Met de man die als eerste minister van België negen regeringen geleid heeft, gaat het niet zo best. Dat lees ik in Het Laatste Nieuws. Het zou zelfs zo erg zijn dat hij zijn job – een zeer hoge functie in het Europees parlement – (voorlopig?) niet meer kan uitoefenen. Ik heb steeds een bijzondere waardering gehad voor de grote politicus Martens, voor de gedrevenheid waarmee hij zich te allen tijde heeft ingezet voor de mensheid. Nu definitief te moeten afhaken, al is hij dan zevenenzeventig, zou een harde dobber zijn, voor deze gedreven man, die zich een leven zonder werken ongetwijfeld moeilijk kan voorstellen. Ik heb met Wilfried te doen, want ook bij mij is het hard aangekomen toen ik, nu bijna acht jaar geleden, van de ene dag op de andere mijn werk in dienst van de mensheid, moest opgeven, vanwege… te oud. Ik had de leeftijd bereikt waarop iedere ziekenhuisarts er het bijltje – zegge het operatiemes – dient bij neer te leggen. Ik was vijfenzestig en ik voelde mij op het toppunt van mijn chirurgisch kunnen en ook nu nog heb ik het gevoel nog niets te hebben ingeboet: de ogen zijn nog goed, geen ziertje artrose in de vingers en nog geen kennis gemaakt met de heren Alzheimer en Parkinson. Zie ik een overigens knappe jonge dame met een knoert van een haviksneus, dan voel ik mijn handen nog steeds jeuken om er een mooi neusje van te maken. Ik was daar heel goed in en ik zou het nog kunnen. Ik heb die ingrepen vroeger steeds gedaan tegen “terugbetalingstarief” en nu zou ik het met veel plezier “gratis” doen. En amandeltjes verwijderen, dat moet een gezonde mens toch kunnen tot op zijn tachtigste. Vorig jaar las ik dat er in Amerika een chirurg is die op zijn honderdste nog hartoperaties uitvoert! Maar helaas, in ons land komt een chirurg na zijn vijfenzestigste geen operatiezaal meer binnen, tenzij… als patiënt.

Toen ik aan de deur gezet werd in ’t ziekenhuis waar ik werkzaam was, was er een poetsvrouw – Pauletje – die eveneens de pensioenleeftijd had bereikt maar doodgraag nog wat wilde doorwerken, als gepensioneerde, op vrijwillige basis, t.t.z. onbezoldigd. Het werd haar toegestaan. Ik had, net als Pauletje, onbezoldigd willen doorwerken, maar mij werd het niet toegestaan. In die dagen heb ik Wilfried Martens benijd, want die kon, na het bereiken van de pensioenleeftijd wél doorwerken, ten dienste van de mensheid, alleen zijn roeping volgend  en ongetwijfeld eveneens onbezoldigd. Maar daar komt dus vermoedelijk ook bij Wilfried nu een einde aan en dat moet allicht even hard aankomen als bij mij, toentertijd. Alhoewel, op mijn zevenenzeventigste had ik mij daar gemakkelijker kunnen bij neerleggen. Denk ik…    

09-10-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge