In de rubriek DIALOOG en onder de titel “Daarom trekken politici zo graag naar Europa” schrijft iemand (Hedwig Lagring uit Welle) in Het Laatste Nieuws van 29 juni l.l. het volgende:

Dat Europarlementsleden zoveel geld (*) verdienen is al langer geweten. Waarom maakt men daar nu, na zo veel jaren, kabaal om? De meeste Europarlementariërs zijn trouwens uitgerangeerde politici die door hun partij naar een uitloopbaan in Europa gestuurd werden.

(*) Het exacte bedrag leert ons, in dezelfde rubriek, de heer (of mevrouw?) G. Knaepkens uit Brecht: 13.000 euro netto per maand.

Het komt mij voor dat de heer Lagring het hier - terecht! -  opneemt voor het Europarlement als zijnde een oplossing voor het probleem van de “uitgerangeerde politici”. Het gaat hier immers om een mooie toepassing van de “laterale arabesk” zijnde een methode, voorgesteld door de Amerikaanse hoogleraar Laurence J. Peter, ter behandeling van het zogenaamde “topsyndroom”. Het topsyndroom is een geheel van symptomen (zowel lichamelijke als geestelijke) dat wij aantreffen bij diegenen die hun “topniveau”, d.i. het incompetentieniveau of “Peters plateau” bereikt hebben. Voor diegenen die niet vertrouwd zijn met de theorie van Laurence J. Peter en die geen trouwe lezers zijn van mijn cursiefjes, volgt nu enige toelichting… 

De theorie gaat ervan uit dat in de hiërarchisch ingestelde maatschappij iedere “werknemer” uiteindelijk op een positie terechtkomt waar hij incompetent (of insufficiënt) is. Ware het niet zo, dan was hij ongetwijfeld naar een hogere positie gepromoveerd. Onze werknemer heeft uiteindelijk zijn (top)niveau, oftewel zijn “Peters plateau”, bereikt. Die situatie heeft kwalijke gevolgen voor zowel de onderneming als voor de werknemer zelf. Professor Peter stelt voor als oplossing voor het probleem van die kwalijke gevolgen: de laterale arabesk!

(Laat ik dat even toelichten door middel van een fragment uit een verhaal d.d. 18.10.2007. Klik hier op www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=234: daar vindt u het héle verhaal).

… Hierbij wordt in de onderneming, ten behoeve van de incompetente werknemers, een geheel nieuwe afdeling gecreëerd. Mijnheer X is bijvoorbeeld een incompetente magazijnier in een groot bedrijf. Er wordt een nieuwe afdeling in ’t leven geroepen, laten we zeggen een afdeling voor onderzoek naar de spreiding van gelijksoortige bedrijven in het land. De nieuwe afdeling nu is van geen nut voor de onderneming, behalve dat ze dienst doet als afvloeiing voor incompetenten, met alle voordelen vandien. In feite gaat het hier ook om bevorderingen, zowel voor wat betreft de wedde als voor wat betreft de betiteling van de functie. Alleen: het gepresteerde zinvol werk dat nihil was blijft nihil. Volgens Peter is de laterale arabesk te verkiezen boven de percussieve sublimatie, onder meer omdat de laterale arabesk meer mogelijkheden biedt. In ons hogergenoemd voorbeeld kan de afdeling voor onderzoek naar de spreiding van gelijksoortige bedrijven in het land uitgebreid worden tot de Benelux, West-Europa en tenslotte tot de andere werelddelen. Voor ieder werelddeel kan een adviseur en een inspecteur benoemd worden, voor ieder werelddeel kan een afdelingschef aangesteld worden en boven dat alles kunnen hoofdinspecteurs geplaatst worden onder de leiding van een hoofdinspecteur-chef, dewelke dan alleen nog in rang zou overtroffen worden door “de directeur van de afdeling voor onderzoek naar de spreiding van gelijksoortige bedrijven over de hele wereld”….

Die laterale arabesk, die “geheel nieuwe afdeling”, dat Europees parlement… Wat denkt u, beste lezer? (gaarne uw gewaardeerde mening via het “reageer-knopje” onderaan).

Sta mij toe hier nog aan toe te voegen dat prof. Peter zelf voorhoudt dat de laterale arabesk, ofschoon zeer nuttig voor het bedrijf en het individu, de incompetentie niet uit de wereld helpt. De definitieve oplossing ligt in een preventieve maatregel: de creatieve irrelevante incompetentie. Maar daarvoor verwijs ik u naar “Het Peterprincipe, waarom alles altijd verkeerd gaat” door Laurence J. Peter en Raymond Hull (Eng. versie 1969; Ned. Versie 1983). Ik hoef toch niet alles voor te kauwen, nietwaar?

30-06-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

In mijn boek “Uit het schuim van de zee” (de Griekse mythologie in 136 boeiende verhalen, 404 pag., uitg. 2011) kunt u het verhaal lezen van Europa, de prinses die door de Griekse oppergod Zeus, in de gedaante van een stier, werd ontvoerd. Haar beeltenis prijkt op de nieuwste bankbiljetten van 5 euro, nl. het kopje aan de rechterkant, alsook het watermerk hetwelk u ziet onder de handtekening van Mario Draghi als u het briefje voor een lichtbron houdt.

Het beeld is afkomstig van een schilderij op een meer dan tweeduizend jaar oude Romeinse vaas (een mengvat) die zich bevindt in het Louvre in Parijs. Ook de stier is afgebeeld op de vaas.

Hierna volgt een uittreksel uit het boek:

Poseidon, de god die heerste over de zeeën, was de broer van de oppergod Zeus. Net als zijn broer was hij zeer gevoelig voor vrouwelijk schoon. Libya, een kleindochter van Zeus en Io, zoals we in het vorig verhaal gezien hebben, was een van de velen die door Poseidon bemind werden. Dat resulteerde in een tweeling: Agenor en Belos. Agenor trok vanuit zijn geboorteplaats in Egypte naar Tyrus in Kanaän, waar hij koning werd. Hij kreeg zes nakomelingen: één dochter en vijf zonen. De dochter heette Europa. En wie ontbrandde in liefde voor deze schone maagd? Zeus! Om haar te versieren had hij een ingenieus plan bedacht. Hij gaf zijn zoon Hermes de opdracht het vee van Agenor naar de zeekust van Tyrus te drijven, alwaar Europa vaak vertoefde. Hij veranderde zichzelf in een stier en begaf zich tussen het vee. Europa merkte het dier op en raakte in vervoering door de indrukwekkende gestalte, de schitterende witte vacht en de grote trouwe ogen. De stier liet zich gewillig strelen door het meisje en nodigde haar uit op zijn rug plaats te nemen. Pas was dit geschied, of hij zette het op een lopen, recht de zee in, en waar het water te diep werd begon hij te zwemmen. Europa was niet weinig geschrokken, ze schreeuwde het uit van angst en ze riep de goden ter hulp. Maar de stier had geen oren naar haar smeekbeden en in een razend tempo zwom hij alover de Middellandse Zee tot hij het eiland Kreta bereikte. Aan de zuidelijke kust van het eiland ging hij aan land, op een plaats waar nu de stad Gortyna ligt. Hier nam hij weer zijn normale gedaante aan. Onder de schaduw van een reusachtige olijfboom had hij betrekking met Europa. De boom staat daar nog: ik heb hem met eigen ogen gezien. In een nabijgelegen grot schonk Europa het leven aan een zoon, de latere koning Minos, legendarisch heerser in de machtige burcht van Knossos, en naar wie de Minoïsche cultuur zou genoemd worden. In diezelfde grot kreeg Europa nog meerdere malen het bezoek van Zeus en ze schonk hem later nog twee zonen: Rhadamanthys en Sarpedon.

Op het thuisfront in Tyrus was men ondertussen zeer bezorgd en bedroefd vanwege de verdwijning van Europa. Vader Agenor stuurde uiteindelijk zijn vijf zonen uit naar alle windstreken om hun zuster te zoeken. Hij legde hun meteen het verbod op het ouderlijk paleis nog te betreden zolang Europa niet teruggevonden was…

Het vervolg van ’t verhaal kunt u verder lezen op pag. 47-49 van het boek of door te surfen naar www.bloggen.be/dzeus/archief.php?ID=14 en scrollen naar nr.10 “Europa en Kadmos”. U vindt er ook een tekening van Europa op de stier, door J. Bauwens.

29-06-2013 om 14:27 geschreven door kris vansteenbrugge