Van mensen die enkel maar hun krant en nooit eens een wetenschappelijk tijdschrift lezen wil ik mij distantiëren. “UZ Letters”, het driemaandelijks tijdschrift van het Universitair Ziekenhuis Gent, wordt door mij al even gretig gelezen als “Het Laatste Nieuws”. Op dit eigenste ogenblik ligt vóór mij editie nummer 107 (maart-april-mei, jaargang 21) van het onvolprezen universitair ziekenhuisblad. Intrigerend  is het adres van de uitgever: Kuiperskaai, nummer 6. Een halve eeuw geleden was de Kuiperskaai het uitgaanscentrum van de Gentse student. Wat al roemrijke nachtelijke tochten hebben wij niet ondernomen in dit verderfelijk oord: den Don Carlos, den Don Quichotte, de Zolder, de Kelder. In dit laatste etablissement greep in 1962 de eerste studentenmissverkiezing plaats (miss Laetitia!) en een jaar later werd ik daar zelf verkozen tot senior seniorum – een grotere eretitel kan men zich als student nauwelijks indenken. En daar was ook de frituur van Fons.

“Gekend om zijn pili-pili” staat er in de folder van de Gravensteenfeesten anno 1961, maar vooral bekend om het feit dat de frituur pas om middernacht openging en open bleef tot in de vroege ochtenduren, en ook vanwege het feit dat het wel eens gebeurde dat baldadige studenten de inboedel van Fons, zijnde stoelen en tafels, aan de overkant van de straat in de Leie gooiden. Tot groot jolijt van iedereen… ook van Fons. Maar dat heb ik al uitgebreid verteld in mijn boek “O jerum jerum jerum…” (2006) op pagina 54. En nu? Géén café’s meer in de Kuiperskaai, géén Fons meer, géén studenten meer. Wel woont daar nu de uitgever van “UZ letters”…

Op pagina 17 van mijn UZ Letters: een boeiende reportage over professor emeritus Herman Mielants, onder de titel “Een band voor het leven”. Er staat ook een foto bij van de professor: een knappe sportieve verschijning. Elegante coiffure, nog niet door grijze haren ontsierd, mooie gebronzeerde, van gezondheid blakende huid, nauwelijks door rimpels doorploegd, ernstig doch ook weer niet té ernstig kijkende blauwe ogen die vertrouwen inboezemen, een lichte rustgevende monkellach om de mond, een kortgemouwd en aan de hals sexy openstaand wit jasje, een vaste hand zonder de ouderdomsvlekken die zo vaak de rug van oudere lieden ontsieren, en met vingers die allerminst tekenen van reuma vertonen. Het lijkt erop dat hij een tekst aan ’t lezen is, op een kritische manier zoals het een wetenschapper betaamt, klaar om er met een blauwe bic aantekeningen bij te maken of verbeteringen aan te brengen. In de borstzak van zijn jasje: een reservebalpen en twee toestelletjes waarvan ik veronderstel dat het ene moet dienen om een dringende oproep te beantwoorden, terwijl het andere wellicht een dictafoon moet zijn. Is het niet onbegrijpelijk dat zo’n man van de ene dag op de andere ontslagen wordt uit zijn professorenambt, enkel en alleen omdat hij de pensioen”gerechtigde” leeftijd heeft bereikt? Hij is nu emeritus, zo noemen ze dat. ’t Is maar dat ze net niet durven zeggen: Mielants is bevorderd van “gewoon professor” tot “professor emeritus”! Maar is het niet even onbegrijpelijk dat ik aan deze Herman Mielants gedurende welgeteld achtenveertig jaar (van 1962 tot 2010) en zonder hem ooit gezien te hebben, een hartsgrondige hekel heb gehad en dan nog wel zonder dat hij mij ook maar iéts misdaan heeft? – Hoe zou het ook kúnnen, want tot op de dag van heden is de professor emeritus zich van mijn bestaan ongetwijfeld niet bewust… En toch is daar een verklaring voor. ’t Is te gek om los te lopen en goed te praten is het allerminst. Alleen mijn allertrouwste lezers zullen nu fijntjes glimlachen…

Plaats van het gebeuren: Gent, het huis op de hoek van de Afsneelaan (nu Fabiolalaan) en de Aaigemstraat. Er woonde een bejaarde vrouw die op de benedenverdieping een kruidenierswinkeltje had en boven een drietal  studentenkamers verhuurde. Van de zomer 1960 tot de zomer 1962 ben ik daar “op kot” geweest. ’t Was mijn derde kot en ofschoon er geen stromend water was op de kamer en de verwarming enkel bestond uit een armzalig gasvuurtje – niets ongewoons in die tijd – heb ik er de beste herinneringen aan.  Ik zou er waarschijnlijk nooit op eigen initiatief weggegaan zijn. Akkoord, ik had mijn kotmadam de duivel aangedaan en ik heb mijn dwaze kuren netjes opgebiecht in mijn memoires (“O jerum jerum jerum”, 2006). Maar nooit heb ik iets met kwade bedoelingen gedaan, laat staan dat ik haar heb willen pesten. Moest ze mij na twee jaar aan de deur zetten, nu ik geslaagd was in mijn vierde jaar geneeskunde en nu ik mij de laatste maanden toch voorbeeldig had gedragen? Ze deelde het mij zonder omwegen mede: ze had het kot al verhuurd aan een wel opgevoede nette jongen, die evenals ik geneeskunde studeerde: hij heette… Herman Mielants (in mijn memoires noem ik hem abusievelijk Wim Mielants). Ik zei dat ze daar nog spijt van zou krijgen, want dat van de eerstejaarsstudenten in de geneeskunde er amper één op de vier in slaagden het diploma van dokter te halen, terwijl iemand als ik, die dus nu reeds in ’t vijfde jaar zat, vrijwel zeker de eindmeet zou halen. Theoretisch had die Mielants dus één kans op vier. Ik gaf hem nog niet één kans op honderd. Ik haatte die Mielants…

Maar hoe ánders is het verlopen. De gehate Mielants is professor geworden. En niet zómaar een professor. Eén die grote wetenschappelijke prijzen in de wacht heeft gesleept – de Pfizerprijs en de Sidmarprijs -  voor de ontdekking van de relatie tussen darm en gewrichtsontsteking bij spondylartropathie. En de mooiste onderscheiding die hem dan nog ten deel gevallen is in 2008: de verkiezing tot de beste prof, door de studenten geneeskunde! In UZ Letters staat ook vermeld dat “het grootste deel van de Vlaamse reumatologen eigenhandig werd opgeleid door professor Mielants”. Dat de kotmadam uit de Afsneelaan dit allemaal niet meer heeft meegemaakt, daar ben ik niet rouwig om.

U kan mij geloven of niet, beste lezer, maar ik zweer u dat het wáár is: ik heb professor emeritus Herman Mielants amper een jaar geleden voor ’t eerst in mijn leven gezien. Tijdens een symposium aan de Gentse universiteit. Op deze blog (www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=672421) heb ik die “unilaterale” kennismaking beschreven (ook hier heb ik het abusievelijk over WM ofte Wim Mielants…). Ik heb hem toen nul op vijf gegeven voor zijn voordracht en in mijn verhaal heb ik mij wat oneerbiedig uitgelaten over de man. Het lijkt er wel op dat ik mij verkneukelde in het feit dat hij zelf scheen te lijden aan spondylartritis en dat ik hem dat als een zwaar minpunt aanrekende. Alsof een specialist in spondylartritis zélf geen spondylartritis zou kunnen krijgen! Overigens ziet hij er op de foto in UZ Letters veel beter uit en zal er van spondylartritis wel geen sprake meer zijn. Zijn behandeling zal dus wel degelijk gewerkt hebben. En hij beweert gelukkig te zijn dat hij nu meer tijd krijgt voor reizen, sporten en fotografie, nu hij emeritus is. Een echte professor is hij dus niet meer. Ik, daarentegen… maar daarvoor verwijs ik u, dierbare lezer, naar www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=269 .

Maar “eind goed, al goed”. Nu “de gehate vijand” eindelijk een gezicht heeft gekregen, heb ik mij volledig met hem verzoend en ik vraag eerbiedig excuus voor al het onrecht dat ik hem in mijn gedachten heb aangedaan. Zijn foto ligt op mijn bureau. Ik bekijk hem iedere dag en iedere dag vind ik hem sympathieker. Een band voor het leven.

25-03-2011 om 10:18 geschreven door kris vansteenbrugge