Geen hond die mij zal tegenspreken als ik beweer dat Jan Decleir met voorsprong de grootste acteur is die Vlaanderen ooit heeft gehad. In Het Laatste Nieuws van 12 november gaat redactrice Annick De Wit zelfs nog een stapje verder. Ziehier wat die dame schrijft: “Jan Decleir is God, maar ook die verliest soms zijn kalmte. Decleir werd echt kwáád op hoesters in de zaal tijdens de voorstelling van ‘Lucifer’ donderdagavond in het NTGent. Hij onderbrak zijn tekst om het publiek, dat hem blijkbaar te verkouden was, de les te lezen. Ongehoord, reageerden geschoffeerde toeschouwers daags nadien. De grootste acteur van Vlaanderen krijgt zijn reputatie van brompot op de scène stilaan nog moeilijk afgegooid.”

En dat bewijst dus dat God ook maar een mens is. Dat had de god van de planken overigens acht dagen tevoren reeds bewezen door een Gouden Erepenning van het Vlaams Parlement te weigeren, omwille van het feit dat Decleirs politieke opvattingen niet stroken met die van de voorzitter van het Vlaams Parlement, die geacht werd de erepenning uit te reiken. Een ondoordachte keuze in feite: een prijsje van niks uitreiken aan God in hoogsteigen persoon! Als het nu nog de Nobelprijs was en uitgereikt door de juiste politicus… En dan nog! Alsof het nog niet genoeg bewezen zou zijn dat Decleir de allergrootste is: de Muzen in het kwadraat! De man hoeft slechts wat schaapachtig te kijken en wat te brommen op de scène om het publiek in de hoogste graad van vervoering te brengen. Jean Gabin had dat ook, en Julien Schoenaerts. Karakterspelers.Wie het gezegd heeft ontgaat mij, maar iémand heeft het ooit gezegd: “In der Beschränkung zeigt sich der Meister”. Da’s dus wat de echte groten kenmerkt. En dat die goden lak hebben aan een erepenning is iets wat de heren en dames van het Vlaams Parlement stilletjesaan zouden moeten beseffen. Laten ze die penning  uitreiken aan iemand als uw dienaar bijvoorbeeld: geen haar op mijn hoofd dat er zou aan denken de penning te weigeren, ‘t zou mij geen moer uitmaken door wie hij uitgereikt werd, ‘k zou hem koesteren, hem ophangen in mijn beste kamer en hem, fier als een pauw, tonen aan al mijn vrienden en vriendinnen.

En hoesten in ’t bijzijn van een god? Foei! Zoiets doet een beschaafd mens toch niet. Goed gedaan, god Jan! Dat u die hoesters een lesje hebt willen leren bewijst dat gij een echte god zijt. Nu zullen die teringlijders tenminste tweemaal nadenken vooraleer ze nog een keer voor uw aanschijn durven verschijnen…

15-02-2011 om 23:17 geschreven door kris vansteenbrugge  

Bij ons komen maar zelden roddelblaadjes in huis, met uitzondering dan van de “Libelle” en da’s dan uiteraard niet voor mezelf. Overigens zou Libelle niet eens een roddelblad zijn. Ik doorblader ze nochtans gretig, die roddelblaadjes: op café, in de frituur en bij de kapper. Vooral bij de kapper! Ik kom steevast een half uur te vroeg op de afspraak, vanwege de roddelblaadjes. Sta mij overigens toe, beste lezer, hier de loftrompet te steken over mijn kapper. Ten eerste is het iemand die het vak kent: loop ik er niet altijd keurig gekapt bij?  Ten tweede: mijn kapper is een feite een knappe jonge dame, met poezelige handjes als zacht zeemleer, nogal wat anders dan die bejaarde coiffeur van jaren geleden met zijn onwelruikende adem. En ten derde: waar betaal je voor een haarbrushing en dito snit minder dan zeven euro? Laat het mij weten en ik betaal u het verschil terug. En dan zijn er dus tenslotte, last but not least, de roddelblaadjes: Story, Flair, Dag allemaal, Het laatste Nieuws… Dat laatste is geen écht roddelblad natuurlijk, want er staat ook hoogstaande lectuur in: denk maar aan de wekelijkse column van Herman Brusselmans, onze op één na grootste Vlaamse schrijver. Om redenen die ik vroeger al heb aangehaald weiger ik ooit nog Het laatste Nieuws te kopen, hetgeen nog niet betekent dat ik het niet meer wil lézen. Bij mijn kapster bijvoorbeeld – Anja is haar naam – want ik vind het nog altijd de beste krant van Vlaanderen. Zo las ik er dit weekend, in een artikeltje van ene LVDK, over het overweldigend succes van een voorstel van Marleen Temmerman tot seksboycot. Ter verduidelijking… “Seksboycot” betekent dat vrouwen weigeren seks te hebben met hun mannen zolang zij hun zin niet krijgen. En “Marleen Temmerman” is de vrouw die vorig jaar verkozen werd tot de knapste – niet in de zin van “de mooiste”! – gynecoloog ter wereld. En met dat gegeven in het hoofd sla je dan de Story open en je laat je weetgierig oog vallen op een uitermate interessante en intrigerende foto: een ontmoeting tussen de bejaarde Engelse troonpretendent prins Charles en de hertogin van Alva. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat deze Spaanse hertogin mij te enenmale onbekend was, ondanks het feit dat zij het grootste aantal adellijke titels ter wereld met zich meezeult: zesenveertig!



Waarom de prins lacht, daar hebben wij het raden naar. Maar het zal allicht zijn om iets  wat hij er zopas zelf heeft uitgeflapt: 99% van de mensen lachen immers het hardst om hun eigen moppen, nietwaar? Ik kan het natuurlijk verkeerd voor hebben, maar ik meen een enigszins gegeneerde glimlach op te merken bij Camilla en bij de chique meneer in smoking en vlinderdas. Zou onze tactloze sjarel zich, gezien het brandend actuele van het onderwerp, misschien laten ontvallen hebben:

- Seksboycot? Jij? Hi-hi-hi!

14-02-2011 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge