Geachte Heer Goubitz,

Uw brief van eergisteren 7 maart heb ik in goede orde ontvangen. In de brief herinnert u mij eraan dat u mij een aantal weken geleden een vragenlijst hebt gestuurd, waarin u mij vroeg om deel te nemen aan een studie naar autobezit, in opdracht van autofabrikant SKODA, dewelke regelmatig aan een deel van zijn klanten vraagt hoe tevreden ze zijn over hun auto en over de door SKODA verstrekte dienstverlening: dit wordt gedaan om de producten en diensten constant te kunnen verbeteren en om te kunnen blijven voldoen aan de verwachtingen van de klanten met betrekking tot veranderingen, waaronder veiligheid en betrouwbaarheid… 

(Zeker en wis, een zéér lovenswaardig initiatief).

U vermeldt verder in uw brief dat u zeer dankbaar zou zijn indien ik de tijd zou kunnen nemen om de vragenlijst in te vullen en terug te sturen. Voor het geval ik de vragenlijst niet meer zou hebben, voegt u bij de brief een nieuw exemplaar.

(Spring rustig wat zuiniger om met uw dankbetuigingen, geachte heer Goubitz: mijn tijd is niet kostbaar, ik heb tijd zat. En de vragenlijst heb ik inderdaad niet meer. Verticaal geklasseerd, zoals dat heet, en dat lot heeft ook de nieuwe vragenlijst reeds ondergaan. Ik leg direct wel uit waarom.)

Aangezien u slechts met een klein aantal SKODA-bezitters contact hebt, zoals u verder in uw brief beweert, rekent u op mijn “vrijwillige” medewerking. En aan ’t eind van de brief dankt u bij voorbaat voor mijn “bereidwillige” medewerking.

(Tot die kleine elite te behoren van SKODA-bezitters die hun tevredenheid mogen uitspreken, streelt natuurlijk mijn ijdelheid en uw voorbarige dankbetuigingen steek ik ook met graagte op zak. En dat ik het desalniettemin vertik om aan uw enquête deel te nemen? Omdat ik eindelijk mijn kans wil grijpen om weerwraak te nemen voor hetgeen mij reeds bijna twee jaar kwelt. Het verhaal volgt hierna.)

Een kleine twee jaar geleden kochten wij, mijn vrouw en ik (wij behoren nog tot die zeldzame paren die met gemeenschap van goederen getrouwd zijn) een auto SKODA OCTAVIA. Omdat mijn vrouw gebrand was op een houten dashboard (in feite: simili-houten) en dat soort dashboard alleen bestond bij een bepaald subtype van SKODA OCTAVIA, beval de verkoper ons dus dat subtype aan, dat weliswaar… tweeduizend euro duurder was. Maar wat wilt ge: ce que femme veut, Dieu le veut ! Dat subtype bleek achteraf in twee uitvoeringen te bestaan : met een simili-houten en met een simili-zilveren dashboard. Toen ik de auto ging halen bleek het er een te zijn van de tweede soort en dat zag ik pas toen ik er mee thuis kwam. We vonden het dashboard allebei lelijk, mijn vrouw en ik, minder mooi dan het dashboard van het gewone (en tweeduizend euro goedkopere)  type. De verkoper gaf toe dat hij een fout had gemaakt, dat hij slordig was geweest bij het invullen van de aankoopbon en hij bood daarvoor zijn welgemeende verontschuldigingen aan. Omdat ikzelf ook een fout had begaan – ik had niet voor ontvangst mogen tekenen! – konden wij spijtig genoeg geen aanspraak maken op enige tegemoetkoming.

En ziet u, mijn beste Goubitz, nu de kans op wraak, waar ik al jaren op belust ben, mij zomaar in de schoot geworpen wordt, kan ik die onmogelijk laten voorbijgaan: ik vul de vragenlijst lekker niét in en u komt dus niét te weten hoe tevreden ik ben over de auto en over de door SKODA verstrekte dienstverlening. Ha, de smaak van de wraak kan zoet zijn! Maar om u te bewijzen dat ik niet rancuneus ben: laat SKODA mij die tweeduizend euro terugbetalen (met 0,5% interest als het even kan en 0,25% getrouwheidspremie, zoals op 't spaarboekje) en ik veeg de spons erover. Stuur mij dan nogmaals, d.i. ten derde male, de vragenlijst en ik zal ze met plezier invullen alsof er niets gebeurd was…

Hoogachtend,

Kris Vansteenbrugge.

09-03-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge