’t Jaar tweeduizendveertien is een ellendig jaar geweest, een jaar van rouw en treurnis. Kwistig hebben wij bij ’t begin van ’t jaar onze beste wensen de wereld ingestuurd. ’t Heeft allemaal niet veel geholpen.

Er was diepe rouw in onze federale staat vanwege het heengaan van twee van onze grootste politici: Wilfried Martens en Jean-Luc Dehaene. Twee voortreffelijke bewindslieden, zeventigers, die tot hun laatste snik gewerkt hebben, gezeteld, al of niet als voorzitter, in allerlei nationale en internationale parlementen en bestuursraden – Lernhout en Hauspie, Dexia… er schieten er mij maar een paar te binnen – , combinerend verscheidene mandaten – u en ik zouden met één mandaat al de handen vol gehad hebben… Om een centje bij te verdienen bij hun karig pensioentje, vanzelfsprekend. Hun grootste drijfveer was niettemin de drang om goed te doen voor de gemeenschap, voor alle mensen van goede wil en zelfs voor degenen van minder goede wil.

Diepe rouw was er ook vanwege het overlijden van één van onze drie koninginnen: Fabiola. Niets dan respect voor deze lieve vrouw die als een liefhebbende moeder was voor haar echtgenoot koning Boudewijn. Haar hele nakomelingschap heeft zij tot de laatste cent weggeschonken aan een goed doel en dat is bij iedereen in goede aarde gevallen. Kwaadsprekers hebben beweerd dat zij de bedoeling had al haar bezittingen na te laten aan haar Spaanse familie. Dan zou zo’n 75% als erfenisrechten naar de Belgische staat gevloeid zijn en wie weet wat snode politici met die 75% zouden uitgespookt hebben. Nu gaat de volle 100% dus naar het goede doel en daar kan de hele federatie alleen maar gelukkig om zijn.  

Zo mogelijk in nog diepere rouw werd onze fiere Arteveldestad dit jaar gedompeld. Vier van Gents meest voortreffelijke figuren hebben dit jaar het tijdelijke met het eeuwige verwisseld. Vooreerst was er de onvolprezen kunstpaus Jan Hoet. Zijn gezag op het gebied van de beeldende moderne kunst was absoluut. Hij was in staat om een hondendrol te verheffen tot het summum van kunst. Een andere Gentse paus, maar dan een operapaus, die van ons heenging, was Guy Mortier. En Luc Devos dan! De Gentse Elvis Presley. Nooit zoveel volk gezien bij een begrafenis. En alsof drie niet genoeg was, bereikte ons enkele dagen geleden de droevige mare van het overlijden van Walter Debuck, de man die van de Gentse Feesten het grootste volksfeest van de wereld heeft gemaakt. Samen met Romain Deconinck en Leo Debudt vormde hij het meest geniale Gentse kunsttrio van de laatste eeuw. Talloos zijn de volksliederen die Walter Debuck ten gehore bracht. Het populairste Gentse volkslied ’t Vliegerke werd door hem vereeuwigd. Niet zelden waren zijn liederen “geëngageerd”. “Koevoet is beter dan boelie” is daar een voorbeeld van. Het is een lied, gecomponeerd door de Gentse volkszanger Karel Waeri rond 1885 en in de zestiger jaren door Walter Debuck opnieuw gelanceerd.  Een schimplied op een dame van goede afkomst die in een kerk in Gent de preekstoel had beklommen om de parochianen te waarschuwen tegen het “gespuis” dat het aandurfde het werk neer te leggen en op straat te komen voor een menswaardig loon. Hier gaat het:

't Werkvolk moet niet meer klage

Da 't hier in Gent nie kan bestaan

Als het maar naar 't sermoen wil gaan

Door een madam gedaan.

Hoor die madam vertellen

't Vlees is voor de werkman te goed

Triepen en vellen dat hij fretten moet

Ofwel ne koevoet

Refrein:

Mee koevoet es beter dan boelie

Maar madam de predikant

Heeft liever nen eind saucie

Zoudt u toch niet verdomme

't Verslecht nu nog van langs om meer

Bezie mij dat nu toch ne keer

In 't geheel geen snuifke meer

En thee van lindeblomme

Giet da ne keer al in uw lijf

Geen potje café van da wijf

Dat is een beetje stijf

Refrein.

Geen pijpke meer te smoren

Geen dzuurke of geen glazeke bier

En in de winter spaart u vier

Ge vervriest gelijk ne pier

Wilt dat ne keer aanhoren

Gij zult daar lieren in dat sermoen

Hoe dat u nu uw keuken moet doen

Al naar het nieuw fatsoen

Refrein.

En gij moet kunnen leven

Zegt die madam vol beslag

Net of alles te kopen lag

Mee tien stuivers per dag

Wilt gij vervloekte teve

Geen boter en daarbij geen brood

Wilt ons opvullen mee stroot

We zijn genoeg gekloot

Refrein.

En als de kinders schreeuwen

Van honger buiten etenstijd

Zie maar dat g'er op slaat en smijt

Madam zegt 't es profijt

Ook durft zij nog te zeggen

Dat 't noenmaal nog al es te groot

Van mossels en van roggebrood

Of van nen koeiepoot

Refrein.

Zij durft uit 't huwelijk spreken

Nen keer per maand heeft zij gezegd

Eer dat de man zijn vrouw berijdt

Is hij zijn krachten kwijt

Hoe durft zij daarvan spreken

Kreeg zij maar alle weken wat

Zij stak nen koevoet in heur gat

Wat vuile madam is dat

Refrein.

Van zo een weelderig leven

Zo wordt de man zo fel en kloek

Nen keer per maand uit de broek

Dat es madam's verzoek

Maar 't zijn maar flauwe lullen

Op mossels en op roggebrood

In plaatse van ne piet als lood

Daarmee es dat wijf gekloot

Refrein.

Eén lichtpuntje voor de rouwende Gentenaren: hun burgervader, Daniël Termont, werd onlangs verkozen tot de beste – zegge de meest geliefde – burgemeester van Europa…

Ook voor mij persoonlijk was ’t een jaar van rouwen. Begrafenissen van dierbare vrienden en de kerk waar ik gedoopt ben volledig uitgebrand! Tussen Kerst en Nieuwjaar, en als ik er nog zin in heb, breng ik daar verder verslag over uit. En… er is nog een week te gaan in 2014. Laat het ondertussen niet nog erger worden, Lieve Heertje…

23-12-2014 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge