Het moet zowat dertig jaar geleden zijn dat de toen in Vlaanderen beroemde en beruchte professor P.C. Paardekooper op mijn uitnodiging inging om te mijnen huize een culinaire en literaire avond door te brengen. Voor mij een eer en een genoegen. Ik had in de krant gelezen dat de professor, die toen net de pensioenleeftijd had bereikt, pas een boek had uitgegeven.

- Klopt het, zei ik, dat u onlangs nog een boek hebt uitgegeven?

- Wilt u de vraag nog eens herhalen?

- Of u onlangs een boek hebt uitgegeven?

 - Ik meende verstaan te hebben dat u eerst zei "nóg een boek" of was het "nog een bóek"?

Ik voelde wel dat er enig verschil bestaat tussen "nóg een boek" en "nog een bóek". Toch vroeg ik:

- Waar zit het verschil?

- Klemtoon, zei Paardekooper. Klemtoon is héél belangrijk. In het eerste geval drukt u uw bewondering uit over het feit dat ik aan de vele boeken die ik geschreven heb, er nu nog één heb toegevoegd. In het tweede geval toont u zich verwonderd over het feit dat ik op mijn gevorderde leeftijd nog in staat ben tot het schrijven van een boek.

Ik had wel degelijk de klemtoon op "boek" gelegd en zó had ik het ook bedoeld. Ik ontkende het wel, maar de professor lachte fijntjes… Hij heeft er uiteindelijk nog achtentwintig jaartjes bijgedaan en 't zou mij verwonderen als dat boek zijn laatste is geweest. Hoe kon ik toen in godsnaam vinden - ik was zelf vijfenveertig - dat vijfenzestig behoorlijk oud is om nog een boek te schrijven? Wat dan gezegd van Gaston Durnez, één van onze meest voortreffelijke Vlaamse schrijvers, die dit jaar, met 87 op de teller, drie boeken publiceert: "Mannen met zwarte gezichten", "De bolhoed van mijn vader" en "Het ABC van Gaston Durnez"?

Een gelijkaardige eer en genoegen als toen met Paardekooper is mij vorige week ten deel gevallen. Gaston en ik, naast elkaar gezeten aan de tafel van een gemeenschappelijke vriend voor een gezonde lekkere maaltijd en een dito literaire babbel. Nog drié boeken, met de klemtoon op "drie". Bij die gelegenheid heb ik van Gaston de dichtbundel "Lichtverzen" gekregen, d.d. 2008, geschreven ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag. Ik citeer enkel de laatste strofe van het laatste gedicht uit de bundel...

Of schilder als U kunt eentje van mijn gedichten

in bonte kleuren op een luchtballon.

Dan zweef ik boven Vlaanderen in de kermiszon

en kinderen roepen: ‘Kijk, daar vliegt Gaston de Lichte!’

... en de opdracht die Gaston er heeft ingeschreven:

Aan Monique en Kris Vansteenbrugge die wel weten dat er zonder humor geen ernst bestaat.

Ik zou geen betere slogan hebben kunnen bedenken. En van Gaston Durnez hebben we het laatste nog niet gezien. Neem dat maar van mij aan.

23-08-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Van een vriend, kunstenaar-filosoof, die mij enkele dagen geleden met een bezoek vereerde, kreeg ik het volgende verhaal toegestuurd: mooi en ontroerend.

… Toen ik laatst onze Peugeot wou schoonmaken zag ik op de plaats waar normaal de voeten staan, enkele mooie witte steentjes liggen, duidelijk aan de schoenzolen meegekomen bij het instappen vanaf jullie parking. Ik kreeg het niet over mijn hart om ze met de industriële stofzuiger te lijf te gaan en raapte ze één voor één voorzichtig op, als waren het kostbare relikwieën overblijvend uit een bewogen tourrit op de Mont Ventoux, mij afvragend in welk doosje ik ze zou opbergen. Zeventien waren er, welgeteld.

… Ik zal ze bijhouden en beschouw het als mijn heilige plicht ze terug te brengen naar hun oorspronkelijke bestemming, terug bij hun vriendjes, een beetje zoals verloren gevlogen duiven, na een onweer, die door de vinder worden teruggebracht naar hun kot, tot grote vreugde van de melker.

Het zijn, zoals nu blijkt, wel heel bijzondere steentjes. Zelfs bij een ordinair en bijna brutaal handworpje liggen ze er nadien altijd een heel bevallige compositie te wezen. Een lichte nonchalante gooi: nog steeds een elegante ritmische samenstelling. Straf, héél straf!

Dit hoogst ongewoon esthetisch gedrag intrigeert mij in hoge mate.

… Dit bijzonder fenomeen noopt overigens tot enige filosofische beschouwing. Deze kiezelkunstwerkjes bestaan namelijk slechts op het moment dat ze zijn neergegooid en enkel bij de gratie om op dat moment te stoppen. Bij het vormen van een nieuwe worp verdwijnt de vorige onherroepelijk. Als men er één wil laten voortbestaan houdt voor deze steentjes tegelijk de creatieve ontwikkeling op. De schepping is dus een evolutief proces waarbij het vorige verdwijnt als het door een ander vervangen wordt en er steeds nieuwe patronen ontstaan, tot in het oneindige…

De statistische kansberekening dat men met zeventien steentjes tweemaal een identieke groepering gooit, naar onderlinge afstand en positie, is voer voor betere mathematici.

In bijlage een zestal zeer mooie kiezelsteenformaties, ceteris paribus.

19-08-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge