En ik had nog zo beloofd, lieve lezer, dat ik u niet meer zou vermoeien met politieke beschouwingen. Maar zoals u ziet, ik kan het niet laten: de strijd tussen de vier belangrijke republikeinse kandidaten om de nominatie voor het Amerikaans presidentschap boeit mij te zeer. En meteen kan u hieruit leren dat beloften er niet alleen zijn om gehouden maar ook om gebroken te worden. 

Mitt Romney is de man aan wie de beste kansen worden toegedicht. Geboren in 1947. Eén van zijn voornaamste troeven schijnt te zijn dat hij slim is, vooral als het er op aankomt met geld om te gaan. Een economische bolleboos dus, hetgeen zeker welgekomen is in deze economisch barre tijden. Getuige daarvan het feit dat hij steenrijk is. Sommigen noemen hem “zo rijk als Cresus”. En werkzaam! Alle rijkdom vergaard met noest “zaken doen”… Daarenboven schijnt hij erin te slagen op zijn fabelachtig inkomen amper dertien percent belastingen te betalen. Hij is ook een vrijgevig man, tegenover de armen. Zoals in onze eigen gewesten de kasteelheren van nobelen bloede, die eveneens weinig belastingen betaalden doch kwistig broden uitdeelden aan de armen van het dorp en daardoor alom zeer geliefd waren. Mitt is ook een zeer godsdienstig man, hetgeen ongetwijfeld een pluspunt is in een land als Amerika. Hij behoort tot “De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der laatste dagen”, zijnde… de Mormonen. Met zijn echtgenote Ann Davies heeft hij vijf zonen en, voor zover mij bekend, géén dochters. Te veel dus om de wereld te behoeden voor overbevolking, maar alleszins te weinig voor de regels van de Mormoonse godsdienst, die net als de katholieke godsdienst de geboortebeperking verwerpt, als die tenminste niet gebeurt volgens de periodieke of algehele “onthouding”. Een prachtig stel natuurlijk, die vijf jonge krachtige zonen. En toch huiver ik bij de gedachte aan wat die vijf, door de schuld van moeder Ann,  boven het hoofd kan komen te hangen. U hebt het ongetwijfeld óók gezien op de TV, waarde lezer, hoe zij, tijdens een of andere electorale massabijeenkomst Mitt voorstelde als “haar man”, tevens de vader van “deze vijf knappe zonen, hier aanwezig”. Hybris! Kwalijke hoogmoed! Kent u het verhaal van Niobe niet, de door verdriet versteende moeder? Dan moet ik u verwijzen naar mijn boek “Uit het schuim”, hoofdstuk 22 (zie mijn blog www.bloggen.be/dzeus). Niobe was koningin van Thebe. Ze had zeven knappe zonen en zeven knappe dochters, een aanvaardbaar aantal voor een gezonde vrouw die geen periodieke onthouding toepast. Ze was zo fier op haar kroost dat ze zich verheven voelde boven de godin Leto, die ocharme twee kinderen had, het mochten dan nog Apollo en Artemis wezen. Edoch, meedogenloos werden de veertien doodgeschoten door Apollo en Artemis. Zo straffen de goden “hybris”!

Mitt zelf acht zich reeds gewonnen in de strijd om de nominatie. Daarom richt hij zijn pijlen niet eens meer op zijn drie belangrijke tegenkandidaten, maar wel op Obama zelf. En ook Ann zal ongetwijfeld, zij het dan niet met zoveel woorden, aangestuurd hebben op een vergelijking van  het nakomelingschap van haar en Mitt met het pover kroost van Michèle en Barak. Amper twee! En dan nog meisjes! En… zwartjes! Wee u voor de goden, Ann: hybris is een kwalijk ding, dat wel eens als een boemerang op uw eigen hoofd zou kunnen terechtkomen!

Rick Santorum. Amper 54 en daarmee het kakenestje. Hij is katholiek en ongetwijfeld de heiligste van de vier; misschien nog wel heiliger dan de paus. We weten van hem dat hij een hartsgrondig tegenstander is van abortus: onder géén beding! En dat hij met zijn vrouw Karin zeven kinderen heeft. Dát gaat al meer in de richting van het ideale aantal van de modale vruchtbare vrouw: veertien… Van Rick is ook bekend dat hij voor 99,99 % heterosexueel is. Omdat in deze materie 100 % nu eenmaal niet bestaat. Ieder individu is namelijk voor een zeker percentage “hetero” en voor het overige percentage “homo”. Dat bij de meerderheid van de bevolking het heterogehalte overweegt is voorzeker een factor die bijdraagt tot het in stand houden (en hoe!) van de wereldbevolking. Ricks heterogehalte is niet alleen fenomenaal hoog, van homo’s heeft hij niet zo’n hoge pet op, om het voorzichtig uit te drukken. Voor hem zijn “vuile manieren” die niet tot zwangerschap leiden, op zijn minst laakbare feiten, zoniet zware doodzonden, zoals de pastoors en de bisschoppen ons altijd hebben voorgehouden. Op het niveau van moord en godslastering.

Over Rick Santorums houding tegenover een nieuwe oorlog in het midden- of verre Oosten is minder bekend. Maar dat geldt voor alle vier de kandidaten. Ach, dat zien we dan wel…

Newt Gingrich is geboren in 1943, 69 jaar oud en dus niet meer van de jongste. Een man met een goedig sympathiek voorkomen. Spijtig genoeg heeft de man een paar domme uitspraken gedaan. Eén ervan gaat over het verbod op het afschaffen van de kinderarbeid onder de arme klassen: “anders komen die kinderen toch maar in de criminaliteit terecht”. Sommigen nemen hem dat standpunt kwalijk. Nog kwalijker wordt hem genomen het feit dat hij aan zijn derde vrouw toe is. Maar hij heeft plechtig beloofd dat hij vanaf heden niet meer vreemd zal gaan en dat hij nummer drie eeuwig trouw zal blijven. Ach, iedereen verdient wel een tweede kans; al is dat bij Newt in feite reeds de derde…

Zijn belangrijkste campagnepunt is het plan om het aantal staten van de U.S.A. met één eenheid uit te breiden: op de maan! Asjemenou… Bijzonder geslaagd vond ik zijn antwoord op de vraag van een journalist omtrent zijn mislukte huwelijken. “Wat heeft dat in vredesnaam te maken met het presidentschap?” was Newts wedervraag. Dat is wat men noemt “lik op stuk”. Het antwoord was zo gevat dat de journalist er bij stond als een gestraft kind en dat Gingrich op slag mijn voorkeur wegdroeg. Voor een tijdje, want er komt nóg beter.

En da’s nu mijn favoriet, zie: Ron Paul. Zevenenzeventig jaar oud: een man met levenservaring. Laat zo’n man een dubbele ambtstermijn doen. Dan is hij nog president op zijn vijfentachtigste. Zou dát geen mooi record zijn? Lang geleden – want de pensioengerechtigde leeftijd al lang voorbij – is Ron Paul gynecoloog geweest. Duizenden baby’s ter wereld gebracht. Zo iemand kent het leven, van vóór en van achter, van binnen en van buiten. Hoe staat Ron tegenover abortus? Hij is er tegen, maar niet zo radicaal als Santorum en daarenboven vindt hij dat die kwestie geen federale materie is: daarover moet iedere staat afzonderlijk kunnen beslissen. Zoals ze dat nu al doen met de doodstraf. De doodstraf? Daar is Ron eveneens tegen. Over het homohuwelijk wenst hij zich helemáál niet uit te spreken: hij noemt het een “levensbeschouwelijke aangelegenheid”.

Wat Ron Paul evenwel torenhoog boven de drie andere kandidaten doet uitstijgen, althans naar mijn gevoel, is zijn voorstel om de inkomstenbelasting af te schaffen. Een sociale maatregel waar iedereen kan achter staan, tenzij de superrijken, diegenen met de allerhoogste inkomens, die – zo is het overal ter wereld – vrijwel géén inkomstenbelastingen betalen. Hiermee zou ik dan ook een oproep willen doen aan ál mijn Amerikaanse lezers om te stemmen voor Ron Paul. Ook al uit sociale overweging. Rons appeltje tegen de dorst – van toen hij nog gynecoloog was, weet je wel – is waarschijnlijk al grotendeels opgesoupeerd en het ouderdomspensioen stelt ongetwijfeld weinig voor in Amerika. Niemand kan het hem dan ook kwalijk nemen dat hij nog wat wil bijklussen. Het enige nadeel dat zijn leeftijd meebrengt is mijns inziens het risico dat hij zich, bij al te langdurige vergaderingen, wel eens genoopt zou kunnen voelen om de zaal te verlaten vanwege een dringende plasbehoefte. Al zouden ze natuurlijk kunnen overwegen om een piskwartiertje in te lassen, om het uur bijvoorbeeld, een gebruik dat bij de studentenclubs sedert jaar en dag in voege is. Maar wat er ook van zij, ik kan mij niet voorstellen dat de vriendelijke, goed gemanierde Ron ooit de zaal zou verlaten, zonder eerst zijn vingertje op te steken, met een vraag aan de voorzitter “mag ik alstublieft pipi doen?” zoals Dubbeljoe Bush hem dat ooit heeft voorgedaan.

En wat is Rons houding tegenover de oorlogvoering in onder andere het Middenoosten? Dat blijft voorlopig nog een beetje onduidelijk. Bij geen van de vier grote kandidaten lijkt dit overigens een hoofdpunt te zijn in hun campagne. Als het eenmaal zover is zullen ze wel zien of ze oorlogje gaan voeren. Een paar schurkenstaten plat bombarderen, met enkele miljoenen doden, ja dat zou nog eens wat zijn. En daarover beslist natuurlijk alleen de president, dáárvoor hoeft hij zijn vingertje niet op te steken. Miljoenen doden!? Zou dat geen doodzonde zijn in de ogen van de kerk? Bijna zo erg als pakweg een homosexueel misdrijf? Bijlange niet! Wel integendeel. Oorlog voeren is immers strijden voor het vaderland. En is het vaderland niet het hoogste goed? In tijd van oorlog mag en moet toch iedereen doden.

Maar we dwalen af van de essentie van dit betoog. Laten we ons allen scharen achter Ron Paul. Dan wordt de wereld weer mooi.

14-02-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge