Ik heb te doen met...
 

Kamalzoufi Al Zachad.  Doorheen een indrukwekkende stofwolk zag ik zijn silhouet, de vorige week, op een hoge stelling en in de brandende zon, met een zware machine, bezig met het uitslijpen van de voegen van een reusachtige oude muur. Hij droeg een gasmasker, tegen het stof, en een geluidsdempende helm want de slijpmachine was oorverdovend. Precies op het middaguur kwam hij naar beneden, ging zitten in de schaduw van een boom. Niet om een boterhammetje te eten of een slok te drinken om het ingeslikte stof door te spoelen en tezelfdertijd de uitgezwete liters vocht te compenseren. Neen, ’t is ramadan en dan mag een moslim de hele dag niets tot zich nemen, nog geen beetje water. Hij zat daar stil onder zijn boom, in de schaduw, uit te rusten en te mediteren, of te bidden misschien. Na een poos kwam een klein vogeltje, een roodborstje denk ik, naast hem zitten in het gras. Hij praatte tegen het vogeltje… in ’t Westvlaams. Toen ik naderbij kwam vloog het vogeltje weg. Ik zei dat ik nogal te doen had met hem vanwege zijn zware job. Ja, zei hij, ’t is zwaar werk, vooral in de ramadan en als ’t zo warm is, maar we worden goed betaald. Kamalzoufi moet een jaar of vijfentwintig zijn. Een vriendelijke werkzame jongeman die zijn vak door en door kent en die dus een behoorlijk loon verdient. Maar toch heb ik met hem te doen. Zal hij dit werk nog kunnen doen over tien of twintig, laat staan dertig jaar? Zal hij dan niet zwaar astmatisch zijn en doof? En zal hij dan nog van het leven kunnen genieten?

Met Louis Michel heb ik ook te doen. De grote Waalse staatsman, die de Nederlandse taal zeer goed machtig is – want germanist van opleiding – komt materieel niets tekort. Hij bekleedt, als gepensioneerde – als ik goed ingelicht ben – een Europees postje wat hem zo’n tien keer meer oplevert dan wat Kamalzoufi verdient. Maar zielig vond ik het hoe ze hem op de VRT op de rooster gelegd hebben, omwille van zijn loon. Of hij niet vond dat hij teveel verdiende? Onbehoorlijk veel? Hij vond dat hij niet mocht klagen, dat zijn “werk” heel goed verloond werd, dat hij een degelijk inkomen had, ofschoon niet “onfatsoenlijk hoog”, althans niet naar “Europese normen”. Maar die journalist bleef maar doordrammen en zijn slachtoffer bestoken met vragen over dat loon. Ik had echt medelijden met de arme Louis, die alles lijdzaam onderging. Wat had de journalist dan verwacht van Louis? Dat hij zijn loon zou weigeren, het zou terugstorten? Géén redelijk mens toch zou zoiets doen. Ík zou het niet doen, beste lezer, en ú ongetwijfeld evenmin. En stel dat er iemand bestaat die zo gek is om het wel te doen, hij zou het gewoonweg niet kúnnen: hij zou belaagd en beschimpt worden door zijn naasten, zijn vrouw, zijn kinderen en alle zijn erven. Het probleem is eenvoudig op te lossen: die lui moeten niet zo’n hoge sommen aangeboden worden voor iets wat ze in feite gratis zouden moeten doen! Vrijwilligerswerk zoals gepensioneerde vrouwen verrichten in ziekenhuizen, omdat daar een tekort is aan personeel. En in “Europa” is er voorzeker géén tekort aan personeel: staat niet iedereen te springen voor zo’n zwaar betaalde post? En die gepensioneerden, ze doen het niet voor ’t geld, maar omdat ze dat “werk” zo gaarne doen. Onbetaald zouden ze hun werk ongetwijfeld “beter” doen – want, onder ons, zó goed gaat het nu ook weer niet in Europa – en ze zouden er meer plezier aan beleven, want dan zou het iets zijn van “mogen” en nu ze ervoor betaald worden is het een werk van “moeten”: wie in zijn jeugd de boeken van Mark Twain gelezen heeft zal zich herinneren dat Tom Sawyer dat principe reeds had ontdekt toen hij nog een broekventje was. Wát graag zou ik nog een paar uur per week consultaties doen in een ziekenhuis en amandeltjes opereren of haviksneuzen corrigeren! Onbezoldigd. Ik kán het nog, op mijn tweeënzeventigste… En dan heb ik nog niets gezegd over die twee gewezen eerste ministers, al lang met pensioen, maar die “Europa” niet kunnen loslaten en taken op hun schouders laden waaronder een jong en gezond individu zou bezwijken: de ene lijkt mij nochtans een beetje te zeer aan de zwaarlijvige kant en de andere beleeft naar eigen zeggen op sexueel gebied de tijd van zijn leven, hetgeen ook wel zijn beslommeringen zal meebrengen.

Als ík het voor het zeggen had: ik zou het loon van Kamalzoufi als norm nemen. En omdat het ondenkbaar is dat iemand méér dan tweemaal zo hard kan werken als Kamalzoufi zou ik de hoogste inkomens aftoppen op tweemaal die norm. Nu nog diegenen overtuigen die het loon van die “werkers voor Europa” bepalen. Wie zijn het? Zijzelf, naar ’t schijnt…

En dan heb ik ook nog te doen met de zes verpleegsters die op staande voet ontslagen werden uit een rusthuis in Erembodegem, omdat ze een nachtelijk feestje gebouwd hadden in het rusthuis, alwaar de drank rijkelijk zou gevloeid hebben. Volgens hun vakbond zou het er véél soberder aan toegegaan zijn. De waarheid zal wel in ’t midden liggen… Eén of twee zullen het initiatief genomen hebben en de anderen stonden voor de keus: meedoen of levenslang als “seut” versleten worden. Vooral met “die anderen” heb ik te doen.    

03-08-2012 om 11:58 geschreven door kris vansteenbrugge