Op een ijskoude ochtend lag Brownie stokstijf in ´t midden van de schapenweide, waar ze dertien jaar rondgedarteld had, samen met Blanche, het andere Ouessantschaapje. Brownie was al enkele dagen ziek en nu was ze er plots niet meer. ´s Anderendaags zijn ze haar komen halen van het vilbeluik. Ondertussen was Blanche rustig verder blijven grazen alsof er niets aan de hand was: ze moet gedacht hebben dat haar levensgezellin sliep. Toen Brownie weg was werd Blanche onrustig, gejaagd liep ze rondjes in de weide, ze ging op een heuveltje staan en speurde daar de horizon af, ze at niet meer. Een dag later lag Blanche dood in haar hok. Van verdriet. Ik had een voorgevoel gehad: een on geluk komt nooit alleen, en... geen twee zonder drie?

De dag vóór de aangekondigde februari-storm lieten we onze dode appelboom omhakken: de kans op omwaaien en eventuele stormschade was te groot geworden. En tóch kwam het onheil. Nummer drie.

Ik was de gevelde boom aan ´t opruimen toen plots honderd bellen en cimbalen in mijn hoofd weerklonken. Ik wou mij afvragen wat er gaande was, maar ik slaagde er niet in ook maar één zinnig woord uit te brengen. Ik wilde met mijn rechter hand naar mijn neus grijpen maar ik belandde in mijn linker oor. Hier was iets ernstigs aan de hand...

Dank zij het snelle ingrijpen van mijn dierbaren arriveerde ik in geen tijd op de spoedafdeling van het AZ-Groeninge Kortrijk. De equipe van de stroke-unit stond mij al op te wachten. Was ik pakweg een uur later ter plaatse geweest dan was het slecht afgelopen met mij: men heeft het mij daar meerdere keren op het hart gedrukt.

Mag ik nu, lieve lezer, een rauw realistisch intermezzo inlassen, en mag ik mijn lieve lezeressen, althans zij die het echt goed met mij menen, verzoeken de nu volgende cursief gedrukte regels over te slaan, omdat ze té ontluisterend zijn: 

Je wordt meteen vastgeklonken aan een bed in de stroke-dienst (de dienst van de beroertes). Een vijftal slangetjes in de linkerarm, waarmee je verbonden bent met toestellen die je leven in handen hebben. Je leven hangt hier dus aan meer dan één slangetje. Enkel de rechter hand is vrij: om op de alarmknop te drukken en... de bedpan te bedienen. Tracht u, beste seksegenoot, in te leven in de toestand:

1° linkerhand geïmmobiliseerd vanwege de talrijke slangetjes;

2° je beschikt enkel over de rechterhand om de bedpan te bedienen; het lukt niet om de plas in de hals van de fles te deponeren; maar er zijn verzachtende omstandigheden want nooit eerder heb je met zo’n bedfles gewerkt, je bent je coördinatievermogen in de rechterhand kwijt en je bent angstig;

3“ de lakens zijn nat, de verpleegster is niet vrolijk, lakens verversen is een zware karwei;

4° een half uur later moet ik weer, want liggend op mijn rug heb ik mijn blaas niet kunnen leegplassen; het lukt nu beter; alles in de fles; ik neem de fles van tussen de lakens, maar ik ben onzeker, ik beef, en daar gaat mijn fles; alles is weer op het bed; de verpleegster is nu ronduit kwaad; als het nog eens gebeurt zal ze mij laten liggen in het geplas; het is mijn eigen schuld, ik moet maar om hulp vragen bij het plassen...

5° weer een half tot één uur later doe ik het nogmaals zelf; het begint immers te lukken en mijn getormenteerde penis met moederlijke zorg in een plasfles laten stoppen door een zuster, die, wie weet, ooit nog bij mij geassisteerd heeft toen ik hier arts was, vind ik té ontluisterend, zoals ik al zei; ik zou haar willen zeggen dat ik haar rijkelijk zal vergoeden, als ze mij haar coördinaten maar wil geven, maar... mijn spraak is weg; ik druk dus niet op de alarmknop, het plassen lukt en de fles is nu behoorlijk vol; ik ben daar fier op; tot de fles weer uit mijn krakkemikkige hand glijdt;

6° de maat is nu vol; nog éénmaal zal de zuster verse lakens leggen en als ´t nog één keer gebeurt krijg ik een pamper om; de ultieme vernedering;

7° ik besef dat mijn volgende kans mijn allerlaatste is; en ondanks mijn gedeeltelijk verlamde rechterhand en mijn geïmmobiliseerde linker, komt de gevulde bedfles feilloos op het nachttafeltje terecht; daar moet een slok op gedronken worden; maar het glas water valt uit mijn hand, op het bed, op de plaats waar... u weet wel; de zuster is in alle staten; help! het is niet wat ze denkt; droge lakens legt ze niet meer; mijn spraakverlamming belet mij te vertellen wat er gebeurd is; ik krijg een pamper aan; help!!!

 Ik krijg een slaappil en ik slaap nu tot de ochtend. Bij het wakker worden slaag ik er in voorzichtig enkele woordjes te spreken. Kleine woordjes als „brood“ en „niets“ lukken niet, terwijl „arrondissementscommissaris“ en „volksvertegenwoordiger“ er vrij vlot uitkomen. Hoe ondoorgrondbaar toch is het menselijk brein! Maar hoera! ik kan mij nu weer verstaanbaar maken. Tegen de middag spreek ik al bijna helemaal normaal. Het is nu zo goed als zeker: het bloedstolsel in mijn hersenen is verdwenen, opgelost, dank zij het snelle ingrijpen met „antistol“. De hersenschade zal beperkt zijn. Ik kan wellicht nog een tijdje mee...

Nog vijf dagen ben ik in het AZ-Groeninge gebleven, en in die vijf dagen heeft men allesbehalve stilgezeten: electrocardiogrammen, electroëncefalogrammen, electromyogrammen, computertomografieën, medische-resonantie-onderzoek, bloeddrukmetingen, labotesten, logotherapie, kinesitherapie, ergotherapie... En na ieder onderzoek heb ik „dank u“ gezegd, uit de grond van mijn hart, en „dank u“ ook aan mijn ziekenfonds, dat al die onderzoeken betaalt, met de glimlach. Ik praat nu weer normaal en de vinger-neus proef lukt al aardig. Dat die witte sluier uit mijn linker hersenhelft nu maar gauw verdwijne...

10-03-2022 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge