Zeer verontrustend lijkt mij het feit dat heel wat patiënten die geïnfecteerd zijn geweest met Covid-19 niet immuun blijken te zijn. Dan mag ook allerminst verwacht worden dat een vaccin (als dat al gevonden wordt!) voor een betere immuniteit zal zorgen. Als daarenboven het virus deze zomer zich niet gaat “schuilhouden” (door allerlei klimatologische omstandigheden) dan ziet het er somber uit. Het zou wel eens kunnen dat dit alles een ingreep is van de natuur, die als doel heeft ervoor te zorgen dat de wereldbevolking terugvalt tot “normale proporties”, d.i. tot het aantal van 100 jaar geleden, zijnde een kwart van de huidige bevolking.  De allereerste slachtoffers zullen dan hoofdzakelijk de +65-jarigen zijn (de toenmalige gemiddelde levensverwachting) en de zwaksten. Als dat niet zo gruwelijk was zou ik zeggen: een flinke zuivering die de gezondheid van het menselijk ras zal ten goede komen. Maar ik ben zelf 80 jaar en… ik zeg dat dus niét.

P.S. En of we nu eindelijk mogen panikeren. Neen, neen en nog eens NEEN! Want... panikeren is nóóit goed.   

10-05-2020 om 15:14 geschreven door kris vansteenbrugge  

't Was de avond voor één mei, drie dagen geleden dus, dat Adrienneke mij opbelde:

- Kom alstublieft direct eens naar hier, er is iets met Maurice.

- Wat is er dan met Maurice?

- Hij staat op het balkon en hij wil eraf springen!

- Maar Adrienneke toch, 't is al zo laat en van hier tot K  is 't een klein half uur rijden en wij zijn nog in volle coronacrisis. Ik mág niet eens langskomen, in acht genomen de quarantainemaatregelen die door de regering zijn uitgevaardigd. En wat wilt ge dat ik doe?

- Hem op andere gedachten brengen.

- Maar... ik kén Maurice niet eens!

(Hier past, geachte lezer, een woordje uitleg – voor een goed begrip)

Ik had Maurice inderdaad nog nooit ontmoet, al wist ik maar al te goed van zijn bestaan af. Ziehier hoe de vork aan de steel zit...

Ik ken Adrienneke al een jaar of dertig, van toen ze trouwde met een oudere collega van mij. Zij was vooraan in de veertig, hij drieënzestig. 't Was haar derde huwelijk. Ze was voor de eerste keer getrouwd toen ze nog geen twintig was, met een knappe jonge kerel die amper één of twee jaar ouder was. Maar van liefde was er al snel geen sprake meer. Hij sloeg haar.  Adrienneke vroeg en bekwam de echtscheiding. Ze was vijfentwintig toen ze opnieuw trouwde met een welgestelde veehandelaar van in de dertig, die een passie had voor dure sportauto's.  Het geluk was echter weer niet aan haar zijde: de man raakte aan de drank en reed zich op een dag te pletter tegen een boom. Met haar derde man tenslotte heeft ze een vrij gelukkig leven gekend. Erg passioneel zal die liefde evenwel niet geweest zijn. Een paar jaar geleden is ze nogmaals weduwe geworden: hij was gestorven in zijn slaap, van ouderdom... En een maand of zes geleden, ergens tussen Allerheiligen en Sinterklaas, belde Adrienneke mij op met de heuglijke mededeling dat ze weer "iemand heeft leren kennen", ene Maurice,  iemand van hare leeftijd - Adrienneke moet nu vooraan in de zeventig zijn - die weduwnaar is en beschikt over een goed karakter en twee universitaire diploma's. En wat ik daarover dacht? Ik moet toen iets geantwoord hebben van "die kans niet laten voorbijgaan, Adrienneke" en "het ijzer smeden als het heet is, Adrienneke". Dat alles ondertussen van een leien dakje is gelopen moge blijken uit het feit dat de zwaar gediplomeerde Maurice een maand geleden bij haar is ingetrokken, in haar groot en luxueus appartement op de derde verdieping in de stad K. Een week geleden nog belde ze mij op om mij te vertellen hoe gelukkig ze was met Maurice, en dat hij een bijzonder goede danser was. Zijn vrienden noemden hem Fred, omdat hij kon dansen als Fred Astaire. Adrienneke had zich al voorgenomen om ook danslessen te gaan volgen. Ze zou zijn Ginger Rogers zijn. En van zodra de corana-quarantaine opgeheven zou zijn, zou ze mijn vrouw en mij uitnodigen op haar luxe-appartement in K, teneinde er kennis te maken met Maurice.

En nu dit!...

- Wil hij zichzelf van kant maken? vroeg ik. Gij woont toch op 't derde, nietwaar? Hij zal te pletter storten en morsdood zijn.

- Nee, hij wil niet dood. Hij denkt dat hij kan vliegen. Hij is op 't ogenblik, god zij dank, weer naar zijn kamer gegaan. Gisteren liep hij ook al met dat idee in zijn hoofd, maar toen zat de wind niet goed, zei hij. Misschien zit de wind nu weer niet goed. Ik vrees dat hij vroeg of laat écht naar beneden springt. Wat kan ik doen, in 's hemelsnaam?

- Ik vrees dat het coronavirus in zijn hersenen geslagen is en dat hij lijdt aan een Ikaros-complex. Wie daaraan lijdt denkt onmogelijke dingen aan te kunnen. Probeer hem tot rust te brengen met een pilletje, een diazepammetje, of schakel een psychiater in.

- Hij zal iedere behandeling weigeren. Ik ben niet gek, zal hij zeggen.

- Dan zie ik nog één oplossing: de peerdepaternoster.

- Hoe gaat dat?

- De patiënt belezen! Slaapt hij goed 's nachts?

- Als een os!

- Dan moet gij het doen, terwijl hij slaapt, en op klokslag middernacht. Het lijkt tovenarij maar het helpt vaak om een ziekte van de geest te verdrijven. Ziehier wat gij doen moet...

Ge besprenkelt de zieke met wijwater en ge zegt:

Hoktus boktus,
een kalverstaart die gekrokt is.
In het land van Ribedebisenaaien
waar de kippen door hun gat kraaien
en de honden met hun staart blaffen
daar kwam een kleine duivel door
die lag te branden voor de deur
in solfer, pek en venijn.
Toen kwam ik van de toilette
daar lag Lucifer op zijn bedde
hij bakte koeken voor alleman
ik kreeg er één van
mijn maat die ervan at
kreeg honger als een kat
en een staart op zijn gat
waar lucifer op zat.
haat, kwaad, kweliaat
botermelk en kropsalaad
en een zwarte peer, meneer!

Dan maakt ge het kruisteken en ge zegt:
In de naam des Vaders en de Zoons
en de Heilige Geest.

Ik heb de tekst van die peerdepaternoster stante pede doorgemaild naar Adrienneke. Deze nacht zal ze Maurice belezen om hem te genezen van zijn Ikaros-complex. Negen kansen op de tien dat het helpt, want ik heb die peerdepaternoster uit een boek van Ernest Claes en die heeft het van Wannes Raps en bij Wannes Raps hielp de peerdepaternoster altijd. 

04-05-2020 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge