Deze foto prijkt op het doodsprentje van Mevrouw Madeleine ISERBYT, weduwe van de heer Henri GLORIEUX: de Tontekapel met vooraan de vol geregende sporen van de landbouwtractor van zoon Louis.
Onderaan dit verhaal vindt u een foto van de eerbiedwaardige Tolardriehoeve, die dateert van 1773, alsook een foto van de mooie oprijlaan naar de hoeve, met rechts het woonhuis van de boer-filosoof (beide foto's van Dirk Vanneste, Kooigem).



Eén van de bijzonderste sportgebeurtenissen in Zuid-Westvlaanderen is de Tolardrieheuvelenloop in Kooigem. Bijzonder is ongetwijfeld het aantal deelnemers dat ook dit jaar beperkt blijft tot twee. Ei zo na was het aantal dit jaar nochtans uitgebreid tot drie – een toename met vijftig percent! – doch een enkelfractuur en een niet al te vlotte revalidatie hebben daar anders over beschikt. Ook een beetje bijzonder misschien is het feit dat deze loopwedstrijd pas om de twee jaar plaatsgrijpt: in de julimaand van de “onpare jaren”. Sta mij toe hier te vermelden dat Briek Schotte, “de ijzeren Briek” en tezelfdertijd “de laatste der Flandriens”, precies tijdens die onpare jaren de teugels liet vieren. Al doet dat hier natuurlijk niets ter zake.

Dit jaar is er dus weer Tolardrieheuvelenloop. Het parcours is hetzelfde als twee jaar geleden. De deelnemers ook. Mijn trouwe lezers weten dus precies waar de klepel hangt. De anderen, of diegenen wier geheugen het al een beetje laat afweten, kunnen mijn weblog (www.bloggen.be/kris) raadplegen, de dato 23.6.2007 en 11.7.2007. Ook dit jaar zijn er dus drie heuvelen en brengen de lopers even een bezoek aan de Tolardriehoeve van Louis Glorieux. Dat oponthoud is wel niet helemaal orthodox, maar het is een verplichting tegenover Louis, de sponsor! Louis is niet alleen boer – en wat voor één: de beste van uren in de omtrek! – maar ook filosoof, een combinatie die vroeger wel meer bij boeren voorkwam. Maar Louis is een nederig man die niet wenst bejubeld te worden en daarom wil ik nu liever enkele zinnetjes wijden aan die andere grote vedette van de loopwedstrijd: de Tontekapel.

Over die Tontekapel, waar de lopers voorbijkomen na ongeveer 7 km., lees ik op het doodsprentje van de moeder van Louis, Madeleine Iserbyt, godvruchtig overleden op 29 september 2008, in den ouderdom van 95 jaar: “Haar diep godsvertrouwen en mariale vroomheid liggen uitgedrukt in de Tontekapel, nabij de hoeve. Nooit liet ze na de kapel met bloemen te versieren tijdens de meimaand”.

En – laat het toeval wezen – op mijn bureau ligt De Standaard van 22.12.2004, waarin een artikel staat over de bekende juwelenontwerpster Hanna Vanneste, die afkomstig is van Kooigem. De schrijver van het artikel is bvc, vermoedelijk Bernard Vancraeynest. Hanna vertrouwt de journalist toe dat zij altijd gepassioneerd geweest is door de Tontekapel in haar dorp. “Enerzijds om de ex-voto’s die er te vinden zijn en anderzijds om het weidse uitzicht aan die kapel. De mensen uit mijn dorp geloven dat iemand kan genezen als zij een reepje stof van een kledingstuk van een zieke aan de kapel achterlaten. Vandaar de vele lintjes aan de kapeldeur”.

Op het parcours van de Tontekapel en de Tolardriehoeve wordt het op 19 juli ongetwijfeld weer knokken om de overwinning… en om de bergprijs.

08-07-2009 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Ik moet u bekennen, beste lezer, dat ik nog steeds een beetje ondersteboven ben van mijn bezoek aan het museum Dhondt-Daenens, twee maand geleden. Vier hoopjes roestige rommel, bedekt door een laag stof, was zowat het enige wat het museum te bieden had. De maker van die kunstwerken: één van Amerika’s grootste “moderne kunstenaars”. Ik heb er een verhaaltje over geschreven op deze weblog, op 5 mei, in de hoop dat minstens één van mijn dierbare lezers erop zou reageren, teneinde mij een hart onder de riem te steken en zodoende mijn sindsdien getormenteerde kunstziel enigszins tot rust te brengen: ben ik niet meer van deze wereld of is de wereld dolgedraaid? Niet één van mijn dierbare lezers heeft zich die moeite getroost…

Maar wie beschrijft mijn vreugde toen ik, surfend op ‘t internet,  terecht kwam op “Een beknopte beschouwing over hedendaagse kunst” van de onvolprezen Serskampse filosoof, kunstenaar en kunstcriticus, Jan Bauwens! Verhelderend en onthullend voor eenvoudige naïeve zielen, zoals ikzelf en – naar ik vermoed – de meesten van mijn trouwe lezers. Sta mij toe dat ik een paar zinnetjes citeer:

“Hedendaagse kunst”, zoals de richting zichzelf noemt, onderscheidt zich van alle andere kunst in het bijzonder op het punt dat zij geproduceerd wordt in een handomdraai en vrijwel zonder middelen, terwijl het prijskaartje dat eraan kleeft doet duizelen. Maar even belangrijk aan de hedendaagse kunst is, dat zij door “ingewijden” tot kunst dient uitgeroepen te worden. In feite zijn die ingewijden diegenen die de beschikking krijgen over de macht om de inhoud van een vuilnisemmer uit te roepen tot een “hedendaags kunstwerk”, wat betekent tot een object met een duizelingwekkende geldwaarde.

Wie zijn nu die “hedendaagse kunstenaars”? En wie zijn die ingewijden, die “geldmakers”, die hun invloed en hun macht aanwenden om ervoor te zorgen dat hun klaarblijkelijke waanzin ernstig zal genomen worden? Het kan niet zijn dat u, lieve lezer, niet geïnteresseerd bent in het antwoord op deze en andere vragen in verband met de hedendaagse kunst. Misschien voelt u er wel iets voor om die zeepbel te doorprikken? Lees dan maar gauw wat Jan Bauwens vertelt op zijn weblog (www.bloggen.be/tisallemaiet), d.d. 31.06.2009. De titel van het verhaal: “Een beknopte beschouwing over hedendaagse kunst”.

06-07-2009 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge