De paasdagen zijn achter de rug: Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag, Pasen, Tweede Paasdag…  Maar is dat wel zó? Niét volgens filosoof Jan Bauwens. Volgens hem zijn wij blijven steken op Stille Zaterdag en is Pasen nog lang niet in zicht. Ik citeer (uit www.bloggen.be/tisallemaiet):

“Onze psychologie kan dit niet verwerken”: als een kwaad maar groot genoeg is, zal het niet langer als zodanig gelden doch daarentegen als een goed. Om die reden wordt de naam van Napoleon Bonaparte (1769-1821), een der grootste massamoordenaars aller tijden, alom in ere gehouden met reusachtige standbeelden en andere eretekens bij de vleet; naar hem worden in alle metropolen ter wereld restaurants en cafés genoemd en zelfs allerlei luxeproducten, incluis dranken en bonbons, alsof hij een sinterklaas was of een paashaas. Hetzelfde geldt voor Nero (37-68), Mao (1893-1976), Stalin (1878-1953) en vele andere tirannen. Het droppen van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki die in één klap een kwart miljoen mensen ter plekke deden verdampen zodat het enige spoor dat van hen restte een zwarte vlek was op de grond, wordt niet alleen herdacht door de slachtoffers: ook de daders bleven hun heldendaad vieren, onder meer met de tentoonstelling in het National Air and Space Museum, in Washington D.C., van de belangrijkste onderdelen van de Enola Gay – het vliegtuig waarmee de bommen werden gedropt – tot de dag dat het tuig met verf en bloed besmeurd werd. En de Japanners werden sinds die zwartste dag uit hun geschiedenis de beste bondgenoten van de moordenaars van hun volk.

Maar als onze psychologie niet in staat is om een kwaad te verwerken dat al te groot is, waarom zou hetzelfde dan niet waar zijn voor een al te groot goed? Het is bijvoorbeeld algemeen geweten dat het menselijke besef van het mirakel van het leven bijzonder ontoereikend is. Of spreken de kwistigheid met levensbelangrijke zaken, met mensenlevens en met levende soorten dan geen boekdelen? En het gemak waarmee men oorlog voert, de onbezonnenheid van landen en hun leiders? Onze psychologie blijkt derhalve evenmin in staat om een goed dat al te groot is, te bevatten. Vandaar de vraag: zou het niet kunnen dat niet slechts het leven maar evenzeer het eeuwig leven of de verrijzenis behoren tot die goederen waarvan de omvang het bevattingsvermogen van onze psychologie simpelweg te boven gaan?

Want dat wij het wonder van het biologische leven altijd zo fel onder zijn waarde schatten, komt doordat wij eraan gewoon geraakt zijn, zoals men zo vaak zegt, en gewenning is niets anders dan ongevoeligheid, psychisch onvermogen of een tekort aan besef. En gaan zij die het leven na de dood verwerpen omdat zij zeggen dat niemand dit bevatten kan, er dan niet verkeerdelijk vanuit dat het leven vóór de dood wél bevattelijk zou zijn? Ja, zij verwijzen naar de wetenschappen, die de religie van de nieuwste tijd zijn, maar zij blijven een religie. Want meer dan beschrijvingen geven de wetenschappen vooralsnog niet. Meer kan onze psychologie vandaag kennelijk niet verwerken. Pasen blijkt een zaak voor veel en veel later – een zaak voor een tijdperk dat nog volgen moet op dat van de vrede, dat nog lang niet in zicht komt. Wij houden noodgedwongen halt bij Stille Zaterdag.

Desalniettemin heb ik zondag, de dag ná Stille Zaterdag, genoten van het eerste lentezonnetje, van de Ronde van Vlaanderen en van een ontiegelijk groot paasei dat de klokken van Rome te onzent hebben gedeponeerd…

… en van Rambo, het schattig dwergkonijntje, dat voor een zestal dagen bij ons op bezoek is omdat zijn bazinnetje op vakantiereis is. Rambo is de naam die ik hem geef – zijn echte naam is “bolleke” of iets in die zin – sinds hij mij een venijnige beet in mijn vinger heeft gegeven toen ik mij in zijn kooitje waagde om er iets weg te nemen. Overigens een bijzonder lief en aaibaar beestje, maar wat in zijn kooitje ligt is van hém en wee hem die er iets wil wegnemen! En proper dat ie is, en zuinig: hij ruikt aan zijn keuteltjes en als hij oordeelt dat er nog enige voedingswaarde inzit eet hij ze weer op… Ik denk dat we een traantje zullen wegpinken als hij weer naar zijn bazinnetje moet.

Het bazinnetje van Rambo, alias “bolleke” woont in Kaster, en dat zet mij plots aan het denken. Zou hij een afstammeling kunnen zijn van de beroemde Karel over wie Joris t’Kint in 1992 een boek heeft geschreven: “Karel, het verhaal van een dwergkonijn”? De auteur van het boek is immers geboren en getogen op de Molendam in Kaster, in het huis waar hij tot op heden altijd gewoond heeft…

Hier volgt een citaat uit de eerste pagina van het boek:

Er lagen verschillende hokken naast elkaar en de kandidaat-eigenaars keken het eerste hok in. De konijnen leken hun allemaal veel te groot en ze hadden bovendien lange oren. Boer Jef had hen gewaarschuwd dat een uitgesproken kenmerk van een dwergkonijntje zijn kleine, spitse oortjes waren. Ze schoven nieuwsgierig door naar het tweede hok en dan naar het derde, maar geen van de konijnen onderscheidde zich van zijn soortgenoten die ze al voorbijgekomen waren. Een tikkeltje moedeloos keken ze het vierde en laatste hok in. De konijnen kropen onrustig door en over elkaar en hun oren sleepten bijna over het stro en de resten van het hun toegeworpen groen. En plots, ja, daar zagen ze het! Het had een zwart velletje en een koddig klein staartje en op zijn kopje stonden kleine rechte oortjes.

- Dat is ‘m, riepen ze gelijktijdig uit.

Het konijntje kroop gemoedelijk nog wat verder naar achteren toe en draaide zich dan rustig om. Hij had een sneeuwwit driehoekje op de neus.