Beste Firmin,

Wat ik u te vertellen heb had ik best ook onder vier ogen kunnen doen of via de telefoon, maar teneinde beter de gedachten te kunnen ordenen doe ik het liever langs deze weg. Ik wil het met u hebben over “de zwangere man”. Onmogelijk of verre-toekomstmuziek? Geen van beide. De zwangere man behoort nú al tot de mogelijkheden. Dat beweert niet alleen Petra Desutter, professor gynecologie aan de Gentse universiteit en wereldautoriteit op het gebied van de reproductieve geneeskunde, maar ook uw dienaar is al vele jaren die mening toegedaan. Nergens voor nodig, hoor ik u al zeggen, en misschien hebt ge wel gelijk. Maar misschien laat gij u ook in bewonderende termen uit over hetgeen waartoe de geneeskunst op de dag van heden allemaal in staat is. ’t Is natuurlijk allemaal relatief, mijn beste Firmin. Amper een week geleden overleefde een gezonde achtenveertigjarige man een kleine ingreep aan het hart niet in het nochtans meest gerenommeerde hartziekenhuis van het land. En niet minder dan drie patiënten bleven in die zelfde week, na een routine-ingreep aan het oog, achter met een totaal blind oog. In een universitair ziekenhuis! En om in mijn eigen specialiteit te blijven… Hoevele duizenden patiënten zijn na een “gehoorsverbeterende operatie” niet het slachtoffer geworden van oorsuizen, al of niet gepaard met volledige doofheid aan de geopereerde kant? Ik zeg u dit alles om uw gebeurlijke bewondering voor de geneeskunde een beetje te temperen. Artsen – de “geneesheren” van vroeger – zijn geen goden. Waren ze dat wel, dan was “de zwangere man” nu wellicht nog slechts een routine-ingreep. De Griekse mythologie leert ons hoe de oppergod Zeus met de hulp van de god Hermes, zwanger werd van een kind dat niemand minder bleek te zijn dan Dionysos, de god van de wijn. Dit verhaal staat te lezen in mijn boek “Uit het schuim van de zee”, hoofdstuk 14 De geboorte van Dionysos. Desgewenst wil ik u het boek wel eens uitlenen, maar ge kunt het ook lenen bij de gemeentelijke bibliotheek. Hier alvast een uittreksel uit hoofdstuk 14:  

Semele was een dochter van koning Kadmos van Thebe. Niemand minder dan de oppergod Zeus liet zijn oog vallen op deze mooie maagd. Hij benaderde haar in de gedaante van een knappe jonge man en hij had geslachtelijke omgang met haar. In alle oprechtheid vertelde hij haar dat hij niemand minder was dan Zeus, in menselijke gedaante. Semele dacht dat haar geliefde slechts een grapje maakte, maar diep in haar binnenste knaagde toch de twijfel. Ze vertelde alles aan haar zusters, die het verhaal belachelijk vonden. Ze zeiden: als hij werkelijk Zeus is, dat hij zich dan eens vertone in zijn goddelijke gedaante, al is het maar één enkele keer. En toen de jongeman haar weer benaderde en haar volop zijn liefde betuigde, zwoer hij haar in een onbezonnen ogenblik, dat hij haar, als bewijs van zijn liefde, alles zou geven wat zij maar wilde. Zij wenste maar één ding: dat hij zich, al was het maar één enkele keer, aan haar zou vertonen in zijn goddelijke gedaante, in zijn schitterend gewaad, met staf en bliksem en al. Zeus was niet weinig geschrokken door die wens. Hij wist immers dat geen enkele sterveling de aanblik van de oppergod in zijn ware gedaante kon doorstaan. Hij smeekte haar een andere wens te doen. Maar Semele bleef vastbesloten en wat Zeus plechtig beloofd had, daaraan moest hij nu voldoen. Hij deed nog zo zijn best om zijn geliefde een vreselijk lot te besparen: hij haalde zijn minst schitterende kleed uit de kast en uit de kist waarin hij zijn bliksems bewaarde, diepte hij zijn allerkleinste bliksempje op... Alles tevergeefs. Toen Semele de oppergod in al zijn glorie aanschouwde, vatten haar lijf en leden vuur en smeulend ging zij ten onder. Zeus realiseerde zich nu dat zij zijn kind droeg. Hij riep zijn trouwe zoon Hermes ter hulp en gebood hem de ongeboren vrucht via een keizersnede uit de buik van de moeder te halen. Daarna liet Zeus de foetus bij zichzelf inplanten in het losmazig weefsel aan de binnenkant van de dij, om hem daar verder te laten groeien. Toen de tijd van voldragenheid gekomen was, verloste Hermes zijn vader Zeus van een zoon, Dionysos, die aldus ten tweede male werd geboren.

De door Hermes toegepaste techniek laat zich raden. De bevruchte baarmoeder werd uit het dode lichaam van de moeder gehaald en de arteriën en venen van de baarmoeder werden verbonden met de dijslagader resp. de dijader van de oppergod. Pas op het ogenblik van de voldragenheid werd de baarmoeder ingesneden. Een keizersnede in twee tijden dus. Overigens hebben wij kennis van nog een andere keizersnede die op meesterlijke wijze door Hermes werd uitgevoerd, en hierbij verwijs ik naar hoofdstuk 47 van mijn hogergenoemd boek. Alvast een kort uittreksel:

De god Apollo raakte verliefd op de nimf Koronis en maakte haar zwanger. Desondanks begon Koronis een verhouding met een sterveling, Ischys genaamd. Apollo werd echter op de hoogte gebracht van die ontrouw door één van zijn lievelingsvogels, de raaf, die toen nog een witte vogel was. In blinde woede deed Apollo beroep op zijn zuster Artemis en gaf haar de opdracht Koronis met haar pijlen te doorboren. Toen de dode Koronis reeds op de brandstapel lag, waaraan men doden toevertrouwt, zag Apollo het zinloze van zijn daad in en hij vervloekte nu de raaf, die vanaf dat ogenblik zwart werd. Apollo realiseerde zich nu ook dat Koronis zíjn kind droeg en hij ontbood Hermes om hem te helpen het kind alsnog te redden. Hermes paste een keizersnede toe op het dode lichaam. Het kind was Asklepios, de god van de geneeskunde.

Maar keren we terug tot de zwangere man. Het zal wellicht de bedoeling zijn vooraf een baarmoeder in te planten bij de man en later – in een tweede tijd, zoals dat luidt – een “in vitro” bevruchte eicel in die baarmoeder in te brengen. Wat de plaats van de baarmoederimplantatie betreft is de dij wellicht een mogelijkheid, maar uit oogpunt van comfort voor de draagvader lijkt de buikholte ongetwijfeld te verkiezen. Na negen maanden een keizersnede en ’t is zó gepiept. Wist gij overigens waar de naam “keizersnede” ofte “sectio caesarea” vandaan komt? Van Julius Caesar die volgens de legende met een keizersnede ter wereld zou gekomen zijn.

Gaarne wil ik mij tot slot ook nog even buigen over uw gezondheidstoestand. Ge hebt het over spanning, rusteloosheid, overspanning en ge wijt het zelf aan de prangende onzekerheid over de toekomst van Hein Vanhaezebrouck, ex-trainer van AA Gent, en van Nicolas Frutos, interim-trainer bij RSC Anderlecht. De grote verantwoordelijke voor uw klachten blijkt de krant te zijn waarop gij geabonneerd zijt: de Morgen. Uw krant besteedt inderdaad véél te weinig aandacht – amper twee pagina’s – aan het probleem waardoor gij al te zeer in het ongewisse blijft. Die onzekerheid, daardoor raakt een mens overspannen. Ga nu toch eindelijk eens inzien dat ge veel beter af zijt met Het Laatste Nieuws, dat niet twee, maar reeds ettelijke tientallen pagina’s heeft gewijd aan wat iedere Vlaming zo pijnlijk bezighoudt en naar de keel grijpt. 

Moge het snel weer goed gaan met u,

Kris.   

01-10-2017 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge