kennen. De term en het eerbiedig gebruik ervan lijkt G – wiens beroep mij onbekend is – nogal nauw aan het hart te liggen, reden waarom ik denk dat hij iets uitoefent dat te maken heeft met financiën, economie, fiscaliteit – laten we dit voortaan “fef” noemen” –  of meer van dat fraais. Fiscaal adviseur? als ik een gokje mag wagen. Ik begin met G erop te wijzen dat ik in mijn verhaal niet beweerd heb te wéten wat “optimaliseren” betekent. En tóch weet ik het. Zie maar:

1° In ’t algemeen betekent het (en dat hoort eenieder met een beetje taalgevoel te weten): iets zo goed mogelijk, d.i. optimaal, maken;

2° In engere zin (in de fef-terminologie) luidt het: binnen alle mogelijke wettelijke grenzen zoveel mogelijk winst binnen te halen en daar zo weinig mogelijk belastingen op te betalen.

Optimalisatoren (vergeef mij dit neologisme) noemen zich financiële dienstverleners en ze horen zich, met hun technieken en constructies, te bewegen binnen de hogergenoemde wettelijke grenzen, maar die grenzen zijn flinterdun en o zo makkelijk overschrijdbaar. G zal ze wellicht nooit overschreden hebben, maar doen alsof hij niet zou weten dat optimalisatie en fraude (witwassen bijvoorbeeld) elkaar wel eens tegenkomen, lijkt mij een beetje schijnheilig. Ik neem het voorbeeld van de Optima-bank, een gewezen Gentse financiële dienstverlener (de naam spreekt voor zich: "Optima-lisatie"), die zijn boekje zwaar te buiten is gegaan, zegge de wettelijke grenzen heeft overschreden en… daardoor van de kaart is verdwenen. De media definieerden de bedrijvigheid van Optima als “optimalisatie van oplichterij onder de bescherming van politieke poenpakkers” en omdat die politieke poenpakkers blijkbaar in hoofdzaak behoorden tot de socialistische partij citeerden zij een uitspraak van de gewichtige en ondertussen ter ziele gegane gewezen bondskanselier Helmut Kohl: “Het is gemakkelijker een hond voorbij een hotdogkraam te loodsen, dan een socialist voorbij een berg geld”. Ik heb een zwaar vermoeden dat Kohl geen SPD-er was. Maar laten we wel wezen: zouden de blauwen, de groenen, de tsjeven, de blokkers… ongevoelig zijn voor een berg geld? Het zou daarenboven niet correct zijn om al die rode rakkers over éénzelfde kam te scheren. Is niet de enige politieker van wie wij met zekerheid weten dat hij lak heeft aan geld, een socialist? Frank Vandenbroucke! Ooit stak hij een berg (zwart?) geld in brand, wordt gezegd. Dát was pas optimalisatie.

Sta mij toe dat ik nóg een voorbeeld van optimalisatie aanhaal: de sportlui die zich laten domiciliëren in Monaco. Niet de eerste de beste sporters, maar de “grootverdieners”. Op die wijze ontsnappen zij aan de fiscus en dat brengt met zich mee dat de boel draaiende moet gehouden worden door de “kleinverdieners”. Aan deze optimalisatie, gepleegd door “de Monegasken” is niets illegaal, álles volgens de wet. Dura lex, sed lex. Ja zeker, hard is de wet. Maar soms niet hard genoeg…

Waartoe een kwade reactie van een lezer al niet leiden kan…

14-11-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Op pagina 2 van Het Laatste Nieuws neemt Luc Van der Kelen het vandaag op voor de stakers in de luchthaven van Zaventem. Terecht – mijns inziens – vraagt hij zich af: “Zou u elke dag 13 ton verzetten, met zijn drieën, de hele week koffers in en uit een vliegtuig tillen, voor het luttele bedrag van 1400 euro?” Nog driehonderd minder dan het gezinspensioen van mijn vrouw en mij. Akkoord, wij moeten er met ons tweeën van leven, maar wij hoeven er dan ook niets voor te doen. Reizigers aller landen, in de hoop dat u het mij niet kwalijk neemt, ik sta achter die stakers. Tenzij u mij één goede reden kunt geven waarom die bagagedragers, die harde werkers, minder zouden moeten verdienen dan pakweg een CEO van een groot bedrijf of een Europees parlementslid. Als er dan tóch moet gediscrimineerd worden wat het inkomen betreft, dan zou ik geneigd zijn om die laatste categorie een kleiner loon te betalen. De arbeidsvreugde die zij allen beweren te ervaren zou dan een compensatie zijn voor dat kleiner loon. En de arbeidsvreugde bij de sjouwers van Zaventem, dat zie ik zo direct nog niet zitten… Maar die CEO of dat parlementslid dragen een grote verantwoordelijkheid, hoor ik sommigen onder u zeggen. En als die dan een fout maken, een zware, waardoor het bedrijf of Europa een miljarden-verlies lijden, wat gebeurt er dan met die verantwoordelijken? Moeten zij dan hun monstersalarissen terugbetalen en verder boeren met 1400 euro in de maand?

Op pagina 6 is er een titel die luidt “Nooit meer toeristen in Vlaanderen”. Die titel bracht mij een ogenblik aan het schrikken, want ik las het als “Nóóit meer toeristen in Vlaanderen”, terwijl het wel degelijk bedoeld was als “Nooit méér toeristen in Vlaanderen”. Wat blijkt? In de eerste helft van het jaar mocht de Vlaamse toerismesector al 14,2 miljoen overnachtingen noteren en dat zijn er een miljoen meer dan in dezelfde periode in 2017. En wat zegt Vlaams minister van Toerisme Ben Weyts daarvan? “Wij zetten  sterk in op culturele meerwaardezoekers uit het buitenland. Met unieke troeven zoals de Vlaamse Meesters kunnen we hen lokken naar de bakermat van zoveel kunst en cultuur”. Met die “Vlaamse Meesters” heeft Ben Weyts ongetwijfeld een aantal schilders voor ogen: Rubens, Van Dyck, Breughel, Teniers, Jordaens, Raveel… En waar komen ze vandaan, al die toeristen? Uit de buurlanden? Uit Marocco, Turkije, Afghanistan, China? China is een schot in de roos (24%), maar de andere twee podiumplaatsen zijn voor de Verenigde Staten (17%) en… Brazilië (20%). Zelden een Braziliaan tegen het lijf gelopen, maar dat ligt aan mij natuurlijk.

Pagina 8 en 9 zijn gewijd aan de helicoptercrash waarbij de Thaise multimiljardair Vichai Srivaddhanaprabha eergisteren om het leven is gekomen. Een extreem vrijgevige man, zeggen mensen die ooit met hem hebben gewerkt. Hij was eigenaar van de Engelse voetbalclub Leicester City en ook van de Belgische voetbalclub Oud-Heverlee Leuven. In 2016 trakteerde hij in een goede bui alle spelers van de Engelse voetbalclubploeg op een blauwe BMWi8s – de marktwaarde van zo’n autootje bedraagt honderdtwintigduizend euro. En zeggen dat ik er een paar weken geleden in geslaagd was het gsm-nummer van de heer Srivaddhanaprabha aan de weet te komen. Ik zou contact met hem genomen hebben met de vraag of er geen beetje sponsorgeld zou afkunnen voor onze loopwedstrijd “Dwars door Grijsloke”. Het equivalent van, laten we zeggen, zo’n blauw BMWi8s’tje. Maar ’t heeft dus niet mogen zijn. Rust in vrede, Vichai.

Op pagina 10 heeft ene LPS het over Pauline Van Marcke, onder de titel “Papa zou trots geweest zijn”. Pauline is de 19-jarige dochter van Claude Van Marcke, die vorig jaar op 48-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een “routine hartonderzoek”. Claude was een gerenommeerd advocaat en tegelijkertijd burgemeester van Anzegem, alom geliefd en geprezen. Bij de recente gemeenteraadsverkiezing heeft dochter Pauline de plaats van haar overleden vader ingenomen op de lijst van “Samen Eén” en meteen een overweldigend aantal stemmen behaald, zelfs tweemaal zoveel als er op haar vaders naam ooit werden uitgebracht. Natuurlijk zou haar papa trots geweest zijn. Welke ouder zou dat niet, op zo’n kind. En waaraan heeft Pauline dat succes te danken? Aan papa, ongetwijfeld, en misschien ook wel een beetje aan mijn lovende voorbeschouwing op deze blog (www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=3117615), waarvan hier alvast een uittreksel:

Op nummer twee op de lijst staat niemand minder dan de dochter van wijlen Claude Van Marcke. Zij heet Pauline en is net negentien geworden. Wie anders voor Claude zou gestemd hebben zal nu ongetwijfeld zijn stem uitbrengen op Pauline al was het maar om de ter ziele gegane burgemeester te eren. En als Pauline de sjerp zou mogen omgorden, wát een publiciteit zou dat niet opleveren voor Anzegem: de jongste burgemeester van ’t land en ongetwijfeld van alle tijden!

Of ik Pauline persoonlijk ken? Allerminst. Voor de verkiezing wist ik zelfs niet eens af van haar bestaan. Maar geldt dat wellicht ook niet voor de meesten van haar kiezers? Goed bloed liegt niet, moeten zij wel gedacht hebben. Voor het burgemeestersambt acht Pauline zich, helaas, nog te jong. Ze is  immers nog een schoolmeisje en een full-time job als burgemeester van Anzegem is o zo moeilijk te combineren met de studie. Maar wie weet, tegen het einde van de legislatuur? Misschien zal zij dan de sjerp omgorden en zal dan het ogenblik gekomen zijn waarop ik Pauline iets wil vragen, als wederdienst voor het artikel op mijn blog: Paulientje, lieve schat, zorg er alstublieft voor dat het petanquepleintje van de Kleine Kluis bespeelbaar gemaakt wordt. Ik zal dan al een eind in de tachtig zijn… maar oneindig dankbaar.

29-10-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Een spuigat is een opening in de scheepswand waardoor water dat op het dek komt overboord kan vloeien. Een beetje water, daar kan het nog mee door, maar als er al te veel water op het dek komt dan loopt het de spuigaten uit. Wie kent dat mooi Vlaams gezegde niet? Toch durf ik wedden dat een aantal van mijn lezers nu iets bijgeleerd hebben wat betreft de oorsprong ervan. Ik moest eraan denken toen ik gisteren, donderdag de elfde oktober, zomaar voor de lol en om de tijd te doden – wat moet een gepensioneerde anders? – klaar was met het berekenen van het aandeel van de verscheidene rubrieken in mijn geliefde krant, Het Laatste Nieuws. Hier de uitslag, percentsgewijs: voetbal 32,36%, alle andere sporten samen 7,78%, nieuws (met inbegrip van het regionaal nieuws) 22,22%, reclame 9,86%, weerbericht 2,08%, uitslagen euromillions 0,70% en “allerlei” 25,00% (beursberichten, lezersbrieven, stripverhaal, puzzels, TV-programma…). Opvallend: méér voetbal dan al het andere nieuws plus het nieuws van alle andere sporten samen. Vindt u zelf ook niet, beste lezer-voetballiefhebber, dat hiermee het dek overloopt en dat het de spuigaten uitloopt? En wat moet een niet-voetbalminnaar als ik daar dan niet van denken? En stel dat de gemeenteraadsverkiezing niet voor de deur had gestaan: ze hadden nog wel enkele pagina’s meer voetbalnieuws uit de mouw moeten schudden…

De eerste zes pagina’s gaan over de fraude die er op ’t ogenblik aan de hand is in de voetbalwereld. En waarrond draait die fraude? Géld natuurlijk: witwassen van zwart geld en omkoperij, zegge wedstrijdvervalsing. Negen personen blijken aangehouden te zijn in deze zaak: Mogi Bayat (makelaar), Laurent Denis (advocaat), Dejan Viljkovic (makelaar), Maria Bolgojevska (makelaar), Karim Mejjati (makelaar), Bart Vertenten (scheidsrechter), Olivier Somers (bestuurder KVMechelen), Thierry Steegmans (bestuurder KVMechelen) en Drajan Siljanovski. Opvallend is het aantal namen die wat vreemd klinken in Vlaamse oren, maar dat zal wel toeval zijn… Allen worden beschuldigd van witwassen. Ach, ’t is maar hoe men het bekijkt. “Witwassen” klinkt al niet erg crimineel en de zogenaamde criminelen zelf gebruiken een andere term: optimaliseren(!), hetgeen nóg positiever en alleszins véél wetenschappelijker klinkt dan witwassen. En het gaat hier amper om een paar miljoentjes. Ik herinner mij het geval van een textielfabrikant uit de streek van Waregem – om niemand voor het hoofd te stoten vermeld ik zijn naam niet – die wellicht honderd keer méér geoptimaliseerd heeft en daar véél minder publiciteit uit gepuurd heeft.

En de omkoperij? ’t Is maar hoe zwaar een mens daaraan tilt, nietwaar. Ik moet een jaar of zeven geweest zijn toen ik mij voor ’t eerst heb laten omkopen. Ik had toen twee vriendjes. Stefaan, ofschoon amper twee maanden jonger dan ik, verloor keer op keer met knikkeren. Dat maakte hem verdrietig. Moeder had medelijden met het jongetje en ze beloofde mij een lekkere reep chocolade – van het merk “Aiglon” – als ik hem, al was het maar één spelletje, wilde laten winnen. Daarvoor wilde ik het wel doen. Stefaantje straalde van geluk na zijn overwinning. Moeder was blij en ik kreeg mijn reep Aiglon. Dat mijn vriendje er óók een kreeg vond ik dan weer niet eerlijk, maar moeder nam die ontgoocheling weg door mij een zak splinternieuwe knikkers te beloven, en die belofte heeft ze gehouden. Die omkoopaffaire heeft de pers niet gehaald en heeft evenmin een wrange nasleep gekend. Wel integendeel, drie blije mensen: Stefaan, ikzelf en moeder. Ze was fier op haar zoon, die zo edelmoedig was geweest een ander ook eens de smaak van de overwinning te gunnen. 

Die hele affaire zou wel eens de ondergang van het voetbal in ons land kunnen betekenen, lees ik in de krant. Was dat maar waar! Maar het is niet waar: publiciteit is het, pagina’s vol gratis publiciteit. Zie maar lieve mensen, hoe belangrijk de voetbalsport is: veel belangrijker dan al het ander nieuws en meer dan vier keer zo belangrijk als alle andere sporten samen. Deze trouwe lezer van Het Laatste Nieuws (al meer dan 70 jaar) overweegt om een abonnement te nemen op een andere krant. Al maakt hij zich geen al te grote illusies...

12-10-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Op het eind van de jaren vijftig en in het begin van de jaren zestig waren er in Anzegem een voor die tijd ongewoon aantal studenten aan de Gentse universiteit (*). Voor vier onder hen – de meest studentikozen – zou het leven na de studententijd niet draaglijk geweest zijn zonder een jaarlijkse bijeenkomst, met eten en drinken en taart achteraf, waarbij de sterkste studentikoze verhalen telkens weer naar boven gehaald werden. Nostalgie van het zuiverste gehalte. Telkens dezelfde verhalen en met de echtgenotes erbij. Acht personen dus. Tot er eentje wegviel: Jaak Vanlichtervelde. Toen waren ze dus nog met zeven. En hoe verdeel je een taart in zeven gelijke stukken? Een levensgroot probleem. Tijd om het nogmaals grondig aan te pakken. En u hebt ondertussen wel begrepen dat ikzelf één van die zeven ben…

(*) Alles over die "Anzegemse lichting" staat te lezen in mijn boek "O jerum jerum jerum..." (1906, pag. 81 t/m 87).

Tot hier de inleiding tot een brandend actueel probleem: de mathematisch exacte verdeling van een taart (een ronde) in even grote stukken. De verdeling in 2, 3, 4, 6, 8, 12 en 16 gelijke stukken zal voor de meesten onder mijn trouwe lezers een fluitje van een cent zijn. De verdeling in 5 is reeds andere koek (leuke woordspeling, niet?). Maar de oplossing van dat probleem heb ik reeds eerder uit de doeken gedaan (zie: www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=3051860). Wat de verdeling in 7 betreft: te enen male onmogelijk, en dat zal u duidelijk worden aan ’t eind van dit verhaal.

En de verdeling in 9? Iemand heeft mij, een paar weken geleden, op het verkeerde been gezet door mij wijs te maken dat die verdeling wel degelijk opgaat, en wel op een mathematisch verantwoorde manier, zijnde met gebruikmaken van enkel een passer en een ongemarkeerde liniaal. Hij wist mij te vertellen waar ik daarvan het bewijs kon vinden: op ’t internet. En óf ik het gevonden heb, de constructie van een regelmatige negenhoek, wat op hetzelfde neerkomt. De bewijsvoering zag er mij op ’t eerste gezicht degelijk uit en zonder verdere bestudering achtte ik de stelling voor bewezen. De oplossing lag dus nu voor de hand. Mijn jeugdige zwager Karel, pas sedert een paar jaar gepensioneerd, had al eerder de wens uitgedrukt met de studentikoze Anzegemse elite van weleer te mogen kennismaken. Karel is dus nu uitgenodigd. Met zijn echtgenote erbij zullen we op de eerstvolgende vergadering met zijn negenen zijn. En de verdeling van de taart? Zie maar:

1. kies zijde AB (bv 4 cm)

2. verleng AB

3. construeer gelijkzijdige driehoek NAB
4. cirkel BN om vanuit B
5. breng op liniaal 2 merkstreepjes aan met afstand AB
6. leg liniaal langs punt N, snijpunt met verlengde AB is punt P, snijpunt met cirkel is Q
7. verschuif liniaal zodat PQ = AB (streepjes vallen op P en Q)
8. LNPA = 20 graden. We spiegelen nu P naar A
9. construeer middelloodlijn van AP, snijpunt met NP is S
10. trek lijn door A en S, LSAB = 20 graden
11. verleng AS, C is snijpunt met cirkel om B met straal AB
12. construeer de middelloodlijnen van AB en BC, snijpunt is M
13. trek cirkel vanuit M met straal MB
14. pas afstanden AB (= BC) af op de cirkel, noem punten D, E, F, G, H, I
15. ABCDEFGHI is een regelmatige negenhoek

Heilaas, drijwerf heilaas! Bij nader inzien gaat die vlieger niet op. Dat het voor mij niet duidelijk is waarom de hoek NPA gelijk is aan 20 graden, tot daar aan toe - dat zal wel aan mij liggen. Maar door die merkstreepjes op de liniaal is de bewijsvoering waardeloos!

Zal het u verwonderen dat ik mij, teneinde raad gewend heb tot de hoogste wiskundige instanties? - het heeft mij ál teveel slapeloze nachten gekost. En ziehier wat mij door die hoogste wiskundige instanties verzekerd werd:

Dat betekent dat een ronde taart op een mathematisch exacte wijze slechts te verdelen is in 2, 3, 4, 5, 6, 8, 10, 12, 16, 17 en 20 gelijke delen. Tenminste indien wij ons beperken tot twintig personen. Zijn er meer genodigden, dan komen we met één taart (zelfs met een grote) niet toe, anders worden het stukjes van niks…

09-10-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Claude Van Marcke was achtenveertig jaar oud, nog jong dus, toen hij zich precies een jaar geleden met lichte hartritmestoornissen aanmeldde in het ziekenhuis, niet het eerste ’t beste ziekenhuis maar het meest gerommeerde van het land, qua hartziekten althans. Er was een kleine ingreep/onderzoek voorzien bij deze gezonde sportieve jongeman. Hij zou dezelfde dag nog huiswaarts keren. Maar het is even misgelopen. Na de grote kerkbrand van een paar jaar tevoren kreeg Anzegem een nieuwe zware klap te verwerken: hun sympatieke, beminnelijke burgemeester wás niet meer. Claude was naast burgemeester ook advocaat en hij stond aan het hoofd van een advocatenkantoor van twaalf man (niet slecht, Anzegem). De verslagenheid in het dorp was groot, maar men boerde voort en even leek het erop dat Anzegem het misschien zonder burgemeester kon uithouden tot na de volgende verkiezingen. Toch werd rond de jaarwende een nieuwe burgemeester aangesteld, zijnde Gino Devogelaere, drieënzestig jaar oud, uit dezelfde partij van Van Marcke: SAMENéén.

Die Gino Devogelaere is nu de lijsttrekker van SAMENéén. Hij trekt naar de kiezer met een paar wijze en originele slogans, zoals: “over alle partijgrenzen heen” en “eerst mens zijn, dan politicus”. Zijn beroep is evenwel zijn grootste troef, zoals blijkt uit de verkiezingsfolder: “burgemeester + openbare werken, 7 dagen op 7”. Hier dus geen sprake van cumul met andere postjes zoals parlementair medewerker, boerin, fiscalist of advocaat. Iemand die dag en nacht, ook op zaterdag en zondag, honderd procent ter beschikking staat van de inwoners. Andere gemeenten kunnen daar alleen maar van dromen: een burgemeester met speciale bevoegdheid voor de openbare werken in de gemeente, en zonder andere beslommeringen aan zijn hoofd. Wordt hij evenwel niet opnieuw burgemeester dan staan er voor Gino sombere tijden voor de deur: werkloosheid, want geen andere job om op terug te vallen. En nu nog even dít (terloops en helemaal terzijde): Gino Devogelaere is geboren vlak na de gloriejaren van de beroemde Italiaanse wielrenner Gino Bartali en daaraan en aan het feit dat zijn ouders wellicht fervente wielerliefhebbers waren, heeft de burgemeester waarschijnlijk zijn voornaam te danken. Niet dat zoiets in zijn voordeel pleit, maar in zijn nadeel zal dat toch ook niet zijn…

Maar… er zijn kapers op de kust. Op nummer twee op de lijst staat niemand minder dan de dochter van wijlen Claude Van Marcke. Zij heet Pauline en is net negentien geworden. Wie anders voor Claude zou gestemd hebben zal nu ongetwijfeld zijn stem uitbrengen op Pauline al was het maar om de ter ziele gegane burgemeester te eren. En als Pauline de sjerp zou mogen omgorden, wát een publiciteit zou dat niet opleveren voor Anzegem: de jongste burgemeester van ’t land en ongetwijfeld van alle tijden!

Bij deze grote twee uit de lijst wil ik het gaarne houden. Wat mij overigens opvalt bij het overlopen van de kieslijst van SAMENéén, een fenomeen dat zich ook voordoet bij CDampersantV/Eendracht, is de dubbele achternaam bij een aantal vrouwelijke kandidaten. Wellicht zijn het vrouwen die de achternaam van hun echtgenoot meesleuren. Voor enig tegengewicht zorgt hier Vincent Van Parijs-Tack, de enige mannelijke kandidaat op de Anzegemse kiezerslijsten die zich presenteert met een dubbele achternaam.

Ik sluit hierbij mijn betoog, niet zonder mij nog eens af te zetten tegen iets wat mij bovenmate irriteert in dit kiesgedoe: het SEKSISME. Iedere partij heeft zijn lijsten zo samengesteld dat er tussen het aantal mannelijke en het aantal vrouwelijke kandidaten hoogstens één eenheid verschil is. Dat kan geen toeval zijn. Puur seksisme is dat. Lijsten samenstellen op basis van geslacht? En waarom niet op basis van haarkleur, leeftijd, huidskleur, kleur van de ogen, gewicht, lengte, seksuele voorkeur? Omdat het allemaal discriminatie is. Geldige criteria zijn: bekwaamheid, ervaring, gedrevenheid, ambitie en nog meer van die eigenschappen. 

30-09-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Op de folder van de NVA-lijst prijkt een foto van de lijsttrekker Koen Tack in het gezelschap van niemand minder dan Bart Dewever, met voorsprong Vlaanderens grootste politieke leider. Twee dikke vrienden dus, allebei in een schitterend blauw pak, Bart met een gele das, Koen zonder. Vanzelfsprekend dingt Koen naar de burgemeesterssjerp en dat zou voor Anzegem geen kwalijke zaak zijn: een burgemeester die intieme relaties heeft in de hoogste kringen!

Koen Tack is 56 jaar. Op het internet vind ik dat hij de zoon is van Pol Tack (Pierre). Of die vader Pol heet(te) met Pierre als roepnaam, of omgekeerd valt door mij niet uit te maken. Koen is de zevende van tien kinderen en zelf heeft hij vier zonen, van dewelke de oudste, Ludo, eveneens figureert op de NVA-lijst. Hij blijkt fiscaal deskundige te zijn, wat betekent: deskundig in het optimaliseren van belastingaangiften. Zijn naam staat voor “een politieker voor wie het belang van de mensen op de eerste plaats komt”. Mooi toch? Ik heb dit voorgelegd aan een kandidaat van een andere partij. Het belang van de mensen op de eerste plaats, zei hij, bij ons is dat nét zo. Zeg dat dan, zei ik, anders weten de mensen dat toch niet.

Op de foto maakt onze lijsttrekker een ernstige, nogal strenge indruk. Zonder glimlach, kordaat, misschien wel een beetje kortaf zoals zijn naam – Tack! – zou laten vermoeden. Maar een naam is maar een naam en het zou mij niet verwonderen als er binnenin een lieve zachte inborst schuilt en dat hij die geërfd heeft van zijn moeder… Tinneke Wellekens. Op ’t internet lees ik verder over Koen Tack: “Een bezige bij die graag het heft in eigen handen neemt, ook in de talrijke verenigingen waar hij verantwoordelijkheid opneemt”. Een man dus, die op vele putten vis heeft, een multitasker.

En dan de slogan op de folder onder de foto van het duo: Veilig Verantwoord Vlaams. Wellicht wordt hiermee gedoeld op onze Vlaamse tale, die wonderzoet is, voor zover men haar geen geweld aandoet (* G.Gezelle). Mogen wij (beleefdheidsmeervoud) bij deze reeds een hand uitsteken naar de NVA-Anzegem om samen met hen te werken aan een Verantwoord Vlaams, waar woorden die de Hollanders niet begrijpen (zoals “camion” en “lochting”) of die zij alleen als schuttingtaal gebruiken (zoals “kakken” en “pissen”) een volwaardige verantwoorde plaats krijgen. Ik heb warempel “goesting” om er “seffens”, ja zelfs “subiet” aan te beginnen. Dit weze tevens een oproep naar hen die (en niet “zij die”, hoe vaak moet ik dat nog herhalen, verdomme?) het goed menen met de Vlaamse tale en haar geen geweld willen aandoen door bijvoorbeeld “terug” te gebruiken waar “opnieuw” bedoeld wordt, of “slagen” als het “slaan” moet zijn. Óp dus naar een verantwoord Vlaams met Tack en de NVA.

29-09-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Gal Gadot, Emily Ratajkowski, Rihanna Fenty, Bella Hadid, Adèle Exarchopoulos: vijf namen die u, beste lezer, wellicht niet al te veel zeggen. Het zijn nochtans de namen van de vijf mooiste vrouwen ter wereld, althans volgens het gerenommeerd ranking bureau Godzilist. Men is daar schromelijk voorbijgegaan aan Amandine, de lijsttrekster op de CDampersantV/Eendracht-lijst, 33 jaar, boerin en de allermooiste vrouw die onze aardbol heeft voortgebracht sedert Helena, koningin van Sparta die geschaakt werd door Paris, prins van Troje – en dat is meer dan drieduizend jaar geleden. Er zijn er zelfs die twijfelen of Helena ooit bestaan heeft. Amandine daarentegen is écht en actueel. Haar achternaam is Delezie-Eeckhaut of wellicht slechts één van beide, Delezie óf Eeckhaut. Negen kansen op tien dat haar naam Eeckhaut is, en Delezie die van haar echtgenoot. Die echtgenoot erbij sleuren, het hoeft écht niet, Amandine, en tactisch ware het wellicht beter geweest alleen de jouwe te gebruiken. Al zal het toch maar weinig uitmaken, denk ik: de man die op zondag 14 oktober niet op Amandine stemt, daar is iets mis mee. Zoek haar op ’t internet, beste kiezer – ik richt mij nu even in de eerste plaats niet tot mijn vrouwelijke lezers – en bekijk haar foto, sluit de ogen, prevel zachtjes haar naam in ’t Engels en stel u zich haar voor terwijl ze de koeien melkt, terwijl ze de gemeenteraad voorzit, terwijl ze door de koning omhangen wordt met het erelint van “mooiste burgemeesteresse ter wereld”.

Er staan nog andere klinkende namen op de lijst. De meesten zijn, naar ik vermoed, van CDampersantV-strekking, de anderen komen van de partij Eendracht. Bij de vorige verkiezing kwam Eendracht alléén op, maar in die partij is de eendracht blijkbaar een beetje zoek geraakt…  Een naam die in ’t oog springt is die van Johan Furnière. Zoals iedereen die zich heden ten dage een beetje respecteert heeft deze man een universitair diploma - in zijn geval “master politieke wetenschappen" - en hij oefent het beroep uit van café-baas. Ongetwijfeld een zware en zenuwslopende job. Toch heeft hij er nog een tweede job bij, namelijk die van kabinetsmedewerker van eregedeputeerde Marleen Titeca, en uiteindelijk zelfs nog een derde job: OCMW-raadslid. Zijn bijnaam is dan ook “Job”, al heeft ie die van zijn vader Georges. De bijnaam van Georges Furnière, waaronder iedereen in de streek hem kende was immers Job of Jobke. Niemand schijnt evenwel te weten waar die bijnaam vandaan kwam. Georges was een degelijke en populaire wielrenner, winnaar van menige koers, maar vooral bekend door zijn overwinning in het Belgisch kampioenschap veldrijden in 1957. Ik was een fervente fan van Jobke Furnière en ik ben het nu ook van Jobke junior. Hij staat op nummer zeven.

Bram Colman is iemand die houdt van het leven. Niet alleen is hij leerkracht in een school waarvan de naam luidt “Leefschool Groene Poortje” maar ook zijn belofte aan de kiezer is niet mis te verstaan, “van Anzegem een leefbaar dorp maken voor jong en oud”, en daarin is ongetwijfeld ook de middelbare leeftijd begrepen. Denk eens aan, een leefbaar dorp! Om van te dromen. Allen voor Bram dus. Plaats negentien.

Op de laatste plaats: Stephan Titeca, dokter. Gestraft? Omdat hij bij de vorige verkiezing met nochtans het grootste aantal voorkeurstemmen de burgemeesterssjerp aan zich heeft laten voorbijgaan?

27-09-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Niet dat ik “ja” zou gezegd hebben, maar toch steekt het dat geen enkele partij  mij gevraagd heeft om op hun lijst te figureren, niet in Anzegem, niet in Wortegem-Petegem. Ach, daar zit wel enige logica in, hoor. Luister maar…

Ik zag weliswaar het levenslicht in Anzegem, in 1940 tijdens de woelige oorlogsjaren, maar één dag later trok mijn moeder – vader zat in de oorlog – met mij de grens over (de grens tussen West- en Oostvlaanderen) naar Elsegem, nu deelgemeente van Wortegem-Petegem. Die grens loopt in ’t midden van onze straat: de ene kant van de straat is Anzegem (West-Vlaanderen), de andere kant Elsegem (Oost-Vlaanderen), nu een deelgemeente van Wortegem-Petegem. En ofschoon ik, buiten die ene dag tijdens de Blitzkrieg, nooit meer in Anzegem gewoond heb, ben ik mij toch altijd Anzegemnaar blijven voelen. Dat het mij geen windeieren gelegd heeft moge blijken uit een extract uit mijn boek “O jerum jerum jerum…” uit 2006, p. 150-51:

In zijn laatste jaar als professor nam Heymans (*prof. Corneel Heymans, nobelprijs geneeskunde 1938) geen examen meer af. Die taak liet hij over aan professor Devleeschouwer die ook farmacodynamie onderwees, maar dan bij de apothekers. Van Devleeschouwer, een West-Vlaming uit Poperinge, was bekend dat hij een boontje had voor West-Vlaamse studenten. En dat is dan nog zacht uitgedrukt: hij trok de West-Vlamingen flagrant voor en hij stak dat niet eens onder stoelen of banken.

Ik woonde in de Broekstraat in het Oost-Vlaamse Elsegem. De overkant van de straat is Kaster, nu groot-Anzegem en dat is West-Vlaanderen. Toen Devleeschouwer mij op 't examen vroeg waar ik woonde zei ik dus "Anzegem". Hij vroeg mijn studentenkaart*, waarop inderdaad Anzegem stond omdat ik daar geboren ben, in dokter Rommens' privé-kliniekje, drie bedden groot. Eén dag na de bevalling ging moeder met mij reeds naar huis…

Een geluk dat de studentenkaart* enkel de geboorteplaats vermeldde. Een échte leugen was het niet. De vier scholen die ik had bezocht lagen alle in West-Vlaanderen. Zowel mijn eerste als mijn plechtige communie had ik in West-Vlaanderen gedaan. En de zondag ging ik naar de mis in Grijsloke, wat eveneens in West-Vlaanderen ligt. De helft van mijn kinderjaren* had ik doorgebracht in Anzegem, bij tante Irma en tante Jenna.

Devleeschouwer vroeg in welke provincie Anzegem lag. Toen ik "West-Vlaanderen" zei, fronste hij de wenkbrauwen, ging dat snel even nachecken in een boekje en glimlachte toen: "nog net". Hij verklaarde eerst nog hoe goed de West-Vlaamse studenten wel waren en dat het examen voor mij dus maar een fluitje van een cent zou zijn.

Toch vond ik de vragen die hij stelde moeilijk en de antwoorden kwamen niet vlot.

- Je kent de stof, dat voel ik wel, zei professor Devleeschouwer. Alle West-Vlamingen kennen trouwens de stof. Maar je bent nerveus, nietwaar? Véél te nerveus.

Ik knikte en ik mocht gaan. Ik weet zeker dat ik daar nog een vrij goed cijfer gekregen heb.

In mijn woonplaats Elsegem (later Wortegem-Petegem) heeft nooit iemand mij een plaats op een politieke lijst aangeboden. In Anzegem óók niet, omdat ik daar niet gedomicilieerd was natuurlijk, maar menig keer kreeg ik te horen…  “als ge aan de andere kant van de straat hadt gewoond, kondt ge stante pede een verkiesbare plaats krijgen bij onze partij”. Ik zou het aanbod geweigerd hebben, maar dat zei ik niet en ik voelde mij telkens erg gevleid met dat “onmogelijk aanbod”. En nu ter zake…

In een vorig cursiefje heb ik laten verstaan dat ik mij niet meer zou wagen aan politieke schrijvelarij, maar, zoals ik al meermaals gezegd en geschreven heb, het bloed zal wel weer kruipen waar het niet gaan kan, zeker? En, net wat tante Irma altijd placht te zeggen, een mens moet doen wat hij niet laten kan. En de partijen die opkomen voor de gemeenteraadsverkiezingen in mijn geboortedorp Anzegem aan u voorstellen, lieve lezer, laat dat nu zijn hetgeen ik niet laten kan. O jerum, jerum, jerum…

Maar laten we al dat gejeremieer even aan de kant en laten wij dit betoog een aanvang nemen met de partij van Jeremie Vaneeckhout. De andere kandidaat-partijen voor de gemeenteraadsverkiezing, drie in getal, komen later deze week aan bod. De partij heet INZET en de slogans zijn: gedreven en onafhankelijk, de toekomst begint nu, groen is van doen, voluit van onderuit, warme levendige buurten, en nog vele andere. Misschien nog eentje, voor de deelgemeente Kaster: “inzetten op een verkeersveilig centrum in Kaster”. Eindelijk! Het verkeer in het centrum van Kaster is er namelijk zo druk, dat niemand er uit zijn huis durft komen. Op het Kerkplein en in de Dorpsstraat zie je nooit een mens op straat. Jeremie is een groene, iemand die het op zijn jeugdige leeftijd al ver geschopt heeft in de nationale politiek. Voor de gelegenheid profileert hij zich als “onafhankelijk” en dat hij een goede burgemeester zou zijn, iemand waarmee Anzegem kan naar buiten komen, ik twijfel er niet aan. Een burgemeester heeft evenwel nood aan een degelijke ploeg. En laat ik nu maar met de deur in huis vallen en u meteen vertellen wie naar mijn gevoel de meest geschikte INZET-kandidaten zijn, ’t is te zeggen het meest geschikt zijn om een rood bolletje naast hun naam te krijgen: Yannick Ducatteeuw (nr4), Marijke Denie (nr11), Jean-Marie Vandenheede (nr12), Wouter Deconinck (nr16) en Martin Vandeghinste (nr17). Het toeval wil dat deze vijf nu allen lid zijn van Loopclub Grijsloke, net als Jeremie overigens. Drie onder hen hebben zelfs een bestuursfunctie in de club en één heeft al méér dan vijftig marathons op zijn palmares. Als dat geen referenties zijn om mee naar de kiezer te gaan!

25-09-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Met geen andere bedoeling dan de viering van de professoren emeriti (faculteit geneeskunde), ben ik gisteren naar Gent getogen. Een ongekend aantal zijn het er dit jaar die tot het emeritaat worden toegelaten, zeg maar “die ontslagen worden vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd”. De voorbije jaren waren het er nooit meer dan tien; dit jaar zijn het er zestien. Niet te verwonderen eigenlijk, gezien de exponentiële stijging van het aantal professoren in de laatste decennia. Een werker aan de universiteit die het heden ten dage niet tot professor brengt, daar moet iets mis mee zijn, zou men haast gaan geloven.  Zestig jaar geleden zal het aantal professoren, faculteit geneeskunde, allicht niet veel méér dan zestien bedragen hebben. Toen werden de professoren ook nog niet tot het emeritaat gedwongen op vijfenzestig jaar. Daar oordeelden zij zelf over en als het dementiespook hun oordeelkundig vermogen dermate had aangetast, bleven ze wel eens professor tot magere Hein het welletjes vond, en zo was dan de eretitel “emeritus” aan hun neus voorbijgegaan.

De viering ging door om 17 uur in de auditoria C en D van het UZ. In twéé auditoria dus en dát was een primeur. Vanwege het groot aantal feestvarkens natuurlijk. Ik was er al op het middaguur. Nog ruim de tijd dus om een wandeling te doen naar het stadscentrum. Via de Zwijnaardse steenweg, richting Heuvelpoort. Halverwege tussen de spoorweg en de Heuvelpoort staat de Sint-Coletakerk in een straat die de Zwijnaardse met de Ottergemse steenweg verbindt. Ik wil de kerk eens van dichtbij bekijken. Ze is niet toegankelijk, maar een plaatje, naast de kerkdeur schenkt mij ruimschoots voldoening: hier is het zalig pastoortje Wardje Poppe nog onderpastoor geweest.

In de Overpoort is alles peis en vree. De normaalste zaak van de wereld: op dit uur van de dag en het academisch jaar nog niet gestart zijnde. Over een paar weken is de studentenweelde hier niet te overzien. De deur van de apotheek van Nicolas Creus staat open. Nicolas is de zoon van mijn beste vriend Raymond Creus zaliger. Er zijn op ‘t ogenblik geen klanten in de apotheek. Nicolas heeft mij direct herkend en dat verheugt mij. We babbelen wat, over zijn vader en zijn moeder en over zijn broer die de dokterspraktijk van vader Raymond heeft overgenomen. Er komt een klant binnen en ik neem afscheid: en vergeet niet de groeten te doen aan mama Jo! Raymond en Jo, ik zie ze nog als jong koppel, toen ze nog niet getrouwd waren en Raymond en ik stage liepen in het academisch ziekenhuis. O jerum… hoe ongenadig knaagt de tijd aan ons geluk!

Aan het eind van de Overpoort, naast het frietkot, staat een groot bord waarop twintig pakjes frieten staan afgebeeld. Het is bedoeld om het wildplassen te ontraden. De zestig euro boete voor wildplassen kan beter besteed worden, wil het bord duidelijk maken: twintig pakjes frieten. Uiteindelijk vind ik die boete nog meevallen als ik denk aan de boete die ik een paar maanden geleden gevangen heb voor het niet dragen van de gordel. Ik had mijn auto gestart en had al enkele tientallen meters gereden toen ik de gordel omdeed. Fout! En een boete van veertig pakjes friet! Ach, misschien wel goed zo: die veertig pakjes zouden mijn gezondheid geschaad hebben. Ik denk er plots aan dat het al een tijd geleden is dat ik nog naar mijn geliefde frituur geweest ben op de hoek van de Van Hulthemstraat en de Sint-Kwintensberg. Wat mij daar ooit te beurt is gevallen is een unicum en ik vergeet het nooit: ik mócht er niet betalen van de baas voor mijn friet-stoverij annex pintje, vanwege de aangename babbel waarop ik hem vergast had. Maar helaas, de frituur is vandaag gesloten. Dan maar via de Rozier, richting Sint-Pietersnieuwstraat. In de Rozier zijn nog steeds grote renovatiewerken aan de universiteitsgebouwen aan de gang. Ik beland er in een fuik. Geen doorkomen aan. Een dametje en haar zoontje van een jaar of twaalf zitten met mij in de fuik. Hier raken we nooit door, zegt ze. Als we daarginds over dat muurtje klimmen, komen we er misschien wel, zeg ik. Maar zij wil dat niet riskeren en ze vreest dat we dan misschien wel een steenblok op ons hoofd kunnen krijgen. We keren terug en we vinden een smalle voetgangersdoorgang naar de Sint-Pietersnieuwstraat. Zij is een Zuid-Koreaanse en haar zoontje is maar half Koreaans. Hij heeft dezelfde Oosterse ooglidplooi als zijn moeder in de middenste ooghoeken. Zijn vader is een Vlaming en dus, zo concludeer ik, is het Oosterse ooglidtype dominant.  Da’s toch niet erg, zegt het jongetje, als om zichzelf te troosten. Het spijt me dat ik daarover begonnen ben. Nee, natuurlijk niet, zeg ik, ik vind het juist mooi, ik wou dat ik óók zulke ogen had. Ik geloof u niet, zegt de moeder, de uwe zijn veel mooier, rond en… blauw. Ze vraagt of ik in Gent woon en of ik kennissen heb in Gent. Ze is namelijk op zoek naar een huisje of een appartementje in de stad, eentje met twee slaapkamers, één voor haarzelf en één voor het zoontje – zij is wellicht gescheiden. De huurprijs mag niet meer dan 600 euro bedragen. Ik kan haar niet helpen, maar ik beloof haar dat ik nog eens navraag zal doen bij een paar kennissen. Ze geeft mij haar e-mailadres. Ze wil mijn geboortedatum kennen en aan de hand daarvan – ik ben geboren in het jaar van de draak – omschrijft ze zeer gedetailleerd mijn persoonlijkheid. Aan mij is alles positief, ik ben multigetalenteerd. Of er dan niets negatiefs is aan mij? Want dat moet er toch ook zijn. Waarom zegt ze dat dan niet? Omdat het zaken zijn die ik allicht van mijzelf zal weten, zegt ze. Zij noemt zichzelf zeer intelligent want ze spreekt zes talen, maar van rekenen heeft zij geen kaas gegeten. Als het zoontje niet aangedrongen had om het gesprek te beëindigen had het beslist nog veel langer geduurd...

In de Sint-Pietersnieuwstraat gaat mijn aandacht telkens uit naar het huis van Raymond Creus. Overleden in 2014 en toen al zeker tien jaar met pensioen, en toch hangt zijn koperen plaat er nog (RAYMOND CREUS huisarts) met eronder de plaat van zijn zoon (PATRICK CREUS huisarts) die nu het huis bewoont. Goddank dat de plaat van Raymond er nog hangt. Zolang die plaat er hangt leeft mijn vriend toch nog een beetje voort. Laten ze die alstublieft nooit wegnemen…

Ik kom voorbij het studentenhuis annex restaurant DE BRUG. Ik heb er meerdere keren het middagmaal gebruikt toen ik student was, een eeuwigheid geleden. Al vele jaren ben ik lid van de alumni-vereniging van de universiteit en op mijn lidkaart staat vermeld dat die recht geeft op allerlei voordelen, waarvan ik wellicht nooit gebruik heb gemaakt. Is eten in de Brug tegen studententarief er één van? Ik ga het vragen en dat blijkt inderdaad het geval te zijn. Alleen: alumni betalen dertig cent (sic!) méér. ’t Is nu al over tweeën en de keuken is dicht; vanaf 17.30 uur gaat ze weer open. In en rond het groot gebouw, tussen de Brug en het rectoraat, heerst een gezellige drukte. Ik denk dat het te maken heeft met de nakende start van het nieuw academisch jaar en misschien is er ook een of andere plechtigheid met bijhorende receptie aan de gang. In de Vooruit wip ik even binnen omdat ik van op de weg een graffiti-achtig schilderij zie dat één van de muren in de hal versiert. Om het even te bewonderen en een fotootje te nemen. 

We zijn hier slechts een paar honderd meter verwijderd van DE KROOK, de prachtige stadsbibliotheek. Eindelijk kan Gent zich “op bibliotheekgebied” meten met de grootste wereldsteden. Het is deze maand de beurt aan onze Vlaamse schrijver Tom Lanoye om in het zonnetje gezet te worden. Het is duidelijk dat de mensen de weg naar de bibliotheek gevonden hebben. Wie zei daar dat de bibliotheek geen toekomst meer heeft?

’t Is over half vier, tijd om de terugreis naar het UZ aan te vangen. Ik neem de bus op het Woodrow Wilsonplein. ‘t Is een steenworp ver. Een van top tot teen in zwarte sluiers gehuld vrouwtje vraagt mij of ze hier de bus kan nemen naar de Watersportbaan. Ja, hier is het. Ze is van Irakese afkomst en ze werkt hier als “verzorgster”. Dit vrouwtje is iets minder zelfzeker en ze praat ook iets minder vlot dan de Koreaanse van daarnet, maar we begrijpen elkaar. Ze heeft last van oorsuizen en af en toe duizeligheid. Ze is al uitgebreid onderzocht door allerlei doktoren en de medische wereld heeft aan haar ongetwijfeld al veel verdiend. Het is mij al snel duidelijk dat haar klachten het gevolg zijn van haar vorig werk in lawaaierige fabrieken, van in haar kinderjaren. Ik raad haar wat lichaamsoefeningen aan als therapie voor haar duizeligheid. Ze is mij heel dankbaar. En daar is mijn bus al.

In de frituur tegenover de oude UZ-ingang  aan de De Pintelaan, doe ik mij te goed aan een friet-met-stoverijsaus en een pintje, als plots mijn oog valt op een onooglijk klein kaartje op het tafeltje naast het mijne. Er staat een foto op van ene Abdil Tapmaz, kandidaat voor de provincieraadsverkiezing van oktober. Waar heb ik die naam nog gezien? Het duurt even, maar dan weet ik het plots heel zeker: bij de gemeenteraadsverkiezingen van twaalf jaar geleden. Ik ben toen – ’t was eveneens de tweede helft van september –  naar Gent getogen met de bedoeling een voorverslag te schrijven over de gemeenteraadsverkiezingen, iets waarin ik, al zeg ik het zelf, wonderwel meen geslaagd te zijn. Mijn glasheldere analyse van de toenmalige Gentse politiek is nog steeds te lezen op mijn blog, gespreid over drie verhalen:

www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=119

www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=125

www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=127

Het laatste verhaal is dat met de Tapmaz. In 2006 was politieke verslaggeving nog een plezier. Op tal van plaatsen hingen affiches met de verkiezingslijsten en foto’s van de kandidaten en t’allenkante lagen verkiezingsfolders. Nu enkel dit armzalig kaartje, niet eens ter grootte van een speelkaart, met een foto van Abdil Tapmaz, kandidaat nummer 7 op de lijst voor de provincieraad. En ik wist niet eens dat de provincieraad nog bestaat, laat staan dat ze d’r nu verkiezing voor houden, gekoppeld aan de gemeenteraadsverkiezing. Er is toch sprake van geweest dat ze de provincieraden zouden afschaffen, of heb ik dat gedroomd? Maar goed, deze Tapmaz ziet er OK uit. Het is niet de Tapmaz van 2006. Die heette Resul met zijn voornaam en deze Abdil, die amper twintig jaar oud is, zou wel eens zijn zoon kunnen zijn. Abdil is een gedreven jongeman en komt ongetwijfeld uit een gedegen politieke familie en dat zijn niet de enige redenen waarom ik nog even, bij wijze van uitzondering, een politieke suggestie wil doen: gedenk Abdil Tapmaz in het stemhokje. Het is vooral de slogan op de achterzijde van zijn kaartje die mij over de streep trekt: Start met cultuur en respect op school en maak van ieder van ons een beter persoon. “Ieder van ons”, hebt u dat goed verstaan, beste lezer? Allen voor Tapmaz dus. Met Tapmaz wordt het leven in onze provincie nóg mooier: leven dat het een lieve lust is. En wie is die onverlaat ook weer die het in zijn hoofd durft halen om de provincieraden af te schaffen?

Kwart vóór vijf sta ik in de hal tussen auditorium C en auditorium D. Pedel André verwelkomt mij hartelijk. Hij vraagt hoe het met mij gaat. Of ik nog werk vraagt hij niet meer, want dat weet hij ondertussen wel. Al jaren ben ik een trouwe bezoeker van de symposia voor oud-studenten geneeskunde aan de Gentse univ. André is zelf al ruim de zeventig voorbij. Hoe het met hem gaat hoef ik nauwelijks te vragen: hij blaakt van gezondheid. En dat hijzelf nog steeds werkt? Wie anders zou dit werk doen? zegt hij. Pedellen zullen wellicht niet erg dik gezaaid zijn. Knelpuntberoep. Vandaar.

Van de zestien professoren die op de lijst staan om vandaag bevorderd te worden tot emeritus zijn er maar elf aanwezig, zegt André. Foei, zeg ik, voor die vijf die zomaar hun kat sturen naar de plechtige viering van wat ongetwijfeld hun laatste promotie zal zijn, hun laatste eretitel. De elf aanwezige nieuwbakken emeriti houden een lezing, hun “laatste les”, in één van de beide auditoria: vier in auditorium C, vijf in auditorium D. Er dient een keuze gemaakt te worden. Ik kies voor C omdat daar prof. dr. Guido Van Nooten (vanaf morgen dus prof. em. dr. G. Van Nooten) een voordracht geeft over keraunopathy. Professor Van Nooten is wellicht de meest befaamde hartchirurg van het land. Wordt nu zomaar van de ene dag op de andere wandelen gestuurd om de simpele reden dat hij de leeftijdslimiet van de vijfenzestig heeft bereikt. Maar vooral: ik wil zo graag weten wat keraunopathy te betekenen heeft. Nu weet ik het dus… Het heeft te maken met de gevolgen van de rechtstreekse blikseminslag op het menselijk lichaam. En wat zo bijzonder is: de professor heeft het zelf aan den lijve ondervonden. Ervaringsdeskundige, zoals men zegt. Blijkbaar heeft hij er geen zware blijvende letsels aan overgehouden. Hij ziet er overigens nog jong uit, en dat geldt ook voor alle andere collega’s emeriti. Ze zíjn immers nog jong, zaten nog in de lagere school toen ikzelf al het diploma van doctor in de genees-, heel- en verloskunde (sic!) op zak had. En jong zijn ze gebleven, nog in de volle kracht van het leven. Of lijkt het alleen maar zo? Zie ik dat door een andere bril, de bril van een achtenzeventigjarige? En dan wil ik het hier enkel nog hebben over de voordracht van een andere emerita, prof. dr. Martine Devos, over de ontwikkelingen in de gastro-enterologie. Professor Martine zou met haar figuur op geen enkele catwalk misstaan. Haar voordracht was pico bello, maar meer nog dan mijn oren heb ik mijn ogen de kost gegeven. Dat zo’n knappe jonge dame tot het emeritaat gedwongen wordt (officieel heet dat “tot het emeritaat toegelaten wordt”) gaat mijn bevattingsvermogen te boven.

21-09-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

De vakantieuitstap, een autoreis naar de Gironde, werd dit jaar in twee etappes afgelegd. Er werd halt gehouden  in Saint-Vaury, een dorp van ongeveer achttienhonderd inwoners in het departement van de Creuze. Wie die heilige Vaury is of was is mij tot op heden niet duidelijk. Misschien wordt Valère bedoeld, want de inwoners noemen zich hier “valériens” in plaats van het voor de hand liggende “vauriens”, al is dat nu ook weer niet zo verwonderlijk als men weet dat “vaurien” niets anders betekent dan “nietsnut” ofte “deugniet”. Onze gids Karel heeft overigens, denk ik, een zwaar vermoeden dat Vaury een vrouwelijke heilige moet geweest zijn, want hij heeft het alsmaar over “Sainte-Vaury”. Ik vergat te zeggen dat de hele reis weer eens tot stand gekomen is door mijn zwager. Karel dus. Honderd procent zijn verdienste: organisator, reisleider, gids, chauffeur, sjouwer met koffers… Wij: Mantequila, Desdemona en ikzelf.

In het “Domaine de la Jarrige”, een boerderij uit 1674, hebben we drie dagen lang genoten van slaapgelegenheid en ontbijt. Bed and breakfast, zoals dat luidt in ’t Engels, en bij uitbreiding in de hele Westerse wereld. Het domaine wordt uitgebaat door Yolande en Marc. Vooral door Yolande. Over de service hadden we niet te klagen. Een voorbeeld? Toen we al weer thuis waren van de reis kreeg Karel een mail met de melding dat hij wellicht zijn zonnebril had achtergelaten op de kamer. Of Yolande de bril wilde opsturen naar zijn adres in België? Certainement, avec plaisir, verzendingskosten twintig euro, over te schrijven op haar girorekening. Na ontvangst van de overschrijving zal ze de bril opsturen, avec plaisir.

Dat er op het domaine een en ander te beleven valt was mij niet onbekend. In de eerste plaats omdat ik er, een vijftal jaar geleden ook al eens gelogeerd had en omdat zoiets ook al gebleken is uit hetgeen er op de site te lezen staat – ik citeer letterlijk - : “Kom naar de ontdekking van bijzondere voorwerpen en los te laten al je dromen loop je door de tuin en bloemen”. In de tuin staan inderdaad tal van bijzondere voorwerpen, zoals afgedankte meubelen in metaal en fietsen, zwaar aangetast door weer en wind en de tand des tijds, maar juist daarom zo bijzonder. Mijn interesse ging vooral uit naar de fiets waarmee Briek Schotte in 1948 ei zo na de Tour de France won, en die er ook al stond vijf jaar geleden. Op www.bloggen.be/zerar/archief.php?ID=3108450 ziet u een foto van die fiets. Mocht een domoor zo vermetel zijn om te vragen of ik kan bewijzen dat dit wel degelijk de fiets van onze IJzeren Briek is, dan zal ik niet aarzelen te antwoorden met een wedervraag: dat hij maar eens bewijze dat het niét die fiets is! En dan zijn hier nog de drie ezeltjes. Ook zij waren er al, vijf jaar geleden. Ik heb de indruk dat ze mij nog herkennen, van toen. Maar wellicht is dat inderdaad maar een indruk.

Saint-Vaury was maar een tussenlanding. Eindbestemming ligt in de Gironde, de streek van de Bordeaux-wijn. Wij logeren daar in een dorp, Saint-Laurent d’Arce, in een gîte, een vakantiehuis ofte een bed zónder breakfast. Er staan drie punten op het programma die coûte que coûte moeten afgewerkt worden: een bezoek aan de stad Bordeaux, een bezoek aan een wijndorp – Karel stelt Saint-Emilion voor – en een bezoek aan een “château”.

De eerste dag doen we nog niet veel. Eerst nog wat acclimatiseren: ’t is hier snikheet, achtendertig graden in de schaduw. Een beetje luieren onder een boom en knuffelen met de drie… pony’s die de gîte rijk is. Hun aaibaarheidsfactor is warempel nog groter dan die van de drie ezels van Saint-Vaury. Ik heb ze al direct een naam gegeven: Odile, Cyrille en Camille. Heb ik u overigens al bekend dat ik de ambitie koester ooit een beroemd kunstschilder te worden? Rubens, Rembrandt, Van Gogh, Picasso! Is dat te hoog gegrepen? Dat het er ooit zou van komen heb ik altijd geweten. Dat mijn eerste meesterwerk hier zou tot stand komen, niet. Terwijl Karel, Mantequila en Desdemona zijn gaan winkelen. Ik noem het werk “Liefde, vuur, oneindigheid”. Men surfe naar www.bloggen.be/zerar/archief.php?ID=3108714, voor wie het bewonderen wil. Maak u evenwel geen illusies, waarde lezer: het schilderij is niet te koop. Nog niet.

Een dag later, op weg naar Bordeaux… In Saint-Gervais is een kerkhof. Ik stel voor om daar even halt te houden. Ik ben altijd al verzot geweest op kerkhoven, op slenteren langs de graven. Met het ouder worden lijkt mijn passie voor kerkhoven zelfs nog toe te nemen. Voor mijn drie kompanen, die allen jonger zijn dan ik, is dat alles meer de ver-van-hun-bed-show en zij delen mijn passie allerminst. Ze kennen mij welgeteld twintig minuten toe. De tijd die zij nodig hebben om ondertussen in de auto een lekkere chocoladekoek naar binnen te werken. Het is dus een blitzbezoek geworden, wat mij evenwel niet belet heeft een aantal mooie grafstenen op de gevoelige plaat vast te leggen. Zoals van die jager met een ontroerende tekst vanwege zijn zusje.

En van die man wiens liefhebbende echtgenote zich slechts aan de andere kant van de weg waant.  

Uit de grafsteen van Frédy tenslotte leren wij twee zaken: 1° dat motorrijden gevaarlijk kan zijn voor de gezondheid en 2° dat, in ’t Frans, het voltooid deelwoord in getal overeenkomt met het “objet direct” dat voorafgaat. In geslacht overigens ook...

Bordeaux heeft geen “onuitwisbare” indruk op mij nagelaten. Ligt het aan mij? Of ligt het aan de warmte? Wat mij ongetwijfeld zal bijblijven is het standbeeld van de wellicht meest bekende Bordelees, Jacques Chaban-Delmas. Hij was burgemeester van Bordeaux en onder het presidentschap van Pompidou was hij premier van Frankrijk. Hij overleed in 2000 op 85-jarige leeftijd.

06-09-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

We hebben het weer gehad, voor de achtendertigste keer: de jaarlijkse Dwars door Grijsloke, Vlaanderens mooiste stratenloop. Ik heb er kennis gemaakt met een deelneemster uit Hastings, Sussex, England. Kallie Owen, vierentwintig jaar, een mooie verschijning. Vanzelfsprekend: alle jonge mensen zijn mooi, placht mijn moeder zaliger te zeggen. We hebben wat gepraat over koetjes en kalfjes en ook over haar, voor mij althans, hoogst ongewone voornaam: Kallie. Ze zei dat het van Griekse origine is, maar veel verder kwam ze niet. Het zou afgeleid kunnen zijn van “kali”, wat “goed” betekent, zoals in kali méra (goede dag), kali spéra (goede avond) en kali nýchta (goede nacht). Toch denk ik eerder dat er een of andere mythologische figuur in ’t spel is. Het zou Kallirhoë kunnen zijn, één van de drieduizend dochters van de oergod Okeanos. Of Kalliope, één van de negen Muzen, tevens de moeder van Orpheus, de zanger. Maar het liefst houd ik het bij Kallisto, vanwege het aangrijpend verhaal dat ik hier laat volgen…

Kallisto was de dochter van een Arkadische koning, Lykaon. Ze was een dienares van de godin Artemis. Zelf onthield Artemis zich van elke geslachtelijke omgang en ze eiste hetzelfde van haar tempeldienaressen. Maar Kallisto werd  verleid door Zeus en raakte zwanger. Toen Artemis de zwangerschap opmerkte, veranderde ze Kallisto in een berin. Als berin baarde Kallisto een zoon, Arkas. Eenmaal opgegroeid tot een volwassen jongeman ging hij op jacht, op berenjacht! En zo kwam hij op een dag oog in oog te staan met zijn moeder. Hij herkende haar natuurlijk niet en hij stond op het punt haar te doden met zijn pijlen... toen Zeus zich over hen beiden ontfermde. Hij veranderde ook Arkas in een beer en hij plaatste moeder en zoon aan het firmament, onder het sterrenbeeld van de grote en de kleine beer.

Ik heb Kallie beloofd dat ik haar het verhaal zou opsturen via mail en… in ‘t Engels. De vertaling heeft mij bloed, zweet en tranen gekost en dat het vlekkeloos Engels is, daar durf ik mijn hand niet voor in ’t vuur steken. Ziehier…

Kallisto was the daughter of an Arcadian king, Lykaon. She was a servant of the goddess Artemis. Artemis abstained herself from any sexual intercourse and she demanded the same of her temple servants. But Kallisto was seduced by Zeus and she became pregnant. When Artemis noticed the pregnancy she turned Kallisto into a bear. Being a bear, Kallisto gave birth to a son, Arkas. Grown up to a mature young man Arkas took to hunting, bear hunting! One day he stood face to face with his mother. He didn’t recognize her, of course, and he was about to kill her with his arrows… when Zeus himself was concerned about their fate: he turned Arkas into a bear as well, and he placed mother and son into the firmament, under the constellation of the Great Bear and the Little Bear.

Eerlijkheidshalve: bloed en tranen zijn er niet aan te pas gekomen. En zweet? Misschien een beetje. Ik benijd de engelssprekende volkeren van deze wereld. Met hun taal kunnen ze overal terecht. Op school hoeven ze geen vreemde talen te leren. Wat een tijdwinst! Die ze kunnen besteden aan andere “wetenschappen”. Een dikke streep voor hebben ze. En mag ik hier dan misschien een oproep lanceren naar al die gelukkigen? Het is in de eerste plaats in naam van velen van mijn leeftijdsgenoten, die rond de tweede wereldoorlog het levenslicht hebben gezien en op school enkel Frans als vreemde taal hebben geleerd, een taal waarmee men te huidigen dage, buiten Wallonië en “la douce france”, bijna nergens meer terecht kan. De oproep luidt: spreekt traag, articuleert goed en gebruikt geen al te moeilijke woorden, uitdrukkingen of zinswendingen. Wij, ouden van dagen, beloven dat wij dan ons best zullen doen om jullie te woord te staan, zij het met vallen en opstaan, in jullie eigen taal, zowel op ons eigen grondgebied als op dat van jullie. 

29-08-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Ons jaarlijks dagje Gentse Fieste begon dit jaar met een heerlijk middagmaal bij Micheline Demol, een pittig en talentrijk dametje van in-de-zestig: marathonloopster, actrice, zangeres en een van de topvedettes van Grijslokes Olympiade, evenwel nog niet helemaal toegetreden tot het BV-schap. Michelientje nam ons vervolgens mee naar het theater in Onderbergen, waarvan de naam nogal geleerd aandoet: “Auditorium 61”. Er was een toneelstuk van Romain Deconinck, die onlangs verkozen werd tot de grootste Gentenaar aller tijden. Terecht, mijn inziens. Het was een stuk vol grollen en grappen, helemaal zoals mijn zwager Karel ze gaarne vertelt. Jammer dat Karel er niet bij kon zijn. Tijdens de pauze tussen de twee bedrijven heb ik kennis gemaakt met een man van wie men op zijn minst kan zeggen dat het niet de eerste de beste is: Rik De Saedeleer.  In vroeger jaren zou ik niet het lef gehad hebben om zomaar af te stappen op iemand van dat gehalte. Nu dééd ik het.

- Neem mij alstublieft niet kwalijk. U bent toch Rik De Saedeleer?

De man gniffelde.

- Ik dacht dat u overleden was?

- Bén ik ook, zei de man, in 2013, de derde maart.

- En nu zit u hier. Héél bijzonder is dat. Mag ik een foto van u nemen? Of wacht, ik weet iets beters: een foto van ons beiden?

De man gaf hierop geen antwoord, maar hij gniffelde weer en dat was voor mij voldoende. Ik vroeg aan Micheline of ze een foto wilde nemen van Rik en mij. Ze deed het, zonder morren.

23-07-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Hoe het boek PICASSO terecht gekomen is onder een paar oude beddelakens in de onderste laag van de oude kleerkast die in onze inkomhal staat en die nog aan tante Irma heeft toebehoord, is mij een raadsel. Dáár dus heb ik het gevonden, een paar dagen geleden… 

Portret van een vrouw (op de cover), 1942

Het boek is uitgegeven door de Galerie Veranneman anno 1971 (of ‘72). Het is gedrukt op de persen van de drukkerij Meirsschaut, Kruishoutem en er staat een nummer op D/1486/1971/19. De schrijver is ene Jean Marcenac, kunstcriticus, wiens stijl zeer eenvoudig is, ook voor niet-ingewijden zeer begrijpelijk, en "to the point". Het boek handelt – dat hebt u goed geraden, beste lezer – over de grootste kunstschilder aller tijden, of beter: de grootste kunstenaar-tout-court aller tijden (1), want… tekenaar, beeldhouwer, sieraadontwerper, keramist… Voluit: Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno Maria de los Remedios Cipriano de la Santisima Trinidad Ruiz y Picasso. Geboren op 25.10.1881, overleden op 8.4.1973.

(1) In ons Vlaanderen is er alleen Constant Permeke die hem een (heel klein) beetje benadert - met zijn "liggende boer" - en misschien ... Roger Raveel.

Het boek bevat amper vierentachtig pagina’s maar het papier is van een zodanige dikte dat we toch kunnen gewagen van een boek met een redelijke omvang. Een eerste gedeelte van het boek is van Jean Marcenac, reeds vernoemd; het tweede gedeelte bevat reproducties van vijfendertig tekeningen en schilderijen door de kunstenaar gemaakt, de meeste toen hij reeds diep in de tachtig was.

Op pagina 1 staat een met inkt geschreven opdracht in ’t Frans, vanwege Albert et Marie Gernay, gehandtekend en gedagtekend: 17/11/74 (of 75?), met als tekst: “A mon ami et President du Rotary de Waregem et son epouse” (de accent aigu’s zijn achterwege gelaten). Misschien was Albert Gernay iemand die een voordracht kwam geven voor de Rotaryclub en bij die gelegenheid de voorzitter dit boek als geschenk aanbood. Zelf heb ik talrijke voordrachten gehouden voor clubs als de Rotary – men noemt ze service-clubs – maar nooit is het bij mij opgekomen om een cadeau mee te nemen voor de voorzitter. Integendeel, ik kreeg zelf een cadeau, steevast een fles wijn, dewelke ik in dank aanvaardde (ofschoon ik geen wijn lust) als vergoeding voor mijn voordracht, de urenlange voorbereiding en de verplaatsingskosten.

Op pagina 7 laat de schrijver van het boek de kunstenaar Picasso een taal spreken die getuigt van een bovennatuurlijke kordaatheid, zoals we die enkel kunnen verwachten van een supranormaal begaafde geest en een kunstenaar wiens talent ons bevattingsvermogen overstijgt:

Picasso is degene die afwijst. In de schijnbare volmaaktheid van de orde evengoed als in de zichtbare verwarring van de wanorde, tegenover de verbazingwekkende schoonheid of de dodelijke lelijkheid, verkondigt hij: “Dàt is een leugen. Dit kan echter waarheid worden. Gij hebt er genoeg over gezegd. Het is nu onze beurt om te spreken”.

Op pagina 9 verwoordt de schrijver op een aanschouwelijke manier de boodschap die Picasso met zijn werk als het ware de wereld inslingert: dat niets onmogelijk is voor wie beseft dat niet alles mogelijk is:

De zon van Picasso voegt twee kleuren bij het prisma van ons leven: voorbij het violet en vóór het rood, is er goed en kwaad; en ons licht is een moreel licht. Picasso is meer dan alleen maar een neen-zegger. Sedert zo lange tijd wandelend op de nok en vertrouwd met de grenslijn die doet duizelen - een stap verder wordt het idealisme waanzin en een stap dichter is het realisme lafheid - toont Picasso aan dat alleen voor hem alles mogelijk wordt die beseft dat niet alles mogelijk is.

Zo helder als pompwater toch? En op pagina 11 en 12 gaat de schrijver in eenvoudige en voor iedereen bevattelijke bewoording verder in op het fenomeen “Picasso”:

Picasso is zonder twijfel onder alle levenden degene die meest heeft gedaan om het heelal uit zijn verlokkelijk immobilisme los te rukken, om alles wat slechts een kunstmatig geheel vormde te doen uiteenvallen, om als het ware de rhapsodie te breken waarin de afzonderlijke objecten in hun chaotische afzondering verbleekten. Dank zij Picasso weten wij beter dat hetgeen wij meenden te zijn niet bestaat en dat hetgeen we onmogelijk achtten aan het worden is. Dank zij hem weten we beter dat de dialectiek de algemene bestaanswet is. Maar Picasso leert ons ook dat het hoogste van alle geestelijke avonturen zich niet afspeelt in de eenzaamheid. De kracht die hij - afdoende en zuiver - ervaart is die van zijn tijd. Hij is voorop, maar niet buiten de werkelijkheid. Van deze geestesvrijheid die alleen volstaat om hem te omvatten zonder hem daarom te begrenzen weet hij zeer goed dat zij geen wondergave is die hem bij voorrecht werd toebedeeld. De stoutmoedigheid van Picasso kan onze moed alleen maar verdubbelen, zijn helderheid is slechts de hoogste uiting van onze klaarziendheid. Als de beste der mensen wil hij mens zijn en zoekt hij versterking aan de bron van de mensheid. Hij heeft zijn jeugd ingebouwd in de onoverwinnelijke drang van de menselijke duurzaamheid. Aan onze toekomst geeft hij een van haar dimensies. Niemand onder de stervelingen heeft zich heftiger dan hij verzet tegen de afschuwwekkende bestendigheid, de kadaveronvergankelijkheid van een heelal, waartegen alles in verzet komt, zowel het hart als de geest. Niemand heeft meer herrie geschopt in het beledigend goede geweten dat de dichter en de geleerde sedert alle tijden plegen te schokken.

Wie van mijn lieve lezers zou zich, bij het lezen van deze klare uiteenzetting over de kunstenaar met zijn heftig verzet tegen de “afschuwwekkende bestendigheid” en de “kadaveronvergankelijkheid” van een heelal, zou zich niet gewenst hebben dat hijzelf die regels had geschreven? O, wie?

En nu laat ik u genieten van een viertal van de mooiste werken uit het boek. Ze dateren uit de periode van oktober 1969 tot augustus 1970 (Picasso was toen 88 jaar). Naakte vrouwen waren toen een geliefkoosd thema. Stuk voor stuk meesterwerken. De erotiek straalt ervan af. Merk de stip in het cijfer 0 van het jaartal: symbool van een blote borst.

   

Liggend naakt (13.10.1969)

   

Vrouw en harlekijn (16.6.1970)


   

 Idem

    

Idem (9.8.1970)

30-06-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Aanleiding tot dit verhaal is een reproductie van het schilderij “De Schreeuw” van de Noorse schilder Edvard Munch. Het kunstwerk dateert van het einde van de 19^e eeuw en de reproductie bevond zich op het deksel van een koekendoos, zo’n zeventig jaar geleden. Ik heb ze gisteren ontdekt op mijn zolder tussen rommel en oude paperassen. De doos kwam uit de winkel van tante Jenna. “De Schreeuw” heeft haar winkel geen goed gedaan, althans wat betreft het verkoopcijfer van koekjes-voor-bij-de-koffie. Een groot aantal klanten kochten de koekjes omwille van de mooie reproducties op het deksel van de doos: schilderijen van Rubens, Brueghel, Van Dijck… of foto’s van koning Leopold III of koningin Astrid of de koninklijke prinsen en niet in het minst prinses Josephine-Charlotte. De dozen met dat “misbaksel” van Edvard Munch raakten moeilijk verkocht en moeder heeft er wel bij gevaren: tante Jenna was blij dat ze de dozen aan ons kwijt kon. Gratis! Het authentieke schilderij werd op 3 mei 2012 geveild in New York voor 91 miljoen euro. Evenmin als de klanten van tante Jenna vond ik het een mooi kunstwerk, maar toen ik later vernam wat de filosofische betekenis echter “De Schreeuw” was, veranderde mijn mening, of liever ik durfde niet meer voor mijn mening uitkomen… tot op heden: ik word weldra achtenzeventig en wat deert het mij om voor de rest van mijn leven door te gaan als cultuurbarbaar!

In het mooie oude stadje Oudenaarde is de laatste jaren eveneens overduidelijk gebleken dat de waarde van een kunstwerk – in dit geval gaat het over monumentale beeldende kunst – maar al te vaak bepaald wordt door de filosofische achtergrond. Ik bedoel de grote beeldhouwwerken, “Universus” van Johan Tahon, en “De witte waternimf” van Peter Bijls. Ze bevinden zich respectievelijk op de kleine markt tegenover de stadsbibliotheek en ergens op een rotonde op de baan naar Gent. De mensen van de streek noemen deze kunstwerken – weer respectievelijk – de snottebelle en de penis. Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat ik aanvankelijk enig begrip kon opbrengen voor de definitie van deze cultuurbarbaren, tot ik via wikipedia de filosofische achtergronden leerde kennen:

   Universus

   De witte waternimf

20-05-2018 om 23:52 geschreven door kris vansteenbrugge  

In het Middelheimpark in Antwerpen werd vorige maand een kolossaal standbeeld onthuld van een man met een paar sokken aan en een onderlijfje, en voor de rest… naakt, en met een penis die, zelfs alle verhoudingen in acht genomen, behoorlijk groot kan genoemd worden. Een penis in erectie! Zeggen dat het beeld een storm van verontwaardiging heeft doen losbarsten zou overdreven zijn, maar kritiek is er wel geweest. Een klein stormpje, laten wij zeggen. Pakweg zeventig jaar geleden – ik was toen een schoolknaap – zou de verontwaardiging wel groter geweest zijn. Alles wat met seks te maken had was toen zware zonde: onkuisheid “in ’t gemoed” werd al even zwaar aangerekend als moord en doodslag en eeuwig branden in het helse vuur was toen de sanctie. En hoe zal de reactie zijn over nog eens zeventig jaar? Zal  men zich afvragen waarom er toentertijd kritiek is geweest op het plaatsen van dit “prachtig kunstwerk” of zal men zich afvragen wie ooit toestemming heeft gegeven tot het plaatsen van dit “decadente beeldhouwwerk”? Niemand die het met zekerheid weet. De tijden veranderen, de zeden ook.  De godsdienst speelt een belangrijke rol en de godsdienst lijkt niet te houden van het etaleren van “uitwendige geslachtsorganen”, God weet waarom… Maar is dat altijd zó geweest? Ten tijde van de Oude Grieken bijvoorbeeld?

De Oude Grieken waren erg godsdienstig. Een beetje anders dan wij dat gewoon zijn: zij aanbaden véle goden. Er rustte toen maar weinig taboe op de naaktheid en al zeker niet op de naaktheid van het mannelijk lichaam. Een paar uitzonderingen bevestigen de regel en ze zijn van het vrouwelijk geslacht: de godinnen Athena en Artemis. Beiden behorend tot het select gezelschap van de twaalf Olympische goden, vrijgezellinnen en ongevoelig voor “mannelijk schoon” en wraakzuchtig tegenover eenieder die hun naaktheid had aanschouwd, het weze dan nog per ongeluk:  blindheid of zelfs de doodstraf waren hun deel. En het feit dat de vrouwen de toegang werd ontzegd tot de antieke Olympische Spelen, alwaar uitsluitend mannen streden om de hoogste Olympische eer, was dat dan geen taboe? Allerminst. Er weze immers op gewezen dat enkel getrouwde vrouwen niet gewenst waren tijdens de Spelen. Door hun de toegang te ontzeggen wilden de juryleden voorkomen dat hun eigen vrouwen de Spelen gingen bijwonen en de vergelijking gingen maken tussen de atletisch gebouwde lijven van de deelnemers en de povere fysiek van hun halve trouwboeken. En de ongetrouwde vrouwen, hoor ik u al zeggen, die waren er toch ook niet? Precies, die waren niet geïnteresseerd, vanwege het feit dat sport een mannenzaak was en mannelijk naakt een alledaagsheid waar geen taboe op rustte.

Een bovenmatig groot lid moge dan al bij de Oude Grieken een teken van viriliteit en meer dan gewone geslachtsdrift zijn, mooi en esthetisch vonden ze het zeker niet. Integendeel. Hun goden en hun helden beeldden zij uit met verleidelijke naakte torso’s, gespierd en geproportioneerd, maar met uitzondering van het piemeltje en wat er nog bij hoort: petieterig klein. En dat geldt zowel voor de goden Apollo en Hermes als voor de mooie Adonis en de krachtigste sterveling die ooit geleefd heeft, Herakles.

En de talrijke beelden dan met de reuzegrote penissen in erectie, die overal staan te pronken in de Griekse souvenirwinkels? Het zijn afbeeldingen van saters, van de god Pan en van de eveneens goddelijke Priapos. 

  De god Pan.

De Grieken toonden maar weinig bewondering en devotie voor deze groot geschapen wellustige goden en halfgoden. Al dient enige uitzondering gemaakt voor de god Priapos. Deze was de zoon van Aphrodite, godin van de liefde, en Dionysos, god van de wijn en de goede sier en van wie Pan en de saters trouwe volgelingen waren. Tijdens Aphrodites zwangerschap  was de vrucht in haar schoot betoverd door Hera, echtgenote van de oppergod Zeus. Hera had namelijk een zwaar vermoeden dat die zwangerschap het gevolg was van een zoveelste buitenechtelijke betrekking van Zeus. Om zich te wreken had zij de buik van de liefdesgodin aangeraakt met de “kwade” hand, zijnde de linker. Aphrodite beviel in Klein-Azië van een mismaakt kind, Priapos. Het kind had een dikke buik, een papperig aangezicht en een dikke tong, en bovenal een enorme penis, die altijd in erectie stond. Priapos werd een voorwerp van spot voor de mensen. Er brak echter onheil uit in de streek: sterfte onder het vee, mislukte oogsten, epidemieën… De mensen raadpleegden het orakel. Het verdict luidde: “… omdat gij allen de spot drijft met het goddelijk kind Priapos”. De mensen hadden de les begrepen en van toen af kreeg Priapos eer bewezen zoals het aan een god betaamt. In iedere woning kreeg hij zijn beeld en van Klein-Azië breidde zijn eredienst zich uit naar geheel Griekenland.  

Over de mismaakte god Priapos wordt ook wel gezegd dat zijn reusachtige fallus naar achter gericht stond en dat beelden van de god dienst deden als tuinkabouter en vogelverschrikker en ook gebruikt werden voor andere “nuttige” doeleinden (bloempotstaander, sleutelhanger, breinaaldenhouder, reklame…) zoals deze tekening poogt uit te beelden.

15-05-2018 om 12:18 geschreven door kris vansteenbrugge  

Laten we het eerst hebben over”dietjes”, in ’t bijzonder over het misbruik van het woordje “die”. Aan het te-pas-en-te-onpas  gebruik van dat onschuldig aanwijzend voornaamwoord herkent men de echte Gentenaar. Enkele voorbeelden:

- toen ik gisteren te laat thuiskwam, die kreeg ik ruzie met mijn vrouw;

- gisteren wandelde ik in het park: die kwam ik daar toch wel burgemeester Termont tegen, zeker;

- als er een hogedrukgebied over centraal Europa hangt, die stijgt de temperatuur (Armand Pien).

Voor de overtollige “datjes” begeven we ons naar de Kempen: de Antwerpse Kempen, de Limburgse Kempen en de Brabantse Kempen, en bij uitbreiding misschien wel de drie Oostelijke provincies van ons Vlaanderland in hun totaliteit. De Kempenaar zegt (in plaats van “de renner die valt”) “de renner die dat valt”. “De renner die iets gezegd heeft” wordt dan “de renner die dat iets gezegd heeft” en “de renner die dat gezegd heeft” wordt “de renner die dat dat gezegd heeft”. Als we in die laatste zin “de renner” door “het kind” vervangen dan wordt dat “het kind dat dat dat gezegd heeft”. En als eraan getwijfeld wordt welk kind precies bedoeld wordt, dan wordt dat kind aangewezen met als commentaar: “dát, dat dat dat gezegd heeft”. Vier “datjes” dus, in een perfect Kempische zin. Was Armand Pien zaliger een die-man, Paul Herijgers is een typische dat-man. Als TV-verslaggever bij cyclo-cross-wedstrijden is hij dik zijn geld waard: een warme sympathieke man, met kennis van zaken en die zelden de bal “misslaagt”. Die overtollige datjes zijn hem ruimschoots vergeven.

En ook nog de Westvlaming te kakken zetten? Gier pas ik voor. Onbehonnen  werk.

De zin met de vier datjes is overigens allerminst een wereldrecord. Zie maar wat ik op ’t internet gevonden heb. Ik neem het letterlijk over…

"Buffalo buffalo Buffalo buffalo buffalo buffalo Buffalo buffalo" is een grammaticaal correcte zin in het Engels. Deze zin wordt gebruikt als voorbeeld van hoe homoniemen en homofonen kunnen worden gebruikt om ingewikkelde taalkundige constructies te creëren. Hij is in de literatuur bekend sinds 1972, toen de zin werd gebruikt door William J. Rapaport, een universitair hoofddocent aan de Universiteit van Buffalo. In 1992 werd de zin door Rapaport gepubliceerd op de Linguist List  en hij wordt ook gebruikt in het boek The Language Instinct van Steven Pinker uit 1994. De zin lijkt op het eerste gezicht onduidelijk, maar wordt helderder als het volgende in acht wordt genomen: de zin maakt gebruik van de betekenis van het dier de bison ("buffalo" is niet alleen enkelvoud, maar ook een meervoudsvorm), maar ook van de plaatsnaam Buffalo en het weinig gebruikte synoniem voor pesten "to buffalo". De zin wordt dan vertaald ongeveer als volgt: Uit Buffalo afkomstige bisons, die door andere bisons uit Buffalo gepest worden, pesten bisons uit Buffalo. De zinsconstructie kan ook verduidelijkt worden door de dieren, de stad en het werkwoord te vervangen door respectievelijk "cow", "Detroit" en "to bully": Detroit cows (that) Detroit cows bully, bully Detroit cows.

En zodoende kom ik nogmaals ongewild uit bij mijn geliefde Gent en meer in ’t bijzonder bij mijn geliefde voetbalploeg: de buffalo’s van AAGent. Een geliefde voetbalploeg? Voor een voetbalhater als ik kan dat nogal tellen... Mijn liefde voor Gent moet dan wel bijzonder groot zijn, nietwaar, beste lezer. En waar de naam “Buffalo’s” dan wel vandaan komt? Van William Cody, beter bekend als Buffalo Bill. De ouderen onder mijn lezers en dan vooral diegenen die nóg ouder zijn dan ik (ik bedoel: geboren vóór de tweede wereldoorlog) zullen hem ongetwijfeld kennen. Hij was één van de belangrijkste Amerikanen die de geschiedenis van het Wilde Westen kleur hebben gegeven. Vechten tegen de indianen en jagen op groot wild (voornamelijk bizons = buffalo’s): dat waren de bedrevenheden waaraan hij zijn roem en zijn naam, Buffalo (= bizon) Bill, te danken had. Na zijn veertigste trok hij de wereld rond met een reizend circus, waarmee hij met zijn “Wild West Show” een evocatie bracht van de verovering van het Wilde Westen op de indianen. Twee keer sloeg Buffalo Bill zijn tenten op in Gent: in 1895 en in 1906. Tijdens de show werd het publiek aangespoord tot het roepen van “buffalo! buffalo!”. Die “vreugdekreet” bleef nazinderen in Gent, vooral onder de studentenbevolking (1*) en vanaf 1920 werd het “buffalo, buffalo” vooral gehoord als aanmoedigingskreet op het voetbalveld van KAA Gent . In 1928 kreeg de voetbalploeg van Gent zijn logo: het hoofd van dé indiaan, die zo vaak een hoofdrol had  gespeeld in Buffalo Bill’s Wild West Shows. Dat is waarom de spelers van de ploeg “buffalo’s” zijn en waarom alle supporters van KAA Gent zich ook een beetje “buffalo” voelen.

15-04-2018 om 16:40 geschreven door kris vansteenbrugge  

De paasdagen zijn achter de rug: Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag, Pasen, Tweede Paasdag…  Maar is dat wel zó? Niét volgens filosoof Jan Bauwens. Volgens hem zijn wij blijven steken op Stille Zaterdag en is Pasen nog lang niet in zicht. Ik citeer (uit www.bloggen.be/tisallemaiet):

“Onze psychologie kan dit niet verwerken”: als een kwaad maar groot genoeg is, zal het niet langer als zodanig gelden doch daarentegen als een goed. Om die reden wordt de naam van Napoleon Bonaparte (1769-1821), een der grootste massamoordenaars aller tijden, alom in ere gehouden met reusachtige standbeelden en andere eretekens bij de vleet; naar hem worden in alle metropolen ter wereld restaurants en cafés genoemd en zelfs allerlei luxeproducten, incluis dranken en bonbons, alsof hij een sinterklaas was of een paashaas. Hetzelfde geldt voor Nero (37-68), Mao (1893-1976), Stalin (1878-1953) en vele andere tirannen. Het droppen van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki die in één klap een kwart miljoen mensen ter plekke deden verdampen zodat het enige spoor dat van hen restte een zwarte vlek was op de grond, wordt niet alleen herdacht door de slachtoffers: ook de daders bleven hun heldendaad vieren, onder meer met de tentoonstelling in het National Air and Space Museum, in Washington D.C., van de belangrijkste onderdelen van de Enola Gay – het vliegtuig waarmee de bommen werden gedropt – tot de dag dat het tuig met verf en bloed besmeurd werd. En de Japanners werden sinds die zwartste dag uit hun geschiedenis de beste bondgenoten van de moordenaars van hun volk.

Maar als onze psychologie niet in staat is om een kwaad te verwerken dat al te groot is, waarom zou hetzelfde dan niet waar zijn voor een al te groot goed? Het is bijvoorbeeld algemeen geweten dat het menselijke besef van het mirakel van het leven bijzonder ontoereikend is. Of spreken de kwistigheid met levensbelangrijke zaken, met mensenlevens en met levende soorten dan geen boekdelen? En het gemak waarmee men oorlog voert, de onbezonnenheid van landen en hun leiders? Onze psychologie blijkt derhalve evenmin in staat om een goed dat al te groot is, te bevatten. Vandaar de vraag: zou het niet kunnen dat niet slechts het leven maar evenzeer het eeuwig leven of de verrijzenis behoren tot die goederen waarvan de omvang het bevattingsvermogen van onze psychologie simpelweg te boven gaan?

Want dat wij het wonder van het biologische leven altijd zo fel onder zijn waarde schatten, komt doordat wij eraan gewoon geraakt zijn, zoals men zo vaak zegt, en gewenning is niets anders dan ongevoeligheid, psychisch onvermogen of een tekort aan besef. En gaan zij die het leven na de dood verwerpen omdat zij zeggen dat niemand dit bevatten kan, er dan niet verkeerdelijk vanuit dat het leven vóór de dood wél bevattelijk zou zijn? Ja, zij verwijzen naar de wetenschappen, die de religie van de nieuwste tijd zijn, maar zij blijven een religie. Want meer dan beschrijvingen geven de wetenschappen vooralsnog niet. Meer kan onze psychologie vandaag kennelijk niet verwerken. Pasen blijkt een zaak voor veel en veel later – een zaak voor een tijdperk dat nog volgen moet op dat van de vrede, dat nog lang niet in zicht komt. Wij houden noodgedwongen halt bij Stille Zaterdag.

Desalniettemin heb ik zondag, de dag ná Stille Zaterdag, genoten van het eerste lentezonnetje, van de Ronde van Vlaanderen en van een ontiegelijk groot paasei dat de klokken van Rome te onzent hebben gedeponeerd…

… en van Rambo, het schattig dwergkonijntje, dat voor een zestal dagen bij ons op bezoek is omdat zijn bazinnetje op vakantiereis is. Rambo is de naam die ik hem geef – zijn echte naam is “bolleke” of iets in die zin – sinds hij mij een venijnige beet in mijn vinger heeft gegeven toen ik mij in zijn kooitje waagde om er iets weg te nemen. Overigens een bijzonder lief en aaibaar beestje, maar wat in zijn kooitje ligt is van hém en wee hem die er iets wil wegnemen! En proper dat ie is, en zuinig: hij ruikt aan zijn keuteltjes en als hij oordeelt dat er nog enige voedingswaarde inzit eet hij ze weer op… Ik denk dat we een traantje zullen wegpinken als hij weer naar zijn bazinnetje moet.

Het bazinnetje van Rambo, alias “bolleke” woont in Kaster, en dat zet mij plots aan het denken. Zou hij een afstammeling kunnen zijn van de beroemde Karel over wie Joris t’Kint in 1992 een boek heeft geschreven: “Karel, het verhaal van een dwergkonijn”? De auteur van het boek is immers geboren en getogen op de Molendam in Kaster, in het huis waar hij tot op heden altijd gewoond heeft…

Hier volgt een citaat uit de eerste pagina van het boek:

Er lagen verschillende hokken naast elkaar en de kandidaat-eigenaars keken het eerste hok in. De konijnen leken hun allemaal veel te groot en ze hadden bovendien lange oren. Boer Jef had hen gewaarschuwd dat een uitgesproken kenmerk van een dwergkonijntje zijn kleine, spitse oortjes waren. Ze schoven nieuwsgierig door naar het tweede hok en dan naar het derde, maar geen van de konijnen onderscheidde zich van zijn soortgenoten die ze al voorbijgekomen waren. Een tikkeltje moedeloos keken ze het vierde en laatste hok in. De konijnen kropen onrustig door en over elkaar en hun oren sleepten bijna over het stro en de resten van het hun toegeworpen groen. En plots, ja, daar zagen ze het! Het had een zwart velletje en een koddig klein staartje en op zijn kopje stonden kleine rechte oortjes.

- Dat is ‘m, riepen ze gelijktijdig uit.

Het konijntje kroop gemoedelijk nog wat verder naar achteren toe en draaide zich dan rustig om. Hij had een sneeuwwit driehoekje op de neus.

05-04-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Etienne Van De Casteele, oudleerling van het Atheneum van Oostende in de jaren ’50 en lid van de Oudleerlingenbond, stuurde mij enkele dagen geleden een brief, vergezeld van een copie van een foto uit de oude doos, dewelke verschenen is in het laatste nummer van het blad Den Athenee (maart 2018). Een foto van de laatstejaars van het internaat schooljaar p1956-57. Meer dan zestig jaar geleden!...

22-03-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge