Op pagina 2 van Het Laatste Nieuws neemt Luc Van der Kelen het vandaag op voor de stakers in de luchthaven van Zaventem. Terecht – mijns inziens – vraagt hij zich af: “Zou u elke dag 13 ton verzetten, met zijn drieën, de hele week koffers in en uit een vliegtuig tillen, voor het luttele bedrag van 1400 euro?” Nog driehonderd minder dan het gezinspensioen van mijn vrouw en mij. Akkoord, wij moeten er met ons tweeën van leven, maar wij hoeven er dan ook niets voor te doen. Reizigers aller landen, in de hoop dat u het mij niet kwalijk neemt, ik sta achter die stakers. Tenzij u mij één goede reden kunt geven waarom die bagagedragers, die harde werkers, minder zouden moeten verdienen dan pakweg een CEO van een groot bedrijf of een Europees parlementslid. Als er dan tóch moet gediscrimineerd worden wat het inkomen betreft, dan zou ik geneigd zijn om die laatste categorie een kleiner loon te betalen. De arbeidsvreugde die zij allen beweren te ervaren zou dan een compensatie zijn voor dat kleiner loon. En de arbeidsvreugde bij de sjouwers van Zaventem, dat zie ik zo direct nog niet zitten… Maar die CEO of dat parlementslid dragen een grote verantwoordelijkheid, hoor ik sommigen onder u zeggen. En als die dan een fout maken, een zware, waardoor het bedrijf of Europa een miljarden-verlies lijden, wat gebeurt er dan met die verantwoordelijken? Moeten zij dan hun monstersalarissen terugbetalen en verder boeren met 1400 euro in de maand?

Op pagina 6 is er een titel die luidt “Nooit meer toeristen in Vlaanderen”. Die titel bracht mij een ogenblik aan het schrikken, want ik las het als “Nóóit meer toeristen in Vlaanderen”, terwijl het wel degelijk bedoeld was als “Nooit méér toeristen in Vlaanderen”. Wat blijkt? In de eerste helft van het jaar mocht de Vlaamse toerismesector al 14,2 miljoen overnachtingen noteren en dat zijn er een miljoen meer dan in dezelfde periode in 2017. En wat zegt Vlaams minister van Toerisme Ben Weyts daarvan? “Wij zetten  sterk in op culturele meerwaardezoekers uit het buitenland. Met unieke troeven zoals de Vlaamse Meesters kunnen we hen lokken naar de bakermat van zoveel kunst en cultuur”. Met die “Vlaamse Meesters” heeft Ben Weyts ongetwijfeld een aantal schilders voor ogen: Rubens, Van Dyck, Breughel, Teniers, Jordaens, Raveel… En waar komen ze vandaan, al die toeristen? Uit de buurlanden? Uit Marocco, Turkije, Afghanistan, China? China is een schot in de roos (24%), maar de andere twee podiumplaatsen zijn voor de Verenigde Staten (17%) en… Brazilië (20%). Zelden een Braziliaan tegen het lijf gelopen, maar dat ligt aan mij natuurlijk.

Pagina 8 en 9 zijn gewijd aan de helicoptercrash waarbij de Thaise multimiljardair Vichai Srivaddhanaprabha eergisteren om het leven is gekomen. Een extreem vrijgevige man, zeggen mensen die ooit met hem hebben gewerkt. Hij was eigenaar van de Engelse voetbalclub Leicester City en ook van de Belgische voetbalclub Oud-Heverlee Leuven. In 2016 trakteerde hij in een goede bui alle spelers van de Engelse voetbalclubploeg op een blauwe BMWi8s – de marktwaarde van zo’n autootje bedraagt honderdtwintigduizend euro. En zeggen dat ik er een paar weken geleden in geslaagd was het gsm-nummer van de heer Srivaddhanaprabha aan de weet te komen. Ik zou contact met hem genomen hebben met de vraag of er geen beetje sponsorgeld zou afkunnen voor onze loopwedstrijd “Dwars door Grijsloke”. Het equivalent van, laten we zeggen, zo’n blauw BMWi8s’tje. Maar ’t heeft dus niet mogen zijn. Rust in vrede, Vichai.

Op pagina 10 heeft ene LPS het over Pauline Van Marcke, onder de titel “Papa zou trots geweest zijn”. Pauline is de 19-jarige dochter van Claude Van Marcke, die vorig jaar op 48-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een “routine hartonderzoek”. Claude was een gerenommeerd advocaat en tegelijkertijd burgemeester van Anzegem, alom geliefd en geprezen. Bij de recente gemeenteraadsverkiezing heeft dochter Pauline de plaats van haar overleden vader ingenomen op de lijst van “Samen Eén” en meteen een overweldigend aantal stemmen behaald, zelfs tweemaal zoveel als er op haar vaders naam ooit werden uitgebracht. Natuurlijk zou haar papa trots geweest zijn. Welke ouder zou dat niet, op zo’n kind. En waaraan heeft Pauline dat succes te danken? Aan papa, ongetwijfeld, en misschien ook wel een beetje aan mijn lovende voorbeschouwing op deze blog (www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=3117615), waarvan hier alvast een uittreksel:

Op nummer twee op de lijst staat niemand minder dan de dochter van wijlen Claude Van Marcke. Zij heet Pauline en is net negentien geworden. Wie anders voor Claude zou gestemd hebben zal nu ongetwijfeld zijn stem uitbrengen op Pauline al was het maar om de ter ziele gegane burgemeester te eren. En als Pauline de sjerp zou mogen omgorden, wát een publiciteit zou dat niet opleveren voor Anzegem: de jongste burgemeester van ’t land en ongetwijfeld van alle tijden!

Of ik Pauline persoonlijk ken? Allerminst. Voor de verkiezing wist ik zelfs niet eens af van haar bestaan. Maar geldt dat wellicht ook niet voor de meesten van haar kiezers? Goed bloed liegt niet, moeten zij wel gedacht hebben. Voor het burgemeestersambt acht Pauline zich, helaas, nog te jong. Ze is  immers nog een schoolmeisje en een full-time job als burgemeester van Anzegem is o zo moeilijk te combineren met de studie. Maar wie weet, tegen het einde van de legislatuur? Misschien zal zij dan de sjerp omgorden en zal dan het ogenblik gekomen zijn waarop ik Pauline iets wil vragen, als wederdienst voor het artikel op mijn blog: Paulientje, lieve schat, zorg er alstublieft voor dat het petanquepleintje van de Kleine Kluis bespeelbaar gemaakt wordt. Ik zal dan al een eind in de tachtig zijn… maar oneindig dankbaar.