Stel… U gaat op reis met de auto naar de Adriatische kust. Uw reisweg gaat via het meer van Genève. Ter hoogte van het stadje Vevey dient u een sanitaire stop te maken vanwege een plots opkomende mictiedrang (zoek dat maar even op in “de Dikke”). Geen openbaar toilet in de buurt, natuurlijk. U doet het dan maar in een berm tegen de omheining van een uitgestrekt landgoed. Geen levende ziel in de omtrek. De kans dat u bij die gelegenheid kennismaakt met Europa’s grootste filmacteur aller tijden is nihil, want die acteur is overleden in 1982…

Het is ons (mijn vriend Robert en mijzelf) overkomen in de zomer van 1978. Het mictieproces (hebt u het woord ondertussen opgezocht?) was nog niet helemaal afgelopen toen we aan de andere kant van de omheining en op enige afstand een grote witte hond zagen opdagen en even later een man, kennelijk de eigenaar van het domein. De meest logische reflex was er zo snel mogelijk van onder te muizen en Robert begreep maar niet waarom ik geen aanstalten maakte om de plaats van het delict te verlaten: ik herkende die man!

- Die man is Curd Jürgens, zei ik.

Curd Jürgens was de grootste Europese filmacteur aller tijden, en dat is hij heden ten dage nog steeds, ten minste als we mogen afgaan op het aantal hoofdrollen in beroemde films. Oostenrijker van geboorte, wereldburger, meer dan honderd grote films op zijn actief.

- Onzin, zei Robert. Wat in godsnaam zou Curd Jürgens hier lopen doen? Hij lijkt er niet eens op.

- Gij kent niets van film. Vraag het maar eens aan Christiane.

Christiane en Amandine hadden ondertussen de veilige beschutting van de auto verlaten, benieuwd als zij waren naar de reden van ons talmen na de plaspauze.

- Hij lijkt erop, zei Christiane, maar ’t ís hem niet.

De man en zijn hond waren nu op korte afstand genaderd.

- Goede middag, zei de man.

Wij groetten terug, alle vier in koor. Nu vraag ik het hem meteen op de man af, dacht ik.

- Bent u Curd Jürgens?

- Dat ben ik. Zijn jullie toeristen?

- Wij zijn op weg naar Rimini. Wij zijn Vlamingen.

- Ja, dat dacht ik al. Ik hoorde jullie praten. Daarom dat ik jullie meteen in jullie taal begroette.

- U spreekt de taal perfect. U moet wel véél talen kennen.

- Ja, dat zijn er heel wat. Alle talen van West-Europa, met inbegrip van de Skandinavische. En ook Russisch.

We slaakten alle vier een kreet van ongeloof en bewondering, weer in koor.

- Een prachtig groot domein hebt u hier. U wóónt hier?

- Hier, maar ook elders, op verscheidene plaatsen in Europa en ook in Amerika. Weet u dat Charlie Chaplin hier eveneens een buitengoed heeft, een paar kilometer verderop? Hij verblijft er vaak.

Op een teken van mij diepte Amandine haar fototoestel op uit haar handtas. Of we een foto van hem mochten nemen? Ja, zeker was hij bereid een foto van ons te nemen. Verkeerd begrepen: of WIJ een foto van HEM mochten nemen? Ah zó, geen enkel bezwaar natuurlijk. En dat heeft geresulteerd in onderstaande foto:

Op de foto ziet u van links naar rechts: mezelf, de hond Raspoetin, Curd Jürgens, Robert Forêt. De reden waarom ik nu pas met dit verhaal kom opdraven? Het heeft te maken met het feit dat mijn plan om de stad Kortrijk, waar ik vijfenveertig jaar geleden ongelukkiglijk verzeild ben geraakt, om te ruilen voor mijn geboortedorp, weldra lijkt verwezenlijkt te zullen worden. Verhuizen dus. Van onder andere een hele boel rommel. En tussen al die rommel werd de - verloren gewaande - foto opgediept. Zonder de foto had ik dit verhaal nooit geschreven. Ik had een kopie van de foto beloofd aan Robert en nu zal ik mijn belofte kunnen inlossen, achtendertig jaar na datum. Robert is al een eind in de tachtig en nog in leven, net als ik overigens (of wat had u gedacht?). Dat kan niet gezegd van de anderen op de foto. Curd Jürgens zelf stierf reeds in 1982, amper zesenzestig jaar oud. Raspoetin was reeds gestorven enkele weken of hooguit enkele maanden na de bewuste foto. In het toentertijd zeer populaire weekblad “ZIE magazine” stond op de voorpagina een foto van Curd Jürgens, die overmand was door verdriet vanwege het overlijden van zijn beste vriend Raspoetin. Binnenin stonden foto’s van de grote acteur met de hond, over drie volle pagina’s. Zo er ook maar de minste twijfel geweest was of we wel degelijk de echte Curd Jürgens hadden ontmoet, bij deze was alle twijfel verdwenen.

Een week na onze reis kwamen Robert en ik samen om na te kaarten. De grote vakantie liep op zijn allerlaatste benen en we kwamen op het idee om een loopkoers te organiseren voor de kinderen uit de streek. Het waren er zeven. Met Robert en ikzelf waren dat negen deelnemers. Uit die loopkoers is drie jaar later Vlaanderens mooiste stratenloop “Dwars door Grijsloke” ontstaan. De eerste tien jaar is Robert voorzitter van het organiserend comité geweest. Het laatste jaar van zijn voorzitterschap waren er tweeduizend deelnemers!

Van dat loopkoersje (uit 1978) met de negen deelnemers bestaat een foto: alle negen na de wedstrijd op het podium. Als ook dié foto opduikt zal ik u die niet onthouden, net zo min als de fotoreportage  uit “Zie magazine” over Curd Jürgens en Raspoetin, als ook dié opduikt… 

21-07-2016 om 10:22 geschreven door kris vansteenbrugge