- Hallo.

’t Was half negen toen de telefoon mij wakker rinkelde, maar ik was nog lang niet uitgeslapen, en dus zei ik enkel maar “hallo”.

- Bent u de heer Kris Vansteenbrugge?

Merkwaardig toch dat een mens zo suf kan zijn dat hij op zo’n simpele vraag niet ogenblikkelijk het antwoord klaar heeft. Het duurde drie à vier seconden vooraleer ik gedecideerd antwoordde:

- Ja, daar spreekt u mee.

- Wij zijn van de Visser-Neerlandia prijs. Het is ons een genoegen u mede te delen dat u genomineerd bent voor de prijs.

De Visser-Neerlandia prijs! Een van de allerbelangrijkste prijzen op het gebied van de Nederlandstalige literatuur. Was ik wel goed wakker? Was daar aan de andere kant van de lijn niet mijn zwager die, met een Hollands accent in zijn stem, mij voor de gek aan ’t houden was?

- Onzin, zei ik. Waar heb ik dat aan te danken?

- Uw literair oeuvre, antwoordde de stem, die toch niet die van mijn zwager bleek te zijn. Hij zou zich nooit zo lang serieus hebben kunnen houden…

- Bedoelt u “O jerum…”, mijn autobiografisch werk, mijn memoires zogezegd?

Ik heb mij sedert het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd vooral met schrijven onledig gehouden. Maar “literatuur” kan dat niet genoemd worden. Ik noem het “schrijvelarij” en “zeverarij”, cursiefjes die ik publiceer op ’t internet en die ik achteraf bundel in wat ik “blogboeken” noem. Mijn memoires, ja, dat vond ik er nog mee door kunnen, maar… om daar nu een prijs voor te krijgen, en dan nog de Visser-Neerlandia prijs! En dan zijn er nog de boeken met verhalen uit de Griekse mythologie, maar da’s toch eigenlijk niet echt origineel werk. En mijn toneelstukken dan, die bij mijn weten nog nooit door een serieus toneelgezelschap zijn opgevoerd.

- Neen, zei de stem, uw memoires zijn ons onbekend.

- Dan bent u ongetwijfeld aan het verkeerde adres.

- U bent toch de schrijver van talrijke pictaiku’s op een blog, een nieuwe literaire kunstvorm, waarvan u claimt de uitvinder te zijn? (1*)

- Ja, dat ben ik. Maar dat kan toch geen enkel mens interesseren. Het is immers niet serieus bedoeld. Hebt u mijn blog goed gelezen? Het is bedoeld als een grap. In de inleiding heb ik het vergeleken met de nouvelle cuisine en de hedendaagse kunst, die óók als grap bedoeld waren. Gewoon om eens uit te testen hoever een mens kan gaan in het voor-de-aap-houden van Jan Publiek. Kunst hoeft u er echt niet in te zoeken.

- Maar het ís kunst, mijn beste. Kunst van het hoogste gehalte. Gisteren is er een stukje over verschenen in een gerenommeerd cultureel tijdschrift, de Waterlandkerkse Courant. Het slaat aan. Daar kunt u niet onderuit. Met uw pictaiku’s hebt u alle ’s schrijvers vezels aan het trillen gebracht. Wat inspireert u?

- Niets. Helemaal niets. Ik neem een foto van iets banaals en ik zet er een al even banaal zinnetje bij.

- U denkt er dus nauwelijks bij na.

- Zo is het.

- U werkt dus puur vanuit een buikgevoel.

- Precies, ja.

- Pure inspiratie dus. U moet weten dat ik mateloos genoten heb van uw laatste pictaiku: die over de gevaarlijke hond.

- Maar er wás geen hond. Er was alleen het plaatje “gevaarlijke hond” om inbrekers af te schrikken.

- Fictie dus. Geniaal. En dan dat huisnummer: 215 B! Geniaal!

- Ik zie er de genialiteit niet van in.

- Misschien ziet u het inderdaad niet. En dat bewijst dat uw genialiteit van boven komt. Neem nu Zeus en het bierglas. Hiermee overschrijdt u de grenzen van ruimte en tijd.

- Ik begrijp het niet helemaal.

- Honderd jaar geleden: het bierglas. Duizenden jaren geleden: Zeus. En aan het eind van de tafel: de oorsprong der tijden. En dáár voorbij?

- Ik begrijp het nog steeds niet helemaal.

- Dat hoeft eigenlijk ook niet. Als wij kunstcritici het maar begrijpen. Aan u, als begenadigd kunstenaar, om het kunstwerk te creëren. Aan ons om het te beoordelen.

- Maar ik heb dit helemaal niet als kunst bedoeld. Ik zei toch dat het een grap is.

- Dat u dat zelf niet inziet! Het gecastreerde hondje Boris, het smachtend hondje op het penant, Jaakske met zijn fluitje tussen de stukken Sunlight zeep, het gehandicapt jongetje dat een kind-moedertje ten huwelijk vraagt, de vlinder op de das, het rood- en het witborstje, de hand van de schrijver: ze hebben mij ontroerd, soms tot tranens toe. En dan die pictaiku over de schildpad en de uil, en die met de brandende kaars en de bril, en die over de doodskop en de pendule: er waren er waarbij ik rillingen voelde over mijn rugge(n!)graat . En bij die met de slippers kan je ruiken dat ze al jaren gedragen zijn. En die met de banaan, de twee appelen, de citroen en de rotte peer: pure erotiek, maar… oneindig mooi, kunst met een héél grote K.

- ’t Was niet mijn bedoeling, zei ik.

- Nee, natuurlijk niet. Die pictaiku’s, da’s het werk van de Heilige Geest. U bent slechts het medium, dat straks de Visser-Neerlandia prijs in de wacht zal slepen.

Ik wou het gesprek beëindigen, maar ik zag dat de hoorn al op de haak lag. Benieuwd of ik nu die Visser-Neerlandia prijs krijg.

(*1) zie www.bloggen.be/pictaiku  

19-03-2014 om 11:26 geschreven door kris vansteenbrugge