Beste Jan,

Hoeveel brieven hebt gij nu geschreven in verband met de verkiezingen van de afgelopen maand? Een stuk of acht, denk ik. Niet altijd even duidelijk voor een leek als ondergetekende, hetgeen niet wil zeggen dat ik er niets van opgestoken heb. Gij beweert geen verstand te hebben van politiek en de problemen enkel maar van de filosofische kant benaderd te hebben. En waar men geen verstand van heeft dient men zich ook niet mee te bemoeien, zo zult gij wellicht geoordeeld hebben, en daarom hebt gij deze keer, net als alle vorige keren, niet aan uw “stemplicht” voldaan. Maar misschien is dat “verzaken aan de burgerplicht” ook wel ingegeven door een afkeer voor de politiek. Welnu, die incivieke daad kan ik alleen maar toejuichen en ik neem mij bij deze voor het bij de eerstvolgende verkiezingen eveneens te laten afweten – gesteld dat ik dan nog in leven ben, natuurlijk – want ook ík heb geen verstand van politiek, ook ík ben gedegouteerd van de politiek, ik geef het op, ’t zal mijn tijd wel duren…

Ik weet nochtans hoezeer gij uitkijkt naar een geschreven reactie op al uw brieven, een politiek verhaal van mijnentwege. Van een serieus verhaal – dat zult gij wel begrijpen – kan natuurlijk geen sprake zijn, want als er iemand geen verstand heeft van politiek dan ben ík het wel. Zelfs een serieuze filosofische benadering moogt gij niet van mij verwachten. Ik hou er natuurlijk wel ideeën op na, maar dan ideeën die te gek zijn om los te lopen. Het is dan ook alleen maar om u te plezieren dat ik, zij het met veel schroom, enkele van mijn simplistische beschouwingen over de Belgische politiek “aan het papier toevertrouw”. Ze zijn te gek om los te lopen…

Ik deel de problematiek van de Belgische politiek voor mijzelf in als volgt… Er is ten eerste een sociaal-economisch luik, hetwelk ik niet los wil zien van de problematiek op mondiaal vlak en waarbij immigratie en veiligheid een onderdeel zijn, terwijl onderwijs en cultuur daar evenzeer in passen. En ten tweede is daar het communautaire probleem, waarbij Vlaanderen en Wallonië de hoofdrolspelers zijn.

Het eerste luik. Mijn politiek bewustzijn begon al te groeien in de eerste jaren na de oorlog, toen ik nog op de lagere school zat. Vader werkte als bouwvakker voor een baas. Hij werkte zich krom van de ochtend tot de avond, in weer en wind. Hij liep er sjofel bij in zijn werkkledij en iedere avond rolde hij twintig sigaretjes om ’s anderendaags geen werkverlet te hebben. Vaders baas liep er altijd keurig gekleed bij en netjes geschoren. Die man droeg een wit hemd met das, hij rookte sigaren, reed met een grote Amerikaanse luxewagen, ging regelmatig met vakantie – dat deden wij nooit –, was alom gerespecteerd  en woonde in een weelderige villa. Van “den bouw” had hij mijns inziens niet veel kaas gegeten: als er problemen waren met bepaalde constructies of met het interpreteren van het plan van de architect  moest vader dat steeds voor hem oplossen. Voor het runnen van zijn bedrijf had hij een bediende. Echt werken deed vaders baas volgens mij niet. Vader verdiende een karig loon. Zijn baas moet zeker honderd keer méér verdiend hebben. En omdat de baas een goede boekhouder had die er voor zorgde dat hij officieel zo goed als géén inkomen had, kreeg zijn zoon een studiebeurs die groter was dan de mijne. Wat die zoon precies gestudeerd heeft weet ik niet en ik betwijfel het zeer of hij uiteindelijk een diploma heeft behaald. Wel weet ik dat hij zijn vaders zaak heeft overgenomen en dat hij nu aan het hoofd staat van een héél groot bouwimperium. Als kind kwam ik in opstand als ik zag hoe hard vader moest werken om rond te komen en om zijn (enige!) zoon te laten studeren. Ik vond dat er gelijkheid moest zijn voor alle mensen en ik begon mij een beetje voor politiek te interesseren. Geen enkele politieke partij droeg die gelijkheid zo hoog in het vaandel als de communistische. Tijdens mijn eerste jaar aan de universiteit sloot ik mij dan ook aan bij de communistische studentenvereniging. Eén jaar slechts ben ik lid geweest. En in de jaren die volgden ben ik steeds verder weggegroeid van het communisme. De inconsequente levenswandel van enkele “ultralinkse” studentenleiders die ik had gekend en de wereldwijde ineenstorting van het communisme hebben daartoe bijgedragen. In een van uw laatste brieven hebt ge mij uitgelegd waarom het communisme onvermijdelijk uitmondt in dictatuur, dat alle rijkdom voortkomt uit arbeid en dat alle arbeid geleverd wordt door de armen. Ik durf niet beweren dat ik uw uitleg volkomen begrijp, maar uw argumentatie klinkt dermate overtuigend dat ik er vrede mee heb. En ik heb het gevoel dat gij u bij een en ander hebt neergelegd. Zal ik dat dan ook maar doen?

We moeten dat eerste luik niet afsluiten zonder het over het immigratieprobleem te hebben. Naar mijn gevoel is het onze plicht om asiel te verlenen aan allen die uit hun land gevlucht zijn uit levensbehoud, omdat ze in het eigen land met de dood bedreigd zijn om politieke redenen, of om familiale redenen (bloedwraak…). En moeten we dan niet even barmhartig zijn voor die mensen die zogezegd om economische redenen naar onze contreien komen? Ook zij worden immers met de dood bedreigd, zij het dan via een weliswaar langzamere maar vaak nog schrijnender lijdensweg: die van de hongerdood, in een land waar het leven “onleefbaar” is vanwege klimaat en bodemgesteldheid. Ook die mensen zouden moeten kunnen geholpen worden en moeten kunnen delen in onze welstand. Maar zou dat dan geen onrechtvaardigheid zijn tegenover die mensen die evenzeer zitten te verhongeren in onherbergzame gebieden, maar hun land niet verlaten omdat ze te zwak of te arm zijn of bang om tijdens hun overtocht  te verschroeien in de woestijn, te verdrinken op zee of te verstikken in de laadbak van een vrachtwagen? Ziehier dan mijn voorstel… Laten wij al die mensen die hun land willen verlaten gaan halen en laten wij hen gelijkmatig verdelen over onze “rijke” westerse gebieden. Gelijkmatig, zeg ik: mij is alvast bekend dat er in Frankrijk streken zijn waar men nog nooit een allochtoon heeft gezien, terwijl op andere plaatsen de autochtone bevolking sterk in de minderheid is. Vanzelfsprekend moeten die mensen een bestaansminimum krijgen. Een probleem kan dat nauwelijks zijn. De rijken en vooral de super-rijken in onze maatschappij moeten simpelweg hun ecologische voetafdruk “terugdraaien” – liefst op een drastische manier. Dat zal weliswaar een shockeffect veroorzaken maar op den duur zullen zij er niet ongelukkiger om worden, wel integendeel. Maakt geven immers niet gelukkiger dan krijgen? En wat het geboortecijfer onder de allochtonen betreft: het zal ongetwijfeld dalen tot normale westerse proporties nu de ouderen voor hun levensonderhoud niet langer zullen aangewezen zijn op hun nageslacht. Door de massale emigratie zal in de arme landen de bevolking meteen tot “draagbare proporties” herleid zijn. Alleen moet er zorg voor gedragen worden dat het voortplantingstempo getemperd wordt, zoniet wordt het “dweilen met de kraan open”. Die geboortebeperking zal er ongetwijfeld vanzelf komen van zodra niet langer het kroost, maar een pensioen de oude dag zal waarborgen. En voor dat pensioen kloppen we dan weer aan bij de rijken en de super-rijken die deze aardbol bevolken, waardoor deze laatsten nóg gelukkiger zullen worden.

En nu het tweede luik: het communautair probleem. Enkele jaren geleden had ik het in dat verband al over de toekomst van het Belgisch koningshuis (cf. weblog d.d. 19.9.2007  www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=225). Niet één regeringsleider in ons land heeft de oplossing die ik toen uitgedokterd heb, au sérieux genomen. En wat het separatisme betreft? Ja, dát vind ik wel wat. Want, zeg nu zelf, mijn beste Jan: wat hebben Walen en Vlamingen écht gemeen, behalve het koningshuis en de diables rouges? De separatisten willen het land kapotmaken zeggen de belgicisten. Maar als we Vlaanderen nu eens bij Nederland voegden en Wallonië bij Frankrijk, dan was er toch niets kapotgemaakt. Wel integendeel, dunkt me. Misschien waren er dan wel oude breuken hersteld. En ze zeggen ook dat de Vlamingen blij mogen zijn met de Walen, want dat ze anders tijdens de laatste Olympische zomerspelen niet drie doch slechts één medaille zouden behaald hebben. Waar dan weer tegenover staat, dat indien Vlaanderen met Nederland als één natie had deelgenomen, er eenentwintig medailles waren behaald. Al stel ik mij hierbij de vraag of Nederland erg happig zou zijn om ons te annexeren. Voor die ene luttele medaille…  

Groeten,

Kris.

20-06-2014 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge