Zijn we afgedwaald van het onderwerp waarmee dit verhaal begonnen is? Niet noodzakelijk. Iets zegt mij dat er een parallel te trekken is tussen de roof van mijn Apollobeeld en die van de Rechtvaardige Rechters. En hoe meer ik over de dingen nadenk hoe vaster ik ervan overtuigd raak dat mijn grootmoeder en doopmeter Leonie gedurende twintig jaar de enige is geweest die de sleutel van het mysterie van de Rechtvaardige Rechters in handen had. Tot aan haar overlijden in 1956. En daarna?

We mogen Leonie Vancraeynest voorlopig in geen geval loslaten. Dat ze niet écht een lief en aangenaam metertje was en dat ze mij vaak, en vrijwel altijd tegen mijn zin, meenam naar de oude steenoven met een grote zak die gevuld diende te worden met groen konijnenvoer, dat weet u ondertussen al. Ach, het zou onrechtvaardig zijn van mijnentwege om te beweren dat het altijd kommer en kwel was met meter. Af en toe kon ze mij wel boeien met één van haar verhalen. ’t Waren meestal  griezelige verhalen, met heksen en tovenarij. Ze vertelde het met zoveel overtuiging dat ik menigmaal geloofde dat haar verhaal echt gebeurd was. Zoals het verhaal dat nu volgt:

- ’t Was op een gure nacht in ’t najaar - jij was nog lang niet geboren - dat ik een wandeling deed rond de kerk, omdat ik de slaap maar niet kon vatten. Ik had mij goed ingeduffeld, want het was koud en winderig. Het was over middernacht. Er was geen mens meer te bespeuren op de straat en de enige verlichting kwam van een flauw straaltje maan. En in dat flauwe maanlicht ontwaarde ik aan een zijingang van de kerk een luxe-auto. Ik vond dat vreemd, want luxe-auto’s waren zeldzaam in die tijd. En toen ik dichterbijkwam zag ik een manspersoon uit de zijdeur van de kerk naar buiten komen. Hij droeg een lange mantel en hij had een kap over het hoofd. Ik kon zijn gezicht niet zien. Onder de arm droeg hij een groot pak. Hij stond stil toen hij mij had opgemerkt. Mijn hart bonsde van de schrik. Niettemin sprak ik hem aan. Ik vroeg zelfs wat er in het pak zat dat hij onder de arm droeg. “Denk maar niet dat ik iets uit de kerk gestolen heb” sprak hij op fluisterende toon. “Ik heb hier integendeel iets naar binnengebracht, iets wat toebehoort aan Sint-Jan, uw parochie-heilige”. Hij ontvouwde zijn pak. Het bleek een enorme grote jute zak te zijn, véél groter dan onze zak voor de konijnen. Ik vroeg wat er in de zak had gezeten. “Als ik u dat zou vertellen, zou er groot onheil over mij kunnen komen” fluisterde hij en ik herkende onrust in zijn stem. “Overigens moet ge mij zweren bij Onze Heer, en bij de Heilige Maagd en ook bij Sint-Jan dat gij aan niemand vertelt over onze ontmoeting”. “Ik wil die eed wel doen” zei ik “op voorwaarde dat ge mij verklapt wat er in die zak heeft gezeten”. “Eerst zweren” sprak hij. En toen heb ik gezworen bij God en al zijn heiligen en ook bij de Maagd Maria dat ik aan niemand zou vertellen wat de onbekende in de kerk had binnengebracht. En toen… toen heeft hij mij het geheim verklapt en hij heeft er aan toegevoegd dat als ik die eed zou breken, ik nog dezelfde dag zou sterven. En dat geheim zal ik bewaren tot mijn laatste dag. En misschien zal ik het geheim verklappen op mijn sterfbed, aan wie mij nauw aan het hart ligt.

- Ben ík dat, meter? vroeg ik.

- Je bent mijn enig kleinkind, zei ze.

Het was de eerste keer dat ik een zweem van vertedering zag op haar gezicht…     

07-04-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Morgen wordt Steve Stevaert gecremeerd. Vandaag kan nog een laatste groet gebracht worden aan de overledene. Op zijn gedachtenisprentje staat: “Hier lig ik, dik tegen mijn goesting”. Een kerkelijke rouwdienst zal er, voor zover mij bekend, niet gehouden worden. Enkele tientallen jaren geleden zou hij daar overigens, volgens de regels van de Heilige Kerk, geen recht op gehad hebben. In ongewijde grond zouden ze hem begraven hebben. De reden: Steve heeft zelfmoord gepleegd. Of daar heeft het toch de schijn van. Met voorbedachten rade dus. Ware de voorbedachtheid er niet geweest dan had men van doodslag of “zelfdoding” kunnen spreken. En waar ik in het Stevaert-verhaal kop noch staart aan krijg, beste lezer, is drieërlei.

Ten eerste. Steve zou een vrouw verkracht hebben, d.i. sex bedreven met een vrouw, tegen haar goesting, en wel zo dat ze er psychisch en fysiek door verminkt is, getekend voor het leven! Hierbij vraag ik mij af of er wel degelijk plezier te beleven is aan sex met iemand die het dik tegen zijn goesting doet. En die verminking? Psychisch, dat kan ik nog wel begrijpen. Maar fysiek? Hoe gaat dat? Allicht niet zo erg als de vrouwenbesnijdenissen in Afrika?

Ten tweede. De vrouw zou klacht ingediend hebben tegen Steve. Ze beweert dat het niet haar bedoeling was dat Steve zou gestraft worden en dat ze nooit een klacht zou ingediend hebben indien hij zijn misstap had toegegeven en zijn verontschuldigingen had aangeboden. En dat het haar allerminst te doen was om een schadevergoeding te krijgen. Hoe vergevingsgezind kan een vrouw zijn tegenover iemand die haar leven definitief heeft verwoest!...

Ten derde. Het meest verbazingwekkende  is evenwel dat Steve op het “verzoeningsaanbod” niet is ingegaan en als het ware liever koos voor de dood. En niet de eerste de beste dood. De gruwelijke verdrinkingsdood! Terwijl er zoveel mildere – ik zou haast zeggen aangename –  wijzen van zelfmoord bestaan. Ik zal ze hier niet vermelden, beste lezer, teneinde niemand op gedachten te brengen… 

06-04-2015 om 16:31 geschreven door kris vansteenbrugge