ZEVERARIJ

Ik heb de rotonde van Kerkhove al een minuut of tien achter mij en nog ben ik mij aan t ergeren over de uitspraak van mijn GPS-dame: bij de brotonde, neem de tweede afsjlag. Op de weg van Tiegem naar Ingooigem, enkele honderden meters voor de plaats waar aan de rechterkant van de weg het Lijsternest van Stijn Streuvels zich bevindt, is ze daar weer: hier afsjlaan naar links. Waarom gebruiken ze daarvoor toch altijd mensen met een spraakgebrek? Ik weet het wel, bij onze Noorderburen nemen ze geen aanstoot aan het doorelkaarkletsen van s-z-sj. Vaak integendeel. Boven de Moerdijk lijkt dat te wijzen op een zekere nonchalance die staat voor een perfecte taalbeheersing. Maar hoeveel honderdduizenden Vlamingen hebben zich daaraan al niet geërgerd! Zouden ze in Nederland de kinderen leren dat slaan ook als sjlaan mag uitgesproken worden, vice-premier als vieze premier, recherche als recherge en "schrijven" als "srijven"?

Ik sjla dus af naar links. De weg kronkelt hier behoorlijk, alsof hij gekraakt is. Daarom noemt men hem hier de gekraakte nek. Ik zit in een grensgebied tussen drie dorpen: Tiegem, Otegem, Ingooigem. Volop de streek van Stijn Streuvels. Géén literatuurliefhebber (de jongsten niet te na gesproken) wiens wieg in deze contreien heeft gestaan, die op deze plek zijn gedachten niet laat gaan naar Vlaanderens grootste schrijver, al is die dan ook welhaast een halve eeuw geleden overleden. De Oogst, Langs de Wegen, Minnehandel, De Vlaschaard, De Teleurgang van den Waterhoek, Levensbloesem, en nog vele andere: ze hoeven niet onder te doen voor de beste werken van de grote Russische en Skandinaafse schrijvers die wél de Nobelprijs hebben gekregen. Al is het niet uit te sluiten dat Streuvels die prijs zou geweigerd hebben, zoals hij dat ooit gedaan heeft met een adellijke titel die hem werd aangeboden. Onze Stijn kon wel eens als een nukkige dweers-in-den-zak voor den dag komen

Vorige week nog heb ik Alma met de vlassen haren gelezen, van t begin tot het einde, een inspanning waartoe ik in mijn jonge jaren nooit bereid ben geweest. Alma is een jong meisje dat smoorverliefd is op de Heer. Ze zou willen lijden, pijn hebben om haar liefde voor God te bewijzen. Ze zou willen sterven om bij Hem te zijn. Ze zou non willen worden om dichter bij haar God te zijn, maar de allerhoogste zelf raadt haar dat af, en in alles volgt ze Zijn raad. Al haar daden zijn ingegeven door de Heer. Tot alles is zij bereid. Vér boven de tweehonderd paginas. Streuvels had zich die moeite kunnen besparen. Wat mij betreft althans. Saai

De gekraakte nek is achter de rug en de kerk van Otegem komt in zicht. Ik neem de eerste afsjlag naar rechts: een landweg die leidt naar een ast. Jawel, lieve lezer, dé ast, uit Het Leven en de Dood in den Ast. Vanuit zijn Lijsternest had de schrijver uitzicht op de ast. Nadat alle bedrijvigheid in de ast was stilgevallen werd deze omgebouwd tot woning, waar een aantal jaren een dokter heeft gewoond en er een huisartsenpraktijk heeft gehad: mijn goede collega Jef Dewitte.

de ast

Zelf vind ik Het Leven en de Dood in den Ast niet één van Streuvels betere werken, in tegenstelling tot Dr Theo Hoogbergen. Reden waarom ik deze laatste hier aan het woord laat over het boek:

Beroemde novelle van de Vlaamse schrijver (1871-1969) over vijf mannen, die in een suikerdrogerij hun eenzaam, eentonig en zwaar werk doen. Het dorp is buiten deze schuur, maar dringt erin binnen door de aanwezigheid van jongens en meisjes, de boer-eigenaar en vooral door de zwerver Knorre, die er sterft. Dat feit geeft deze landlieden alle aanleiding het leven te overzien in een droom, in fantasieën en in begeerten. Schitterend van sfeer-tekening met een machtig gevoel voor het ritme van het leven, dat zelfs deze eentonigheid en deze simpelheid ruimschoots overstijgt.

Toegegeven, het boek staat boordevol rijke beeldende taal en Streuveliaanse neologismen. Een paar voorbeelden:

Hij wordt angstig; t zweet leekt hem de slapen af, en hij ziet verlegen gelijk een schijtende hond (Brusselmans avant la lettre?)

Nadat ieder zijn bekomste heeft en de nooddruft voldaan is, begint de leute en de zottemarterije, het buitelen en dansen, kachaaien en ginnegabben, piokken, takelen, tjokken, tinsen en titsen, trijkelen, kullebukken, hossebrokken, zeerden, pierlen, kokeren en dertelen (alstublieft!)

Via deze landweg en dank zij mijn GPS kom ik een klein half uurtje later, en na ettelijke afsjlagen en een paar brotondes, op de plaats van mijn bestemming, AZ Groeninge, een van s lands grootste ziekenhuizen, de universitaire ziekenhuizen niet te na gesproken. Ooit ben ik daar, tot aan mijn pensionering, zelf ziekenhuisarts geweest, zij het op een andere locatie, in één van de vier campussen die toen samen het AZ Groeninge waren. Nu dwaal ik daar rond in een heel andere hoedanigheid: als patiënt, op zoek naar mijn cardioloog, die mij zal onderzoeken en mij daarna zal vertellen of dat hart van mij nog even meekan. Gelukkig ben ik ruim op tijd: voor wie niet goed bekend is met het ziekenhuis is het hier een echt(e) doolhof en de afstanden zijn groot. Een enkele verpleegster op leeftijd die mij nog kent, van toen ik hier zelf meneer doktoor was.

Mijn hartonderzoek valt gelukkig mee. Wat dat betreft kan ik op beide oren slapen. Over een jaar terugkomen voor een nieuwe controle. Ondertussen hoef ik enkel nog te laten gebeuren: een coloscopie, een gastroscpie, een onderzoek van de prostaat, een echografie van de buikorganen, een longonderzoek, een hersenscan, een uitgebreid bloedonderzoek, een inenting tegen griep en twee tegen pneumonie, een preventief oogonderzoek en een controle bij de tandarts. Ik ben er de rest van t jaar mee zoet. Maar dan kan er mij niets meer gebeuren of toch? en t ziekenfonds betaalt zo goed als alle kosten terug. Oók laten doen, beste lezer, tenminste als u een zekere leeftijd hebt. Maar wie heeft dat niet?

09-11-2017 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (7 Stemmen)