Mijn nieuwste boek (Uit het schuim van de zee, 2011) behandelt de hele Griekse mythologie in 136 verhalen (408 pag.) en 18 originele tekeningen. Het is nu reeds aan zijn derde druk toe. Het boek is te bestellen via mail (kvansteenbrugge@gmail.com). Betaling na ontvangst (18,95 euro). Bij bestellingen vóór 1 mei dienen geen verzendkosten betaald te worden.
FLAUW EN PUBERAAL, MAAR GOED BEDOELD: dit soort verhaaltjes vindt u bij de vleet ('n 200-tal) op www.bloggen.be/kris .......... PICTAIKU'S (de allernieuwste kunstvorm) vindt u op www.bloggen.be/pictaiku
28-08-2019
Onderbroeken.
Beste Firmin,
Enkele dagen geleden hebt ge mij geconfronteerd met
een verontrustend artikel in de media, over onderbroekgewoontes in Amerika.
De helft van de Amerikanen wisselt niet elke dag van onderbroek
20/08/2019
Onze mama heeft ons geleerd om elke dag een schone
onderbroek aan te trekken, maar blijkbaar volgt niet iedereen die regel.
Onderbroekenfabrikant Tommy John heeft 2.000 Amerikaanse mannen en vrouwen
ondervraagd over hun onderbroekgewoontes. Hieruit blijkt dat maar liefst 45%
zijn of haar slip minstens twee dagen na elkaar draagt. https://nl.metrotime.be/2019/08/20/must-read/de-helft-van-de-amerikanen-wisselt-niet-elke-dag-van-onderbroek/
Ik heb beloofd dat ik de zaak zou onderzoeken. En, mijn woord getrouw, hier ben ik er al mee...
Laten we het eerst even hebben over de geschiedenis van de onderbroek. In de 16e eeuw vinden we een eerste spoor terug van dit soort ondergoed, maar het is pas vanaf de 17e eeuw dat de onderbroek gedragen werd in bepaalde landen van Europa (vnl. Italië en Frankrijk) en dát slechts in kringen van edeldames. Men moest wachten tot de 19e eeuw vooraleer de onderbroek begon door te breken tot alle sociale klassen. De onderbroek voor mannen had een gulp, die voor de vrouwen (de snelzeiker) had een open kruis. Deze laatste werd pas rond het begin van de 20e eeuw vervangen door de toebroek. En pas rond 1930 deed de slip, een onderbroek zonder pijpen, zijn intrede. Heel voorzichtig en zeker nog niet op de boerenbuiten. Wat ik er mij van herinner... Mijn moeder droeg een toebroek en mijn vader droeg in de winter een lange katoenen onderbroek tegen de koude. In de zomer droeg hij er geen. Ikzelf heb voor t eerst een onderbroek gedragen toen ik naar de kostschool moest: het moést van de school. Wie niet iedere week naar huis ging diende over één of meerdere reserveonderbroeken te beschikken! Een netjes gestreken hemd hoorde er ook bij. Nette manieren, dat heb ik wel geleerd in die kostschool: handen wassen na ieder toiletbezoek en aan tafel eten met mes en vork.
Toen ik vele jaren later, in 1971 - ik was toen éénendertig en in mijn laatste jaar opleiding tot keel-neus-oorarts - deelnam aan een vervolmakingscursus in de functionele en reconstructieve neuschirurgie in Leiden, heb ik vreemd opgekeken. De cursus duurde twee volle weken, tijd genoeg om de gebruiken en gewoontes van alle instructors te leren kennen. Een twintigtal geleerde professoren waren het, uit Amerika, het land waarvan ik mij voorstelde dat hygiëne hoog in hun stars-and-stripes-vaandel geschreven stond. Niet één keer heb ik er één zijn handen zien wassen na een toiletbezoek! Allen liepen rond in een gekreukeld hemd. Niet één die at met mes en vork. Hoe het met hun onderbroeken gesteld was weet is niet en dat zult u allicht begrijpen. Overigens, 't is achtenveertig jaar geleden en ondertussen kan er best een en ander gewijzigd zijn wat betreft de onderbroekenmode.
Maar nu ter zake. Wat blijkt uit mijn onderzoek? Dat de gemiddelde Amerikaan zijn/haar onderbroek meerdere dagen draagt zonder wasbeurt. Een week is geen uitzondering. Is dat in tegenstrijd met de conclusie waartoe onderbroekenfabrikant Tommy John komt, dat 55% hun onderbroek geen twee dagen na elkaar draagt? Geenszins! Amerikanen wisselen gaarne van onderbroek: de maandag een blauwe (zie foto), op dinsdag een rode, de woensdag weer die blauwe en de donderdag weer die rode, tot een wasbeurt zich opdringt. Witte onderbroeken zijn, volgens mijn doorgaans goed ingelichte bron, eerder zeldzaam in Amerika. En die zouden vaker gewassen worden: de reden laat zich raden.
Laat
honderd mensen de krant lezen en vraag hun vijf artikeltjes te noemen die hun
aandacht hebben getrokken. Wedden dat er geen twee zijn met dezelfde vijf. Neem mij nu en wat ik onthouden heb uit de krant van 't weekend...
Er is iets met de coach van de
Engelse voetbalploeg Tottenham. Wat er daar precies aan de knikker is, zal mij
worst wezen. 't Is de naam van de coach die indruk op mij heeft gemaakt: Pocchettino!
Italiaans en o zo lieflijk. In 't Nederlands vertaald: een héél klein beetje.
Afgeleid van pocco (beetje), met als afdalende trappen van vergelijking:
pocchetto (klein beetje), pocchettino (héél klein beetje) en
pocchettinello (héél héél klein beetje). Een beetje doet mij overigens
denken aan Jeroen Meus. Een beetje boter, een beetje zout is voor onze TV-kok
vaak een hele beet, tenminste als hij er niet "niet te véél" laat op volgen. "Een beetje, niet te véél" dus...
De overlijdensberichten hebben mij
ook nú weer geboeid. Een half dozijn zijn het er. En allemaal boven de tachtig.
En méér nog - u zult mij wellicht niet geloven - de gemiddelde leeftijd is 90
jaar en drie maanden! Dat geeft moed, dat schept perspectieven, voor iemand als
ik, die de tachtig nadert.
Elf pagina's voetbalnieuws! Ofschoon
er de dag ervoor maar één wedstrijd werd gespeeld: Genk-Anderlecht. Anderlecht
heeft de wedstrijd verloren en hun speler-trainer Vincent Company heeft een
spierverrekking opgelopen. Vandaar... Een bladvullende foto van Company met een
ijszak op zijn dij vult quasi de hele voorpagina van de krant en een vrijwel
identieke - en dus ook bladvullende - foto prijkt dan nog eens op de eerste pagina van de sportkatern. En
pagina's commentaar, over de nederlaag van Anderlecht en de spierverrekking van
Company.
Dan verkies ik de foto van Taylor
Swift. Een zangeres, als ik mij niet vergis. In 't Nederlands zou zij Cleermaker heten. Een leuke naam voor een meisje, vind ik. Maar nog niet helemaal doorgedrongen in het Nederlands taalgebied, naar ik vermoed.
En er staat ook nieuws in over de ontmoeting tussen de
G7. Ik heb het artikel niet gelezen. Maar de foto van Boris op bezoek bij Macron
is mij bijgebleven: Boris met zijn voet op de tafel! Van tafelmanieren
gesproken! De grootste drie van die G7 zijn onbetwistbaar Trump, Boris en Macron,
de presidenten van respectievelijk de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en
Frankrijk. Het lijkt erop dat ze vriendschapsbanden voor het leven aan 't
smeden zijn. Dít hebben ze alvast gemeen: ze verschillen alle drie exact
vierentwintig jaar met hun vrouwelijke levenspartner.
Mijn nieuwste boek (Uit het schuim van de zee, 2011) behandelt de hele Griekse mythologie in 136 verhalen (408 pag.) en 18 originele tekeningen. Het is nu reeds aan zijn derde druk toe. Het boek is te bestellen via mail (kvansteenbrugge@gmail.com). Betaling na ontvangst (18,95 euro). Bij bestellingen vóór 1 mei dienen geen verzendkosten betaald te worden.