Beste Jan,

Dat ik nu pas reageer op uw mail van 24 maart heeft te maken met mijn “muis­arm”. De mail heeft mij alleszins aangenaam verrast, en niet in ’t minst doordat ge voor ’t eerst sedert jaren Omsk van Togenbirger ten tonele voert. De profes­sor blijkt dus nog in leven te zijn en, naar ik mag verhopen, in goede gezond­heid. Of ik daar aan twijfelde? Een beetje. Enkele jaren geleden heb ik hem, zo­als ge ongetwijfeld weet, een bezoek gebracht. Hij was toen niet in een aller­beste conditie en ook zijn humeur was navenant. De dag van mijn bezoek ging hij gebukt onder tandpijn en onder de pijnstillende medicatie. Tandpijn is weliswaar meestal een onschuldige aandoening en van voorbijgaande aard, maar ik dacht dat er méér aan de hand was. De geleerde zag er moe uit en oud, ofschoon naar alle waarschijnlijkheid jonger dan ikzelf. Zijn moeder woonde toen bij hem in – of hij bij haar? – en zij was het die mij hartelijk verwelkomde. Een alleraardigste bejaarde vrouw. Zou zij  nog in leven zijn? Dat wil ik gaarne van u vernemen. Ze zal nu wel haast honderd jaar zijn. Ze zag er niet ouder uit dan de professor zelf. Vermoedelijk ziet ze er nu, op haar honderdste, nog steeds goed uit. Al zou ik zoiets nooit durven zeggen tegen iemand van die leef­tijd, want die mensen beseffen wel dat als ze ge-ziet-er-goed-uit te horen krij­gen, er in feite bedoeld wordt “ge ziet er nóg goed uit” of “ge ziet er nog goed uit voor uw leeftijd”. Stijn Streuvels, die decennia lang onze grootste Vlaamse schrijver was, maar op heden zelfs niet meer tot aan de enkels reikt van Her­man Brusselmans of Dimitri Verhulst, heeft ooit geschreven: als ze zeggen dat g’er goed uitziet, ’t is teken dat ge oud wordt en te kwiste gaat. Het woordje “nog” is in dit verband overigens helemaal uit den boze. Toen ik, zo’n achten­twintig jaar geleden, de eer had de beroemde professor P.C. Paardekooper in mijn woning te mogen ontvangen en hem vroeg “is het wáár dat u nog een boek aan ’t schrijven bent?” reageerde hij verbaasd met een wedervraag: waarom het woordje “nog”? P.C. Paardekooper was toen vijfenzestig en vorig jaar is hij overleden op drieënnegentigjarige leeftijd. Stijn Streuvels is achten­negentig geworden. Als ik Paardekooper in het hiernamaals tegenkom zal ik mij verontschuldigen voor dat woordje “nog” en ik zal hem vertellen dat ikzelf op mijn vijfenzestigste mijn eerste boek heb geschreven en dat ik mij op mijn vier­enzeventigste, aan de vooravond van mijn twaalfde boek, op het hoogtepunt van mijn literaire carrière heb gevoeld.

Maar we dwalen af van het onderwerp: Omsk van Togenbirger. Professor Omsk van Togenbirger de Waelekens, om precies te zijn. Bij het lezen van uw mail krijg ik de indruk dat hij nog steeds even scherp van geest is en dat hij zijn ideeën nog steeds op de beproefde wijze overbrengt op zijn toehoorder. De wijze van vraag en antwoord, de wijze van Socrates. En is deze laatste niet de grootste filosoof aller tijden? De gedachte dat een filosoof als professor van Togenbirger ooit het stadium van dementie zou bereiken, doet mij huiveren. Waarom die gedachte nu bij mij opkomt kan ik niet verklaren. Stijn Streuvels was beslist niet dement op ’t einde van zijn leven en van P.C. Paardekooper weet ik het niet. Maar mijn gedachten dwalen af naar een van de allergrootste na-oorlogse politici van ons land. Op hoge leeftijd werd deze politicus opgenomen in een universitair ziekenhuis. Op een dag werd hij in een rolstoel gezet in een van de gangen die leidden naar de afdeling radiologie, te wachten op zijn beurt. Om hem te beschermen tegen de tocht in de koude gang had een jonge verpleegster, niet wetende wie de beroemde patiënt was, een dikke wollen handdoek over zijn hoofd en hals en schouders gelegd. De handdoek was daarna allengs naar beneden gezakt, tot over zijn aangezicht. Op een jammerlijke manier werd de geestelijk en lichamelijk sterk verzwakte man over ’t hoofd gezien. Tot iemand tegen het sluitingsuur de handdoek oplichtte om te zien wat dáár onder zat: de man die het land geleid had, gedurende vele jaren! De “grote man” zal zich mogelijkerwijs van geen kwaad bewust geweest zijn. En dat is maar goed ook. Vaak zijn de goden barmhartig: wie ze echt beminnen laten ze ofwel vroeg sterven ofwel afdalen tot een toestand van dementie vooraleer hen tot zich te nemen. Quem deus perdere vult, prius dementat!

Maar ten tweede male dwalen we af. Laten we het dus nu maar gauw hebben over de kern van de zaak: de visie van O. van Togenbirger op de toestand in Oekraïne. Ik kan de professor goed volgen, waar hij betoogt dat Amerika er belang bij heeft de nationalisten overal in Europa, en dus ook in Oekraïne, te steunen. En hoe dat moet leiden tot de ondergang van de euro en de heropleving van de Amerikaanse dollar. Neen, zo ver had ik niet gedacht…

Ik doe alvast een gebedje tot Onze-Lieve-Heer dat hij professor Omsk van Togenbirger de Waelekens behoede voor het Alzheimer-spook. En ik zal mijn lezers, die geïnteresseerd zijn in het betoog van de professor, gaarne verwijzen naar uw blog: www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2482815.

Met de beste groeten,

Kris.

18-04-2014 om 18:01 geschreven door kris vansteenbrugge  

Paus Franciscus vraagt vergiffenis voor het kindermisbruik door priesters, zo delen de media ons mee, dezer dagen. Een mooie geste van de paus. Zeer genereus. De slachtoffers zullen daar goed mee geholpen zijn. De paus heeft letterlijk verklaard, zo staat er in één van de Vlaamse kwaliteitskranten: “Ik wil persoonlijk om vergeving vragen voor het kwaad van het seksueel misbruik van kinderen dat door sommige priesters werd aangericht”.  Nu ja, bijna letterlijk, want onze sympathieke Bergoglio zal het wel in ’t Italiaans gezegd hebben.

Een ander item in de media dezer dagen is de vermeende belastingfraude van Karel De Gucht. Valse geruchten, zo blijkt. Zodat we nu wel degelijk mogen concluderen dat Karels bezittingen, in casu zijn optrekje in Toscane, zijn spaarcentjes en dergelijke, wel degelijk op een eerlijke manier en door hard werken verdiend zijn. Er dient overigens opgemerkt dat zijn echtgenote eveneens mee gaat uit werken, als ik het tenminste niet verkeerd voor heb.

Een ander verhaal is dat van de steenrijke 77-jarige Italiaanse ex-premier Berlusconi. Van hem kunnen we bezwaarlijk zeggen dat hij al die rijkdom met noeste arbeid heeft vergaard. Belastingfraude! Daar is hij tenminste voor veroordeeld: vier jaar gevangenisstraf. Men heeft de straf evenwel omgezet in een werkstraf: vier uur per week moet hij nu gaan werken in een verzorgingstehuis, een héél jaar lang. Dat zal hem leren! Op zijn oude dag nog moeten werken. Of zijn toekomstige jonge vrouwelijke collega’s in het verzorgingstehuis veilig zullen zijn voor de oude rijke geilaard  valt nog maar te bezien.

En dan is er nog een verhaal over multimiljardair Poetin. Of die ook belastingfraude heeft gepleegd is mij niet bekend, maar ’t zou mij niet verbazen. In Sotchi laat Vladimir een buitenverblijf optrekken van één miljard euro…

Paus Franciscus, politici en belastingfraude, dat heeft mij aan het denken gezet. En ik ben tot een kordaat besluit gekomen. Ik wil persoonlijk om vergeving vragen voor het kwaad van de belastingfraude dat door sommige politici werd aangericht. Of ik de mening toegedaan ben dat alleen door politici aan belastingfraude wordt gedaan? Bijlange niet! Maar ik beperk mijn vraag om vergeving tot de politici. Mijn generositeit is namelijk niet onbeperkt…

15-04-2014 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge