Geen mens die gezonder is dan Bonaventure (Boni voor de vrienden), pédégé, of iets in die zin, bij een grote firma. Boni is achtenvijftig, hetgeen nog jong is voor een pédégé. Goed eten en drinken  hoort bij zijn – uiteraard – sedentair beroep en zwaarlijvigheid is daar het natuurlijk gevolg van. Waaraan Boni zijn uitstekende gezondheid te danken heeft? Aan de geneeskunde, beste lezer, of om het met meer precisie te omschrijven: de preventieve gezondheidszorg.

Om de drie maanden een “compleet” bloedonderzoek. Al zijn bloedwaarden liggen weliswaar binnen de normale grenzen, maar met de hoeveelheid cholesterol is ‘t “kantje boord”, ‘t is te zeggen “aan de bovengrens van ’t normale”. Daarom heeft hij zich dan ook een medicijn laten voorschrijven: “beter voorkomen dan genezen”, weet je wel. Alle bloedwaarden? Behalve één! Het bloedonderzoek van vorige week toonde een te hoge concentratie van een stof, die wijst op een verhoogde kans op prostaatkanker. Bij ’t vorige bloedonderzoek was die verhoogde kans er nog niet, hetgeen  dus wel aantoont dat een driemaandelijks bloedonderzoek een allesbehalve overbodige luxe is. Een kléine verhoogde kans, weliswaar, maar toch. Een voorzichtig man raadpleegt nu onmiddellijk de uroloog, ofte piskijker, zoals ze dat in Holland wel eens durven noemen. En dat is hetgeen Boni gedaan heeft. Er zijn een aantal technische onderzoeken aan te pas gekomen, maar er is nog geen definitief oordeel geveld. Er dient nog een endoscopisch onderzoek verricht te worden, mét biopsie. Ach, ’t zal wel niets zijn, maar een mens weet toch maar nooit…

Wat Boni óók laat doen, is een computertomografie (CT) van de longen, eveneens om de drie maanden. Overdreven? Niét als men weet dat Boni’s vader gestorven is aan een longtumor, die zich manifesteerde als inoperabel, amper vijf maanden nadat op een radiografie niet de minste afwijking werd waargenomen. Tja, ik weet het niet, hoor, maar ik ben toch een beetje bang dat een mens van ál te veel CT’s op de duur… een longtumor krijgt.

Ja, achtenvijftig is een gevaarlijke leeftijd. Hoevelen bezwijken er niet, in wat men nog de bloei van ’t leven mag noemen, aan hart- of vaatziekte? In die val zal Boni alvast niet trappen. Twee keer per jaar laat hij zich preventief in ’t ziekenhuis opnemen voor een cardiologisch onderzoek, een echografisch onderzoek van de hartholten en een inspanningstest, alsook een Doppler-onderzoek van de grote vaten. En dan is er nog de huisarts die minstens één keer in de maand langskomt om de bloeddruk te meten.

Ook wat het spijsverteringstelsel betreft, wordt niets aan het toeval overgelaten: ééns per  jaar een echografie van de buik, alsook een gastroscopie en een coloscopie. Die endoscopische onderzoeken zijn tot steeds negatief uitgevallen. Dat daarbij desondanks telkens een proefbiopsie wordt verricht, kan overdreven klinken en de indruk wekken dat het om “economische redenen” gebeurt – een scopie mét biopsie wordt twee keer zo hoog getarifieerd als één zónder – doch dat is allerminst het geval: men weet immers nooit…

Verder gaat Boni twee keer in ’t jaar naar de tandarts en evenveel keer naar de oogarts en de keel-neus-oorarts. De eerste voor controle van de druk in de oogbol: vóór je ’t weet heb je een té hoge oogdruk, hetgeen kan leiden tot glaucoom en onherstelbare blindheid! De tweede voor controle van ’t gehoor en preventief onderzoek van keel en strottenhoofd. Eén van Boni’s ooms is immers gestorven aan strottenhoofdkanker. Toen die oom bij het eerste symptoom de dokter raadpleegde, bleek de ziekte reeds te ver gevorderd.

Na het bruiloftsfeest van zijn enige dochter, in juni laatstleden, heeft Boni drie dagen last gehad van hevige hoofdpijn. ’t Zal wel door overdreven alkoholgebruik tijdens het feest geweest zijn, maar een mens weet natuurlijk nooit. Daarom heeft hij zich enkele dagen later – de pijn was toen al voorbij – laten opnemen voor neurologisch onderzoek in een ziekenhuis, in een éénpersoonskamer vanzelfsprekend, want als pédégé geniet Boni, tot aan het einde van zijn dagen, van een gratis hospitaalverzekering met volledige terugbetaling van alle denkbare medische kosten. Het klinisch neurologisch onderzoek, alsook het electroëncefalografisch onderzoek en de medische beeldvorming, brachten weliswaar niets verontrustends aan het licht, maar waren toch van die aard dat een herhaling van het onderzoek in de toekomst, ééns in ’t jaar, aangewezen is. Boni zal zich strikt aan dat advies houden. Zeker is zeker! Hij heeft het opgetekend in zijn agenda 2010. Omdat hij zelf gesuggereerd heeft dat zijn hoofdpijn wel eens van zijn nekwervels zou kunnen voortkomen, heeft de dokter hem kinesitherapie voorgeschreven, twee sessies per week, gedurende één jaar. Ook dááraan houdt ie zich stipt. De kinesist is van het vrouwelijk geslacht en knap. De kosten volledig terugbetaald door ziekenfonds en hospitalisatieverzekering…

Hoef ik u te zeggen dat Boni gevaccineerd is tegen alle vaccineerbare ziektes? Met enige fierheid vertelt hij dat zijn medische kosten voor ’t jaar 2009 de vijftigduizend euro reeds flink overschrijden: de ene helft betaald door het ziekenfonds, de andere helft door de hospitalisatieverzekering van de firma. Als iedereen nu eens zo vlijtig bezig was met zijn gezondheid, beste lezer. Het aantal  ziekenhuizen, artsen en andere gezondheidswerkers, alsook het ziekenfondsbudget, zouden weliswaar met een factor 100 moeten toenemen, maar ons volk zou véél gezonder zijn. Denk ik toch.

Tweeënzestig jaar geleden overleed mijn grootvader Aloïs, na een korte ziekte. Gedurende zijn hele leven had hij geen enkele keer beroep gedaan op de geneeskunde. Toen dokter Rommens dan uiteindelijk toch voor ’t eerst bij Aloïs kwam, was het te laat: Aloïs was reeds overleden!...

12-12-2009 om 11:04 geschreven door kris vansteenbrugge