[Vervolg van 24.10.2012]

Er was al behoorlijk wat volk toen ik de boekhandel aan de Blijde Inkomststraat betrad. Bij de ingang stonden de burgemeester van de stad, naast een boomlange man, van wie mij later duidelijk zou worden dat hij de grote baas was van ’t Davidsfonds. ’t Was alleszins een ongewoon gezicht: de korte gestalte van de burgemeester, naast die lange bonestaak: “Goliath en David” of “De reus en Klein Duimpje”. Die ene, zou mijn goede vriend Jack Vanlichtervelde zaliger gezegd hebben, was zo lang, dat hij voorzeker op zijn knieën moest gaan zitten om zijn haar te kunnen kammen, en die andere moest wellicht op zijn tenen staan om op de grond te kunnen spuwen. Maar Jack kon altijd fel overdrijven: als hij de draak stak met mijn hoogtevrees vertelde hij dat ik al misselijk werd als ik uit een diep bord diende te eten, en dat was inderdaad fel overdreven. Ik drukte de burgemeester de hand en ik zei “dag meneer Tobback” en ik maakte aanstalten om mij voor te stellen. Hij zei “goedendag” en ik had de indruk dat hij het daarbij wilde laten. Toch probeerde ik het nog eens met mijn gelukwensen aan te bieden met de uitslag van de gemeenteraadsverkiezing van twaalf dagen geleden. Wist ik véél, hoe die uitslag er in Leuven heeft uitgezien, maar “goed” zijn die uitslagen altijd, ook als het stemmenaantal achteruitgegaan is ten opzichte van de vorige verkiezing, al was het maar omdat het verlies beduidend kleiner is dan algemeen werd verwacht. “Dank u” zei de burgemeester. Het drong nu toch echt wel tot mij door dat hij het “gesprek” als afgerond beschouwde…

Toen de winnaar – in dit geval een winnares – werd bekendgemaakt, bleek dat zij al van te voren op de hoogte was gebracht van haar overwinning, maar dat het ook voor háár een verrassing was omdat men haar tot op het laatste ogenblik in het ongewisse had gelaten over wélke van haar inzendingen het gehaald had: zij had er namelijk zestien opgestuurd! Had ik dát geweten, ik had er ook meerdere opgestuurd, voorstellen van alle slag: idyllische, poëtische, prozaïsche, ludieke, sprookjesachtige, romantische… Maar goed, ik zou het sowieso niet gehaald hebben, want de winnaar bleek een knaller van formaat te zijn, een effenaf schitterende vondst, zó geplukt uit het bekende vingersprookje van Duimelot, Likkepot, Langejaap, Korteknaap en Pinkeling: “boekhandel duimelot” met een voorarm en een opgestoken duim in het logo. Het is de opgestoken duim die we dezer dagen eindeloos terugvinden op facebook, om te zeggen “vind ik leuk”. En -elot is natuurlijk het Engelse “a lot”, zodat het geheel wil zeggen dat we de boekhandel leuk vinden en… niet zomaar een klein beetje. Daarenboven, zo merkte de directeur Langejaap terecht op begint “duimelot” met exact dezelfde letter als “Davidsfonds”: een belangrijke toegevoegde waarde en dus weer een sterk argument. Het was burgemeester Korteknaap die het doek wegtrok dat de naam verhulde. De winnares is ene Gonda Lesaffer, dichteres en schrijfster van menig jeugdboek, uitgegeven door het Davidsfonds. Ze stond er bij, gelukkig en blij, en fier. Terecht, want zelfs met tweeëndertig inzendingen waren ik noch enig ander er ooit in geslaagd háár leuke vondst te evenaren.

We zijn nog twee dagen in Leuven gebleven, tot de zondagavond. De zaterdag werd een uitgebreid gegidst bezoek gebracht aan het indrukwekkend stadhuis, waar Duimelot Tobback al sinds mensenheugenis de plak zwaait als burgemeester. Dat ander prachtig gebouw, de Sint-Pieterskerk annex museum (de schatkamer van Sint-Pieter) kreeg onze volle aandacht en ’s avonds hebben we er zelfs een heilige mis bijgewoond, mét heilige communie.

Een foto met Fonske op het Rector De Somerplein hoorde er ook bij. Fonske moet de student voorstellen, die zijn wijsheid uit de boeken haalt en ondertussen zijn brein voedt met geestverrijkend  gerstenat. Zijn volledige naam is Fons Sapientiae en hij staat er van in ’t jaar 1975.          

En nog maar net is de foto genomen als een getalenteerde man van mijn leeftijd mij ongevraagd wat uitleg verschaft over de stad Leuven - ongetwijfeld zíjn stad - en haar vele bezienswaardigheden. Ik maak van de gelegenheid gebruik om hem te vragen waarom het bronzen beeld, een liggend naakt, aan de Tiensestraat verdwenen is. Ook dát had ik digitaal willen vereeuwigen… Met kennis van zaken doet de man het verhaal van de Fiere Margriet.

’t Was in het begin van de 13^e eeuw dat rovers een huis plunderden aan de Tiensestraat. De bewoners, een man en zijn vrouw, werden vermoord, alsook de dochter des huizes, de Fiere Margriet, dewelke de rovers eerst poogden te verkrachten. Maar de poging mislukte: zó hardnekkig had het meisje zich verzet. Haar lijk werd in de Dijle gegooid. Maar twee dagen later kwam Margriet bovendrijven geheel ongeschonden en met een glimlach op het gezicht. Een wonder! Vissers brachten het lichaam aan wal en begroeven het op de oever van de Dijle. Ze kreeg haar beeld, een levensgroot liggend naakt, aan de Tiensestraat in de buurt van de plaats waar de gruwelijke moord zich heeft afgespeeld.

Dat beeld is nu weggenomen vanwege de stadsverfraaiende werken in de Tiensestraat en het zal vermoedelijk een nieuwe plaats krijgen, aan de oever van de Dijle, waar de Fiere Margriet werd begraven. Ze zal er meer rust hebben. In het centrum van de stad werd zij, die zo zeer haar maagdelijkheid had verdedigd, maar al te vaak door drieste studenten onteerd met, zoals mijn gids het letterlijk zei, een kwak mayonnaise in haar “poeierdoos”. Ik zal mij dan maar tevreden stellen zeker, met het beeld van de zittende kotmadam op de Oude Markt?

De zondag heb ik voorbehouden voor de beroemde Norbertijnenabdij van ‘t Park in Heverlee. Zéér de moeite waard. Er waren geleide rondleidingen. Ik heb er een praatje geslagen met professor Zeger Debyser, één van Vlaanderens grootste wetenschappers, tevens voorzitter van de “Vrienden van de abdij”. ‘k Heb mijn bezoek afgesloten met een bezoek aan ’t kerkhof bij de abdij. Professor De Somer ligt er begraven, onder een eenvoudige grafsteen. Volstrekte verlatenheid. Geen mens die er naar omkijkt. Wat een verschil met de drukte op het Rector De Somerplein in het hartje van de stad. Sic transit gloria.

Met een blij hart verlaat ik Leuven, waar ik nooit gestudeerd heb, maar waar ik ongetwijfeld mijn hart zou verloren hebben, zo ik het wél had gedaan. Zoals ik nu mijn hart verpand heb aan Gent. Blij ook omdat professor Debyser mij heeft toevertrouwd dat hij mijn inzending voor ’t Davidsfonds beter vindt dan die van Gonda Lesaffer. Zeger en ik zullen voortaan onze boeken kopen bij DAFO-bib. Voor die 5.999.998 andere Vlamingen blijft het wel degelijk “Boekhandel Duimelot”…

25-10-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

DAFO-bib en Leuven.

De mail van ’t Davidsfonds, een week of drie geleden, kwam heel onverwachts. Op vrijdag 19 oktober was ik uitgenodigd, mét partner, op een receptie in de Blijde Inkomststraat 79 te Leuven. Plus voor elk van ons beiden een gratis boek uit de boekhandel van het Davidsfonds en daarbovenop nog – wéér voor elk – een geschenkenpakket. Dat alles had ik te danken aan het feit dat ik in het voorjaar had deelgenomen aan een wedstrijd voor wie de mooiste naam kon bedenken voor de boekhandel. Het heeft een minuut of tien geduurd voor ik mij kon herinneren dat ik aan een dergelijke wedstrijd had deelgenomen en het heeft tot ’s anderendaags geduurd voor ik weer wist wát mijn inzending was geweest. Ongetwijfeld heeft dat te maken met het feit dat ik de tweede wereldoorlog nog bewust heb meegemaakt. Maar toen alles weer teruggekeerd was, begon ik mij plots illusies te maken: ik vond mijn inzending namelijk nog niet zo slecht. Er was namelijk een mooie prijs voor de beste inzending: een jaar lang gratis boeken! En niet te vergeten: de eeuwige roem! Wat zou dát mij goed uitkomen, nu mijn jongste boek “Odysseus op Aiaia” zo goed als af is. Het moet alleszins in 2013 verschijnen en er is nog geen uitgever voor gevonden. De Davidsfonds-uitgeverij zou nooit meer om mij heen kunnen…

Er waren meer dan tweehonderd inzendingen, stond er in de mail, en de winnende inzending zou pas bekend gemaakt worden tijdens de receptie. Spanning dus tot op het ultieme moment. En hoop was er voor alle deelnemers. Ook voor mij dus… En ziehier dan de naam die ik bedacht had voor de boekhandel van het Davidsfonds:

“DA” van Davids-, “FO” van -fonds, gevolgd door een horizontale streep en het voor zichzelf sprekende “bib”. Maar er is meer… Klinkt Dafobib niet als daffodil (dat ook wel als “dafodil” wordt gespeld) en is een daffodil geen mooie gele bloem, die het symbool is van liefde, trouw en geluk. De “liefde” voor het boek, de “trouw” aan de Davidsfonds-boekhandel en als gevolg van dat alles: het “geluk”? Een béétje illustrator maakt daarvan toch een mooi logo met een gele narcis, in de zin van:

En geel, op een zwarte achtergrond: dat zijn toch de Vlaamse kleuren en… is het Davidsfonds niet óp en tóp Vlaams? En er is nóg meer, voor het geval die eerste prijs zou te beurt vallen aan een Vlaamse auteur van mythologische werken zoals “Grijslokes Olympiade”, “Uit het schuim van de zee” en… “Odysseus op Aiaia”. Er is namelijk het ontroerend verhaal uit de Griekse mythologie, over Narkissos, die door de goden veranderd werd in een bloem, een narcis. Een gele wellicht…

Het verhaal gaat als volgt:

Er was eens een mooie jongeling: Narkissos. Talloos waren de jonge meisjes en de nimfen wier hart voor hem in liefde ontbrandde. Maar al hun toenaderingspogingen  bleven onbeantwoord. De goden zelf vonden het gedrag van de jongeman ongepast en ze besloten hem te straffen: “dat hij dan maar verliefd worde op zichzelf”. Die vervloeking voltrok zich toen Narkissos op een dag zichzelf weerspiegeld zag in het water van een beek. Op staande voet werd hij verliefd op zijn eigen spiegelbeeld en wel in die mate dat hij niet in staat was zijn ogen ook maar één ogenblik ervan af te wenden. Hij bleef als vastgenageld zitten aan de oever van de vliet, betoverd door zijn eigen beeld. Hij vergat te eten en te drinken en starend in het water, kwijnde hij weg en groeide vast in de grond. De goden kregen uiteindelijk medelijden met de jongen en ze veranderden hem in een mooie bloem, de narcis. 

[Hoe alles verder verlopen is leest u morgen 25.10.2012 op deze blog]

24-10-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge