De bronzen medaille geef ik aan Axelle Dauwens. Een hordenloopster, naar ik vermoed. Maar dat doet er in feite niet toe. Axelle is met voorsprong de mooiste vrouwelijke atlete die ons land naar deze Spelen heeft afgevaardigd. Ze is niet alleen even knap als Daphne Schippers, maar ze heeft daarenboven  een soort melancholie in haar blik die mij zachte, zij het intense rillingen van genot bezorgen. Al moet ik daar eerlijkheidshalve bij vermelden dat de Nederlandse  ook wel eens gelijkaardige rillingen bij mij oproept. Axelle heeft weliswaar minder potten gebroken en minder hoge ogen gegooid op deze Olympische Spelen dan Daphne – om eerlijk te zijn: ze heeft helemaal geen potten gebroken en ogen gegooid – toch krijgt ze dus van mij de bronzen medaille. Te haren gunste vermeld ik gaarne dat Axelle geen neiging vertoont om een verklaring te zoeken voor haar zwakke prestatie. Ze hééft er gewoon geen verklaring voor: de anderen waren, op dát ogenblik althans, gewoon beter, of, om het nog wat genuanceerder uit te drukken, ze waren haar vóór aan de aankomst. Een pluspunt is ook dat Axelle in het dorp Lapscheure woont. Dat ligt in de buurt van Brugge en het zou wel eens een deelgemeente kunnen zijn van Damme, de stad van Tijl Uilenspiegel. De naam Lapscheure zal te eeuwigen dage verbonden blijven aan een pastoor: “de pastoor van Lapscheure”. Wat die man precies verricht heeft in zijn leven waardoor hij zo beroemd geworden is, weet ik niet precies. ’t Moet alleszins een daad van extreme naastenliefde geweest zijn: al zijn bezittingen aan de armen geven, tot zijn huis toe, en dan zelf gaan wonen in de toren van de kerk… Bejaarde Lapscheurenaren zullen u dat alles nog gaarne vertellen, in geuren en kleuren. Het moet een paar honderd jaar geleden zijn, maar de kerk staat er nog: ik heb ze onlangs nog persoonlijk bezocht.  Laat iedere Lapscheurenaar vanaf heden niet langer enkel en alleen dwepen met de pastoor van Lapscheure maar tevens met een wondermooie rosharige meid met de melancholische blik in de ogen, die Axelle Dauwens heet, die geen verklaring heeft voor haar falen op de Olympische Spelen en die van mij de bronzen Olympische medaille anno 2016 krijgt.  

De zilveren medaille gaat naar Louise Carton. Wéér een echte Vlaamse en nog wel een uit de Westhoek, naar ik vermoed. Een opgeschoten telg uit het polderland waarvan je zou denken dat ze over een paar rugge(n!)wervels méér beschikt dan de modale sterveling. Uit goede bron weet ik echter dat het maar gezichtsbedrog is. Naar analogie met de giraffe moet Louise het dus net als wij allen rooien met 12 rugge(n!)wervels. Ook Louise heeft ondanks haar grote gestalte geen hoge ogen gegooid. Dat komt door haar handicap. En wat is die handicap? Gebrek aan ervaring, zegge gebrek aan internationaal contact, d.w.z. contact op het hoogste niveau. Ze zegt het zelf, haar sponsors zeggen het, de journalisten zeggen het en ik… ik kan daar volledig inkomen. Stel dat ze mij, of zelfs ù, met ons armzielig internationaal contact op hoog niveau, plots tussen de allerervarenste langeafstandslopers ter wereld gooien… wat zouden ik, of zelfs ù, ervan terechtbrengen? Maar nu tussen ons, Louiseke mijn hartediefje, kom op zaterdag 27 augustus a.s. deelnemen aan de allermooiste stratenloop van Vlaanderen “Dwars door Grijsloke” (*). Je zal er met kop en schouders boven de anderen uitsteken, letterlijk en figuurlijk. En vooral, kom na de wedstrijd een pint drinken met de 70-plussers van Grijsloke en ik verzeker je dat we je op handen zullen dragen, dat je onze Queen zult zijn en dat we menig schaterlach op je doorgaans zo ernstig gezicht zullen toveren. Je zilveren medaille (**) ligt al klaar, net als je eeuwige roem!

En dan… het goud! Weggelegd voor het liefste snoetje van Vlaanderen: Jolien  D’Hoore. Onze eerste vrouwelijke Olympische “wielermedaille” sinds mensenheugenis, zeg maar sinds het begin der tijden. Nooit eerder voorgekomen tijdens de moderne Olympische Spelen en evenmin tijdens de antieke Spelen want toen stond het wielrennen nog niet op het programma en daarenboven mochten de vrouwen toen niet aan de Spelen deelnemen. Maar wat lees ik  daar in het Nieuwsblad over Jolientje? Dat dit allerliefste en alleraardigste lachebekje een killersinstinct krijgt, m.a.w. verandert in een moordend monster, van zodra zij een rugnummer opgespeld krijgt! Zou jij  met mij het bed willen delen Jolien? Maar laat in godsnaam je rugnummer op het nachttafeltje liggen…

Waarom ik voorbijgegaan ben aan de twee die nu al verzekerd zijn van de titel van gouden sportman en gouden sportvrouw van het jaar, Greg Van Avermaet en Nafi Thiam? Ze zijn ongetwijfeld respectievelijk ’s lands beste wielrenner en atletiekbeoefenaarster. De weg naar de roem ligt voor hen breed open en méér heb ik hun niet te bieden. Greg kan zeker in de rij der groten binnentreden (misschien niet in de rij der allergrootsten zoals Merckx, Vansteenbergen, Vanlooy…) en dat hij verklaarde dat de omstandigheden gunstig waren, getuigt van nederigheid en dat siert hem, al heb ik hem nergens de val van Nibali horen aanhalen als één van die “gunstige omstandigheden”…

Dat ik voorbijga aan de ploegsporten komt doordat ze nauwelijks mijn interesse kunnen wekken. Wie heeft gewonnen? Bezektas Istambul? Het antwoord bevredigt mij véél minder dan “Jantje Pieters” bijvoorbeeld. Andere sporten zoals judo en zeilen vind ik niet “doorzichtig” genoeg. De mooie zilveren medaille van Pieter Timmers verdient zeker een vermelding, maar daar wens ik niet verder op in te gaan: stelt u zich maar eens voor dat ikzelf Gustaaf Depierpont ben uit het vorig verhaal…

(*) Een oproep aan alle na-oorlogse winnaars van een medaille op de Olympische Spelen. Bij deelname aan de 36^e Dwars door Grijsloke op zaterdag 27 augustus a.s. zal eeuwige roem hun deel zijn: hun foto zal levenslang prijken in de kantine van de club. Daarenboven verbind ik mij ertoe zelf hun inschrijvingsgeld te betalen en hun persoonlijk  het boek “Grijsloke 2000”  te overhandigen. In dat boek wordt o.a. uitgebreid het verhaal gedaan van de antieke Spelen, zoals ze, twintig jaar geleden,  door stoere leden van Loopclub Grijsloke werden nagespeeld op Griekse bodem, op de heilige grond van Olympia.

(**) Even iets rechtzetten, lieve lezer. Of de medaille DDG anno 2016 er werkelijk één van zilver zal zijn is mij in feite totaal onbekend. Het wordt alleszins een originele medaille maar hoe ze er precies zal uitzien en uit welke legering ze gemaakt is, blijft voorlopig een goed bewaard geheim. Ook voor mij dus. Misschien kunt u voor uzelf een tipje van de sluier oplichten via www.grijsloke.be.

En dan nog dit… Waarom schreeuwde de TV-reporter moord en brand toen Van Avermaet als eerste over de meet ging, in de zin van “ongelooflijk”, “fantastisch”, “onvoorstelbaar”? Had diezelfde reporter daags tevoren niet verklaard dat Greg Van Avermaet één van de grootste zegekandidaten was?

En dan moet mij nog iets van het hart… Waarom hebben Olympische medaillewinnaars de neiging om in hun medaille te bijten als ze op het podium staan? Greg Van Avermaet beklaagde er zich over dat zijn medaille één dag na het behalen ervan al een beetje beschadigd was. Niet te verwonderen… hij had erin gebeten!

20-08-2016 om 16:13 geschreven door kris vansteenbrugge