- Afgezien van mijn maagbreuk, mijn hartklepletsel, mijn heupartrose en mijn hoge bloeddruk, gaat het zeer goed met mij.

Dat was het antwoord van Romain op mijn vraag hoe het gesteld was met zijn gezondheid. Hij zei het in alle ernst en er was geen spoor van ironie in zijn stem. Romain is wat men noemt een “droogkomiek”, iemand die komische dingen vertelt zonder uit de gewone spreektoon te vallen. In tegenstelling tot de overgrote meerderheid van de moppenvertellers die steeds zelf het hardst lachen om hun zelfvertelde mop: als de pointe van het verhaal komt schateren ze het uit, zodat de toehoorder precies weet wanneer hij zelf óók hoort te lachen. Niet zó met Romain dus. Maar toen ik daarna informeerde naar de gezondheidstoestand van zijn vrouw leek hij wel héél oprecht. Ik zag het aan het trillen van zijn onderlip:

- Andrea heeft de ziekte van Hiroshima en daar is niets tegen te doen, zeggen de dokters.

Hij keek mij aan met een straaltje hoop, denk ik. De hoop dat ik zou zeggen dat het wel niet zo’n vaart zal lopen met die ziekte van Hiroshima, in de wetenschap dat ik vele jaren geleden het diploma behaald heb van – houd u vast! – doctor in de genees-, heel- en verloskunde. Bitter was de teleurstelling toen ik bekende nog nooit van die ziekte gehoord te hebben. Een ziekte die pas ontdekt was? een bloedziekte? een soort leukemie? een laattijdig gevolg van de bom? Als doctor in de je-weet-wel hoorde ik dat desalniettemin te weten.

- Nooit van gehoord? zei Romain en ik had het gevoel dat hij op dat ogenblik twijfelde aan mijn diploma van doctor in de je-weet-wel.

- Ben je wel zeker van die naam? vroeg ik.

- Natuurlijk. Mijn dokter heeft het opgeschreven op een briefje en dat briefje zit in mijn portefeuille.

Hij diepte het briefje op uit zijn portefeuille. Hij probeerde te lezen wat er op het briefje stond maar onverrichter zake overhandigde hij het tenslotte aan mij:

- Lees jij het maar. Ik heb mijn bril niet bij en… ’t is doktersgeschrift.

Het handschrift van zijn dokter bleek erg mee te vallen. Er stond één enkel woord op het briefje: Hashimoto.

- Hashimoto, las ik.

- Ja, iets in die zin, zei Romain. Zie je wel!

- Maar “de ziekte van Hashimoto” daar heb ik wél reeds van gehoord.

’t Is waar. We hadden het geleerd in de les en we moesten het kennen voor ’t examen. Maar vraag mij niet waar die les toen gegeven werd en wie toen de prof was. Wel herinner ik mij dat Yvan Coessens die dag naast mij zat, aan mijn linker kant – een mens herinnert zich soms niets ter zake doende dingen, terwijl de essentie vergeten geraakt en… wat is het geheugen toch een onpeilbaar iets! In mijn artsenpraktijk heeft Hashimoto nimmer mijn pad gekruist en als ik eerlijk was geweest had ik tegen Romain moeten zeggen dat ik de verste verte niet meer wist wat de ziekte inhield. Maar ik zei:

- Tja, maak je maar niet al té ongerust. Het zou best nog kunnen meevallen. De ziekte uit zich nogal onder verschillende vormen. Ik zal het nog eens opzoeken en dan vertel ik je daar morgen méér over.

Ik was blij dat hij daar nu niet verder op inging en dat de droogkomiek in hem weer naar boven kwam. Hij vroeg:

- Zou die Hashi…dinges familie zijn van Matsuoka?

Ik wist wie Romain bedoelde. Niet de Matsuoka, die Japans minister van buitenlandse zaken was tijdens de tweede wereldoorlog. Maar wel het titelpersonage uit het stripverhaal van Marc Sleen ,“Het geheim van Matsuoka”. Romain en ik waren in onze kinderjaren verslingerd op de stripverhalen van Marc Sleen…

27-02-2019 om 11:54 geschreven door kris vansteenbrugge