En van die man wiens liefhebbende echtgenote zich slechts aan de andere kant van de weg waant.  

Uit de grafsteen van Frédy tenslotte leren wij twee zaken: 1° dat motorrijden gevaarlijk kan zijn voor de gezondheid en 2° dat, in ’t Frans, het voltooid deelwoord in getal overeenkomt met het “objet direct” dat voorafgaat. In geslacht overigens ook...

Bordeaux heeft geen “onuitwisbare” indruk op mij nagelaten. Ligt het aan mij? Of ligt het aan de warmte? Wat mij ongetwijfeld zal bijblijven is het standbeeld van de wellicht meest bekende Bordelees, Jacques Chaban-Delmas. Hij was burgemeester van Bordeaux en onder het presidentschap van Pompidou was hij premier van Frankrijk. Hij overleed in 2000 op 85-jarige leeftijd.

Saint-Emilion is een dorp – of is het een stadje? – een paar tientallen kilometer te oosten van Bordeaux. Tal van mooie oude huisjes, hooggelegen op een rotsheuvel, in het midden van een van de beroemdste wijngebieden ter wereld, meer dan vijfduizend hectare groot. Er is een burcht met een toren uit de 13^e eeuw, een klooster en een kerk uit de 11^e eeuw en tal van winkeltjes waar – u raadt het al – wijn te koop is. Er zijn honderden, wel duizenden soorten Bordeaux-wijnen, al hebben ze allemaal dezelfde kleur: rood, Bordeaux-rood. Maar daar heb ik – mijn trouwe lezers weten dat – weinig boodschap aan. Wat mij betreft had Dionyso de kunst van het wijnbereiden best voor zichzelf kunnen houden (*zie de scheurkalender De Druivelaar d.d. 25 november 2018). Of mijn drie reiscompagnons er dezelfde mening op nahouden weet ik niet zeker. Ik stel enkel vast dat Mantequila en Desdemona een cappuccino bestelden, mijn zwager en ik een Blonde Leffe, terwijl al de andere toeristen op ons terras het hielden bij de “godendrank”. Vermeldenswaard vind ik de kennis die ik daar heb opgedaan omtrent de verschillende formaten van de wijnflessen. Er is vooreerst het gewoon formaat, de “bouteille” van driekwart liter. Dan is er de “magnum” van anderhalve liter of twee bouteilles, en de “supermagnum” van drie liter of vier bouteilles. En tussen de magnum en de supermagnum hebben we dan nog de “Marie-Jeanne” met een inhoud van drie bouteilles. Of deze laatste iets te maken heeft met Marie-Jeanne, de kersverse echtgenote van Vlaanderens beroemdste zakenman Willy Naessens? Ik durf er mijn hand niet voor in ’t vuur steken. En dan zijn er nog een heleboel grotere maten. Ik vermeld enkel de drie grootste. Er is de “Balthazar” van twaalf liter, de “Nabuchodonosor” van vijftien liter en de “Melchior” van achttien liter. Balthazar en Melchior zijn twee van de Drie Koningen uit het Bijbelverhaal. Bij Nabuchodonosor gaan de gedachten van de historische bollebozen onder mijn lezers wellicht uit naar een Babylonische koning van enkele honderden jaren vóór Onze Heer Jezus, de mijne gaan uit naar onze roemruchte konijnenbok uit mijn kinderjaren, onze Nabuchodonosor. Nabukske voor de vrienden…

De château die Karel had uitgekozen bevindt zich in Fronsac: Château de la Rivière. Die rivière is de Dordogne en Fronsac is een dorp dat gelegen is langs de rechter oever van de rivier, zo’n twintig kilometer ten Noord-Oosten van Bordeaux. Er is een immens kasteel, één van de grootste wijnkastelen van Frankrijk. Het kasteel  heeft een rijke geschiedenis en het beschikt over kilometers onderaardse gangen waar de temperatuur onveranderlijk op dertien graden Celsius blijft, winter en zomer, en waar honderdduizenden flessen  Bordeaux-wijn opgestapeld liggen, alle gewonnen op deze “Château de la Rivière”. Ook de grote formaten zijn hier te vinden evenals ontelbare wijnvaten. Dat alles met een inhoud van miljoenen liters. De gids die ons rondleidt brengt ons naar een plek die alleen toegankelijk is voor VIP’s en voor de beau monde, wij dus. Die plek is voorbehouden aan extreem dure wijnen. De duurste is er een die achtenzeventig jaar oud is, van ’t jaar veertig dus. Kostprijs: driehonderdvijftig duizend euro! Of die wijn nog drinkbaar is? Geen mens die het weet. Om die vraag te kunnen beantwoorden zou men de wijn moeten proeven en dat houdt in dat de fles geopend moet worden en... daardoor meteen zijn waarde verliest. Zodus.  Plots gaan mijn gedachten naar de fles Vita-bier die ik al jaren in mijn bezit heb en waarvan ik de wereld kond heb gedaan op 8 november 2006 via mijn weblog www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=135 en waarvan ik toen de prijs bepaald heb op vierduizend euro. Een aantal kandidaat-kopers hebben zich toen aangemeld, maar niet één was bereid de volle prijs te betalen. En of ze ongelijk hadden: de fles is heden ten dage tussen de negen en de tien duizend euro waard en nog steeds in mijn bezit. Aan mijn trouwe bloglezers ben ik evenwel bereid ze te verkopen voor achtduizend. Maar dan geen cent minder.

Ik herinner mij een collega, wiens echtgenote (beiden zijn overleden) een adellijke titel droeg en behoorde tot een familie waarvan beweerd werd dat zij één van de grootste wijnboeren/château-eigenaars was van Frankrijk, regio Bordeaux. Tienpond was de naam en het is mij altijd voorgekomen dat  daar veel opschepperij kwam bij kijken. Kan men met zo’n naam carrière maken in Frankrijk? En zie je wel, de gids van de Château de la Rivière, was totaal onbekend met de naam. Ge moet het op zijn Frans uitspreken, zei Karel: “Tiens Pont”. En, jawel hoor, “Tiens Pont” is een naam waarvoor men hier een diepe buiging maakt en wij werden op slag met nog meer egard bejegend.

De avond vóór de terugreis is er de inzet van de jaarlijkse “fête” in Saint-Laurent. Dat is wat wij “kermis” noemen. Op een groot grasplein – zonder gras vanwege de droogte – was er een mosselsouper (typisch Vlaams!)  in openlucht en allerlei kermisattracties: paardjesmolen, schiettent, smoutebollenkraam, botsauto’s, zwiermolen, eendjes vissen… Precies zó zag de kermis eruit in mijn dorp, lang geleden…  Voor de mosselsouper diende er vooraf ingeschreven te worden. ’s Ochtends had Karel daarvoor gebeld. Helaas, alle tafels waren al bezet en ze hadden zelfs al vijftig mensen moeten weigeren. Maar… voor vier Belgische touristen, qui aiment la France, kon er wel iets “geregeld” worden. De prijs was tien euro, wijn inbegrepen. Tegelijk werd ons verzekerd dat de mosselen die we zouden voorgeschoteld krijgen de beste van de wereld waren. Zodus! Die avond – we waren op weg naar de fête – kwamen we voorbij de mairie, dat is wat ze bij ons het gemeentehuis noemen. Daar resideert de burgemeester, maar het woord “bourgmestre” is de mensen hier totaal vreemd: de burgemeester heet hier “le maire”.  Hij was net verschenen voor het open raam, op de eerste verdieping van de mairie. Enkele tientallen mensen waren hier verzameld om ‘s burgemeesters openingsspeech van de kermis te aanhoren. Toen de burgervader na de speech naar buiten kwam, waren wij er als de kippen bij om hem te begroeten. Een rijzige figuur, goed in het pak en een keurige spreker, een zestiger, die zeker niet zou misstaan als maire van een grote stad. Met een handdruk en een vriendelijke glimlach zouden we al tevreden geweest zijn, maar we bleken zozeer in de smaak te vallen dat de kennismaking uitliep op een gesprek van welhaast een half uur. Hij was afkomstig van Parijs. Zijn voorganger, ene Jacques, die hier zeer populair moet geweest zijn, was nog niet zo lang geleden overleden. Zijn gemeente, Saint-Laurent d’Arce heeft amper een goede duizend inwoners. Of er in Frankrijk veel van die kleine gemeenten zijn en of die allemaal een maire hebben? Zeer zeker. En overigens, Saint-Laurent is niet eens zo’n kleine commune: er zijn er van honderd en minder inwoners, alle met een maire en een conseil municipal. Hij laat ons de raadszaal van de mairie zien. In ’t midden een grote vergadertafel met vijftien zitplaatsen: voor de maire en de veertien membres du conseil. Boven de stoel van de burgemeester een reuzegrote foto van president Macron, alhier nochtans niet zo geliefd naar het mij voorkwam. De avond verliep verder geheel naar wens. Een waardige afsluiter van een mooie vakantieuitstap naar la douce france. En, als het dementiespook niet al te hard toeslaat, zal ik u nooit vergeten, Saint-Laurent. D’Arce, wel te verstaan.