Vakantiestemming en een snikhete julidag op het Kazerneplein. Het plein ligt er verlaten bij. De studenten zijn terug naar ’t stil geboorteoord. Vier besnorde mannen van vrij gevorderde leeftijd zitten op een voetpad. Aan hun getaande huidskleur te oordelen zouden het Grieken kunnen zijn. Het doet me denken aan de tijd dat ik ieder jaar naar Griekenland trok op vakantie. Ze zitten rond een tafeltje – een rond tafeltje – waarop een enkele kopjes staan. Koffie of thee, vermoedelijk geen ouzo. Ze zijn in een geanimeerd gesprek, zoals we dat van Grieken gewend zijn. Maar het zijn ongetwijfeld geen Grieken, want de taal die ze spreken is allesbehalve Grieks. Niet dat ik de welluidende taal van Homeros machtig ben, maar de taal die deze heren spreken bevat al te veel schrapende keelklanken. Vanwege de geanimeerdheid van het gesprek doe ik geen moeite om een vluchtige opmerking te maken over het heerlijk zomerweer of zelfs maar om een goededag te zeggen.

Mijn aandacht wordt overigens afgeleid door een slanke jongedame die mijn richting uit komt. Ik zie haar engelachtig mooi gezicht. Voor de rest is ze gesluierd en draagt ze een kleed dat geen vierkante centimeter onbedekt laat, ofschoon het haar elegante vormen niet écht verhult. Ze is vergezeld van een vrolijk huppelend meisje van een jaar of vier, met een pop. Het kind lacht vriendelijk tegen mij. Ik zeg “hallo” en het kind zegt “hallo” terug. Een prachtige gelegenheid om met de gesluierde schoonheid een gesprek te beginnen in de zin van: “gelukgewenst met uw knappe dochter en of de grote meid al naar school gaat?” Maar de gesluierde schoonheid scheert gezwind langs, met haastige stap, mij totaal negerend, straal voor zich uitkijkend. Op die manier laat ze mij niet eens de kans haar te groeten. Hoezeer nochtans had ze mijn hart kunnen verblijden met een lieve glimlach…

In ’t midden van ’t plein zijn twee mannen met twee kleine jongetjes – vermoedelijk hun zoontjes – aan ’t voetballen. Aan hun huidskleur te oordelen zijn deze mensen waarschijnlijk de enigen op het plein met wie ik een gesprek  in onze wederzijdse moedertaal kan aanknopen. Terwijl de ene man een voorzet geeft naar een van de jongetjes, roept de andere met schrille stem: ”zbroljek zsybrinietsko dwa kourzbiniev”. Of iets in die zin… Oosteuropees, denk ik. Ik stap door…

Aan café “Au Casino” sla ik links de Jean Baptiste Windelsstraat in. Een grote grijze vogel, een ekster naar me dunkt – “vogelen” is niet mijn sterkste kant – staat op en neer te wippen aan de rand van de weg. Hij maakt een akelig krijsend geluid. Dan steekt hij gejaagd de straat over. Aan die andere kant van de weg ligt een – klaarblijkelijk –  dode vogel. Die andere vogel ligt er onbeweeglijk; kleiner dan de eerste en bruin van kleur. De grijze “ekster” buigt zich over zijn dode soortgenoot – even maar – en loopt dan gejaagd weer naar de andere kant van de straat. Soortgenoot? Het komt meer voor bij vogels dat mannetjes en wijfjes niet dezelfde kleur hebben. Of volwassen vogels en hun jongen. Is die dode vogel misschien het jong of de partner van de grote grijze ekster? Hij is er helemaal ondersteboven van. Gejaagd, angstig staat hij te springen en te krijsen: noodkreten die door merg en been snijden. En dan gebeurt wat mij zal bijblijven als het grootste drama uit de dierenwereld, dat ik met eigen ogen beleefd heb, en op een snikhete julidag… Weer steekt de uitzinnige vogel de straat over, naar zijn geliefde dode. En dáár komt hij terecht onder de wielen van een aanstormende auto. Morsdood. Totale zinsverbijstering of wanhoopsdaad?  

19-07-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge