Zestig jaar geleden, op 16 november 1949 om precies te zijn, hebben de Gentse studenten het Gravensteen bezet, die oninneembaar gewaande burcht. Geen mens, waar ook ter wereld, die het zal betwisten: de grootste studentengrap aller tijden. De bezetting was wereldnieuws. Zo wijdden op 17 november 1949 in Amerika –  waarheen weinig doorsijpelt van wat in ons klein landje gebeurt –  verscheidene kranten een artikel aan deze historische gebeurtenis. The New-York Herald Tribune had er geen moeite mee om te blokletteren: The students of Ghent are the biggest of the world. En ziehier wat Associated Press schreef, onder de titel “BELGIAN STUDENTS SEIZE CASTLE, BEAT BACK POLICE WITH FRUIT”:

GHENT, Belgium, Nov. 17. – The feudal Chateau des Comtes had its first siege in 300 years yesterday when 200 students held the place for three hours against masses of police, gendarmes and firemen.

The students, armed with overripe fruit, capitulated before superior forces.

Early in the afternoon students from the University of Ghent started to infiltrate over the drawbridge of the castle. An hour later, 200 strong, they were in complete possession.

They barricaded the only way in and were protected on the flanks by the moat. Ammunition was smuggled in on a wheel-barrow.

Pennants floating from the battlements proclaimed that the present police helmet should be substituted for a certain kind of pot. This seemed to be the only reason for the rebellion.

Police called in the fire brigade, which ran up ladders against the walls and played hoses on the rebels. The students held out until the gendarmes were called and the combined forces of the law broke the defenses.

The police detained 133 prisoners who were cautioned this morning and released. Four students were injured.

Niet alleen de wereldpers besteedde aandacht aan dit gebeuren. Onze ongeëvenaarde Vlaamse striptekenaar Leo Debudt (alias Buth) wijdde er een van zijn beste grafische werken aan: een reuzegrote pentekening van de bezetting, dewelke de kaft siert van een in 1999 door de Gentse Universiteit uitgegeven boek: 50 jaar Gravensteenfeesten. De grote Vlaamse schrijver Hugo Claus schreef er een boek over, onder het pseudoniem Anatole Ghekiere: Die waere ende Suevere Chronycke van Sgraevensteene.

Velen hebben zich vragen gesteld betreffende het waarom van de Gravensteenbezetting. Was het de verhoogde bierprijs? Was er een politieke reden? Was het een zuiver studentikoos motief? Tot op de dag van heden bestond daarover geen eensgezindheid, of liever, tot op de dag van gisteren…   

Alles is begonnen in de schoot van Moeder Laetitia, de Oudenaardse studentenclub die gesticht werd in ’t jaar 1929. Begin november 1949 werd  de twintigste verjaardag van de club op luisterlijke wijze gevierd. Er waren een aantal oudgedienden afgezakt naar Gent. Eén onder hen was dokter Carlos Dierickx. Hij was preses van de club geweest in de jaren 1939-40 en 1940-41. In 1949 was hij drieëndertig jaar en al een jaar of drie burgemeester van Asper, functie die hij zesenveertig jaar lang heeft uitgeoefend. Wat was er gebeurd tijdens die lustrumviering van 1949? Ruzie? Overdreven nachtlawaai? Had men “gestapo” geroepen naar de politie? Feit is dat de pandoeren Carlos meenamen naar ’t rolleke, tesamen met zijn broer Wilson, die ook een oudgediende was, evenals de toenmalige preses Pierre Devos. Het was Carlos die de politiecommissaris te woord stond. Hij diende zijn identiteitskaart af te geven en daaruit bleek dat hij én dokter én burgemeester was. De commissaris bleek evenwel niet onder de indruk van die kwalificaties en het gesprek verliep als volgt:

…Zijde gij Carlos Dierickx?

…Joa’k menier de commesoaris, en wie zijde gij?

…Zijde gij dokteur?

…Joa’k, menier de commesoaris, zijde ziek misschien?

…En zijde gij beurgemiestre?

…Joak’k, menier de commesoaris, kannek  misschien iet doen veur ui?

Er werden korte metten gemaakt. Ze vlogen alle drie in den bak. We brachten een nachtje door op kosten van de staat, zegt dokter Pierre Devos. Hij is de enige overlevende van het trio. Carlos heeft ondertussen een levensgroot standbeeld op het naar hem genoemd plein van de gemeente waar hij zo lang burgemeester was. Hij is een van de populairste figuren geweest uit de streek tussen Oudenaarde en Gent.

Maar wat heeft dat alles te zien met de Gravensteenbezetting? zult u zich afvragen, beste lezer. Ziehier wat Pierre Devos ons, zeer recentelijk, geopenbaard heeft:

De Laetitianen voelden zich onrechtvaardig behandeld door de Gentse flikken. Ze zonnen op wraak. Die kwam er, geen twee weken later…

En dat zijn wij dus gisteren gaan verkondigen, in de troonzaal van het Gravensteen, Pierre en ik. Voor een massaal opgekomen dol-enthousiast publiek. Applaus was er, naast een geweldige zucht van opluchting, zoals nog nooit een zucht geloosd werd door een studentenpubliek. Sommigen omhelsden elkander van blijdschap omdat het laatste stukje van de puzzel eindelijk gelegd was, omdat de geschiedenis van het Gravensteen nu definitief en in alle talen kon herschreven worden. Pierre kreeg ter plaatse een decoratie opgespeld. Wie deze grote Laetitiaan wil bewonderen, zal daartoe ongetwijfeld in de mogelijkheid zijn tijdens de lustrumdagen in maart: in Oudenaarde en Ronse. En misschien kan er wel een handdruk af, of zelfs een handtekening en, wie weet, een kusje (cave mystacem!) voor ’t mooiste meisje van de stad…

Een heuglijke dag! En ’t had nog beter kunnen zijn, als Marcel Cambier niet geveld was geweest door de Mexikaanse griep: dan had Laetitia kunnen pronken met twéé oudstrijders. Bij mijn thuiskomst vernam ik dat Tuur Van Wallendael die dag uit het leven was gestapt. Tuur was een “clubman”. Hij zou er ongetwijfeld gaarne bij geweest zijn, bij de Gravensteenfeesten. Heeft hij precies deze dag uitgekozen?

Euforie en verdriet. Er ligt maar een flinterdunne marge tussen. Soms zelfs géén marge…

19-11-2009 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Ach, beste lezer, ik doe het nooit meer. Vorige week waren mij een paar artikelen opgevallen in de krant van 10 november. En toen heb ik u beloofd daarover te schrijven. En ik doe het alsnog, omdat ik mij geen imago wil op de hals halen van iemand die zijn beloften niet nakomt. Maar zelfs het meest ophefmakend nieuws is na enkele dagen niet meer boeiend en aangezien het niet eens om ophefmakend nieuws ging, zult u hopelijk wel begrijpen dat mijn pen niet bol staat van enthousiasme en dat ik bij deze het voornemen te kennen geef van u nooit meer zulke weinig zinvolle beloften te doen. Maar goed…

Er werd wat uitgeweid over de schorsing van Janina “Woepi” Wickmayer en van Xavier “X-man” Malisse. Voor gelijkaardige feiten. In verband met de “whereabouts”. Straffen buiten proportie natuurlijk en ik kan mij niet voorstellen dat de soep zo heet zal gegeten worden als ze wordt opgediend. Maar toch nodig misschien om die nalatige sportlui eens flink te doen schrikken. Van Xavier verwondert het mij niks en van Woepi weet ik nu dat zij eveneens een nalatig meisje is. Ongetwijfeld komt het voor Janina wel goed want naar ’t schijnt kan zij zich dure advocaten permitteren. En dan zou het voor Xavier, die zich géén advocaat kan permitteren, toch ook in orde moeten komen vermits hij dezelfde overtreding begaan heeft. Of zie ik dat verkeerd? Werkt het gerecht niet op die manier in ons land? Janina is overigens niet op haar mondje gevallen als het er op aankomt argumenten te harer ontlasting naar voren te schuiven. “Het systeem is te ingewikkeld,” argumenteert zij “ál dat ingewikkeld gedoe met telefoneren, e-mailen, SMS-en…,  zeker voor een negentienjarige”. Een argument waar ongetwijfeld niemand van de dure advocaten zou opgekomen zijn. Had u er enig idee van, beste lezer, dat negentien jaar in deze een moeilijke leeftijd is? Ik alvast niet. Als ik met een probleem worstel omtrent telefonie, e-mailen of SMS-en, dan vraag ik het aan mijn kleindochter die eergisteren twaalf is geworden, en met al die moderne communicatietechnologie niet de minste problemen heeft. Twaalf jaar is dus allerminst een moeilijke leeftijd, op dat gebied. Blijkbaar. Maar met negentien is zij misschien alweer heel wat van die vaardigheden kwijt. Wie weet. Geestelijke aftakeling kan soms heel vroeg beginnen…

Dan stond er ook nog iets van een dokter die jarenlang meerdere huisbezoeken per dag aflegde bij éénzelfde patiënte, en daar telkens het volle pond voor aanrekende. Zo “verdiende” hij, aan die ene patiënte, in één jaar tijd 38.000 euro en dat komt ongeveer overeen met mijn jaarinkomen tijdens mijn topjaren – ik vond toen dat ik een heel behoorlijk inkomen had.  En ik die dacht, in het jaar dat ikzelf huisarts ben geweest, dat nooit meer dan één huisbezoek per dag mocht aangerekend worden! Dat de dokter zo vaak op huisbezoek ging, was de schuld van de patiënte zelf: ze belde hem telkens op. En de dokter was bang dat zij zou panikeren als hij niet op haar verzoek inging. Hetgeen zou kunnen leiden tot een beroerte of een hartaanval bij de dame, gezien haar hoge bloeddruk: 26! Is het onredelijk van mij te veronderstellen dat na duizenden huisbezoeken die huisdokter er allicht in geslaagd was die bloeddruk tot het laagst haalbare niveau te brengen. Zonder de goede zorgen van haar dokter had de dame in kwestie wellicht het Guinness Record Book gehaald: de hoogste bloeddruk ooit gemeten! Maar nu is er natuurlijk ook een record: het hoogste aantal huisbezoeken bij éénzelfde patiënt in, laten we zeggen,  een tijdspanne van vijf jaar…

En dan was er een hele pagina over seksisme, u weet wel, discriminatoire toestanden tussen de geslachten. Het komt erop neer dat vrouwen zwaar onderbetaald worden, dat zij nauwelijks in aanmerking komen voor mooie postjes en dat zij niet gerespecteerd worden – want nagefloten of in de billen geknepen – door het andere geslacht. Sta mij toe dat ik daar zo mijn mening over heb. Zeker na wat een maand of twee geleden gebeurd is met mijn vriend Zeger. Hij had een knap vrouwtje in de billen geknepen,  waarop  het lieve kind hem prompt een bloedneus had geslagen; zijn neus staat er nog steeds een beetje scheef van. Zeger staat nu geboekstaafd als een geile misdadiger. Voor het vrouwtje dat zich zo dapper heeft “verdedigd” niets dan lof. Ik denk, in alle nederigheid, niet dat het geluk mij nog ooit te beurt zal vallen, dat ik door een lid van het andere geslacht in de billen geknepen wordt. En ik mag het niet gedroomd hebben dat ik haar betaal met een slag op de neus, waarop zij bloedend neerzijgt en voor het leven verminkt is.

Over die vreselijke plaag die “discriminatie” heet, zal ik het nog hebben in de toekomst. ’t Zal niet alleen over “sexisme” gaan, maar ook over “racisme”. ’t Zal nog vóór ’t einde van ’t jaar zijn, dat beloof ik u!

Kijk, nu verval ik toch weer in mijn oude fout: beloven, altijd maar beloven. Ik lijk wel een politicus…

16-11-2009 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge