Er stond een mannetje te redetwisten met de WC-madam, terwijl ik rustig mijn beurt stond af te wachten. Hij, een klein oud ventje, wellicht nog ouder dan ik, en in een net pak. Zij, een indrukwekkende matrone, achter een tafeltje waarop een schoteltje met centen. Ze deed mij denken aan die Russische conductrice op de nachttrein van Sint-Petersburg naar Moskou, waarmee ik eens in aanvaring ben gekomen: een kolos van een vrouw. Tot op de dag van heden heb ik er nóg nachtmerries van en ik heb er een instinctieve vrees voor grote struise dames aan overgehouden. Ik vond het dapper van het oude baasje om met zo iemand in het strijdperk te treden, het mocht dan enkel maar geredetwist wezen...

't Was in de Lunch Garden in Kortrijk. Het restaurant biedt zijn klanten de mogelijkheid om te voldoen aan een "natuurlijke behoefte", een kleine of een grote. Mits betaling: veertig cent, zowel voor de kleine als voor de grote behoefte. En die veertig cent, dáárom draaide de hele discussie. Ik hoorde het mannetje zeggen:

- Moet ik nu alweer veertig cent? Een half uur geleden héb ik hier al veertig cent betaald voor een kleine boodschap en nu moet ik weer.

- 't Is veertig cent per keer en niet per dag, zei de matrone. En daarenboven, wie gelooft dat: twee keer een kleine boodschap, zo kort na elkaar? 't Zal ditmaal wel voor een gróte boodschap zijn.

- Ik lijd aan de prostaat, zei het mannetje, en daar begrijpt gij niets van. En daarenboven: in andere restaurants hoeft niet betaald te worden om naar de WC te gaan. Zelfs niet in de Lunch Garden in Gent.

- Hier dus wél, replikeerde de matrone en ze ging dreigend rechtop zitten.

Het leek erop of ze zou het mannetje met één klap tegen de grond gemept hebben, mocht hij aanstalten gemaakt hebben om zonder betalen binnen te glippen. Maar ons dapper baasje gaf zich niet verloren:

- Veertig cent heb ik nu niet meer op zak, alleen dít heb ik nog, kleiner niet.

Hij hield haar een briefje van vijftig voor.

- Geen nood, zei ze bitsig. Ik kan het best wisselen, maar 't zal in muntstukjes zijn.  

Ze ritste het briefje van vijftig euro uit 's mans handen en pakte van onder haar tafeltje een metalen doos met muntstukjes.

- Wacht eens even, zei hij, nu vind ik hier toch nog twee stukjes van twintig cent in mijn broekzak.

Hij gaf de muntjes, kreeg zijn vijftig euro terug en haastte zich naar het plashokje. Mijn beurt.

- 't Is niet te geloven, deed ze haar beklag - en haar toon was plots veel gemoedelijker - wat ik hier allemaal over de vloer krijg. Meneertje wou mij doen geloven dat hij tweemaal moet plassen in een half uur tijd.

- Toch is dat mogelijk, zei ik. Het heeft te maken met de prostaat, met de leeftijd dus. Ik heb het ook soms voor, soms na tien minuten al.

- Láát het nu nog zo zijn, daar kunnen wij toch allemaal geen rekening mee houden. Ons werk is zó al stresserend genoeg. We mogen ons niet laten doen, anders gaat niemand nog betalen. Hoor maar wat ik gisteren heb meegemaakt. Een vrouw kwam met haar kleine die een plasje moest doen. Ze betaalde veertig cent, maar ze bleef zó lang weg dat ik ervan overtuigd ben dat ze ook "geweest" is, en ik durf wedden dat het voor een "grote boodschap" was. Toen ik het haar zei durfde ze nog een brutale bek opzetten ook. Wat een mens toch meemaakt, wat een mens toch meemaakt... En, à propos, dat het in de Lunch Garden in Gent gratis is, daar geloof ik niets van.

- Toch is het zo, zei ik. Ik ga daar zelf ook vaak, in de Lunch Garden, in de Krijgslaan aan de Sterre.

Dat was geen leugen van mijnentwege. Ze leek mij te geloven en ze ging daar niet verder op in. En ze zei nog, op zachtere toon - want er was weer een klant binnengekomen:

- Ge hebt er geen gedacht van wat voor truken ze al niet uithalen om niet te moeten betalen! Maar ik heb ook zo mijn truken. Dat wisselen van die vijftig euro, dat was er één. Ik zou het niet gekund hebben, daarvoor heb ik geen muntjes genoeg. Ge moet weten: de zaken gaan slecht, de laatste tijd...

Ik glimlachte begripvol en ik haastte mij naar mijn plashok. Toen ik weer naar buiten ging, riep ze mij na:

- Helaba, gij hebt óók niet betaald!

- Ik heb enkel een briefje van vijftig bij, zei ik...

08-10-2019 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge