Laat ik deze uiteenzetting beginnen met een niet-echt-gebeurd verhaal. Een mop eigenlijk, een “onwaar” verhaal. Voor zover ik mij kan herinneren is het nog maar de tweede keer in zo’n acht jaar schrijvelarij dat ik mij aan iets dergelijks bezondig. En ik zou het niet doen als ik er niet van overtuigd was dat het eigenlijk gaat over een situatie die uit het leven gegrepen is… Ziehier:

Ursin stond op het punt om het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen. Zijn vrouw Martha zat bij zijn sterfbed, zijn hand in de hare.

- Martha, sprak Ursin met zwakke stem, nu ik u verlaten moet, geef mij antwoord op een vraag die mij reeds lang bezig houdt en die ik u al veel eerder had willen stellen. Wij hebben samen een mooi stel kinderen voortgebracht: vier knappe dochters met donker haar en bruine ogen, en dan… onze Romain, met zijn flaporen, zijn groene ogen en zijn vuurrode haardos. Zeg mij nu eerlijk Martha, die jongen, is die… van mij.

- Romain is van u, zei Martha, en er klonk geen aarzeling in haar stem.

- Durft ge dat zweren? Zweer het, Martha, zodat ik met een gerust gemoed en in vrede kan sterven.

Ingetogen, bijna godvruchtig, stak Martha wijs- en middenvinger van haar rechter hand omhoog:

- Ik zweer het…

Er verscheen een ontspannen glimlach op het gezicht van Ursin, zijn hoofd draaide weg naar één kant en het leek erop dat hij de geest gaf.

- … maar, voegde Martha er nog aan toe, de vier meisjes zijn van notaris Depalmenare, bij wie ik al die jaren gewerkt heb.

Dat laatste heeft Ursin ongetwijfeld niet meer gehoord. Hij was dood.

Stel dat dit een waar gebeurd verhaal was, hadden de dochters van Martha en Ursin dan, middels een DNA-test, aanspraak kunnen maken op de erfenis van notaris Depalmenare? De vraag is minder zinloos dan ze klinkt, want in een Zuidwestvlaams dorp woonde jaren geleden een steenrijke baron – omdat die écht bestaan heeft noem ik hem Touternitou, niet zijn echte naam – van wie iedereen in de streek “wist” dat er in het dorp minstens een half dozijn kinderen rondliepen die door hem buitenechtelijk waren verwekt. Hadden die kinderen aan de hand van een DNA-test, gesteld dat die toen reeds had bestaan, aanspraak kunnen maken op een deel van de onmetelijke erfenis  van baron Touternitou? De vraag komt bij mij op omdat ik zopas in de krant het verhaal lees van Delphine Boël die via een DNA-test wil bewijzen dat koning Albert wel degelijk haar biologische vader is. Delphine is weliswaar niet uit op de erfenis van de koning – al zou dat natuurlijk mooi meegenomen zijn – maar eerder op erkenning en ook wel op een vergoeding voor geleden schade. Doordat het enkele jaren geleden uitgelekt is dat ze een bastaarddochter is van koning Albert, heeft ze zich niet kunnen ontplooien als kunstenares en zit ze nu financieel aan de grond. Wie is immers geneigd om veel geld neer te tellen voor een kunstwerk in papier maché of voor de mémoires van een kind dat door de vader niet erkend wordt, een bastaardkind dus?

We duimen voor Delphine. Moge recht geschieden.  

21-06-2013 om 15:03 geschreven door kris vansteenbrugge