Ten eerste (TV1). In een school in Amerika schiet een man zevenentwintig mensen dood. Onder de slachtoffers achttien kinderen.

Er is duidelijk iets mis met de wapenvergunningen in Amerika. Je zal als schoolkind maar neergeknald worden zonder in de mogelijkheid te verkeren om je behoorlijk te verdedigen. Wanneer gaan ze in Amerika eindelijk inzien dat ieder schoolgaand kind dient voorzien te zijn van een degelijk vuurwapen?

Ten tweede (Het Laatste Nieuws). Een klokvaste afspraak bij de arts kost 22 euro extra.

Ikzelf heb mij  tijdens mijn hele loopbaan aan klokvaste afspraken gehouden, zonder ooit één cent supplement aan te rekenen. Waarom zou ik ook? Bij klokvaste afspraken zijn beiden gebaat: de patiënt én de arts. Een arts die bijvoorbeeld 44 euro aanrekent voor een consultatie die normaal 22 euro mag kosten en daarenboven het ontvangen bedrag niet invult op het getuigschrift voor verstrekte hulp zal vermoedelijk belast worden op 22 euro: pakweg 11 euro. Hij houdt aan zijn consultatie drie keer zoveel over als de arts die zich aan het vast tarief houdt. Ook de patiënt heeft schuld aan deze mistoestand: homo vult decipi (d.i. “de mens wil bedrogen worden”). Een dokter die meer geld vraagt zal wel beter zijn, zeker… Dokter Longueville was er zo één. Hij was “gespecialiseerd” in de inwendige geneeskunde, maar van de geneeskunde had hij maar weinig kaas gegeten. Dat hij zijn patiënten astronomische erelonen aanrekende was algemeen bekend. Hij was een statussymbool voor de gegoede reumatieke vrouwelijke bourgeoisie uit mijn stad. Bij de slager en de bakker, te pas en te onpas, pakten ze uit met hun “rendez-vous” bij dokter Longueville.

Een ander voorbeeld haal ik uit mijn memoires (“O jerum jerum jerum…):

... Na aftrek van de kosten en de belastingen bracht een operatieve neuscorrectie mij vijftienhonderd frank op:  drie uur supergespecialiseerde chirurgie plus de nazorg. Daar kon mijn vrouw één keer mee naar de kapper, maar dan mocht het niet de duurste van de stad zijn.

Er was toen een jonge dame uit mijn kennissenkring, een halve filmster, die bij mij inlichtingen inwon omtrent het verkorten van haar neus. Toen ze hoorde hoeveel ik voor zo'n operatie aanrekende, begon ze er waarschijnlijk serieus aan te twijfelen of ik het wel goed kón. Ze heeft haar neus dan maar laten opereren in een andere stad door een plastisch chirurg "met naam". De ingreep kostte haar vierhonderdvijftigduizend frank. In 't zwart! De peulschil die ze  aan mij zou betaald hebben, zou ze dan nog integraal teruggetrokken hebben van het ziekenfonds. Die Antwerpse chirurg verdiende zijn centjes in ieder geval nogal vlot, als je dat vergelijkt met mijn povere vijftienhonderd frank… En het resultaat vond ik nog niet eens zo denderend: ik had het ongetwijfeld beter gedaan…

Rijk ben ik er dus vanzelfsprekend niet van geworden. Integendeel…

14-12-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Latent talent.

Is het je ooit overkomen, beste lezer van de derde leeftijd, dat je tijdens een wandeling plots oog in oog komt te staan met een goede kennis. Je weet dat haar naam die is van een bloem. Een bloem die bestaat in talrijke variëteiten en kleuren: rood, wit, roze en geel. De rode is het symbool van de liefde.  Sommige variëteiten geuren heerlijk. De takken en de stengels bevatten stekels. Alleen, op ’t moment van de ontmoeting kan je niet op de naam van de bloem komen, en dus ook niet op de naam van… Roos. Je zou het duizend keer willen zeggen, maar het woord schiet je nu niet te binnen. Hoe hard je ook je best doet. Precies omdát je zo hard je best doet, waarschijnlijk. Je kent de naam wel. Straks schiet het je wel te binnen, als je er niet meer aan denkt. Laten ze je tien, neen honderd, namen van bloemen voorleggen en je haalt er die ene uit, de roos! Een bewijs toch dat je de naam ként. Je kon er alleen niet opkomen op ’t ogenblik dat het nodig was… 

Stel dat het jou overkomt, beste lezer van de derde leeftijd. Dat je vrouw Jasmijn heet en dat je niet verder komt dan… Hyacint. Ik ken een man die vreest dat het hem ooit zou kunnen overkomen en die, ten einde dit soort situaties te voorkomen, zijn lieve echtgenote al jaren aanspreekt met de koosnaam “baby”.

Maar laat ik nu maar gauw komen tot het punt waar het mij om te doen is. Hebt u, beste leeftijdgenoot, al vaak mensen van de derde leeftijd zien deelnemen aan een quiz? Laat staan, winnen? Het antwoord is “neen” en de verklaring is deze: die mensen kunnen er, ondanks hun uitgebreide kennis, “niet zo direct opkomen”. Maak er een “multiple choice quiz” van, zo predik ik al járen, en je krijgt een heel ander beeld van de mentale gesteldheid van onze senioren. En na mijn lang prediken in de woestijn heeft TV6, onze nieuwste televisiezender, daar eindelijk op ingespeeld met de gloednieuwe quiz “Latent”.

Er worden vragen gesteld. Er is keuze uit drie mogelijke antwoorden. Eén antwoord is het juiste, een ander is er één helemaal naast de kwestie, een derde houdt het midden tussen de beide andere. Ik geef een voorbeeld. Stel dat de vraag luidt: “Wie won de Tour de France in 1969?” De drie mogelijke antwoorden zijn: A/Lance Armstrong, B/Eddy Merckx, C/Ivo Vandamme. Men kan op drie mogelijke manieren antwoorden: 1° men kiest voor één van de drie oplossingen (is het antwoord juist dan krijgt men 2 punten, is het fout dan verliest men 1 punt); 2° men kiest voor twee van de drie oplossingen (indien één van de twee juist is krijgt men 1 punt, zo niet dan verliest men 2 punten); 3° men antwoordt niet (men wint noch verliest punten). Gokken kan, maar als het aantal vragen voldoende groot is, kan het niet anders of de olie (zegge de latente kennis van de senioren) komt bovendrijven. Het Vlaamse quizlandschap zal er dus weldra anders uitzien.  

10-12-2012 om 12:04 geschreven door kris vansteenbrugge