1971. We woonden al meer dan drie jaar in Nederland, in Capelle aan de IJssel, een voorstad van Rotterdam: ikzelf, mijn vrouw en de twee kinderen. We woonden in een comfortabel appartement op de eerste verdieping van een splinternieuw flatgebouw van dertien verdiepingen, aan de Louis Couperusplaats, nummer 9. In Capelle aan de IJssel stonden toen drie van die pas opgetrokken flatgebouwen. Eén van die drie was dus het onze en toen wij er eind 1967 onze intrek namen telde de gemeente zevenduizend inwoners. Toen we vier jaar later terugkeerden naar Vlaanderen waren het er al dertienduizend en heden ten dage zullen het er weinig minder zijn dan honderdduizend. En het aantal flatgebouwen? Tientallen…

De kinderen, vier en vijf jaar oud, gingen naar de Montessori-kleuterschool die gelegen was op een boogscheut van het appartement. Naast ons woonde een jongetje, waarmee zij goede vriendjes waren. Peter en Fanny (zo heetten onze telgen) noemden het vriendje Cremco en dat was, zo dachten wij toen, ook zijn echte naam. Pas na ons vertrek uit Nederland hebben wij ons gerealiseerd dat het jongetje wellicht Remco zal geheten hebben. Een naam die toen in Vlaanderen onbekend was en het voor velen, in de eerste plaats diegenen die niet erg belezen zijn en niet vertrouwd zijn met de auteur Remco Campert, ook is gebleven tot voor enkele maanden, zegge tot de opkomst van Remco Evenepoel, een negentienjarige knaap uit Dilbeek die goed op weg leek (*) om Eddy Merckx naar de kroon te steken als de grootste sportman ooit in België.

Onze telgen waren in die tijd verzot op de ijscrème van Albert Heyn en dat heeft wellicht aanleiding gegeven tot de verbastering van de naam van Remco, alias Cremco. Op een dag werden de ouders van Cremco uitgenodigd bij de directeur van de school. Cremco gebruikte namelijk schunnige woorden, die gretig overgenomen werden door de andere kinderen. De goede naam van de school kwam in het gedrang. Wat voor opvoeding kreeg Cremco mee van thuis?! Die vieze woorden waren: “pissen” en “kakken”. Véél erger nog dan “zeiken” en “schijten”! In Nederland hebben beschaafde mensen het over “plassen” en “poepen”, termen die in Vlaanderen toen ten enenmale onbekend waren.  Maar Vlamingen zijn volgzame mensen, bereid om te leren van hun Noorderburen en vijftig jaar later wordt er nu ook bij ons lustig op los geplast . Met poepen hebben we het evenwel nog wat moeilijk… Cremco’s ouders zeiden dat het allemaal kwam door die Vlaamse vriendjes en dat zij nooit verwacht hadden dat Remco die vieze woorden zou overnemen, maar u weet hoe het gaat… één rotte appel tast de hele mand aan.

(*) Wat mij dwars zit met onze Vlaamse Cremco: hij verhuist naar Monaco. Ik heb mijn ongenoegen daarover uitgedrukt in een “lezersbrief” aan “Het Nieuwsblad”. Een brief die de drukpers van de krant niet heeft gehaald. Weeral ongenoegen. En dat ongenoegen zal ik uiten door mijn abonnement op te zeggen en met hangende pootjes terug te keren naar mijn oude liefde “Het Laatste Nieuws”. En mijn lezersbrief, beste lezer, hij weze nu voor u gereserveerd:

Nu hádden we in ons land weer eens een topsporter, een wielrenner van wie velen het erover eens zijn dat hij Merckx zal evenaren en misschien zelfs nog beter doen, en… we zijn hem alweer kwijt! Remco Evenepoel, 19 jaar, uit Dilbeek, zal ons verlaten: hij verhuist naar het buitenland, naar Monaco. Hij wordt dus Monegask. Ik weet het wel, die verhuis naar het buitenland heeft zo zijn redenen. Er is in de allereerste plaats het feit dat de trainingsomstandigheden in Monaco ideaal zijn. En verder is er de aangename leefsfeer die heerst in het ministaatje, de vriendschappen die er kunnen opgebouwd worden, het zonnig klimaat. Minder belangrijke, doch mijns inziens niet te verwaarlozen factor, waarover Remco en zijn omgeving echter nooit gewag maken, is het fiscale aspect van de zaak: in Monaco worden geen inkomstenbelastingen betaald. Inkomsten die onze staatskas aan haar neus ziet voorbijgaan. Waarom stelt de staat die topsporters niet vrij van belastingen? Vanuit Monaco dragen ze nu toch ook niets bij en de kans zou groter worden dat ze hier blijven en dat we ze verder tot onze landgenoten mogen rekenen, en dat we fier mogen zijn op hen. Alhoewel… misschien verhuizen ze alsnog naar Monaco, vanwege de trainingsmogelijkheden, de leuke sfeer, de te smeden vriendschapsbanden, het klimaat…

En Cremco zelf, hij is niet eens superfanatiek bezig met zijn sport. Hij schuwt de frietjes niet en wellicht ook niet de grietjes. Het Nieuwsblad lijkt te suggereren dat hij Oumaïma ingeruild heeft voor Elena Lucchinelli

11-08-2019 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge