(vierde van zeven brieven aan een vriend)

Beste Roger,

Woensdag is marktdag in Saint-Rémy. Ideaal om het stadscentrum te bezoeken. Men heeft hier een hoge pet op van de Nederlandse schilder Vincent Van Gogh. Op het wegdek ziet men talloze grote “klinknagels” met de naam “Vincent”: enkel de voornaam dus, en niet de voor de Fransman onuitspreekbare familienaam. Er is hier een straat waar over de hele lengte op min of meer regelmatige afstand van elkaar reproducties staan van meesterwerken van de schilder. Van Gogh heeft hier slechts een jaar verbleven – in een krankzinnigengesticht nog wel! – maar niettemin is een groot deel van zijn oeuvre hier tot stand gekomen. En ofschoon hij, naar mijn gevoel althans, als schilder amper iets hoger rijkt dan tot aan de enkels van de grote Franse impressionisten, toch heeft hij ze allen overklast: Degas, Manet, Monet, Renoir…  Dat afgesneden oor zal daar wel voor iets tussen zitten, al beweren sommigen dat hij enkel het lelletje had afgesneden.

Er zijn hier veel kleerwinkels en daarmee zijn Desdemona, Mantequila en Hendrik in hun nopjes. Deze laatste omdat hij zich geroepen voelt om het koopgedrag van de dames te stimuleren en zodoende de wereldeconomie draaiende te houden. Zijn slogan: als ge iets gaarne ziet waarom zoudt ge het dan in godsnaam niet kopen? Ikzelf loop de stalletjes af waar ze boeken en strips verkopen. Eéntje heb ik gekocht: “La chèvre de monsieur Seguin”.

Wie kent niet het verhaal van dat eigenzinnig geitje Blanquette, dat haar baas, meneer Seguin, per se wilde verlaten om naar de bergen te trekken. Meneer Seguin probeerde haar te overhalen om te blijven, omdat hij ervan overtuigd was dat ze daar, hoog in de bergen door de wolf zou verslonden worden. Maar het koppig geitje hield voet bij stek en meneer Seguin liet haar gaan. En hoe het verhaal eindigt? In de Provence wordt nog vaak gepraat over « la cabro de moussu Seguin, que se battéque touto la neui emé lou loup, e piei lou matin lou loup la mangé ». Ik neem aan, mijn beste Roger, dan je kennis van het Provençaals voldoende is om dit te begrijpen en zo zie je maar wat je er mee opschiet als je vrij wilt leven… 

Het geitje van meneer Seguin is wellicht het meest bekende verhaal van Daudet. Hij schreef het ten behoeve van ene Pierre Gringoire, een lyrisch dichter te Parijs, een beklagenswaardige kerel, ondervoed en in lompen gekleed, die een goed betaalde plaats als vaste rubriekschrijver in een Parijse krant geweigerd had… om vrij te kunnen leven. Om een paar redenen ligt dit verhaal mij nauw aan het hart. Er is vooreerst de pentekening die ik zo’n veertig jaar geleden kocht bij mijn eerste bezoek aan “de molen”: een geitje dat graast in de buurt van de molen. Al die jaren heeft de tekening boven mijn bed gehangen… en ze hangt er nog. Bij je eerstkomend bezoek zal ik het je laten zien.

12-10-2016 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge