Vorige week heeft mijn jongste kleindochter mij in ’t zand doen bijten ter gelegenheid van een partijtje schaak. Ze is amper elf en ze speelt reeds heel behoorlijk. En dat voor een meisje. Een meisje? Inderdaad, dat is precies wat ik zei: “En dát voor een meisje”. Die fatale zin heb ik mij laten ontvallen in de familiekring, aan de koffietafel. Bij ’t vrouwelijk gezelschap is dat niet in de allerbeste aarde gevallen. Begin het dan maar eens goed te praten, beste lezer, als je zo’n verkeerde uitspraak hebt gedaan. Begin het maar eens uit te leggen, begin er maar eens aan om het geachte auditorium aan ’t verstand te brengen dat je helemaal niet hebt willen beweren dat vrouwen achterlijk zijn. Het is gewoon niet meer goed te praten: je hebt nu eenmaal een sexistische uitspraak gedaan en het zal je blijven achtervolgen, je leven lang. Je kan achteraf nog honderd keer verklaren dat vrouwen in ’t algemeen veel slimmer zijn dan mannen, het zal geen zoden aan de dijk zetten. En begin niet met cijfers voor de dag te komen, met argumenten als “nog geen tien percent van de leden van een gemiddelde schaakvereniging zijn vrouwen” of “nauwelijks één percent van alle schaakgrootmeesters in de wereld zijn vrouwen”: daardoor maak je het alleen maar erger.

Aangezien ik het nu toch verknoeid heb, durf ik het aan hier als mijn mening te verkondigen dat vrouwen minder geschikt zijn voor het schaakspel dan mannen. Meer dan eens heb ik vooraanstaande psychologen horen verklaren dat het vrouwelijk brein op het vlak van ruimtelijk structureringsvermogen door het mannelijk brein overtroffen wordt, en dat om die reden vrouwen doorgaans minder geschikt zijn voor wiskunde, architectuur, ingenieursstudies en… schaken. Niet één keer heb ik meegemaakt dat die vooraanstaande psycholoog voor “vuile sexist” werd uitgemaakt. Dat sexisme werkt overigens maar in één richting. Hoe vaak heb ik niet beweerd dat meisjes in het lager en het middelbaar onderwijs doorgaans betere studieresultaten halen dan jongens, dat meisjes zich beter kunnen concentreren en minder last hebben van bedplassen? Was dat dan geen sexisme? Niet dus…

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat ik ook nog racist ben. Iedere keer als in de afgelopen jaren Kim Gevaert in de finale stond tussen niets dan zwarte meisjes, kon ik niet nalaten de bedenking te maken: “En dát voor een blanke”. Gelukkig ben ik geen “belangrijke persoon”, zoals bijvoorbeeld prins Harry van Groot-Brittannië. Die komt nogal eens in opspraak met zijn racistische uitspraken: pas heeft hij nog maar een Pakistaanse medesoldaat diep vernederd door hem “paki” te noemen of daar blundert hij alweer door tegen een zwarte medemens te zeggen dat zijn stem helemaal niet klinkt als die van een zwarte. Maar ik doe mijn best. Zo heb ik op het punt gestaan om tegen de baas van mijn stamkroeg, wiens stem klinkt als die van Louis Armstrong, te zeggen: “Uw stem klinkt helemaal niet als die van een blanke”. Maar ik heb mij, godzijdank,  nog net op tijd kunnen inhouden…

22-02-2009 om 09:47 geschreven door kris vansteenbrugge