’t Is weeral een paar weken achter de rug, Dwars door Grijsloke, Vlaanderens mooiste stratenloop. Voor ’t eerst sinds jaren heb ikzelf niet deelgenomen: mijn kniegewrichten laten het niet toe, en dat heeft alles te maken met mijn geboortedatum. ’t Zal er dus ongetwijfeld niet op verbeteren. Maar geen gezeur: laten we dankbaar zijn voor alles wat we wél nog kunnen, en da’s nog een heleboel.
 

Krulbollen bijvoorbeeld. Op de vooravond van DDG hebben we een serieus partijtje krulbol gespeeld in “De Zandvlooi” in Kruishoutem. Tot mijn opperste voldoening heeft míjn ploeg de overwinning in de wacht gesleept. Op de foto poseert het winnend team. Ik sta uiterst links. Naast mij, de Engelse Juliette Ramsey, zó uit een Hollywood-film geplukt en ’s anderendaags 132^e op de 10 mijl in 1u27’27”. Verder, mijn kleindochter (314^e op de 7,4 km in 50’52”) die gebaart dat mijn bijdrage in de overwinning “nul” is geweest, hetgeen ik evenwel ten stelligste betwist. Maar ’t is maar “plagen” en plagen is, zoals eenieder weet, om liefde vragen: dus, dat zit wel snor. Het vierde lid van de ploeg is Steve Uzzell. Hij komt eveneens van over de plas, trouwe deelnemer sinds járen en 293^e op de 7,4 km in 46’48”.

Ouderdomsdeken onder de Engelse deelnemers is Rodney King: 73 jaar oud, 22^e deelname en een mooie 214^e plaats op de 7,4 km in 40’24”. Dank zij een stevig ontbijt…

Vroeg in de ochtend, op de omloop van DDG, loop ik Didier Libbrecht en Willy Depraetere tegen het lijf. Didier, ouwe pionier van de koers,  op zijn onafscheidelijke fiets. Willy met op de rug alles wat een persfotograaf nodig heeft. Met deze foto op mijn blog wil ik gaarne iets terugdoen voor de vele foto’s die Willy in ’t verleden van mij genomen heeft voor de krant.

Stephen Soetaert, trouw lid van Loopclub Grijsloke. Vóór de start van de 7,4 km. Zijn gemoedstoestand is niet te peilen. Hij zou een ongelooflijk knappe 7,4 km lopen: 3^e in 23’59”! We zullen ongetwijfeld nog héél veel plezier beleven aan die knaap.

Beter te peilen en geheel ontspannen: blonde Brenda Boyle, uit Hastings. Heeft dit jaar vermoedelijk niet deelgenomen. Althans, ik heb haar naam niet teruggevonden in de uitslag. De vorige jaren was ze nochtans iedere keer deelnemer aan de tien mijl: telkens met de glimlach aan de start en met de glimlach – zij het iets afgezwakt – aan de finish. Brenda heeft alleszins nog andere (gedeeltelijk verborgen) talenten.

Verder nog een kort onderhoud gehad met Rony Verhulst, vóór de start. Rony is 179^e geworden op de 7,4 km, in 38’10”. Hij was er al bij in 1981 en heeft sindsdien geen enkele keer op het appel ontbroken. Dit was dus zijn 32^e deelname. Dat record deelt hij met zes anderen.

Telkenjare een opvallende figuur in Grijsloke, doch dit jaar voor ’t eerst niet deelgenomen, is Paul Cabban, voorzitter van de Hastings Runners. In juli is hem de grote eer te beurt gevallen een stukje door Engeland te mogen lopen met de fakkel die het Olympisch vuur van Griekenland naar Londen moest brengen. Krist Vantieghem, voorzitter van DDG, en ikzelf waren wát fier samen met Paul Cabban én de fakkel te mogen poseren.

06-09-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Van de Paralympics tot het bier van Steenbrugge.
(brief aan Imsgard Stroykens)

Beste Imsgard,

Een fietstochtje maken van Erembodegem naar de kust en terug, ’t is niet iedereen gegeven. Jij met je kunstbeen zou  geen slecht figuur geslagen hebben op de Paralympics in Londen, me dunkt. Van de Paralympics gesproken… In dat verband heb ik een vraag, die mij al jaren lang kwelt en waarop jij misschien ’t antwoord weet. Hoe zwaar moet een mens geïnvalideerd zijn om in aanmerking te komen voor deelname aan, laten we zeggen een loopwedstrijd, op de Paralympics? Tijdens de laatste Dwars door Grijsloke hebben we geen glimp gezien van Frederic Van den Heede, een trouwe deelnemer, die in Grijsloke verscheidene malen het erepodium heeft gehaald, in 2010 zelfs het hoogste schavotje. Zijn afwezigheid dit jaar zou alles te maken hebben met zijn selectie voor de Paralympics. Frederic heeft maar één hand. Maar is hij dan niet zwaar in ’t voordeel tegenover iemand die, pakweg, nóch armen nóch benen heeft? Zó iemand heeft ooit eens deelgenomen aan de marathon van Londen. Hij haalde de finish in een behoorlijke tijd en werd gelukgewenst door prins Charles. De prins wou hem instinctief een hand geven maar hield het uiteindelijk noodgedwongen bij een schouderklopje. Ik bedoel maar… waar moet de grens getrokken worden? Hoeveel vingers moet men kwijt zijn om op de Paralympics te mogen deelnemen aan een loopnummer? Of is een hele hand het minimum? En “schieten voor blinden”: doen ze dat op de Paralympics?

Maar keren we terug tot jouw fietstocht. Je hebt dus Steenbrugge ontdekt en je vraagt je waarschijnlijk af of mijn verre voorouders dáár niet vandaan komen? Welneen, mijn beste: de oudste Vansteenbrugges hebben we teruggevonden aan de oevers van de Schelde in Kluisbergen, Avelgem en Wortegem-Petegem. Tot op heden zijn ze nog maar een klein beetje uitgezwermd, naar Anzegem en naar Kortrijk en Oudenaarde, en in mindere mate in de richting Gent. De oorsprong van de naam? De stamvader zal gewoond hebben in de buurt van een stenen brug. Ze waren toen nog zeldzaam, de stenen bruggen: de meeste waren van hout. Toch laat Georges, de genealoog van de familie, die vorig jaar overleden is, de mogelijkheid open van een veel grootsere origine: misschien stammen wij wel af van niemand minder dan Robert de Pierpont. Samen met vele  dappere Waalse,  Normandische en andere ridders ging Robert, onder de leiding van Willem de Veroveraar, de Engelsen verslaan in the Battle of Hastings, anno 1066. Robert bleef na die overwinning in Engeland en verwekte daar vele nakomelingen. Enkelen behielden de naam “de Pierpont” en spraken die uit zoals ieder normaal mens dat zou doen, met een hete aardappel in de mond. Anderen verengelsten hun naam tot “Stonebridge”. Ze zijn legio in het zuidoostelijk deel van Engeland, de Stonebridges. En… een klein aantal kwam terug naar België. In Wallonië bleven ze Pierponts natuurlijk, maar dan zonder hete aardappel. In Vlaanderen, aan de Scheldeboorden werden het Steenbrugges. Eén alvast heeft er naam en faam verworven: Walter, niet alleen Vlaanderens beroemdste advocaat, maar tevens een getalenteerd lange-afstandloper. In tegenstelling tot andere jaren stond Walter dit jaar niet aan de start van Vlaanderens mooiste stratenloop (“Dwars door Grijsloke” voor wie dat niet mocht weten). De Hastings Runners waren er wel weer, met zo’n vijfentwintig, afstammelingen van de loosers van 1066… Maar over die 32^e Dwars door Grijsloke heb ik het later nog wel.

Ik wil maar zeggen: het dorp Steenbrugge heeft niets met mijn voorouders te maken, of men nu de versie van de stenen brug aankleeft of de versie “Robert de Pierpont”. Of Steenbrugge ooit een volwaardige gemeente is geweest, met burgemeester en schepenen en zo, weet ik niet zeker. Er staat alleszins een wereldberoemde abdij. In de buurt van die abdij heb ik zo’n kwarteeuw geleden een voordracht gehouden in een parochiezaal, voor de leden van het Davidsfonds. Er waren amper dertien toehoorders. Wat een contrast met enkele weken tevoren in Anzegem: óók voor ’t Davidsfonds en voor zo’n tweehonderd man! Ik werd onzeker en zenuwachtig voor zo’n onooglijke “menigte” en dan nog wel met een voordracht over de onchristelijke daden van de Griekse oppergod Zeus en… met twee paters tussen de dertien. Het zweet brak mij uit, maar ’t verbeterde gaandeweg toen het mij duidelijk werd dat de paters de enige écht geïnteresseerden bleken te zijn: de anderen zaten mij aan te staren als een hond op een zieke koe, om nu maar eens een treffende beeldspraak te gebruiken. Na de voordracht kwamen de paters mij feliciteren en ze namen mij mee naar hun abdij, jawel, de wereldberoemde abdij van Steenbrugge. Ze hadden met de meeste aandacht naar mijn verhaal geluisterd en ze wilden nog wel meer van dat wonderlijks. En ik vertelde over Aphrodite en haar ontstaan uit het schuim van de zee. “Schuim”, het deed een belletje rinkelen bij de paters. “Trek in een glas bier?” vroegen ze. “Echt abdijbier, dat eertijds in deze abdij gebrouwen werd, maar nu uitsluitend nog gebrouwd wordt in de brouwerij De Gouden Boom in Brugge. De naam van het bier is Steenbrugge en gek genoeg, da’s ook úw naam!” Ik heb er één gedronken. De paters dronken er één mee. En ze gaven er mij nog twee mee naar huis. Zo heb ik het bier van Steenbrugge leren kennen.

Groeten en blijf maar lekker fietsen.
Santé!

Kris.

05-09-2012 om 10:54 geschreven door kris vansteenbrugge