Of de crisis voorbij is? Weet ík het? Ik heb u, beste lezer, gewoon in ’t ootje genomen. Kwestie van lezers te lokken. Wat wij zo graag willen, daarover lezen wij immers graag. Tenzij u behoort tot die enkelen die profiteren van “slechte tijden” – zoals de boeren tijdens de oorlog – wenst u toch ook niets liever dan dat de crisis zou voorbij zijn. Want u behoort toch ook tot diegenen die hun job of een groot deel van hun spaargeld verloren hebben? Van “crisis” heb ik geen verstand. Men heeft mij verteld dat deze crisis ontstaan is in Amerika: mensen hebben daar leningen aangegaan die ze niet kunnen afbetalen en – floep! – de hele wereld in de miserie. Begrijpt u dat, beste lezer? Zelfs Jack Vanlichtervelde, die nochtans economie gestudeerd heeft, begrijpt het maar half.

Ik verkondig u dus allesbehalve het einde van deze crisis, al dient gezegd dat mijn verhaal wel iets met “crisis” te maken heeft, zij het dan één van enkele tientallen jaren geleden. Maar in feite gaat dit verhaal over een boek van ene Emiel van Put, een auteur die mij tot voor enkele dagen te enen male onbekend was. Hoe het boek mij in handen gekomen is vertel ik even niet. Daar hebt u dus het gissen naar.

Naar de schrijver Emiel van Put heb ik mij rot gezocht op ’t internet, maar pover is het resultaat. “De crisis is voorbij” zou wel eens zijn meesterwerk kunnen geweest zijn. Het is vermoedelijk uitgegeven rond 1943-44. Hij zou ook nog een boek geschreven hebben over ene “Gravin Johanna”. That’s all. Het gaat hier dus om een vrij onbekende schrijver. Waarom onbekend? Is Emiel van Put dan misschien geen goede schrijver? Hoe komt het dan dat ik zijn boek in een tijdspanne van anderhalve dag, in één adem als het ware, uitgelezen heb, terwijl ik er weken over gedaan heb om mij doorheen de helaasheid en de godverdomse dagen van de alom gelauwerde Dimitri Verhulst te worstelen? En dan wil ik het nog niet eens hebben over het verdriet van België van een al even gelauwerde schrijver…

En toch is er méér terecht gekomen van mijn zoektocht op ’t internet. Op een site waar boeken te koop aangeboden worden, heb ik “De crisis is voorbij” gevonden: te koop voor twee schamele euro’s, plus een vijftal euro verzendkosten. Dat was een week geleden. Op heden is het boek van de site verdwenen. Verkocht? Ongetwijfeld! Voor twee euro! Wat mag de koper zich gelukkig prijzen. Mijn exemplaar doe ik alvast niet van de hand voor twee euro. Nog voor geen honderd euro. Misschien wel voor tweehonderd euro. Omdat ik de centen goed kan gebruiken, als aanvulling bij mijn pensioen(tje). Al zal het met pijn in ’t hart zijn dat ik afstand zal doen van dit – bijna – uniek “meesterwerk”. Twee honderd euro, verzendkosten inbegrepen. En wat het boek zo kostbaar maakt en waarvan de andere verkoper ongetwijfeld onwetend was: de tekening op de cover is van niemand minder dan Willy Vandersteen himself… en die is wél bekend. Geïnteresseerd, beste lezer? Haast u dan maar, want er zullen meerdere gegadigden zijn.

03-08-2009 om 21:45 geschreven door kris vansteenbrugge